Homework Disaster

Jane leek door te hebben dat hij het onderwerp liever snel achter zich wou hebben. Maar het was niet haar schuld, hij was er immers over begonnen. ’Sorry, ik wilde je niet herinneren aan iets naars', Zei ze zachtjes, glimlachte hem toe. De jongen haalde zijn schouders op. "Aah geeft niet! Ik doe het mezelf aan ook", Zei hij nonchalant. Hij was degene die zijn huiswerk niet had gemaakt. Dat was haar sowieso nog nooit overkomen. 'Dat klopt, ik heb nog nooit niet mijn huiswerk gehaald', Bevestigde ze. Hij lachte en gaf haar plagend een duwtje met zijn schouder. ”Dacht ik wel”, Grinnikte hij. Met zijn handen in zijn zakken liep hij verder richting de uitgang. ”Leer het me” Zei hij toen spontaan. Als er iets was wat hij wel mocht leren, was het wel stipter zijn.

Maar straks zou hij sowieso wel zijn huiswerk afwerken. Nu ze het hem uitgelegd had en hij het beter begreep, was hij ook meer gemotiveerd. Op dit moment was hij echter meer geïnteresseerd in de pixies, vooral omdat het hem liet denken aan het verhaal van zijn broer. 'Die dingen zijn vals en dol op het uithalen van streken, dus zoiets zou me niet eens verbazen', Reageerde ze op zijn verhaal. Rustig liep hij met haar mee over het plein, maar hij verzonk toch eventjes in gedachten. "Ik vroeg me alleen af of.. Tja.. Of hij helemaal blauw was", Chester zocht even oogcontact met de Ravenclaw chick en maakte toen een vaag knikkend gebaar met zijn hoofd naar beneden. "Ik bedoel.. Daar ook?" Lachte hij nu, zich bewust van de awkward situatie, maar ach, ze was het nu vast wel al van hem gewend.

Het verhaal had hem wel vaker met dit soort gedachten achter gelaten, maar hij had nooit het lef gehad om er ook echt naar te vragen. Zijn broer zou hem vast voor gek verklaren. Of nee, eigenlijk zou hij het zich vast ook hebben af gevraagd, maar hij zou het ook niet hebben durven vragen. Dus zou hij er maar gewoon om lachen en doen alsof het toch maar zo logisch was en dat Chet zijn vraag een domme vraag was. Zonder dan uiteindelijk een antwoord te geven. Ja, na al die jaren wist hij precies de reactie van Finley te voorspellen. De reactie van Jane kon hij echter niet voorspellen, en misschien had hij gewoon beter eerst even na gedacht voor hij er over was begonnen.

Een lach weerklonk over het rustige schoolplein, en hij werd in zijn zij gepord. 'Oh god man, nu zie ik het voor me', Zei ze met haar hand voor haar mond, om haar lach te verbergen. 'Dat is geen beeld wat ik in mijn hoofd wil hebben', Vervolgde ze. "Ja maar het is toch een logische vraag", Zei hij op een licht klagende toon. Was het nu zo raar dat hij zich zoiets af vroeg? "Maar sorry voor het beeld, ik hoop dat je geen mentale problemen krijgt nu", Grinnikte hij. Ondertussen had hij iets wat leek op een blauwe flits gezien, en al snel spotte hij het nest. ”Kijk, daar”, Zei hij, wijzend naar omhoog, waar de pixies verdwenen in een wirwar van takken en bladeren bovenin één van de bomen die op het plein stonden.

Zijn opmerking was eigenlijk niet eens bedoeld als grap. Hij meende het oprecht, hij vroeg het zich oprecht af. Hij had er alleen niet goed over na gedacht, maar gewoon gezegd wat er in hem op was gekomen. Iets wat hij wel vaker deed, en ook wel vaker mensen deed lachen. Maar hij trok het zich niet aan, hij vond het fijner dat ze konden lachen dan dat ze om hem zouden moeten huilen. 'Best een logische vraag om te stellen, maar zorgt er wel voor dat mensen aan dat soort dingen gaan denken, helaas', Zei ze met een glimlach, en hij lachte opnieuw geamuseerd. ”Wil je nu de schuld op mij steken? Anders schuif ik die mooi door naar mijn broer hoor”, Grinnikte hij. Kon hij er veel aan doen dat Finley hem dat verteld had.

