Panic

Hij was rustig rondjes aan het vliegen, want wat diende je anders te doen om school te ontvluchten? Natuurlijk, het was een optie om niets te doen, na te denken, huiswerk te maken, aardig te zijn tegen anderen. Maar als je dat serieus nam, was het vreemd dat wereldvrede nog niet bestond. Nee. Charlie had een realistischere blik op de wereld. Vandaar dat hij hier rondjes vloog, trainen enzo, was ook belangrijk. Gryffindor was al tijden onverslaanbaar - in zijn ogen - en dat diende zo te blijven.

Opperste concentratie was daarvoor belangrijk, maar lastig vol te houden als je iemand vanuit je ooghoek in elkaar zag zakken op de tribune. Vandaar dat de koers meteen gewijzigd werd, en er een dramatische landing werd gemaakt op de stoel naast desbetreffend persoon. Even bewoog Charlie heen en weer zijn evenwicht niet te verliezen, hij stond op het randje van de stoel met zijn teen, balanceren was lastig.

Verbaasd keek hij op toen iemand op het randje van de stoel stond die iets, nu boven hem, stond. Hoewel het vrij apart was deed het hem gek genoeg kalmeren: het trok hem terug in de realiteit. "Jij hebt vast niet heel toevallig water bij je?" Sprak hij, misschien een beetje opdringerig, tegen de jongen. Hij had iets nodig om nog zijn ademhaling op normaal tempo te krijgen.

Piet Paniek ging er maar gewoon meteen voor. Of hij water bij zich had, op zijn bezem, natuurlijk man, altijd, vliegen was super inspannend.
Nee dus. Geen water. Het enige antwoord wat Charlie voor de eerste paar seconden kon geven was een 'are you kidding me?'-frons. "Toevallig vandaag niet nee," Merkte hij droogjes op. Waarna hij soepel van de stoel af sprong en naast de ander hurkte. Daar keek hij hem voornamelijk gewoon onderzoekend aan.

Tuurlijk, iemand zou eens een keer aardig zijn. Zijn inademingen waren op dit moment kort en op het moment dat hij uitademde was dit luid en lang. Eigenwijs als hij was probeerde hij op te staan terwijl de gast die hij herkende als Charlie voor hem gehurkt was gaan zitten. Met een plof kwam hij weer neer op een tribune stoel. "Super leuk toch? Paniekaanvallen." Sprak hij sarcastisch, eigenlijk tegen zichzelf, maar gezien Charlie erbij was: ook tegen hem.

Piet stond op, en besloot op een stoel te gaan zitten. Dit deed Charlie met zijn ogen rollen want, really! Hij was zojuist gaan hurken voor die dude en die besloot nu droogjes zijn aardige gebaar te negeren. Het was bijna rude. Evenals het sarcasme wat er uit de mond kwam. De Gryffindor captain stond er even bij, wenkbrauw opgetrokken. Maar toen pakte hij zijn bezem, en keek de ander vragend aan. "Denk je dat vliegen helpt?" Anders konden ze wel een rondje maken. Hij was heus niet de ergste.

Hij trok even zijn wenkbrauwen op en keek toen kort naar de lucht. Well... Als hij niet nog een aanval zou krijgen, zou vliegen best chill zijn. "Ehh, het kan vast geen kwaad?" Een vraagteken was achter die zin geplakt, maar dat was meer voor zichzelf.

Er leek een soort positief antwoord uit te komen wat Charlie even bedenkelijk deed kijken, want was dat een vraag of een antwoord? Uiteindelijk haalde hij mentaal zijn schouders op en pakte zijn bezem weer vast. Stylisch zwart want zwart matchte zijn gewaad, tenminste, volgens zijn vader dan. Even dacht hij erover hem aan te bieden aan de ander, maar nee, dit was zijn baby, no way. Vandaar dat hij erop ging zitten en achter zich klopte. Chop Chop.

Hij liet zijn lippen even zakken en trok zijn wenkbrauwen op, een soort 'whatever' blik. Vervolgens stapte hij achterop bij de jongen en keek kort omlaag. "Ehh, rijd je wel een beetje voorzichtig want ehhhh ja uhm, weet je nee oké..." Stiles bleef maar ratelen over van alles en nog wat, totdat de jongen af zou zetten.

Charlie zuchtte dramatisch toen de ander over van alles ging praten alsof hij nerveus was, maar hij wist wel beter want de gozer achter hem kon prima vliegen dus niets te zeuren enkel stilzitten en genieten. Vandaar dat hij simpelweg "Ja ja" reageerde en zich toen stevig afzette.

Meteen was zijn eigen hoofd weer rustig, en lag de focus bij het vliegen. Hij had vaak genoeg buddy's achterop gehad dus dit was niet per se nieuw voor hem, zolang de ander stil zat kon er niets gebeuren. Als hij ging bewegen was het ergste wat er zou zijn de irritatie van Charlie waardoor hij nog wel eens domme dingen wilde gaan doen.

Voor hij uitgepraat was zette de jongen al af en gelukkig, in plaats van wild te bewegen verstijfde Stiles en greep enkel de jongen beet met zijn armen. Snel liet hij weer los waarna hij naar beneden keek en zijn buik zich altijd weer vulde met dat ene specifieke gevoel als hij de lucht in was. "Thanks." Sprak hij enkel, hard genoeg dat Charlie het kon horen.

Hij hoorde vaag het bedankje van de ander terwijl, die geweldig stil zat, terwijl ze langs de tribunes slalomden. Een relaxed tempo, want hij zag het nut op het moment niet in van heftige trucjes en duikvluchten. Het was niet alsof hij indruk hoefde te maken op de Ravenclaw gozer.

Het geen antwoord krijgen maakte hem licht onzeker, waardoor hij even teleurgesteld in zichzelf naar beneden keek: maar gauw daarna alweer om zich heen. Hoe vaak hij dan ook op een bezem zat het bleef hem fascineren.

De ander begon nu toch te bewegen, al was het maar zijn hoofd, en het deed Charlie diep geïrriteerd zuchten. Serieus, wanneer zouden mensen doorkrijgen dat je gewoon niet moest opstappen als je niet volledig stil kon zitten? Het was een drama. Dus hoogste tijd om ook deze dude een lesje te leren, en meteen zette Charles een duikvlucht in, waarna hij sterk optrok en een salto maakte. Eens zien of meneer dan wel stil zou zitten.

Ik kan alles >3

Zijn ogen werden groots toen hij een adrenaline gevoel kreeg en hij duidelijk het gevoel had dat ze.. Vielen? Vrijwel meteen sloeg hij zijn armen om Charlie heen om hem stevig vast te knijpen, waarna hij het nodig vond ook een salto te maken. "Dat was geweldig!" Riep hij lachend uit.