If money can't buy happiness, then why is it so fabulous?

De vader van Serena, een machtige tovenaar, stond in een overweldigend gewaad voor haar. Hij was een machtige tovenaar, dat was duidelijk te zien aan de lichte arrogantie die hij uitstraalde, aan het dure gewaad dat hij droeg en aan het feit dat er vaak muntstukken in zijn zakken rinkelde als hij langs iemand liep. Nu stond hij echter in de grote hal van Hogwarts, tegenover zijn dochter, zijn oogappeltje. Om hen heen stonden een aantal koffers. Het meisje had een dikke trui aan, een slobberige broek, haar haren zaten in een paardenstaart en ze had sneakers aan. Het was nogal…een braaf gezicht om het zomaar eens allemaal te zien. “Je gaat het hartstikke goed doen, lieverdje” zei haar vader en kneep zachtjes in haar wang “Papa is zo trots op jou, je gaat hartstikke hoge cijfers halen, want je bent ingedeeld in Ravenclaw. En dat is voor hele slimme meisjes.” Met stralende engelenogen keek ze haar vader aan. “Ja, pappie.” Hij glimlachte tevreden. “Mammie en ik gaan je elke week schrijven, dat beloven we. Papa’s grote meid. Eindelijk ga je de volwassen wereld in, ik ben zo trots op je.” Hij spreidde zijn armen en Serena liet zich in zijn armen vallen. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en rolde achter zijn rug om eventjes met haar ogen. Hij liet haar los en keek zijn dochter aan. “Nu, je moet braaf zijn, anders word papa heel boos. Tot in de vakantie, prinses.” Hij kneep nog een keer in haar wang en verdween toen door de grote deur. “Dag, pappie…” zei Serena zachtjes.

Ze keek heel eventjes om zich heen of er niemand keek, en of haar vader wel daadwerkelijk weg was. Toen pakte ze de onderkant van haar trui beet en gooide deze over haar hoofd achter haar neer. Er kwam een super strak shirtje tevoorschijn, dat haar borsten mooi liet uitkomen en een blote rand bij haar navel liet zien. Ze ontknoopte haar broek en schopte deze uit. Een superstrakke, zwarte skinny kwam tevoorschijn. Ook haar sneakers trapte ze uit en stak deze in enorme zwarte naaldhakken, die ze tevoorschijn haalde uit een van haar koffers. Met een glimlach raapte ze het zooitje een beetje bij elkaar, kon haar het ook eigenlijk schelen. Zo dadelijk zou ze wel een huiself zoeken die kon helpen met sjouwen, maar eerst was haar uiterlijk eventjes belangrijk. Een goede eerste indruk op school maakte je namelijk met een goed uiterlijk. En dat achterstandse klofje dat haar moeder voor haar had klaargelegd – met alle respect, maar daar zou ze geen vrienden mee maken. Daarom trok ze haar paardenstaart los en vielen haar lange bruine haren langs haar gezicht naar beneden. Ze gooide deze naar achteren, voor wat meer volume en ging toen op een van haar koffers zitten. Ze ritste een stukje open en haalde een make up tasje tevoorschijn. Haar lippen begon ze in een felle kleur te stiften en ze begon meer aan haar gezicht bij te werken. Het was een hele gedaanteverandering om te zien…

