Wrong house

Hoe het opeens kwam dat ze aan de Ravenclaw common room waren aangestrand? Een afgelopen Quidditch training en een interessant gesprek met de Captain van het Gryffindor team was de oorzaak. Verdiept in een gesprek over de nieuwe samenstelling van het Quidditchteam van Ireland en de nieuwste bezems waarvan ze al in het bezit waren. Pas toen het standbeeld van een enorme adelaar opdook kwamen zowel Torrance als Charlie en nog enkele jongens van het team die bij hen waren tot stilstand. Een onwillekeurige grijns verscheen op zijn gezicht en hij keek opzij naar Charlie. ’Wagen we het erop?’ vroeg hij out of the blue, liet heel het Quidditch gesprek zijn voor wat het was. Achter hen gniffelden enkele jongere studenten die in het team zaten en Torrance wierp een brede, slightly evil grijns achterom. Het zou hen waarschijnlijk niet lukken, om het raadsel van de Adelaar op te lossen, maar het was wel iets wat op -dacht hij toch- iedereen zijn bucketlist stond om op zijn minst één keer te proberen. Bleek dat de Adelaar het raadsel aan iedereen stelde, zowel Ravenclaw als non-Ravenclaw. Torrance haalde zijn brede schouders op en toverde een heilige glimlach op zijn gezicht, als het kon was er een aureooltje boven zijn hoofd verschenen. Zelfzeker deed hij een stap naar voren, kwam zo voor de Adelaar deurknop te staan. Na nog een blik achterom te werpen vouwde hij zijn hand om de hendel en klopte ermee aan op de deur. Meteen weerklonk een diepe, haast melodieuze stem. De Adelaar. Torrance deed weer een stap naar achteren en luisterde naar het raadsel dat de Adelaar stelde. ’Which came first, the phoenix or the flame?’ Meteen rolde een lach over zijn lippen. ’Ehhhhm.’ bracht hij uit en voegde zich weer bij de rest van de Gryffindor Quidditch spelers. ’The flame?’ – ’Wrong.’ Hij bracht zijn mondhoeken naar beneden en haalde zijn schouders op, keek naar Charlie en spoorde hem op die manier aan om het andere antwoord te proberen.

'Ik denk dat jullie hier verkeerd zitten.' Een tweede stem weerklonk van achter hen, en de jongens draaide gelijktijdig hun hoofd om. Torrance bekeek het meisje dat was verschenen van kop tot teen, van haar roskleurige haar tot de schoenen die ze aan haar voeten droeg. ’Is dat ook een Ravenclaw raadsel?’ vroeg hij met een onderdrukte grijns en liet zijn hoofd in een klein knikje opzij zakken terwijl hij het meisje bleef aanstaren. Echt schuldbewust of betrapt voelde hij zich niet. Er stond nergens in de regels dat ze hier niet mochten zijn, dat ze geen raadsel aan de Adelaar mochten vragen. Anders zou hij hen überhaupt toch ook geen raadsel stellen? Maar hij moest toegeven dat ze wel lef had, om zo te spreken tegen een hele groep jongens. Niet dat ze haar kwaad zouden doen -ze waren Slytherin niet- maar toch, het vroeg heel wat durf. Met een geamuseerde grijns bleef hij haar aankijken, wachtende op een reactie van zijn kameraden of van haar.