Always the same

Wat verveeld zat Felix met zijn veer op een stuk perkament voor hem te tikken. Het stond ondertussen al vol met kleine puntjes inkt, maar langs de zijkanten en vanonder stonden er ook tekeningen. Tekeningen die hij niet zou mogen tekenen. Een redelijk goed gelukt portret van een random wizard waarvan het gezicht bebloed was, maar dat viel nog mee. Mensen gingen enkel even vreemd kijken als ze het zagen, maar het was de tekening van de Dark Mark die hij getekend had, dat best niet gezien kon worden.
Voor dat moment dacht Felix er echter niet bij na. Zijn gedachten waren afgedwaald en als hersendood was hij voor zich uit aan het staren. Hij moest een verslag maken over Potion, maar hij was er slecht in. Theoretisch gezien wist hij het, maar in de praktijk kon hij het niet. Daarbij vond hij het simpel weg geen leuk vak en dan was het al snel moeilijk om je aandacht erbij te houden.

Een zachte stem drong uiteindelijk tot hem door. Verward knipperde hij zijn ogen en keek opzij naar het meisje dat er zat. Ze leek hem verwachtingsvol aan te kijken, maar Felix had geen idee wat ze zonet had gezegd. Hij kon haar enkel dom aankijken. Wanneer hij tot het besef kwam dat zijn stuk perkament open en bloot op de tafel lag, draaide hij die snel om. ‘Uhm,’ zei hij kort voor dat hij zijn keel even schraapte om zich te herpakken. ‘Kan je dat herhalen?’ vroeg hij.

Het meisje tikte op het boek met de vraag of hij iets snapte van Herbology snapte en gelijk stond hij recht. Zijn ogen liet hij glijden over de vele boeken in het rek dat voor hem stond. ‘Niet mijn beste vak,’ begon hij nadenkend te zeggen terwijl hij langs het rek liep. Zijn vinger liet hij op een gegeven moment over de harde kaften glijden om er vervolgens een boek tussenuit te halen. ‘Maar deze kan je vast wel helpen,’ zei hij vervolgens glimlachend. Het boek hield hij een tikkeltje in de lucht om het te laten zien.
Felix wandelde weer naar de plek waar dat hij zat, om terug op zijn stoel te gaan zitten en het boek op zijn schoot te leggen. ‘Wat is het dat je moet weten?’ vroeg hij terwijl hij het boek opensloeg op de index, klaar om het woord op te zoeken.

De jongen keek echter weer op wanneer het meisje vroeg waar hij mee bezig was. Zijn ogen gingen even naar het stuk perkament toe waar hij op had zitten krabbelen. ‘Eigenlijk met niks, gewoon wat aan het krabbelen,’ antwoordde Felix.