"Bye babe, ik zie je vanmiddag!" Met een glimlach drukte ze een afscheidskus op Nyx haar lippen en draaide zich om toen ze allebei hun eigen weg vervolgden. Ze hadden in de deuropening van de grote hal gestaan. Alison had die ochtend bij het ontbijt wat laten liggen en aangezien de hal op de route naar de quidditch velden lag had Nyx met haar meegelopen. Als ze had gevonden wat ze zocht zou ze nog een paar head girl zaken moeten regelen en daarna zou ze nog even bij de training gaan kijken.
Met een glimlach op haar gezicht liep ze de hal verder in. Haar head girl badge pronkte op haar donkergroene mantel, haar blonde haar was bij elkaar gebonden in een hoge paardenstaart en er stond een zelfverzekerde blik in haar ogen. De oude Alison kwam langzaam maar zeker steeds meer naar boven. Dit proces werd alleen maar aangewakkerd toen haar blik op een gedaante midden in de zaal viel. Ze stopte midden in haar pas en haar wenkbrauwen schoten omhoog van verbazing. Van achteren had ze het meisje nooit herkend, niet op deze manier, maar haar gezicht was niet van haar weggedraaid waardoor enige vorm van twijfel onmogelijk was. Met grote passen liep ze naar haar toe, tot ze vlak voor haar stond. Ze was iets langer, maar het scheelde niet veel. De twee hadden immers ook dezelfde genen. "Serena?" vroeg ze stomverbaasd. Zo herkende ze haar nichtje niet. Ze was altijd een beetje een... muisje geweest. Een sulletje. Maar nu... "Wat doe je hier? Weet oom Arthur dat je hier bent?" Het laatste zei ze op een laag volume, niet iedereen hoefde te weten dat dit haar nichtje was. Niet voordat ze zelf wist wat er aan de hand was. Ze liet haar blik nog een keer over de verschijning voor haar glijden. Was ze gek geworden? Weggelopen van huis omdat ze jaloers was dat Alison wel naar Hogwarts ging en zijzelf niet? Het zou niet de eerste keer zijn dat ze jaloers was op haar oudere nicht. Wat het ook was, er was één ding dat Alison zeker wist: Haar oom en tante zouden Serena nooit zo het huis laten verlaten.

Ze haalde een mascara uit haar tasje en begon haar wimpers te verven, terwijl ze in het spiegeltje van haar Chanel poeder keek. Vroeger mocht ze dat allemaal niet van haar ouders, totdat ze een paar jaar geleden haar zin had leren door te drammen. Dan kreeg Serena alles wat haar hartje begeerde. Er liep een meisje langs, maar Serena probeerde haar te negeren. Make up vergde tijd en aandacht, aandacht die ze niet naar het meisje wilde sturen. Die krijg duidelijk genoeg aandacht, aangezien ze net een andere chick aan het aflebberen was. Serena vond het allemaal prima. Maar het meisje besloot niet door te lopen, ze stond namelijk in een paar passen voor haar. Nieuwsgierig liet Serena haar poederdoosjs zakken, om te kijken wat het meisje van haar wilde. Haar ogen werden even groot. Groot van verbazing en schrik. O shit. Ze had Alison wel willen opzoeken...maar niet zo snel al. Ze slikte eventjes en keek om zich heen. En daar kwamen de vragen: wat kwam ze hier doen? Wisten haar ouders dat? God, dat bezorgde gedoe altijd. Alsof Alison zo heilig was. Serena kon het niet laten om eventjes met haar ogen te rollen. "Nou, nou, Alison...dat is ook niet echt een gezellige manier om je nichtje te begroeten." Ze stond op van haar koffer en ging tegenover haar nichtje staan. Ze had een soort haar/liefde relatie met haar oudere nicht. Uiteraard hield ze van haar, en zag ze haar als haar voorbeeld, maar dat had ook een negatieve kant...Alison was totaal anders opgevoed dan haar en daar was Serena best jaloers op. "Maar om je vragen te beantwoorden, na het overlijden van oma vonden pa en ma dat het tijd werd om mijn vleugels uit te slaan en om jou maar eens gezelschap te komen houden." Ze knipoogde uitdagend en woelde door haar lange, donkere haren. Toen fronste ze haar wenkbrauwen. "Maar goed, wat doe jij hier?" Haar blik werd licht hysterisch. "'Moet je niet naar de les? En wie was die chick?" Ze kwam wat dichterbij. "Alison...ben jij gay? Ik wist dat helemaal niet!" Onderzoekend keek ze haar aan. "Weten je ouders dat?"

