Dude, no thanks [Romeo]

Wanneer was er een betere tijd dan 's avonds laat door het schoolgebouw te zwerven, op zoek naar de geheimen dat het verborg? Uiteraard zou het antwoord zijn, 'Iedere andere tijd behalve 's avonds en 's nachts'. Maar er was een logische verklaring waarom Emily besloot om 's avonds rond te zwerven. Namelijk, geheime gangen waren geheim en verborgen. Hoe belachelijk zou het zijn mocht ze het verkeerde schilderij staan kietelen om de ingang naar de keukens te openen als er een hele meute studenten stond? Dat, en het feit dat het leuker was om geheime gangen, deuren en andere zaken ook geheim te houden. Emily hield van de gedachte een stap verder te staan dan anderen. Ze voelde zich dan superieur. Niet dat ze het ooit luidop zou zeggen. Maar haar gezicht sprak vaak voor zichzelf waardoor woorden niet nodig waren.

De Ravenclaw had al een tijdje een vermoeden van een geheime gang die naar buiten zou leiden. Ze had tenslotte al één gevonden die achter het beeld van Gregory the Smarmy verscholen zat. Maar op het verdiep waar Verweer Tegen de Zwarte Kunsten werd gegeven had ze enkele malen langs het beeld van een eenogige heks gewandeld. Noem het intuïtie, een gevoel maar dat beeld leek vreemd.
Met toverstok in de hand liep ze door de gangen en gebruikte zoveel mogelijk verkorte routes om op haar bestemming te geraken. Ze had een camouflagespreuk op zichzelf uitgesproken maar wist dat deze niet optimaal was. Het was echter genoeg geweest voor de conciërge die haar recht had aangekeken toen ze hem bijna tegen het lijf liep. Gelukkig was ze snel de hoek om gegaan, haar geluk ging ze niet verder testen. Maar goed, ze kwam eindelijk op de gang toen ze iemand zag staan, aan het beeld. Emily trok een wenkbrauw op en stapte dichterbij en liet haar camouflage wegvallen. De jongen keek op, hij had een stel prachtige ogen en vreemd genoeg was dat het eerste dat haar opviel en niet de tattoo's. "Hey", zei ze werktuigelijk, "ben je hier voor de euhm...", ze wees zwakjes naar het standbeeld en pas laat beseffend dat ze niet zeker wist dat hij hier überhaupt was voor de gang. Op dat moment wilde ze eigenlijk verder wandelen tot de jongen iets bovenhaalde en haar aanbood.

Ze liet haar blik over de jongen glijden. Naast zijn ogen en tattoo's vielen haar nog enkele dingen op. Zijn afgetobde en ongezonde voorkomen was er één van. Als ze niet verbaasd was om hier iemand te zien, dan had ze misschien iets van medelijden in haar blik gehad. Daarnaast viel de groen-zilveren sjaal rond zijn nek op. Niet dat het opvallend was omdat het van Slytherin was. Maar het feit dat hij hem zo droeg. Alsof hij het koud had of een stijve nek.

Emily herkende de jongen vaag van zien (hij was een best wel opvallend figuur). Nadat ze hem had aangesproken haalde hij een zakje tevoorschijn. Het meisje kon zien wat er in zat en herkende het vrijwel meteen. Althans, ze had een vermoeden wat het mogelijks kon zijn. ”Betaal je nu of later?”, vroeg de jongen met een lome toon. Emily keek naar hem, enkele seconden tikten voorbij. "Dude, no thanks?", ze stak een hand in haar broekzakken. "Probeer je me nu drugs te verkopen?", vroeg ze met een grijns en begon te lachen. Haar vermoedens waren algauw bevestigd.

In plaats van een geheime gang te vinden had ze iets beters gevonden.  Ze vond het al zo vreemd dat hier iemand had gestaan op dit uur. Het was een vreemde plaats om af te spreken maar des te meer redenen om daar dan af te spreken. Emily merkte snel dat er iets mis was met de jongen en wilde hem gaan vragen of alles oké was.

Het was een primeur. Zo'n dingen overkwamen haar nooit. Emily kwam wel vaker buiten, zowel tijdens het schooljaar als in de vakanties. Maar nooit overkwam het haar wat je soms anderen hoorde vertellen. Niet dat ze verlangde naar vreemde ontmoetingen en vreemde mannen. Maar dit was best wel grappig, zeker omdat het binnen het schoolgebouw gebeurd. Drugs, het leek haar zo dreuzelachtig. Emily had wel gehoord dat er drugs de ronde deed in Hogwarts, zeker rond de examen periode. Al waren ook de gewone, dreuzel drugs aanwezig.

