[Open] Shards bring luck?

Tot zover hield James zich keurig aan zijn eigen belofte om de eerste dagen zo veel mogelijk door Zweinstein en omstreken te dwalen. Hogwarts leek echt in niets op Ilvermony. Het was niet beter of slechter, het was anders. Het enige wat slechter was, was dat vervloekte Britse Engels. Niet dat hij het niet gewoon was om het te horen, nee, hij had zijn vakanties altijd al in Engeland doorgebracht. Het grote probleem was dat hij absoluut niet Brits klonk. Dus hoe hard hij ook probeerde om zich zo snel mogelijk te integreren, zodra hij zijn mond opende, wist iedereen dat hij uit de VS kwam. En dan mocht hij voor de zoveelste keer zijn verhaal doen.

Vandaag ging hij voor het eerst naar Zweinsveld. Dat moest weeral een record zijn dat sneuvelde. Een vijfdejaars die nog nooit naar Zweinsveld geweest was. Moest er een Hall of Fame voor nutteloze records bestaan, dan had hij bij deze zeker een plaatsje verdiend.

In elke winkel die hij tot nu toe was tegengekomen, liep hij eens binnen en meestal sloeg hij er ook met iemand een praatje. Hij deed zijn uiterste best om een beetje opgewekt te kijken, iets wat hem niet altijd even goed afging. En zo belandde hij uiteindelijk ook bij Dervish en Banges. De winkel trok meteen zijn aandacht. Al die vreemde toestellen in de etalage, dat moest hij eens van dichterbij bekijken.

Er waren maar een paar mensen in de zaak, maar veel volk had hij hier ook niet verwacht. Dit was zo een van die winkels die iedereen wel kende, maar waar je normaal gezien alleen kwam als je iets specifieks nodig had. Hij was net bezig met een slot te bekijken dat rood begon te gloeien telkens hij het wilde aanraken, toen hij een luid geluid hoorde uit een kant van de winkel. Meteen daarna zag hij een klein potje, op nog geen halve meter van hem naar de grond vliegen.

Hoe hij het deed, dat was een raadsel. Maar op de een of andere manier slaagde James erin om het potje uit de lucht te grissen, net voordat het de grond raakte. Hij stelde zich recht en schrok toen hij ontdekte hoe dicht hij op het meisje stond. Meteen zetten hij een stap achteruit om haar haar plaats te gunnen. Ze moest echt vlak achter hem gestaan hebben toen het geluid afging.

Nadat hij van de schok bekomen was, verscheen er een triomfantelijke grijns op zijn gezicht. "Ik veronderstel dat dit van jou is?" Hij hield het potje losjes in zijn ene hand en wachtte op een reactie.