'Cause you and me, and I got enough on my mind [Nathan]

Vanochtend had ze een uil gestuurd naar Nathan. “Hey Nath, Liv hier. Wil je om zeven uur in de leerlingenkamer zijn? Ik moet je wat vertellen…. Xx Liv” stond er in het briefje. Ze wilde Nathan graag vertellen dat zij diegene was die de tien punten had verloren. Waarschijnlijk zou hij haar vermoorden, maar ze wilde graag dat hij het van haar hoorde, voordat hij het van iemand anders zou horen. Olivia nam plaats op een van de banken in de leerlingenkamer. Er zat een knoop in haar maag. Ze was bang voor de reactie van Nathan. Zeker omdat ze hem echt wel een leuke en lieve jongen vond, dat maakte dit alles nog een keer moeilijker. Als hij een klootzak was geweest, was het voor Olivia nog een stuk makkelijker geweest. Nou vond Olivia niet snel iemand een klootzak. Ja, mensen die de dop niet op de jampot deden, zodat hij helemaal uitdroogde, dat waren klootzakken! Maar voor de rest was Olivia een heel vredelievend persoon.

De klok in de leerlingenkamer verraadde dat het zeven uur was, en Nathan elk moment binnen kon stappen. Een diepe zucht verraadde dat ze heel erg zenuwachtig was, en Olivia slikte. Ze woelde wat door haar haren, streek een niet bestaande plooi op haar bank uit de bekleding. Olivia hoorde voetstappen en ze keek op, keek Nathan recht aan. Haar hart begon te kloppen. God, nu was het moment dat ze het zou moeten vertellen. “Hé” zei Olivia zachtjes en glimlachte een beetje zenuwachtig naar hem. Ze schoof wat op, zodat hij naast haar kon plaats nemen op de tweezitter en ze slikte, friemelde nerveus wat met haar vingers en keek hem niet aan.

Het was wel weer zijn dag geweest, de dag hiervoor. De schoollessen waren goed verlopen, maar dan was hij achter een meid aan gegaan in de Forbidden Forest. Wat een moeilijke meid, maar ze had ook wel weer wat. Nu werd hij echter wakker door een uil van de school. De uil had een briefje voor hem die hem vertelde met Olivia af te spreken. Om zeven uur moest hij in de leerling kamer zijn. Dat ging wel lukken, dus krabbelde hij op het briefje dat dat helemaal voor elkaar zou komen. Nu maar naar zijn les; verzorging van fabeldieren. Daarna zou hij nog Verweer tegen de Zwarte Kunsten hebben.

De lessen waren afgelopen en het avondmaal was geweest. Nu ging hij echter door naar de kamer van Hufflepuff. Stipt zeven uur stapte hij de kamer binnen, door de juiste code te zeggen. Hij ging naar binnen en zag Olivia al. Hij stapte op haar af en hij merkte op dat ze er onwijs nerveus uit zag. Ging ze hem om verkering vragen? Nee toch? "Hallo," reageerde hij terug met een vragende blik in zijn ogen. "Wat is er?" Vroeg hij terwijl hij naast haar ging zitten en met zijn elleboog op zijn been leunde en zijn hoofd weer op zijn hand liet steunen.

God, hoe moest ze hem dit nou vertellen? Er waren nog nul punten gehaald dit jaar en nu begon Hufflepuff alweer met een achterstand. Olivia slikte en durfde hem niet aan te kijken. "Wat is er?" vroeg hij aan haar en ze keek op, Nathan keek haar met een vragende blik aan toen hij naast haar ging zitten. De knoop in haar maag werd strakker en ze wilde het liefste gewoon over koetjes en kalfjes met Nathan praten. Ze kon leuk met hem kletsen, dat wist ze nog van de vorige keer in de bibliotheek met hem, maar ditmaal zou het gesprek een hele andere kant opgaan. Goed, daar ging ze. Olivia haalde diep adem.