Ze glimlachte naar de jongen nadat ze had gevraagd of hij serieus drugs probeerde te verkopen aan haar. Maar haar glimlach verdween toen ze de frons op zijn gezicht zag verschijnen. Hij leek even te zoeken naar zijn woorden. Emily kreeg plots de vage indruk van een opgejaagd dier. Als hij oren had die naar achteren konden gaan, dan lagen ze plat tegen zijn kop. De jongen zijn ogen stonden groot en zijn stem leek te trillen, over te vloeien toen hij sprak, ”Geen woord hier over ja, tegen niemand”, Emily stak haar handen verdedigend op en keek kalm naar de jongen. "Hey, maak je geen zorgen", ze glimlachte lichtjes, "Ik ga niemand vertellen dat je drugs verdeeld", ze haalde haar schouders op, "Daar heb ik niets aan en jij niet. Tenslotte, ik ken je naam niet. Al ben je niet zo moeilijk te omschrijven", ze wees naar hem van kop tot teen.

Maak je geen zorgen waren loze woorden voor iemand die in paniek was. Zoals zeggen 'wees blij' tegen iemand die in een depressie zat. Maar Emily besefte pas een heel stuk later dat haar woorden net zoveel hadden betekend voor de jongen. Hij bleef er opgejaagd uitzien, zijn kaken stonden strak en het bloed leek uit zijn gezicht te zijn verdwenen. Ze probeerde hem, tevergeefs, op zijn gemak te stellen. Maar de jongen bleef er uit zien als een dier dat in het nauw was gedreven.

Meestal had ze een goed effect op mensen. Al waren altijd wel uitzonderingen. Deze bleek er zo één te zijn. Ook vooral omdat ze niet begreep vanwaar zijn angst kwam. Althans, ze vermoedde dat hij 'bang' was. Hij geloofde haar misschien niet, dat ze hem niet zo verlinken. Misschien schaamde hij zich omdat hij een vergissing was begaan. En zelfs als ze het wilde weten, was de kans klein dat hij het haar zou vertellen, zo bleek. ”Maak je geen zorgen”, Herhaalde hij haar woorden. ”Dat stelt me gerust hoor, echt, wauw”, en hij draaide zich om en liep weg.

Emily trok haar wenkbrauw op en keek naar de rug van de jongen, "No fucking way...", mompelde ze en stompte achter hem aan. Ze ging naast hem wandelen. Ze probeerde oogcontact te maken met hem, "Luister", zei ze op een licht dringende toon en legde een hand op zijn schouder maar dat bleek niet zo'n goed idee te zijn. Ze liet zich echter niet afschrikken en ging verder, "Sorry dat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Ik wil je alleen verzekeren dat ik je niet ga verlinken", ze keek doordringend naar de jongen en hoopte iets te kunnen bereiken. Ze was persoonlijk gekwetst door zijn gedrag. Alsof ze een onbetrouwbaar figuur was. Of misschien omdat ze faalde om hem gerust te stellen.

Hij liep door, zijn houding stijf, zijn blik gericht op iets dat zij niet kon zien. Hij leek op een kind die gepest werd en zijn omgeving probeerde te negeren. Hij wilde ontsnappen aan wat de omgeving hem zei en zou zelfs de moeite niet doen om zijn gezicht neutraal te houden. Of neen, hij kon zijn gezicht niet meer neutraal houden. Deze jongen zijn gedachten richtten zich maar op twee dingen en dat was de situatie analyseren en ontsnappen. Maar de omgeving verdween niet en hoe ver hij ook liep, hij kon het niet ontsnappen.
En Emily was de omgeving, zij liet hem niet gaan terwijl ze heel zijn non-verbaal gedrag analyseerde. Ze wilde hem niet laten gaan tot ze dit recht kon zetten. Een foute beslissing en een verkeerde aanpak, zo besefte ze later. Want zij was de trigger dat de jongen zou laten stoppen. De trigger die misschien hem zou laten ontploffen.

Goed bezig Emily, wreed goed bezig... De jongen had zich angstig terug getrokken nadat ze hem kort had aangeraakt. Onbewust greep ze zelf naar haar toverstok en hield die nog net niet op de jongen gericht. Zijn houding was strak, zijn vuisten gebald en zijn neusvleugels verwijd. Ze probeerde tegen hem te spreken, hem gerust te stellen maar nadat ze haar woorden had gesproken besefte ze dat dit niet werkte. De jongen keek haar aan met een wazige blik. ”Laat mij met rust”, het klonk zwak. Emily wist niet wat haar gezicht weerspiegelde maar ze hoopte dat de jongen het zag.

