Alive

Het was laat, en donker, en als verantwoordelijke zevendejaars die net een speech had gehad over hoe zijn gedrag best kinderachtig was was hij niet per se volwassen bezig. Dit was echter hoe het op het moment moest zijn, Nuwanda. Zijn wederhelft. De rebelse die wél tegen pa op durfde te staan. Zolang pa maar niet in de buurt was. Je moest ook niet teveel vragen van zo'n wederhelft, anders kwamen ze niet meer terug.

Genoeg nagedacht. Want hoe dood hij z'n pa ook wilde hebben, een goede bezem had hij hem wel gegeven. Toen hij nog dacht dat hij overgeplaatst zou kunnen worden, en normaal. Helaas voor hem. Nu had Junior een bezem en Senior niks. Precies zoals het hoorde. En met die gedachte zette hij zich af tegen de grond. Ogen dicht. Wind in zijn gezicht. Vrij.

Het leukste was het om met Luna te vliegen. Die kon dit ook, was te lui om het echt zo serieus te doen als hij, maar had talent. Bovendien was ze qua company gewoon een van de leukste Muggles om mee te zijn. Maar hier had ze haar vrienden, en was het 'us against the world' ietwat verzwakt tot 'us against the world when we have the time'. Het was balen, maar zo was het leven. Carpe Diem was zijn motto en Carpe Diem ging hij doen. Rondjes vliegen, steeds hoger, om nu eindelijk zijn duikvlucht te doen. Recht naar de grond. Wind in zijn gezicht. Ogen gesloten. Risicovol en dom, maar de enige manier om te leven.

Open

Nog even. Zijn ogen gesloten houdende bleef hij naar beneden suizen, de wind deed zijn haar naar achter vliegen en zijn cape achter hem aan. Geluiden vervaagden en het enige wat hij nog hoorde was de wind langs zijn oren suizende, geen gezeur, geen geharrewar, enkel pure adrenaline van de natuur. Een glimlach lag rond zijn lippen, een rebelse blik in zijn ogen toen hij die opende. Helaas was dit allemaal van korte duur, zijn ogen werden groot, en zijn wenkbrauwen schoten omhoog. Abort mission. ABORT MISSION!

Met de skill die enkel kwam met de jaren wist hij zijn bezem genoeg vaart te laten minder om niet vol op het meisje in te vliegen. In plaats daarvan ging zijn bezem de ene kant langs haar heen, en dook hij met een dramatische koprol de andere kant langs. Zachtjes vloekte hij, wat the hell was dat nou weer voor levensmoe persoon? Nijdig stond Charlie op, klopte het zand van zijn broek, en beende met grote passen in de richting van het kind, ze zag er nog heel uit. Mooi, dan kon hij haar nu eens flink de waarheid vertellen. Zomaar een beetje voor zijn bezem springen terwijl hij de perfecte duikvlucht aan het uitvoeren was, zij blij dat hij z'n ogen open had gedaan.

Zijn blik ging nog even nijdig naar zijn broek, die definitely vies was geworden hiervan, en toen naar het meisje. Hij deed zijn mond al open om zijn tirade te beginnen maar de Ravenclaw was hem voor. Onaangenaam verbijsterd hoorde Charlie wat ze zei, en een boze frons verscheen op zijn gezicht. "Mij mankeert wat?!" Bracht hij nijdig uit, een stap dichterbij zettende en zijn bruine ogen even boos terugkijkende. In tegenstelling tot degene voor hem was hij niet geschrokken, alles op zijn gezicht was pure frustratie. De perfecte snoekduik, het niets in gestuurd door een Ravenclaw.

"Heb je een doodswens ofzo?" Vervolgde hij, wild gebarend met zijn arm om terug te wijzen op wat er net gebeurd was. "Als ik m'n ogen niet geopend had was het einde oefening geweest," Bij deze woorden stopte hij zijn handen nijdig in zijn zij, en keek even uit frustratie naar de grond en trapte een tegen een pluk gras die los zat door zijn rol. Stom mens.