"Ik had vandaag een Defense Against The Dark Arts les" begon Olivia en ze wendde haar blik af van zijn gezicht, staarde naar de vloer. "En ik was een team met Mason Sparks, een aardige jongen uit Gryffindor. Maar ik was super enthousiast en blij, maar ik had ook mijn toverstok beet..." Olivia slikte en draaide met haar vinger aan een lokje van haar haren. "En toen schoot er een lichtbol uit mijn staf..." vervolgde het meisje en ze voelde al tranen in haar ogen komen. 'En die schoot door het hele lokaal en vloog toen het raam uit en en....' Een traan liep over haar wang. "Toen trok de professor tien punten af..."

Ze keek Nathan even aan en toen barstte ze los. "Het spijt me zo, het ging echt niet expres en zeker niet nu ik Head Girl hen voel ik me zo schuldig en...." Er liepen meer tranen over haar wangen. "Ik voel me zo rot want nu begint Hufflepuff met een achterstand en..." Ze stopte met praten en liet haar ellebogen op haar knieeën rusten, en verborg haar gexicht in haar handen.

Daar kwam het verhaal en met een geïnteresseerde blik keek Nathan naar Olivia. Wat was ze nerveus en Nathan was geneigd zijn arm geruststellend om haar heen te slaan, maar hij wist ook dat niet elke meid zoiets kon waarderen, dus keek hij haar enkel aan terwijl ze sprak. Goed, ze had een les Defense Against The Dark Arts achter de rug. Dit had ze samen gehad met ene Mason Sparks, die dus aardig was. Ondertussen zag Nathan ook dat Olivia met haar haar was gaan spelen. Hij vernauwde zijn ogen. Wat moest ze opbiechten dan? Want daar begon het op te lijken. "Toen trok de professor tien punten af..." Mason slaakte een zucht. Fijn, net een jaar wanneer hij zijn best wou gaan doen voor school, liep Hufflepuff al achterstand op. Maar hé? Des te meer redenen om nog harder zijn best te gaan doen.
Olivia was echter uitgebarsten. Een hele rit aan verontschuldigingen werden zijn kant opgeworpen en ze leek er zo kapot van te zijn. "Rustig, rustig, Olivia," zei hij en kneep toch maar even in haar schouder, zacht en geruststellend. "Kijk naar mij? Ik ben een headboy met een drugsprobleem," vervolgde hij. "Jij bent ook maar gewoon een leerling en mag fouten maken, dit is lang het ergste niet," vervolgde hij met een glimlach. Oké, Nathan had dan nu al een hele poos geen wiet meer aangeraakt, ook omdat hij zuinig aan wou doen met zijn wiet. "Je hoeft je niet rot te voelen en die achterstand krijgen we wel weer omhoog, gewoon extra ons best gaan doen en boven al," hij glimlachte. "Chill blijven," vervolgde hij.

Olivia vond het zo erg. Ze had nog nooit puntenaftrek gehad, simpelweg omdat ze nooit in de problemen was geraakt, maar nu was ze dat wel en ze vond het zo erg. "Rustig, rustig, Olivia" hoorde ze Nathan zeggen en ze voelde zijn hand op haar schouder, waarna hij er zachtjes in kneep. Ze keek met betraande ogen op. Olivia vond het niet erg dat hij haar aanraakte, ze vertrouwde hem en ze vond hem lief, maar ze wilde hem aankeken als hij tegen haar praatte, dat hadden haar ouders namelijk altijd geleerd.

Ze haalde even haar neus op en keek hem met een waterig glimlachje aan, terwijl Nathan haar geruststelde. "Maar jij bent er geen slecht persoon door" zei ze zachtjes "Sterker nog, ik vind je een heel goed persoon en je zorgt niet voor puntenaftrek. Ik wel." Olivia zuchtte zachtjes en keek even naar haar handen. Vervolgens veegde ze haar tranen weg. Ze was niet meer zo heel erg verdrietig, mede omdat Nathan haar had getroost. "Hoe blijf ik chill?" zei ze met een zachte grinnik.

