We'll be counting... stairs. [&STILES STILLINSKI]

Oké, het enige nadeel aan die vreselijke krukken was – oh, er waren nog wel meer nadelen aan die krukken, maar voor nu wilde ze gewoon een beetje positief zijn voor zover ze dat kon – dat ze van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat bezig was met die vreselijke trappen. Het waren dan ook nog eens bewegende trappen. Als ze niet snel was dan viel ze op de grond. En dacht je soms dat er students waren die haar hielpen? Natuurlijk niet. Die hadden het allemaal te druk met roddels uitwisselen over de teachers, klagen over examens die er nu nog niet eens waren en opstellen schrijven die ze allang af hadden kunnen hebben als ze vroeger begonnen waren. Nee, Cheryl had niet bepaald medelijden met dat soort mensen, want dat had ze met zichzelf ook niet. Als het op vakken aankwam dan, nu had ze wel vrij veel medelijden met zichzelf omdat ze helemaal naar de bovenste verdieping moest. Ze moest weer terug naar haar dorm gaan en het was kwart over negen. Ze had net te lang aan het diner gezeten omdat ze ook te laat beneden was geweest, had nog wat informatie opgezocht in de bibliotheek tot ze haar naar buiten schopten en was daarna haar krukken kwijtgeraakt. Ze had ze gevonden op de wc trouwens. Het was niet haar schuld dat ze nu het mikpunt werd van het getreiter van de eerstejaars! Met een dramatische zucht keek ze naar de trappen. Dit werd echt een hel, hè? Ze hoorde de trappen bewegen boven haar alsof ze haar uitdaagden om verder te gaan. ‘Bring it on,’ zei ze en ze ‘stapte’ naar voren. Haar kruk bleef haken achter de eerste trede en Cheryl liet een kreet ontsnappen toen de trap in beweging kwam. ‘Mijn kruk!’ schreeuwde ze terwijl ze naar het ding keek dat naar beneden viel. ‘Oké, that’s it! Ik verzet geen stap meer! Stomme trap die je bent!’ En kwaad deed ze een poging om te gaan zitten, sloeg haar armen over elkaar heen en keek naar haar kruk die daar ergens beneden lag.

Een soort van rennend ging hij de trap op, hij had dit nu al zo vaak gedaan dat hij wist hoe het allemaal in zijn werk ging en altijd door had als iets niet klopte. Dit zorgde er dan ook voor dat hij gelijk remde toen hij een meisje zag zitten op de trap. "Eehhh, u okay?" Vroeg hij een beetje verbaasd nu voor haar staand.

De trap had zich nog geen enkele keer bewogen en Cheryl vermoedde nu dat de trap het er echt om deed. Dat de trap niet meer bewoog omdat hij haar extra wilde pesten met het feit dat haar kruk daar beneden op de grond lag en dat er niets was wat ze daaraan kon doen. Cheryl wilde het liefste met één kruk of nog liever met geen naar boven gaan, maar dat ging hem niet worden. Ze had die krukken voor nu echt wel nodig, maar het leek er niet op dat ze haar kruk binnen de kortste keren zou krijgen. Cheryl keek op toen ze geluid hoorde en draaide haar hoofd naar een jongen die de trap op kwam gerend. Natuurlijk bleef hij voor haar stilstaan en Cheryl keek hem rustig aan. ‘Fantastisch,’ zei ze op een sarcastische toon. ‘Mijn been is gebroken, ik heb nog maar één kruk en de ander ligt beneden op de grond. Maar voor de rest gaat het geweldig.’ Ze glimlachte fake naar de jongen en rolde daarna met haar ogen waarna ze haar hoofd schudde en weer naar beneden keek. Rottrap. Rotbeen. Rotkruk!

Oeh, sarcasme. Iets wat hij al te graag zelf deed, en nu kreeg hij het tegen zich. Raar. Wel leuk. Maar raar. Zijn blik gleed naar haar been, en vervolgens naar beneden, waar hij de kruk al zag liggen. "Super! Jouw dag kan vast niet meer stuk." Sarcasme beantwoordden met sarcasme. Nice.