De pixies waren nu niet bepaald zo heel erg moeilijk te vinden. Al zou hij wel mooi uit de buurt blijven. Hij had geen zin om zelf te moeten ondergaan wat de vriend van zijn broer had mee gemaakt. Al zou zijn vraag daarmee wel beantwoord zijn. 'Het is een groot nest wel', Merkte ze op, waarbij ze nog wat dichter ging. Een beetje voorzichtig volgde hij haar. ”Kunnen we niet iemand zoeken en opofferen om te kijken of het waar is dat je blauw wordt nadat je gebeten bent?” Vroeg hij grinnikend, al overwoog hij het idee wel serieus. Stiekem keek hij al rond of er niet ergens een eerste- of tweedejaars aanwezig was, al had hij nu wel al medelijden met het ventje als zijn verhaal ook echt klopte.

Daar stonden ze dan. Met zijn nieuwsgierigheid die eigenlijk alleen maar groter werd naarmate ze er langer waren. Hij kreeg het gewoon niet uit zijn hoofd. Best wel tragisch. Hoe moesten ze er achter komen? Hij wist wel zeker dat Finley sowieso niet zou gaan vragen aan die vriend van hem of het daar ook blauw was. Terwijl hij de pixies goed in de gaten hield, stelde hij voor om iemand te zoeken die ze konden opofferen aan de beestjes om te zien wat voor effect het had. 'Top idee', Lachte ze. 'Ben jij dan degene die gaat kijken of het down under ook blauw kleurt?' Ze schonk hem een uitdagende blik, en een beetje verbijsterd keek hij terug. Zo ver had hij nu weer niet gedacht. "Ehh.. No thanks", Grinnikte hij. De jongen sloeg zijn armen over elkaar en keek opnieuw omhoog.

Het duurde enkele seconden, maar toen stond zijn besluit vast. ”Ik ga het gewoon doen”, Zei hij met een knikje, keek haar toen weer aan met een mengeling van lichte zenuwen maar ook nieuwsgierigheid in zijn ijsblauwe ogen. ”Zou het werken als ik omhoog klim?” Vroeg hij zich toen luidop af. Het was ook niet dat hij dit dagdagelijks deed. Hoe kreeg je een pixie in godsnaam zo ver dat die je ging bijten?

Haar eerste reactie was verwarring. Ze had waarschijnlijk verwacht dat hij oprecht op zoek zou gaan naar iemand anders na haar opmerking over dat hij dan mocht gaan checken of het daar beneden ook blauw was. Dan controleerde hij het nog liever bij zichzelf. Dat hij zichzelf daar dan voor moest opofferen, vond hij niet eens zo heel erg. Het was weer eens iets anders. Hij kon niet zeggen dat hij dit idee gekregen zou hebben als hij niet samen met haar naar buiten was gegaan. In zijn eentje had hij het nest sowieso volledig ontlopen. Nu stelde hij voor om er in te klimmen om zich vrijwillig te laten bijten. 'Denk je dat dat een goed idee is?' Vroeg ze. "Dat heb ik nooit gezegd nee", Grinnikte hij, de milde zenuwen ook te horen in zijn stem. Maar hij had het nu voorgesteld, hij zou niet terug krabbelen. 'Niet in de boom klimmen. Dat gaat nooit goedkomen. Ik weet niet of je het door hebt, maar je bent best lang dus de boom kan dat nooit aan en jouw ledematen ook niet', Argumenteerde ze. "Ik? Lang? Welnee", Grapte hij. Maar ze had wel een punt. Gelukkig had ze al een ander voorstel.

Er iets naartoe gooien. Ja, dat zou vast ook wel werken. ”Ga maar ergens staan waar het veilig is”, Raadde hij haar aan. Straks werd zij nog gebeten in plaats van hij. Ondertussen zocht hij op de grond naar een steentje dat groot genoeg was. Hij raapte een kiezelsteen op en woog het even in zijn hand. Hij wierp nog een laatste blik op Jane en haalde toen diep adem. Met een felle, harde worp gooide hij de steen omhoog, in de hoop om toch iets te raken. Eerst gebeurde er niks, maar toen leek het alsof de hel los barstte. Gekrijs was te horen in de boom, het klonk verontwaardigd, en ineens vloog er een hele zwerm pixies van tussen de bladeren. Het was dat hij nu ook wel een beetje versteef van angst dat hij het niet op een lopen zette. De pixies kregen hem al snel in de gaten en kwamen naar beneden gevlogen.