Nathan keek haar aan met een glimlach. "Jij bent ook echt geen slecht persoon, alles behalve," verzekerde hij haar terug. Nathan daarentegen vond zichzelf wel een slecht persoon. Hij blowde zijn problemen weg en niemand wist het. Het begon nu wel aan hem te knagen, nu hij al een poos geen joint meer had aangeraakt. De wietlucht hing niet eens meer in zijn gewaad. Vervolgen lachte hij even. "Ik heb wel degelijk voor punten aftrek gezorgd, vorig jaar nog. De jaren daar voor niet, maar vorig jaar, toen ik op school was begonnen met blowen, wel," zei hij. "Dat was tijdens transfiguration, toen ik stoned de les binnen was gekomen en de docent uit lachte omdat ze een grappige stem had, tenminste, dat vond ik toen en ik hield mijn klep maar niet," vertelde hij. Ja het was nog steeds een vraag hoe hij headboy was geworden. Maar Nathan was veranderd in een korte tijd. Van het zesde naar het zevende jaar was er weer een hele andere Nathan verschenen. Je kon nu aan hem zien dat hij iets achterhield over zichzelf. "Hoe blijf ik chill?" Vroeg Olivia toen. "Wiet," flapte Nathan er uit en hij hield zijn hand voor zijn mond. "Maar dat is niet slim," voegde hij er snel aan toe.

Olivia lachte toen hij zei dat ze geen slecht persoon was. Het was fijn dat hij wist hoe hij haar kon opvrolijken. Haar ogen waren nog steeds een beetje waterig, maar ze was in ieder geval niet meer aan het huilen. Het viel zo mee, ze was boos dat Nathan heel erg boos op haar zou worden...maar nu hij vertelde dat hij ook wel eens voor puntenaftrek had gezorgd, vond Olivia het wat minder erg. Eventjes fronste ze haar wenkbrauwen toen hij vertelde dat hij stoned in de les had gezeten, maar kon een giechel niet onderdrukken. Zachtjes lachte ze om zijn gekke stemmetje. "Ik had graag willen horen hoe dat geklonken had" zei ze met een grijns.

Olivia ging in kleermakerszit op de bank zitten, en staarde hem van opzij aan. "Ik heb nog nooit drugs gebruikt" zei ze toen zachtjes "Ik weet helemaal niet zo goed hoe het moet, en dadelijk doe ik het niet goed ofzo." Ze keek hem nieuwsgierig aan. "Waarom blow jij eigenlijk?" vroeg ze toen benieuwd "Ik bedoel, vind je het lekker, of heb je er een andere reden voor? Een vriendin van mijn moeder had een alcoholprobleem, zij deed het om te verbergen dat ze er mee zat dat haar man vreemd ging." Olivia trok een pruillipje. "Dat lijkt mij ook rot hoor, I mean, wat moet je dan?"

"Het was super grappig," zei Nathan, maar het was ergens ook enorm stom geweest, vond hij. Ja, hij was het vorige schooljaar echt een sukkel geweest met zijn stonerkop. En de eerste week van dit schooljaar ook. Waarom had hij zijn mentaliteit niet even laten veranderen in de zomervakantie. Oké, zijn vrienden waren niet echt helpend geweest. Maar waren het wel vrienden? Dat was ook weer een vraag die hij aan zichzelf mocht gaan stellen.
Olivia vertelde hem dat zij nog nooit drugs gebruikt had, waarop Nathan knikte met een glimlach. "Wees trots op jezelf," reageerde hij dan ook. Vervolgens vertelde ze dat ze niet goed wist hoe en wat en dat ze het wel eens fout kon doen. Nathan lachte even. Ze was ook zo onschuldig. "Je kan weinig fout doen, je moet gewoon goed aanvoelen. En wanneer je het gevoel hebt niet verder te moeten gaan, moet je niet verder gaan. Maar ja, daarvoor moet je weer eerst de grenzen afgetast hebben, dat is wel weer riskant," legde hij uit. Ja zijn spacecake ervaring bijvoorbeeld. Nooit meer zou hij spacecake aanraken. En toen werd de bekende vraag opnieuw gesteld. Waarom blowde hij? Zou hij het haar vertellen? Vervolgens ging ze er verder op in. "Het is leuk..." zei hij weifelend. "Je kan je er inderdaad beter door voelen, dat ligt per persoon. Bij de ene worden de negatieve gevoelens sterker, de anders ervaart helemaal geen negativiteit meer. Bij mij is dat tweede het geval," vertelde hij. "Maar ik denk dat ik het niet zo leuk meer vind," vervolgde hij.