En als het feit dat haar kruk helemaal naar beneden gevallen nog niet genoeg was dan was er ook nog het feit aanwezig dat haar stomme gewaad de hele tijd in de weg kwam te zitten. Het embleem van Gryffindor scheen trots op haar borst. Alsof het haar nog eens extra wilde pesten en haar er aan wilde laten herinneren waar ze zogenaamd thuishoorde. Ze had al meerdere keren thuis gezegd dat ze graag in Slytherin wilde zitten en haar moeder had daarop geantwoord dat ze trots moest zijn omdat de familie het bloed van Gryffindor en Slytherin deelden. Cheryl mompelde daar dan altijd weer op dat het nogal verkeerd overkwam als een familie twee afdelingen die zo tegenstrijdig waren met elkaar deelden, maar haar moeder wilde daar meestal niks van weten. De royal families die ze ontmoetten kwamen ook altijd uit Slytherin. Cheryl snapte dan ook niet hoe haar moeder erbij kwam dat haar dochter een goede indruk zou maken door te zeggen dat uit Gryffindor afkomstig was. ‘Nee, echt niet meer,’ ging Cheryl sarcastisch verder. ‘En weet je wat er toen gebeurde toen mijn kruk beneden lag?’ Ze keek hem met grote ogen aan. ‘Toen kwam er iemand de trap opgerend, zag mijn kruk liggen en besloot om gewoon op de trap verder sarcastisch tegen mij te doen in plaats van even naar beneden te gaan en hem op te rapen.’ Ze glimlachte breed. ‘Kun je dat geloven?’ Haar ogen die nu toch wel lichtelijk begonnen te twinkelen van plezier toonden aan dat ze het echt niet zo kwaad bedoelde en dat het eerder een grapje was dan dat ze iets van hem verwachtte. Misschien.

Hij keek even vragend naar haar toen ze vroeg aan hem wat er toen gebeurde, wetend dat ze dat zelf ging beantwoordden maar toch nieuwsgierig. Verslagen keek hij weg, die had hij aan kunnen zien komen. Geluk die aan zijn zijde stond, dacht hij dan, was er iemand nu in de buurt van de kruk. "Hey! Yoooo! Kan je die oprapen?" Riep hij, wijzend naar het ding. Het meisje knikte, maar in plaats van dat ze hem mee nam sloeg ze 'm nog enkele trappen naar beneden. "Oké, je speelt niet zo met een jongen zijn emoties oké dat is niet aantrekkelijk." Riep hij voor hij zuchtte en weer naar het Gryffindor meisje keek. Met een verslagen blik begon hij naar beneden te rennen en toen hij eindelijk een paar treden naar beneden was, voor hem dicht genoeg dan: van ver kon hij de spreuk niet uitvoeren omdat hij niet zo goed was in mikken, richtte hij zijn stok naar beneden en sprak zachtjes. "Win-GAR-dium Leviosa." De jongen deed zijn best om het ding zo recht mogelijk omhoog te krijgen maar het ging nog een beetje wankelig, gelukkig kon hij half vallend het ding pakken en weer naar boven rennen. Eenmaal boven zuchtte hij als een uitgeputte cheetah, en gaf het ding aan. "Geen dank." Sprak hij onder zijn adem nog uit. Conditie, niet echt iets dat in zijn lichaam toebehoorde.

Cheryl voelde niet echt medelijden toen ze hem met een verslagen blik zag wegkijken. Hij was toch zo sarcastisch aangelegd? Dan kon hij zo’n opmerking ook vast aan. Nee, op medelijden hoefde je bij haar niet vaak te rekenen, tenzij je met zo’n zielig verhaal kwam aanzetten dat ze begon te huilen. Ook vond ze het niet bepaald leuk als ze iemand anders heel erg slecht liet voelen als deze iets voor haar goed wilde doen, maar dat terzijde was ze toch best een emotieloos persoon. Yeah right. Ze keek toe hoe de jongen de hulp inriep van een meisje en kneep haar ogen samen toen ze zag wat het meisje deed. Daar kwam ze echt niet mee weg. ‘Geen zorgen, I got this,’ zei ze tegen hem en terwijl hij naar beneden rende om haar kruk alsnog te halen richtte zij haar wand, die ze snel pakte uit haar zak, op de vaas dat naast het meisje stond. De teachers of een andere goedwillende student zou vast wel voor een spreuk zorgen dat spullen kan repareren, maar deze kans was te mooi om te laten schieten. ‘Reducto,’ siste ze en de vaas spatte kapot. Het meisje gilde het uit van angst, keek naar de vaas alsof het behekst was en rende vervolgens snel de gang uit. Cheryl begon te lachen. Hopelijk had de jongen vanaf zijn positie ook een beetje kunnen genieten van de show, want het was echt mooi geweest om het meisje zo te zien schrikken. Jammer van de vaas dan. Cheryl liet haar blik naar een paar portretten glijden dat boven haar hingen en die haar kwaad aankeken. Ze haalde haar schouders op. ‘Pestgedrag moet beantwoord worden met pestgedrag,’ zei ze tegen hun en richtte haar blik op de jongen die terug kwam rennen. ‘Je bent echt een schat, weet je?’ Ze glimlachte naar hem. ‘Ik zou je graag bedanken door een kus op je wang te drukken, maar dat gaat helaas niet.’ Alsof ze dat echt spijtig vond keek ze hem even zielig aan, maar eerlijk gezegd kon het haar geen barst schelen. Had ze dan echt niet eeuwenlang beweerd dat ze meer in Slytherin thuishoorde dan in Gryffindor? ‘Had je dat meisje gezien?’ begon ze opeens lachend. ‘Ze schrok zich dood! Dat is wat ze krijgt voor het kwetsen van je gevoelens.’