Nu goed, hij wist nog altijd niet wat ze van plan waren, dus trok hij zijn toverstok om ze nog wat meer uit te dagen. Het was nu niet dat hij echt een gevaarlijke spreuk kende, maar goed. ”Accio”, Sprak hij, trok daarmee een van de beestjes in een razendsnel tempo naar hem toe. Spartelend probeerde die de spreuk te weerstaan, maar dat had weinig zin. En toen schoot blijkbaar zijn verdedigingsmechanisme in gang. De pixie begon te krabben, en toen ging er een scherpe pijn door zijn bovenarm. Dat was het. Hij sloeg het beestje weg en veegde over de wonde. Het bloedde lichtjes. ”Silencio”, Zei hij, waarna al het geluid weg viel. Hij draaide zich om en rende richting Jane. Hij trok haar mee naar binnen. ”Het is gelukt, weg hier”, Zei hij. Nu maar eens zien of hij echt blauw zou worden of niet.

Impulsief zijn had hem eigenijk nog niet veel goed gedaan. Hier stond hij dan, bij een boom, terwijl hij probeerde een pixie hem te laten bijten. Eerlijk gezegd, hij had wel al betere plannen gehad dan dit. Maar hij had het nu eenmaal voorgesteld, en hij wou ook niet overkomen als een watje tegenover Jane. Waarom hij dat zo belangrijk vond, wist hij niet, maar het had hem wel flink in de miserie gewerkt. Want uiteindelijk slaagde hij er wonderwel in om een van de beestjes naar zich toe te trekken. Waarschijnlijk omdat het in paniek raakte, niet gewend dat ze ook echt werden aangevallen omdat iedereen hen een beetje vermeed, begon het om zich heen te bijten en te krabben. Recht in zijn onderarm, waar hij in eerste instantie wel op gehoopt had. Een beet zoals deze wilde hij liever niet in zijn gezicht.

Dus maakte hij zich snel uit de voeten, trok de redhead in het voorbijgaan met zich mee. Eenmaal binnen bleef hij nog even verder rennen, tot Jane hem bij zijn arm vast nam en hem tegen hield. 'Dat je het nog gedaan heb ook', Zei ze met een lach. Hij tilde zijn arm op en onthulde de beet. ”Ja, ik geloof het ook amper”, Lachte hij toen. Ze raakte de plek gefascineerd aan. 'Doet het pijn?' Vroeg ze, keek hem in de ogen. ”Ah, een beetje”, Zei hij schouderophalend met een scheef grijnsje. Hij keek terug naar beneden en zag toen een beetje verschil met eerder. ”Omygod, het begint al”, Zei hij, met een mengeling van nieuwsgierigheid en licht ontzag in zijn stem. Zijn arm begon rond de beet licht blauw te kleuren, wat verder ging naar een meer intens blauw naarmate de seconden voorbij leken te tikken.

Eenmaal ze veilig binnen waren, kon hij de schade eens van naderbij bekijken. Al snel zag hij een blauw randje om de beet heen zitten, dat al snel dieper werd van kleur. ’Denk je niet dat het gewoon een reactie is op de beet, net zoals wanneer je enig ander wondje hebt?' Vroeg ze zich af. Hij draaide zijn arm een keer rond, daarna wat meer naar het licht. ”Ik weet het niet, maar het kan wel. Misschien verkleurt het gewoon maar wordt het niet groter?” Reageerde hij een beetje twijfelend. 'Het reageert wel erg snel, niet waar?' Vervolgde ze toen. Zachtjes gaf hij haar een duw met zijn schouder. ”Hou op hoor, straks ga ik nog denken dat dit een slecht idee was”, Lachte hij. Hij kreeg meer stress door haar dan hij eerst had gehad.

Jane trok hem bij zijn arm verder naar binnen. Het zag er naar uit dat het drukker werd, een hoop mensen liep hen voorbij naar buiten, hij ving ook genoeg nieuwsgierige blikken. Hij hield zijn arm zo subtiel mogelijk langs hem heen. 'In de zomer zag ik zo'n muggle film met blauwe aliens, ik vraag me af of je huid echt die kleur blauw krijgt', Vertelde ze. Hij trok even zijn wenkbrauw op. ”Jij weet echt hoe je mensen gerust stelt he”, Grapte hij. Hij ging haar vervolgens voor in een leeg-uitziende kamer en keek toen weer naar zijn arm. De blauwe vlek was al ‘uitgelopen’ tot zijn pols, maar leek niet echt ‘omhoog’ te gaan. ”Ik moet dit echt aan m’n broer vertellen ooit”, Grinnikte hij, waarna hij zijn arm weer liet zakken en haar aan keek. ”Dus, blijven we samen wachten of kom ik je later het resultaat vertellen?” Vroeg hij, benieuwd of ze nog huiswerk wilde maken of samen met hem wilde wachten.