Was Olivia trots op zichzelf dat ze nog nooit drugs had gebruikt? Ergens wel, maar soms voelde ze zich echt een groentje, omdat ze nergens wat van afwist. "Thanks, maar soms is het lastig, hoor. Iedereen heeft het op z'n minst één keer gedaan en het heftigste wat ik heb gedaan was een glaasje wijn bij het avondeten." Olivia sloeg even haar ogen ten hemel en grijnsde naar Nathan. Aan de andere kant, ze was ook nog maar zestien jaar oud, er was na school nog vast en zeker genoeg tijd om te experimenteren. Het was niet zo dat je leven op hield als je eenmaal van school af was, er waren nog genoeg andere dingen die je kunt doen.

Nieuwsgierig luisterde Olivia naar hem en keek hem met een bezorgde frons aan. Hij gebruikte het om geen negativiteit meer in zijn leven te voelen. Olivia kreeg een bezorgde blik in haar ogen, ze wilde helemaal niet dat Nathan zich vervelend voelde! "Is er zoveel negativiteit dan in je leven?" vroeg ze heel zachtjes, maar schudde toen haar hoofd. Misschien was het nog te vroeg om dat soort dingen te vragen? "Sorry, misschien had ik dat niet moeten vragen, dat is misschien wat te intiem. Maar ik wil gewoon niet dat je je vervelend voelt." Een lieve glimlach verscheen op haar gezicht en ze legde haar hand eventjes op zijn arm, liet hem daar ook even liggen. "Waarom vind je het niet meer leuk dan?" vroeg Olivia, om een ander onderwep aan te snijden.

"Er walgen meer mensen van drugs dan je denkt, alcohol, wat ik zelf ook een drugs vind, is echter geen probleem bij bijna iedereen. Maar het is bijna net zo schadelijk als een blowtje op z'n tijd. Een blowtje op z'n tijd is niet eens zo heel erg schadelijk," vertelde hij. "Maar ja, je wordt er niet beter op," vervolgde hij als reactie op het verhaal van Olivia daarnet. "Is een wijntje op z'n tijd ook niet ongezond, hoor," plakte hij er nog achteraan. Nathan had toch wel liever een joint dan een glas wijn of een potje bier. Al was boterbier wel geliefd bij hem, maar daar zat of geen alcohol of weinig alcohol in. Dat hing van de leeftijd af.
Toen werd het echter heel erg persoonlijk en kwijnde Nathan een beetje weg in de bank door naar achteren te leunen. Hij hield zijn gezicht in plooi, gewoon de altijd vrolijke Nathan. De vraag die Olivia echter stelde maakte hem enkel aan het lachen. "Ach, er zijn zo z'n dingen," zei hij, de vraag weg wuivend. Nathan glimlachte bij de verontschuldiging van Olivia en schudde zijn hoofd als teken dat het niks uitmaakte. De volgende vraag was minder intiem. "Nou ja, ik wil mijn reputatie terug krijgen. Vroeger was ik wel ondeugend, maar geen gestoorde stoner," vertelde hij. "Ik bedoel, ze hebben me niet voor niets Headboy gemaakt en gezien ik om Hogwarts en Hufflepuff geef, wil ik dat ook laten zien in mijn inzet," vertelde hij. En dat was waar Hufflepuff om bekend stond, loyaliteit. "Maar Olivia," zei hij toen. Hij keek haar serieus aan, maar er zat een vrolijke twinkeling in zijn ogen. "Mocht je drugs willen proberen, doe het alsjeblieft met mij?"