Ook hij schrok zich een ongeluk toen er een vaas kapot sprong, iets waardoor hij bijna de trap af kukelde. Vervolgens rende hij de trap weer op en gaf de kruk terug aan het meisje en glimlachte wat ongemakkelijk toen ze zei dat hij een schat was. Hij keek even verbaasd toen ze zei dat dat niet ging. "Het kan natuurlijk wel, uhm, weetje-" Kort haalde hij zijn schouders op maar het meisje begon alweer met spreken. "Dat is heel lief van je maar ik kan heel goed voor mezelf opkomen... Denk ik." Oké nee, hij kon dat niet en zelfs dat meisje had hem in elkaar kunnen slaan, maar sssht.

Het was grappig om te zien dat niet alleen het slachtoffer van haar pestgedrag zich doodgeschrokken was van de kapot gesprongen vaas, maar dat ze de jongen die zo gek was om de trap weer af te rennen enkel en alleen voor haar kruk die op de grond lag ook een beetje in één kromp. Eerlijk? Als hij daar had gezeten en zij kwam die trap op dan had ze hem gezegd dat hij zijn kruk maar niet had moeten laten vallen. Ze wist dat het gemeen was, maar zij had in haar verleden ook niet veel hulp gehad van anderen. Ze zorgde er altijd voor dat ze zo onafhankelijk mogelijk was, maar natuurlijk waren er van die momenten dat ze wel afhankelijk moést zijn van anderen omdat ze het anders niet kon redden. Toegeven dat ze het niet kon redden was echter toegeven alsof ze niks meer alleen kon en daarom deed Cheryl dat ook niet graag. Je kon er dan ook wel donder op zeggen dat ze het niet op tijd aangaf als het niet meer ging. Ze trok haar wenkbrauw op toen hij aangaf dat het wel kon, maar gelukkig ging hij er niet verder op in. Ze was nog niet klaar voor te veel intimiteit met een andere jongen, hoewel een kusje op de wang dan nog wel mee viel en iets was wat ze wel vaker deed om iemand te bedanken. Het was een gewoonte in haar familie om dat te doen bij de royal families, maar als haar moeder uitvond dat ze het bij iemand anders deed dan bij Stilio… dan zwaaide er wat. ‘Ja, dat was daarnet ook echt te zien,’ zei ze op een sarcastische manier. ‘Je kon echt zien aan dat meisje dat ze het voortaan niet meer aan zou durven om jou iets te weigeren. Ze was zelfs doodsbang voor je. Zag je dat niet in haar ogen, die doodsbange blik?’ Ze rolde met haar ogen terwijl ze zich afzette en na een paar keer hinken recht voor hem stond. ‘Dat is beter,’ glimlachte ze. Daarna boog ze zich toch maar naar voren en drukte een dankbaar kusje op zijn wang. ‘Zo goed voor meneer?’ plaagde ze hem.

Hij keek even naar de grond, well ja, hij kon er ook niks aan doen dat hij nou niet bepaald intimiderend was. Hij besloot maar niet verder op het sarcasme in te gaan, bang dat dit hem nog onzekerder zou maar en onz- Bijna wilde hij al te hulp schieten toen het meisje begon te hinken dus hield hij zijn armen in een soort knuffel positie, alleen knuffelde hij niemand. Gauw herstelde hij zich maar zijn blik stond vol verbazing toen er lippen tegen zijn wang aangedrukt werden. "Ehh, wow, uhm ja! Wat? Ja. Tuurlijk. Uhm..." Shit.