Het meisje stak haar toverstok terug weg en deed een stap achteruit. Ze wist vrijwel zeker dat hem naderen een slecht idee was. Haar houding was zo ontspannen mogelijk, haar gezicht neutraal. Ze wilde geen medelijden tonen, hij leek niet de soort persoon dat medelijden wilde. "Ik laat je met rust wanneer ik zeker weet dat je min of meer oké bent", zei ze zacht, "Je lijkt te denken dat ik je kwaad wil doen maar~", ze zweeg abrupt toen ze voetstappen hoorde.

Ze wist niet welk effect ze had op hem en wat goed was voor de jongen. Tot nu toe bleken al haar pogingen vrij vruchtloos te zijn. Misschien was hij het soort persoon waar je hard voor moet zijn vooraleer er iets doordringt. Emily was niet zo, toch niet in de meeste situaties dus kon ze het ook niet opbrengen om hem hard aan te pakken. Want zelfs een lichte aanraking leek meer dan genoeg te zijn. Misschien moest ze inderdaad weg gaan, hem alleen laten en gewoon doen alsof het niet was gebeurd.

De jongen zijn blik verschoof naar haar toverstok. Niet bepaald een goeie zet (again) maar het was een reflex geworden. Als iemand haar bedreigde of leek te bedreigen dan greep ze naar haar enige hulpmiddel en dat was haar stok. Maar als ze situaties, zoals deze, mis inschatte kwam zij dreigend over. Ugh, fuck, hoe was ze hier eigenlijk in verzeild geraakt?
Ze stak hem weg, gaf de jongen de ruimte en hoopte door een kalme houding aan te nemen dat hij misschien iets van haar houding zou kopiëren. Niet dat ze de kans zou krijgen om te weten of het zou werken want er kwam iemand aan. De jongen weerspiegelde haar gevoel: shit.

Emily had weinig kans om iets te bedenken toen de jongen voorbij haar liep en de muur aftastte. Ze vroeg zich niet af wat hij deed, ze had al zo'n vermoeden. De muur verdween en een kleine ruimte kwam tevoorschijn. De Ravenclaw zag dat dit niet bedoelt was om met twee in te kruipen en even vreesde ze ervoor dat de jongen de plaats zou claimen en haar daar mooi laten staan. ”Get in”, bromde hij en liet haar voor. Ze propte zich helemaal tegen de achterwand en maakte zich zo plat mogelijk. Emily was slank dus veel kon ze niet intrekken. De jongen volgde en ze voelde hoe hij tegen haar aanplakte. Zijn opgejaagde adem streek haar haren. Hij rook best wel lekker, besefte ze.

De voetstappen kwamen dichterbij. Het waren er meer dan één paar. Hoe dichter ze kwamen, hoe meer ze kon onderscheiden. Een zware stem was bezig tegen een hoge stem. Eenmaal voorbij besefte Emily dat het waarschijnlijk de conciërge was met een student. Waarschijnlijk de student die deze jongen moest ontmoeten. Onbewust hield ze haar adem in toen het tweetal passeerde. Het bleef even stil toen ze fluisterde, "Volgens mij is de kust veilig", ze probeerde naar de jongen te kijken maar het was pikdonker. Ze hief haar hand op om hem zachtjes naar buiten te duwen maar besefte hoe dom dat was en liet haar hand zakken.

Op andere momenten zou ze een moord plegen om met een jongen in zo'n krappe ruimte te zitten. En laten we eerlijk zijn, deze jongen was niet lelijk om naar te kijken. Maar de situatie was er niet voor geschikt en de arme jongen zou ieder moment een inval kunnen doen. Zijn haastige ademhaling werd iets kalmer, hij deed een poging althans maar het bleef onregelmatig. Ze luisterde ingespannen naar de voetstappen, zijn ademhaling negerend.

Toen ze fluisterde dat de kust veilig was voelde ze hem bewegen en werd het terug licht. Ze knipperde met haar ogen om te wennen en zag de jongen bijna letterlijk naar achteren vallen. Hij leunde tegen de muur en liet zich zakken en maakte zich tot een zittend balletje. Emily stapte rustig uit de ruimte en keek naar de jongen, ze voelde zich machteloos. Wat was er met die jongen gebeurd? Ze dacht aan PTSS, hoe hij zich gedroeg en keek. ”Ga nu alsjeblieft weg”, vroeg hij nogmaals. Emily kon het niet opbrengen om haar aanwezigheid aan hem te blijven opdringen. Ze kon hem niet helpen... Ze knikte al was ze niet zeker dat hij het zag, ze keek zelf ook weg. Ze wilde zeggen dat het haar speet maar wist dat het geen zak zou helpen. Frustratie kwam naar boven borrelen en dus dringend tijd dat ze vertrok. Emily nam haar toverstok en sprak terug een camouflagespreuk uit op zichzelf en verdween uit het zicht. Ze staarde nog even naar de jongen en vertrok.

TOPIC UIT