Serena keek geschrokken toen ze haar zag, wat Alison de indruk gaf dat ze inderdaad ergens op betrapt was. Dit gevoel werd echter door de war geschopt door de manier waarop ze met haar ogen rolde en de toon waarop ze antwoord gaf. Huh? Wat was ze nou weer sassy aan het doen? Alison fronste even, maar perste er vervolgens een beleefd glimlachje uit. "Goh, wat attent van ze." Daar zat ze dus helemaal niet op te wachten. Haar nichtje was soms best aardig hoor, daar niet van, maar hiervoor had ze altijd kunnen doen wat ze wilde zonder dat iemand van thuis er ooit achter hoefde te komen. Nouja, zo lang ze niet van school werd gestuurd. Nu zou dat wel anders worden, wat meteen bleek aan de vragen die ze naar haar hoofd geslingerd kreeg. Jezus, waar bemoeide ze zich mee? "Ik kan soms lessen overslaan als ik andere dingen moet doen." Om haar woorden kracht bij te zetten tikte ze even op haar badge. Ze had het op een zakelijke toon gezegd, want die vraag was makkelijker te beantwoorden dan de volgenden. "Bi." siste ze. "Ik ben bi en ja, dat weten ze." Nouja, ze wisten dat Alison een vriendin had, maar of ze helemaal doorhadden dat dat betekende dat ze dus anders geaard was wist ze niet zeker. Waarschijnlijk dachten ze dat het gewoon een fase was, maar dat maakte haar ook niet zo veel uit. Zo lang ze gewoon openbaar kon zijn met Nyx was het wel oké. "Maar jij wist het niet omdat ik er niet op vertrouwde dat jij je mond dicht zou kunnen houden." Inmiddels was dat niet zo erg, maar ze had dit expres niet aan oma verteld zodat die zich daar geen zorgen over hoefde te maken. Dat zou allemaal voor niks zijn geweest als Serena het had verteld. Alison zuchtte even. Ze wilde eigenlijk helemaal niet over dit soort dingen nadenken. "Waar ben je ingedeeld?" vroeg ze dus maar, om van onderwerp te veranderen. Slytherin zou haar niks verbazen aangezien een groot deel van hun familie daar had gezeten, maar kennelijk had ze Serena niet zo goed gekend als ze dacht, dus het zou alle kanten op kunnen gaan.

Natuurlijk had ze wel naar Alison toe willen gaan. Alleen ze had eventjes de tijd nodig gehad om te wennen aan haar nieuwe omgeving, en ze had een spetterende eerste indruk willen geven aan haar klasgenoten. Dit werd een beetje verpest door haar oudere nichtje. En dat verbaasde Serena niets. Iedereen keek altijd maar naar Alison, want zij was perfect en deed het allemaal zo goed. Kots. Met een frons keek Serena naar de badge op de borst van Alison. Omdat ze pas net op school was, had het totaal geen betekenis voor haar. Ze kwam wat naar voren. “Head girl..” las ze van de badge op en grijnsde toen naar Alison “Zetten ze tegenwoordig je talenten op die badges?” Ze leunde weer naar achteren en sloeg haar armen over elkaar. Ze was begonnen aan haar tirade over het lesbisch zijn van Alison. Dat vond Serena helemaal niet erg, dat moest Alison allemaal zelf weten, ze vond het alleen gek dat haar hele familie het niet bleek te weten. Als je verliefd was, wilde je dat toch van de daken schreeuwen? Quasi gekwetst keek ze Alison aan. “Nou, daar kwets je me wel heel erg mee. Je weet dat ik best mijn mond had gehouden als ik het echt geheim moest houden. Ik ben niet zoals anderen in de familie.” Haar ogen kneep ze eventjes samen. Alison leek het onderwerp niet meer op familie te willen hebben, en daar was Serena het mee eens, want daar hadden ze duidelijk andere ideeën over. Alison vroeg waar ze was ingedeeld en een licht arrogante uitdrukking kwam op haar gezicht. “Ravenclaw” zei ze met een zuinig glimlachje “Papa zegt dat daar alle slimme mensen komen, dat die afdeling eigenlijk superieur is aan de andere afdelingen en dat hij wenste dat hij daar ook had gezeten, omdat hij dan waarschijnlijk meer kansen had gehad in zijn leven.” Ze glimlachte arrogant. “Hij zegt dat leerlingen uit Ravenclaw meer kans van slagen in hun leven hebben.” Toen keek ze Alison aan. “Daar was jij toch ook ingedeeld? Zou wel gezellig zijn, als we samen in een afdeling zouden zitten. Ik ben benieuwd…” Ze kwam wat naar voren en keek naar de badge van Alison, die een slang op zich had en waar “Slytherin” op stond. Ze leunde weer naar achteren. “O…what a shame…” zei ze nep bedroefd. Ha!

