the Moment of Truth

"De kat had ik op zich wel grappig gevonden", reageerde de jongen. Over de andere dingen zei hij niets. De enige reden dat ze de kat zielig had gevonden was omdat ze nogal boos zou worden als iemand dat bij Kuroo zou doen. Grote kans dat er dan botten zouden breken, ook al was het terug te draaien. ”Die heb ik nog niet”, beantwoordde Romeo haar vraag terwijl hij met zijn vingers over zijn kin ging. Wie was hij, een of andere detective ofzo met dat gewrijf over zijn kin. ”Ik moet toegeven dat je de afgelopen jaren redelijk onder mijn radar bent gebleven”, vertelde de jongen vervolgens. Dan was hij een van de weinige gebleven gezien zelfs mensen uit andere houses van haar hadden gehoord. Leefde hij onder een steen of wat? ”Dus ik weet niet tot wat jij in staat bent.” Op die woorden trok Alix een bedenkend gezicht, waar ze tot instaat was eh? Jammer was het wel dat hij er geen idee over had. Ze wilde altijd alle opties kunnen horen gewoon omdat het leuk was. "Laten we het er op houden dat ik een Gryffindor het ziekenhuisbed in geschopt heb." Alix haalde haar schouders wat nonchalant op. Na haar mening was het niet eens zo'n big deal. De reden dat ze niet meer in het Quiddich team zat was een heel stuk serieuzer want toen waren er echt zwaar gewonden gevallen en nu viel dat wel mee.

Ze had de jongen gegeven waar hij naar liep te vissen, zou het gesprek nu dan afgelopen zijn? Eens kijken of hij hier genoegen mee nam of verder zou vragen. Als hij er al genoegen mee zou nemen was het gesprek nu dan afgelopen of zou het over een ander onderwerp verder gaan. ”En wat had die arme Gryffindor jou misdaan?” Vroeg de jongen met een opgetrokken wenkbrauw. Alix trok ook een van haar wenkbrauwen op. "Waarom wil je dat weten? Zodat je me ook kan vertellen wat ik allemaal verkeerd doe en wat ik aan me moet veranderen zodat ik net zo 'geweldig' als jou word?" zei Alix waarna ze een keer met haar ogen rolde. Die preek had ze namelijk al zo vaak gehad inmiddels dat het inmiddels een beetje naar neus uit kwam. Romeo leek echter totaal niet het type om dat te doen dus was deze zin meer bedoelt om te pijlen hoe hij daarop zou reageren.

Er verscheen een scheve grijns op Romeo's gezicht. ”Alsjeblieft, in geen honderd jaar word je zo geweldig zoals ik”, zei de jongen op een nonchalante manier. Nice one. Maar het was niet echt hetgeen waar ze nu naar opzoek was. ”Wat jij doet of niet doet, kan mij eigenlijk niet veel schelen”, vervolgde Romeo terwijl hij zijn schouders ophaalde. Daar zocht ze dus naar. Het was een antwoord dat ze kon respecteren en ook wel blij mee was. Hoe minder mensen er continu over haar schouder meekeken met alles dat ze deed, hoe beter. Alix liet haar rug weer tegen de leuning van de stoel vallen. "Nou mooi zo want voor mij geld het zelfde." Zo lang het niets met haar of de mensen waar ze om gaf te maken had vond ze het allemaal wel prima wat de mensen deden.

Een glimlach verscheen op Romeo's gezicht. ”Kijk eens aan, zijn wij geen goeie vrienden?” Vroeg hij lachend. Alix knikte bevestigend met een scheve grijns op haar gezicht. De jongen schoof zijn stoel achteruit en stond op. ”Tot later, Carve”, zei de jongen met een knikje voor hij van haar weg liep. "Vaarwel mijn Romeo," zei ze nog met een overdreven toneelachtige stem. De blondine liet zich weer tegen de rugleuning van haar stoel vallen. Daar was ze nou eens mooi vanaf gekomen. Zo lang hij de precieze reden niet te weten kwam vond ze het best. Zo lang niemand dat maar deed.