What was I going to do again?

Altijd leuk om tegen de muur van de gang te staan, een been omhoog tegen de muur op, andere voor je uit gezet. Het maakte dat eerstejaars angstig om je heen trippelden, en vijfdejaars nijdig keken tot ze zagen dat je een zevendejaars was die niet bekend stond als de aardige Dalton. Die bestond trouwens niet meer, de aardige Dalton. Ma was al drie jaar dood, en met haar alle aardigheid die het gezin had bevat. Nu hadden ze enkel geld, teveel geld, en een leeg huis waar elk gaatje de vijand was. Zuchten was hier op zijn plek, maar nope, ging niet gebeuren. Charlie hield thuis waar het was, en volgde zijn levensmotto hier op Hogwarts. Carpe Diem! Pluk de dag. Niet precies zoals sommige potheads deden, maar wel zoals de Quidditch spelers deden. Vol overgave en zo risicovol als het maar kon.

Zijn aandacht werd getrokken door de schreeuwende geest verderop, Sir Cadogan. Hoofdschuddend grinnikte Charlie. Die gek zou nog eens zichzelf uitdagen zo graag wilde hij een gevecht, het was haast zielig. Bijna net zo zielig als dat hij was toen iemand vol zijn been onder hem uit schopte en hij al zijn reactievermogen nodig had om zich vast te grijpen aan diegene. Wat er eigenlijk alleen in resulteerde dat ze allebei naar de grond klapten en het leek alsof Charlie de ander in een aanval mee naar beneden trok. Het enige voordeel was dat de ander onder kwam, en dus de klap opving.

Verdwaasd schudde Charlie even met zijn hoofd, bevattende wat er zojuist gebeurd was. Daarna registreerde hij waar en hoeveel pijn het deed, wat niet veel was en alleen een beetje op zijn pols. Niets wat niet gefikst kon worden. Al had zijn enkel ook een beste klap gehad, en die klopte best intens. Deed geen pijn, maar baarde hem wel zorgen. Meteen ging zijn blik dan ook judging naar de persoon die dit alles veroorzaakt had. Die eigenlijk niets anders deed dat de obvious staten. "Thanks Captain Obvious," Reageerde Charlie droogjes, en probeerde toen op te staan.

In his defense, het begin ging goed. Het was gewoon toen hij op de enkel ging staan dat het allemaal downhill ging. Letterlijk. In no time lag hij weer languit op de grond, ditmaal heftig verwensingen schreeuwend van de frustratie. Dat had hij weer. Omver gelopen door Captain Obvious en zijn first mate, henk the stone(d), die zijn enkel gehaakt hadden die een twist had gemaakt bij de val die nu verschrikkelijk was om op te lopen. Het leven haatte hem, en hij haatte Captain Obvious en zijn stone(d).

Charlie was even druk bezig met het feit dat zijn enkel pijn deed, maar keek toen vol horror op naar de jongen die over veters aan het praten was! Als in, kon het niet een normaal persoon zijn die hem omver had gelopen? Een niet-high persoon die niet rijmde en niet keek alsof de wereld vol kikkers en marsmannetjes zat en zich niet met Charlie bemoeide. Hij kon wel huilen, al deed hij dat niet. In plaats daarvan keek hij droog naar de ander, en kon het niet laten de opmerking "Ach ja, steengoed gewoon," Te maken, zonder humor in zijn stem, waarna hij zichzelf wel kon slaan.

Hij kon wel facepalmen bij het compleet onwetende gezicht van de jongen, sterker nog, hij deed het ook. Vandaar dat hij de vraag van de ander half hoorde. Zonder te weten waar hij precies antwoord op gaf knikte hij dramatisch. Oké dan. Alles beter dan deze situatie.

Wacht. Vallen? Was vallen een mogelijkheid in de optie die hij gekozen had? Zijn hoofd draaide scherp naar de ander en met haviksogen keek Charles de ander aan. Vallen? He better not no.

De ander bleef irritant rustig toen hij hem begon te helpen. Constant hem vertellende dat hij ook rustig moest zijn, maar Charlie kon niet rustig zijn als hij ja had gezegd op iets waarvan hij niet wist w- Oke. De volgende zin van de gast maakte veel meer sense. De ziekenzaal, daar had hij dus ja op gezegd.

Een stuk rustiger hinkte Charles nu mee met de ander, en keek hem uiteindelijk een beetje nieuwsgierig aan. Hij herkende hem als Nathan, van Huffelpuff dus, maar hij had nooit geweten dat die blowde. "Waarom blow je?" Vroeg hij dus uiteindelijk, wat kon klinken als een domme vraag. Whatever, dat had hem nooit zoveel uitgemaakt.

Hij bleef een beetje nieuwsgierig kijken naar de ander terwijl ze zo doorliepen. Hij kwam uit een rijk gezin met tot zijn veertiende geen enkel vuiltje aan de lucht, zijn vader was altijd wel veeleisend en redelijk onredelijk geweest, maar zijn moeder had het gecompenseerd. Zij was echter vermoord door een weerwolf, waardoor zijn pa doordraaide en super protective werd over Luna, en al zijn woede uitte op Charlie. Ook toen had hij altijd zijn toevlucht gezocht in vliegen anders dan wiet ofzo, en om eerlijk te zijn had de jongen geen idee gehad wat het spul überhaupt was tot hij een paar gozers het had zien doen in de Common Room en om info had gevraagd.

Nathan's antwoord was dat het de wereld positiever maakte, wat een logisch antwoord was, en hij voegde eraan toe dat dat fijn was, wat wel aangaf dat hij ook anders had gekend. Vandaar dat Charlie onderzoekend naar hem keek, maar besloot er nog niet over door te gaan, het waren zijn zaken niet. Bovendien was er plots een trap, en dat was uitermate niet positief, zo werd dat ook benadrukt toen hij nog meer hulp moest krijgen van Nathan.

Met een hand op de leuning en eén arm rond Nathan leek het redelijk te lukken however. Een van de zoveelste keren dat Charlie blij was dat hij allemaal gekke balansoefeningen had moeten doen van zijn vader om 'je vliegbalans te verbeteren.'