Geïrriteerd rolde Alison met haar ogen. Dat kind had echt geen idee waar ze het over had. Nee, haar badge gaf niet haar grootste 'talent' aan, maar daar zou ze vanzelf wel achterkomen als ze in de problemen kwam bij Camilla. Over de opmerking dat Serena niet zoals anderen in de familie was wist ze even niks te zeggen. Hoe kon ze daarover oordelen als ze zich opeens zo anders gedroeg? Sowieso hadden ze elkaar de laatste tijd niet heel veel gezien, want Alison was weg naar Hogwarts terwijl Serena god mocht weten wat uitspookte met muggles.
Dat ze 'anders' was dan de rest van de familie bleek echter wel uit haar house. Alison wist nog net een geïrriteerde zucht in te houden. Ze wilde niet dat Serena het gevoel kreeg dat ze ook maar enige invloed op haar emoties had, maar jezus. Hoe kan je nou weer niet weten wat een head girl is en vervolgens een of andere ramt beginnen over hoe goed de afdeling was waar ze nog niks over wist? "Ravenclaw? Ach, arm kind. Ik zou nog niet te hard judgen als ik jou was, je hebt ze nog niet ontmoet. Het is één groot zooitje nerds, een stel sulletjes bij elkaar gepropt. Al pas je daar misschien ook wel weer perfect tussen." Ze hield haar hoofd even schuin, keek Serena serieus aan. "Maar als enige Winter bij Ravenclaw, wauw. Hoe voelt het om het uitschot van de familie te zijn?" Haar blik was geïnteresseerd, alsof het een vraag was waar ze een serieus antwoord op verwachtte. Ze had niks met Ravenclaws, en al helemaal niet als ze haar gingen vertellen dat ze beter waren dan zij. Nee, dan maakte het haar even helemaal niks uit dat de persoon voor haar haar bloedverwante was. Haar ouders zouden er toch niet achter komen, en zelfs al deden ze dat wel dan zouden ze het alleen maar goed vinden dat ze voor zichzelf opkwam. In hun ogen kon ze dan ook niks verkeerds doen.

Met een valse grijns keek Serena toe Alison geïrriteerd met haar ogen rolde. Wat heerlijk vond ze dit. Ditmaal was het niet zo maar “Ja” en “amen” zeggen tegen haar nichtje, nee, deze keer mocht ze flink tegen haar nichtje tekeer gaan. Want waar waren hun ouders om te zeggen dat ze zich tegen elkaar moesten gedragen? Precies, die waren in geen verste of wegen te bekennen. Haar vader was als het goed is alweer aan het werk, dus dat was allemaal prima. Eventjes trok Serena een wenkbrauw op toen ze begon over Ravenclaw. Uitschot van de familie? Goh, dat moest Alison nou precies zeggen. “Heel erg ironisch dat dit allemaal uit jouw mond komt, Alison” zei ze en glimlachte sarcastisch naar haar nichtje “Maar dat snap ik wel, de bekrompen manier van denken komt immers niet uit mijn kant van de familie.” Ze streek zachtjes door haar bruine haren. “Jij noemt het uitschot, maar je zou het ook op een andere manier kunnen zien. Ik ben duidelijk de meest speciale in de familie, want ik neem een ander pad dan de anderen. Ik spreek je nog wel eens over een paar jaartjes.” Ze gaf naar nichtje een knipoog en een speels tikje op haar neus. Ze draaide zich naar haar koffers en spreidde haar armen. “Nou komt jouw komst mij toevallig heel goed uit, Alison, want zoals je ziet, ben ik nogal bepakt…” zei ze en knikte naar de koffers “En nou ben ik natuurlijk niet zo’n….begaafde heks als jij, dus jij weet vast wel een hele fijne spreuk die de koffers naar de common room van Ravenclauw zouden kunnen brengen, is het niet?” Ze draaide zich weer naar Alison en glimlachte onschuldig. “Je gaat me toch niet vertellen dat je geen spreuken kent, toch?”