Cheryl fronste met haar wenkbrauwen toen ze de reactie van de jongen hoorde. Huh? Wat had ze nu weer gedaan? Oh ja. Ze had hem daarnet een kus op zijn wang gedrukt. Aan zijn reactie te zien zou je bijna geloven dat ze hem zojuist op zijn lippen had gekust, dat ze één of ander Valentijnskoppeltje waren die zojuist hun liefde aan elkaar toegegeven hadden. Zo reageerde hij. Verward en… enthousiast? Ze had geen idee. Misschien moest ze gauw weggaan. Hem bedanken en snel naar haar house gaan. Dadelijk wilde hij meer dan alleen dat kusje op zijn wang en ze had nu niet bepaald stuff om zichzelf fatsoenlijk te verdedigen. Het meisje twijfelde even, maar ze vond het zielig om hem hier zo alleen te laten. Hij leek niet bepaald zeker over zichzelf te zijn en waarschijnlijk had een meisje hem nog nooit op deze manier bedankt. Het kwam echt door hém dat ze meteen te snel dingen dacht van andere jongens, daar kon deze jongen niks aan doen. ‘Het was maar om je te bedanken, ik vroeg je heus niet ten huwelijk of zo,’ plaagde ze hem en daarmee een beetje meer ontspannend. ‘Anyway, mijn naam is Cheryl. Afkomstig van het moedige Gryffindor.’ Ze rolde met haar ogen. Echt waar, als het aan haar had gelegen was ze nu onderweg naar de Slytherin house in plaats van naar die van Gryffindor.

Hij knikte en legde zijn handen op zijn heup, alsof hij dit totaal niet ongemakkelijk vond, hoewel dat duidelijk wel te zien was. Ze stelde zich voor en Stiles bleef knikken voor hij zich realiseerde dat hij antwoord terug moest geven. Zijn handen waren alweer van zijn heupen verwijderd en maakten allerlei bewegingen voor ze tot stilstand kwamen en hij ging spreken. "Stiles." Sprak hij en glimlachte weer ongemakkelijk. "Oh, uhm, Ravenclaw."

Cheryl fronste terwijl ze de jongen voor haar observeerde. Hadden de mensen van zijn afdeling even geluk dat hij hun house niet vertegenwoordigde. Als je hem zo zag zou je bijna denken dat hij uit een instelling was ontsnapt. Ze wist dat het niet aardig was, maar ze vond het nogal grappig te zien hoe hij in de war raakte door één kusje. Moest je je eens voorstellen wat er zou gebeuren als een meisje spontaan naakt voor hem zou gaan staan. Toch moest je oppassen met dit soort types. Ze leken heel verlegen en onhandig, maar zodra puntje bij paaltje kwam wisten ze heus wel wat ze moesten doen. Dus oftewel was hij gestoord, oftewel was hij echt zo oftewel was hij een hele act aan het opzetten in de hoop dat ze er voor zou vallen en dat ze die avond nog met hem in bed zou belanden. Ja, ze wist hoe ze klonk, maar haar vertrouwen was wel een klein beetje weg in de mensheid moest ze eerlijk zeggen. Ze draaide haar hoofd naar de jongen toen deze zich voorstelde als Stiles en ook zei in welke house hij zat. Ravenclaw? Die had ze niet zien aankomen. ‘Mijn gok was Hufflepuff geweest,’ zei ze en ze hield een neutraal gezicht terwijl ze hem aankeek, maar iedereen wist ondertussen wel dat Hufflepuff aangehouden werd als de dufste house in heel de school. Voor haar was het om het even. Oké, ze ging soms wat mee met wat de groep dacht, maar ze besloot vooral om elk individu op zichzelf te bekijken hoe hij was. Het was heus geen belediging dat ze hem had aangezien voor Ravenclaw, hoor. ‘Dus…’ Ze keek hem recht aan. ‘Ben jij ook zo’n betweter zoals de meesten in je house? Steek jij je hand ook altijd als eerste op voordat iemand anders ook maar de kans krijgt om te ademen? Want ik kan je vertellen dat dat echt behoorlijk irritant is.’ Vooral geen vooroordelen zoals je kon zien.