Olivia had spijt dat ze het had gevraagd aan Nathan, ze zag hem naar achter gaan. Was hij ontdaan van haar vraag? Misschien was dat toch een beetje té persoonlijk geweest. Maar Olivia wilde Nathan gewoon helpen. Als een tegenactie op dat hij haar had geholpen? Nee, ze vond hem echt aardig en wilde hem daar met alle liefde bij helpen. Maar als hij het niet aan haar wilde vertellen, begreep Olivia dat goed. Ze kenden elkaar pas net, het was ook niet zo dat Olivia met een haar hele levensverhaal aan hem op zou hangen. Haar volgende vraag was echter wat minder persoonlijk geweest, en daar reageerde hij gelukkig wat uitgebreider op. Ze glimlachte naar hem. “Dat begrijp ik heel goed. Je voelt je als Prefect echt heel erg verantwoordelijk opeens ofzo, dat gevoel heb ik tenminste heel erg. Daarom vond ik het zo erg van die punten.” De gedachte aan de verloren punten zorgde ervoor dat er weer eventjes een verdrietig gevoel door haar heen ging, heel eventjes maar, want Nathan besloot weer haar aandacht te trekken.

“Maar Olivia” zei hij serieus en nieuwsgierig staarde Olivia hem aan. Zou hij nu dan echt boos gaan woorden? Nee, hij had een twinkeling in zijn ogen, eentje waarvan ze hield om het bij mensen te zien. “Mocht je drugs willen proberen, doe het alsjeblieft met mij?” Met bezorgd gefronste wenkbrauwen staarde ze even naar haar vingers. Ze deed alle opties in haar hoofd afwegen. Moest ze het doen, of niet? Aan de ene kant wilde ze wel heel erg graag weten wat er zou gaan gebeuren als ze het deed, aan de andere kant wilde ze haar ouders ook niet teleurstellen. Het was alsof er een engeltje en een duiveltje op haar schouder zaten. Haar ouders kwamen het toch niet te weten? Maar wat als ze betrapt werden? Maar hoe zou Nathan het dan zo vaak gedaan kunnen hebben? Hij zou het vast wel weten. Dadelijk denkt hij dat je stom bent? Nee, doe normaal, dat zou hij nooit denken. Uiteindelijk won de nieuwsgierigheid het van haar gevoel naar haar ouders toe. Het was tijd om een keertje de stoute schoenen aan te trekken.

“Weet je” zei Olivia toen vrij opeens en keek Nathan aan “Waarom doen we het niet gewoon? Ik wil het heel graag doen, met jou.” Een seconde later kwam ze erachter hoe raar dat klonk. “Wacht, dat bedoel ik niet zo. Maar niet denken dat ik je niet knap of niet aardig vind, want….maar ik ken je nog niet zo lang en….ik bedoelde….” stotterde Olivia onhandig en voelde haar hele hoofd rood worden. “Aaaaah, wat een sukkel ben ik!” Lachend sloeg ze eventjes haar handen voor haar gezicht. “Sorry, ik zou het heel graag met je willen proberen” zei ze uiteindelijk met een glimlach en nog steeds een knalrood hoofd “Maar…vind je dat niet erg dan? Omdat je het minder leuk vond?”