Na de tik op haar neus keek Alison haar nichtje boos aan. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Alison was ouder, haar vader was ouder dan die van Serena, ze stond gewoon hoger, klaar. Misschien was de manier van denken waarin Alison was opgevoed inderdaad anders, maar daar zag ze alleen maar voordelen aan. Alison was opgevoed als leider, als iemand met overtuigingskracht die alles kon krijgen wat ze wilde. Serena? Not so much. Haar ouders probeerden het wel hoor, maar ze sloegen de plank gewoon net mis. Daarom was ze ergens ook wel trots dat Serena ondanks dat nu zo voor haar stond, maar ze moest niet te hard van stapel lopen. Voorlopig was ze gewoon nog haar kleine nichtje. Nummer twee. "Ik zou niet al te hard proberen om iets te zijn wat je niet bent, Serena. Dat pakt meestal niet goed uit en ik kan me niet voorstellen dat jij een uitzondering bent." Haar blik gleed langzaam over de koffers. "Al lijk je het qua hekselijke begaafdheid wel redelijk in te kunnen schatten." Ze pakte haar toverstok erbij. Het was een sierlijk exemplaar, lang en donker en stevig maar toch flexibel in haar hand. Natuurlijk wist ze een spreuk. Ze zat hier al bijna zes jaar op school, dus dan mocht dat ook wel. Sowieso vroeg ze zich af hoe Serena van plan was om dat allemaal in te halen. "Mobiliarbus." zei ze zelfverzekerd, alsof het nooit moeite had gekocht om de spreuk te leren, terwijl ze haar toverstaf op de koffers richtte. Al snel kwamen deze omhoog en vlogen ze achter elkaar de deur van de grote hal uit. "Ze zijn naar de Ravenclaw common room, maar voor diens locatie en wachtwoord moet je niet bij mij zijn. Succes ermee." Ze draaide zich om, waarbij haar paardenstaart achter haar aan in Serena's gezicht zwiepte. Nog één keer keek ze haar over haar schouder recht in haar ogen aan. "Au revoir." zei ze poeslief. Ze zou haar later wel weer spreken, misschien dat ze dan een beetje over deze rebelse, puberale bui heen was.

De boze blik op het gezicht van Alison amuseerde Serena volop. Glimlachend, terwijl haar nichtje haar boos aankeek, keek Serena Alison aan. Wat ging ze er aan doen dan? Misschien had Alison en haar kant van de familie misschien aanzien, hier op Hogwarts zou Serena zich daar helemaal niks van aantrekken. “Dat jij denkt dat ik geen uitzondering bent, is alleen maar een bewijs dat ik gelijk heb op het bekrompen denken van jouw kant van de familie.” Toch had ze Alison uitgedaagd om iets van haar toverkunsten te laten zien. Of Alison het nou zou doen, maakte haar niets uit, ze zou hoe dan ook winnen. Ze zag dat Alison een of andere spreuk deed en dat haar koffers begonnen te zweven. Oké, dat was goed, maar….waar moest zij nu heen? De mond van Serena zakte eventjes plompverloren open terwijl ze Alison aankeek. “Vuile…” begon Serena, maar ze moest zich inhouden. Ze wachtte eventjes tot haar nichtje uit het zicht was verdwenen en begon toen als een gek te rennen, achter haar koffers aan. Misschien kon ze hen nog inhalen en kon ze hen volgen naar de leerlingenkamer van Ravenklauw? “Verdomme, Alison” gromde Serena geïrriteerd. Dit zou niet het einde van het verhaal zijn.

▲ Gesponsorde inhoud