Food raiding.

Ze gaf een kort knikje naar de jongen. Ja, ze was zeker. Ze wilde niet nóg eens midden in de nacht naar de Hospital Wing gaan. Dadelijk zouden ze er nog opmerkingen over gaan maken tegen het schoolhoofd of tegen de verantwoordelijken van haar afdeling. Frederick zou er misschien nog mee kunnen lachen, maar ze wist niet of Chloë daar ook zo makkelijk in was. Ze zag de blondine nu niet bepaald als iemand heel serieus aan en iemand die de regels heel nauw nam, maar je wist natuurlijk maar nooit. ‘Ik heb op mijn afdeling wel een pincet,’ zei ze twijfelend. Ze wist niet of het portret van haar afdeling het ging appreciëren als nog een Slytherin de common room in zou komen. Romeo was er al twee keer geweest en Cheryl kon de verwijtende blik van het portret nooit echt ontwijken steeds als ze naar buiten ging. Het was ook gewoon verboden dat students van een andere house bij elkaar op bezoek gingen, maar… Tja. Ze was nooit zo echt iemand geweest die zich echt heel erg aan de regels hield. Toen Gunner zijn mening gaf, grinnikte Cheryl even kort. ‘Als jij het zegt,’ zei ze tegen de jongen, maar ze knipperde wel dankbaar met zijn ogen naar hem. Ze vond het best wel fijn dat hij aangaf dat ze niet zwak was. Soms voelde ze zichzelf namelijk wel zo. Er was veel gebeurd sinds het begin van het schooljaar en er waren momenten geweest dat Cheryl stoerder had willen zijn. Zoals die keer met Romeo in the great lake en die keer met Chester na heel het gedoe in the forbidden forest, hoewel ze het aangenaam had gevonden dat de jongen zich om haar had bekommerd. Ze duwde de gedachten over de Hufflepuffer weg toen Gunner verder sprak tegen haar. ‘Gunner, ik ben oké,’ zei ze verzekerend tegen hem. Ze rolde met haar ogen op zijn opmerking, maar begon toen toch te lachen. ‘Als je niet uitkijkt doe ik morgen iets vies in je eten zodat je zo groen ziet als je house.’ Ze was blij met dit weerwoord en dat was ook aan haar te zien. Nu was zij diegene die veel moeite deed om niet in lachen uit te barsten. Want ja, ook zij had moeite met niet heel hard te lachen met haar eigen grapjes. Ook zij vond haar eigen grapjes waarschijnlijk het leukste. ‘Dat moeten we wel nog opruimen,’ sprak ze met een frons. Hm. Nu moesten ze even prioriteiten gaan stellen. ‘Ik kan proberen om een pincet te gaan halen op mijn kamer, maar dat is wel een hoop trappen naar boven omdat we echt helemaal bovenaan zitten. Ik kan het ook later doen als ik weer naar boven ga, tho. Ik denk dat ik ze er zelf wel uit krijg.’ Ze haalde haar schouders op naar de jongen. ‘Maar de vraag is… wat gaan we nu doen?’

Hoewel Gunner niet al te hard met haar mee lachte, was het wel te zien dat hij geamuseerd was over het grapje die ze zojuist had gemaakt. ‘Hoe raad je het,’ zei ze met een grijns tegen de jongen waarna ze nog een laatste blik op haar wond wierp. Nee, ze zou zich er later wel over ontfermen. Bovendien deed het nu al een stuk minder pijn en als ze geen druk zou zetten op de huid, zou het glas er normaal gezien niet al te diep in mogen gaan. Op dit uur naar de Hospital Wing gaan was ook geen goed idee omdat ze haar er al iets te vaak hadden gezien, maar misschien was er morgenvroeg naartoe gaan toch wel een goed idee. Ze werd toch al wel een beetje zenuwachtig bij het idee dat ze al die stukjes er zelf uit moest gaan plukken. Ze was daarnet immers bijna flauwgevallen vanwege de pijn; ze durfde te wedden dat het weer opnieuw zou gebeuren als ze zich er te goed naar richtte. ‘En ik had het nog zo mooi gemaakt. Probleem is dat ik nu nog wel steeds honger heb.’ Ze trok een pruillipje naar de Slytherin en begon vervolgens ook naar de schalen te lopen zodat ze het zou kunnen opruimen. Ze wist niet meer de spreuk die ze kon gebruiken om het te herstellen en dus begon ze te zoeken naar veger en blik. Toen ze de kast opendeed, kwamen deze echter al vanzelf naar haar toegevlogen alsof ze ogen hadden die door de kast heen keken. Voordat zij ze vast kon pakken, gingen ze al in de richting van de scherven en gingen aan het werk. Ze grijnsde toen de borstel tegen Gunner botste om hem uit de weg te krijgen. ‘Ik denk dat het iets te veel lawaai gaat maken om die pan af te wassen. Dus ik denk dat…’ Plotseling hield ze zichzelf stil en hield ze haar adem in toen ze geluid hoorde. Snel rende ze naar Gunner, pakte hem bij zijn arm en trok hem achter het kastje. Je kon aan haar gezicht zien dat ze op het punt stond om de slappe lach te krijgen. ‘Via daar,’ siste ze zachtjes. Ze keek om het hoekje om te zien of de persoon daar stond. Er stond inderdaad iemand, maar aan de lengte te zien was het iemand van hun eigen leeftijd. Of misschien leek dat maar zo. Met een laatste handgebaar begon Cheryl langs de persoon te rennen en begon te lachen toen ze door de gang rende. ‘Ik vind toch dat je me moet complimenteren omwille van mijn snelle reflexen,’ zei ze grijnzend tegen de jongen terwijl ze stopte met rennen omdat ze dacht dat ze wel ver genoeg weg waren van diegene die in de keuken stond.