Mooi, het te persoonlijke was voorbij. Olivia had door dat Nathan er nog niet klaar voor was om het over dat soort dingen te gaan hebben. Hij begreep dat Olivia hem helpen wou, maar hijzelf wou de hulp nog niet. Daarom ging hij er niet op in. Ooit zou hij er klaar voor zijn om bij iemand zijn thuissituatie te uiten. Want dat was het, zijn thuissituatie had hem aan de drugs gebracht. School hielp hem er echter vanaf. Misschien was het een bewuste zet geweest van Hogwarts om hem headboy te maken.
Olivia begreep waarom Nathan geen fan meer was van wiet en het klopte op zich wel wat ze zei. "Zit niet zo in over die punten, die krijg je wel weer terug," verzekerde Nathan haar.
Vervolgens zette Nathan zijn eigen zet uit bezorgdheid. Want mocht Olivia drugs willen proberen, kon ze het beter proberen met iemand die al ervaring had. Als ze het alleen ging doen, of met een onervaren persoon, dan kon het verkeerd gaan. Wat als Olivia een badtrip kreeg, wat als beide personen in een badtrip kwamen, wat als de ander niet wist hoe die met een badtrip om moest gaan? Nathan wist het allemaal wel daarentegen. Olivia leek er over na te denken.
Haar reactie was verrassend. Ze wou het gewoon gaan doen. Maar dat was niet het doel geweest van Nathan! Zijn doel was enkel om haar te laten weten dat wanneer ze eens nieuwsgierig was, dat ze het dan met hem kon gaan doen. Ze hoefde alleen maar te vragen. Het hoefde niet per se nu! "Ik wil het heel graag doen, met jou." Nathan keek haar aan met een vragende blik. En toen kwam een reactie die hij al helemaal niet verwachtte. "Wacht, dat bedoel ik niet zo. Maar niet denken dat ik je niet knap of niet aardig vind, want….maar ik ken je nog niet zo lang en….ik bedoelde…" Nathan kreeg het gevoel alsof hij al iets op had, zo verward was hij. Toen noemde Olivia zichzelf een sukkel. "Jo, rustig," zei hij vervolgens terwijl hij even door zijn haren heen streek en alles op een rijtje zette. "Geen haast," vervolgde hij. "Maar…vind je dat niet erg dan? Omdat je het minder leuk vond?" Nathan glimlachte. "Op z'n tijd vind ik het niet verkeerd. Maar Olivia, wil je er niet eerst even over na denken?" Vroeg hij vervolgens.

Wat was ze toch een ei. Ze voelde hoe haar wangen nog steeds een beetje rood waren, soms was ze echt wel een beetje awkward. Olivia bedoelde het niet allemaal zo, maar ze raakte af en toe gewoon snel een beetje in de war, niets waar zij iets aan kon doen. “Jo, rustig” zei Nathan en streek eventjes door zijn haren. Olivia grinnikte eventjes. “Sorry, ik ben soms gewoon een beetje awkward, zeker als ik iets zeg wat op een andere manier bedoeld kan zijn” zei ze zachtjes en rolde eventjes maar ogen. Daar moest hij maar aan wennen hoor, Olivia was soms gewoon nou eenmaal een beetje hyperactief en een beetje een gekkie. Toch hoorde ze wel regelmatig dat dit haar sierde, de persoon die ze was. En daar was Olivia toch ook wel weer dankbaar voor, dat mensen haar konden accepteren en respecteren zoals ze was. “Geen haast” zei Nathan toen “Op z’n tijd vind ik het niet verkeerd. Maar Olivia, wil je er niet eerst over nadenken?”

Het meisje fronste even haar wenkbrauwen en dacht er over na. “Ik heb er net over nagedacht” bekende ze “En eigenlijk wint de nieuwsgierigheid het van het feit dat mijn ouders het niet zo leuk vinden. Ik bedoel, mijn ouders hebben ook heus wel dat soort dingen gedaan toen ze jong waren en bovendien, ik ben gewoon heel erg nieuwsgierig wat er gebeurd als ik het neem.” Negatieve gevoelens krijgen zou vast en zeker wel niet gebeuren, Olivia was zo’n positief ingesteld persoon…..of zou alle negativiteit er door de wiet juist eruit komen? Nou ja, er was maar één manier om daar achter te komen, en dat was door het gewoon te doen. “Ik weet het niet zeker, maar ik denk niet dat er moment is waarop iemand er echt klaar voor kan zijn” bekende Olivia en keek Nathan aan “Dus als jij het wilt, kunnen we het nu doen…ik bedoel, nu ben ik toch wel aardig gestresst.”