Ze deinsde niet terug, een positief punt gezien het feit dat angstige meisjes geen goede perfects konden zijn. Haar volgende woorden deden hem even grinniken, wat de edge van hem afhaalde en enkel een zucht kwam nog uit zijn mond als voorlopig antwoord. Het volgende however, wat ze zei over zijn vliegkunsten, deed hem hurt naar haar kijken, zijn mond open.

"Wow," Reageerde hij, handen dramatisch over zijn hart en een stap achteruit zettende. "Weet je wel hoe goed mijn controle over mijn bezem is?" Blijkbaar niet, anders had ze dit niet gezegd. Autsj man.

Ze leek een beetje naar hem op te warmen - hij was ook onweerstaanbaar -. Al was het duidelijk dat de gedachte om hem nog eens tot de orde te roepen in haar hoofd speelde. In plaats daarvan echter besloot ze om hem te vragen naar zijn super coole gave waar hij lang op geoefend had. En of hij met zijn ogen dicht kon vliegen. Al was dit een ravenclaw, dus verder uitleg was waarschijnlijk nodig.

"Ik ben goed in het inschatten van hoogtes, dus eenmaal vliegende kijk ik naar de grond, doe mijn ogen dicht en duik." Charlie haalde zijn schouders op, het was een eitje really. "Aangezien ik weet hoe snel mijn bezem is, en hoe de wind staat, weet ik wanneer ik op moet trekken."

De ander bleef hem sceptisch aankijken, wat Charlie even gefrustreerd deed fronsen, hij kende zijn eigen krachten heus wel hoor, het inschatten van hoogtes kon hij, en het was nog nooit fout gegaan. Oké, daarnet was een close call, maar dat was echt meer haar schuld. Vandaar dat hij schamper snoof en met zijn ogen rolde bij haar opmerking. "Ik doe niet aan beginnersgeluk," Dat was nep, en verraderlijk. "Bovendien was het serieus meer jouw schuld dan mijn schuld want wie gaat er nu zomaar in het luchtpad van een bezem staan?" Het was iets waar hij met zijn hoofd niet bij kon.

Ze leek niet per se onder de indruk van zijn opmerkingen, maar daar zou Charlie niet van wakker liggen, eerder het feit dat zijn training onderbroken was zou dat doen. Bij het horen van haar tweede zin, die na de retorische vraag, deed hem grinniken. "Je bedoelt het veld verkennen en zorgen dat ik goed blijf vliegen ondanks vakantie en schooltaken?" Reageerde hij flauw, want dat was hij aan het doen op het moment. Maar tja, zou zij niet weten. Wat ze duidelijk wel wist was headgirl 101, namelijk een voorstel doen wat elke headgirl deed, en het deed de captain glimlachen. Toen ze begon weg te lopen knikte hij eens naar haar in instemming, streek toen een gehandschoende hand - no way dat hij nog zonder bescherming vloog - door zijn haar. Hierna sprong hij op zijn bezem, en vloog haar kant op waarna hij het meisje soepel bij hem op de bezem trok, zij voor hem zittend. "Waarom lopen though?"

Het meisje leek met stomheid geslagen, wat een grappige blik was op het gezicht van een Ravenclaw. Hij kon echter niet zeggen dat ze hem tegenviel, want in plaats van gillen was ze stil, en in plaats van van de bezem af te trillen hield ze zich vast. Daarnaast wist ze zichzelf ook nog zo ver te krijgen te draaien en hem even te melden dat hij niet spoorde. Charlie reageerde door met een maniacale glinstering in zijn ogen de bezem plotseling om te gooien zodat ze plotseling op de kop vlogen, waarna hij door draaide en weer rechtop vloog. Natuurlijk had hij haar vastgehouden, zover als een moord op zijn geweten hebben was de jongen niet.