Olivia verantwoordde zichzelf voor wat ze daarnet allemaal gezegd had en Nathan lachte alleen maar. "Hé, het maakt niks uit. Ik weet nu in ieder geval dat je me niet lelijk vind," zei hij met een knipoog.
Vervolgens had Nathan gevraagd of Olivia niet eerst goed wou na denken over het nemen van wiet. Oké, wiet was nog onschuldiger dan alcohol, want je werd er onmogelijk agressief van en het was minder schadelijk. Nathan kon zich geen enkele artikel voor de geest halen waar in stond dat er een gevecht was ontstaan door wiet.
Er ontstond een frons op het gezicht van Olivia, waarbij Nathan afwachtte op wat ze zou gaan zeggen. Haar antwoord verraste hem echter opnieuw. Wat zat deze meid vol verassingen zeg. Haar karakter sierde haar zeker en zorgde er voor dat Nathan haar maar wat graag mocht. Ze had er al over na gedacht, daarnet. Nathan vroeg zich af of ze niet nog langer wou na denken, maar dan wou hij ook weer niet overkomen als één of ander vadertje. Hij lachte bij de volgende woorden. "Oké dan," zei hij. "Als je er echt zeker over bent," vervolgde hij. Hij keek haar nog een keer goed onderzoekend aan, er zeker van zijnd dat hij geen spoor van onzekerheid of iets dergelijks zou zien. Hij wou niet de fout in gaan met haar. "Ik weet het niet zeker, maar ik denk niet dat er moment is waarop iemand er echt klaar voor kan zijn," vertelde Olivia hem. Nathan knikte. "Ja, oké, je hebt gelijk," zei hij. Toen Nathan zelf het voor het eerst genomen was, had hij het genomen omdat het hem niks meer boeide. Maar ook dan was je er niet helemaal klaar voor, omdat je er dan niet over na dacht. De manier waarop Olivia het straks zou nemen, was beter. Ze was er bij met haar volle verstand. Bij de volgende woorden lachte hij even hard op en gaf Olivia een aai over haar bol, waarna hij op stond. "Oké dan," grinnikte hij. "Als je hier even wacht, ga ik naar mijn kamer om wat op te halen," vervolgde hij. Dit ging wat worden.

Op het moment dat haar hoofd weer wat meer haar eigen kleur was geworden, werden haar wangen weer rood toen hij zei dat hij nu in ieder geval wist dat ze hem niet lelijk vond. "Het is een complimen, toch?" zei Olivia met een grijns. Gelukkig ging hij al gauw over op een ander onderwerp, namelijk de wiet. Olivia knikte bevestigend naar Nathan. Ja, ze was er honderd procent zeker van dat ze het wilde proberen. "Bovendien, ik ben met jou en ik vertrouw je" zei ze met een glimlach tegen hem "Ik bedoel, je hebt me van een horde boze boeken gered, dan neem ik aan dat je me ook wel red als het verkeerd gaat?" Maar dat zal het vast niet gaan, Olivia zou er met een open en onbevooroordeelde blik in gaan.

Met de mededeling dat hij wat van z'n kamer ging ophalen, gaf Nathan haar een aai over haar bol. Bij zijn aanraking sloot Olivia even haar ogen en lachte ze eventjes. "Tot zo" zei ze met een grijns tegen hem. Braaf bleef ze op de bank wachten, rekte ze zichzelf helemaal uit. Stiekem had ze er best wel zin in, ze vond het best wel een beetje spannend. Hoe het zou gaan, en hoe ze erop zou reageren. Een gedachte gleed door haar hoofd en ze fronste eventjes haar wenkbrauwen. Zodra Nathan de leerlingenkamer draaide ze zich naar hem. "Gaan we het hier doen?" vroeg ze nieuwsgierig "Nu is hier niemand, maar dadelijk komt er iemand binnen...en de lucht..."

▲ Gesponsorde inhoud

» Open Mind
» Calm mind.
» Blow your mind [+ Alison]
» nathan ashton
» Nathan's Roommate