Books in the air like we don't care. [&NATHAN BRYN]

Natuurlijk. Natuurlijk had het niet bij een simpel opstel kunnen blijven waarbij je twee kantjes schreef en het dan moest inleveren. Nee, er stond ook een hele woordenlijst onderaan die je op moest gaan zoeken in de bibliotheek. En om het nog wat erger te maken moest je die woordenlijst ook studeren omdat er een test over zou komen. Dus als je de woordjes niet had opgezocht, kon je ze ook niet leren en kon je de test niet juist invullen. Ja, deze teacher had nagedacht over wat hij zijn students zou laten oefenen. Alleen jammer dat Cheryl nu niet bepaald het persoontje was dat op tijd zou leren, maar ze had vandaag toch niks te doen en ze was in een goede bui. Ze had geen zin om naar buiten te gaan en besloot om daarom maar naar de bibliotheek te gaan. Het duurde niet lang voordat ze er was en zuchtend begon ze te zoeken bij de sectie waar ze moest zijn. ‘Accio boek,’ mompelde ze terwijl ze haar wand uitstak naar een boek. Het boek trilde slechts, maar bleef staan en Cheryl liet een geïrriteerde zucht varen. Plotseling schoot het boek dat ze wilde hebben naar buiten… recht tegen haar gezicht. Nog tien of vijftien andere boeken vielen tegelijkertijd en Cheryl, die haar hand over haar neus had gelegd, hoorde een paar jongens lachend weglopen. ‘Sectum…’ Ze hield op. Een gevechtsspreuk oproepen in een bibliotheek was wel het slechtste idee dat ze zich kon inbedenken en bovendien had ze zichzelf gezworen dat ze die spreuk niet meer zou gebruiken tenzij ze in levensgevaar verkeerde. Ze kon de spreuk niet meer gebruiken, niet nadat ze het had gebruikt op… Ze schudde haar hoofd. Néé. Daar begon ze wéér. Ze moest ophouden met dit soort gedachten. Cheryl keek geërgerd naar de boeken die op de grond lagen. Natuurlijk waren ze weer uit een paar andere rijen gevallen zodat ze eerst moest zoeken voordat ze kon beginnen aan haar huiswerk. Rotjochies.

Toen Cheryl haar hoofd lichtelijk kantelde zag ze dat het allemaal boeken waren die ze niet nodig had en dat er zelfs één boek tussen zat over de menselijke voortplanting. Oké? Waar kwam dat nu weer vandaan? Of misschien waren het wezens die op mensen leken, maar ook nog wat anders waren. Je wist maar nooit. Ze had Care of Magical Creatures altijd een interessant vak gevonden en had zich daar dan ook volledig voor ingezet. Ze had haar huiswerk in verband met dat vak wél altijd goed gemaakt en had tijdens de lessen zich altijd doodgelachen omdat er altijd wel van die sukkels bij waren die niet op aan het letten waren van wat ze de teacher tegen hun zei en vervolgens in de problemen raakten omdat ze een paar dingen deden die niet door de beugel konden. Het grappigste vond ze nog altijd die ene jongen die een paar schorpioenachtige beestjes op zich had gekregen nadat hij zijn hoofd in één van de kratten had gestoken die op hun stonden te wachten. De teacher had van te voren nog gezegd dat als je één ding niet mocht doen het absoluut je hoofd in de kratten steken was en de jongen had dat genegeerd. Na een week had hij pas van de ziekenzaal mogen gaan en Cheryl grinnikte soms nog als ze hem zag. Cheryl keek geschrokken op toen ze een stem hoorde en daarmee uit haar gedachten werd gehaald. ‘Prima,’ sprak ze, maar het luchtte haar wel op dat het eindelijk eens een normaal persoon was. Omdat ze haar hand over haar neus hield klonk haar stem een beetje dof en Cheryl draaide haar hoofd om hem aan te kijken. Ah, maar hém kende ze wel. Ze had dit jaar goed opgelet wie de headboys en girls waren van de verschillende afdelingen. Dit was diegene van Hufflepuff, maar ze zou echt niet meer weten welke naam hij had. ‘Doe ik ook niet,’ zei Cheryl zo rustig mogelijk, maar grinnikte omdat ze wist dat hij heus wel had gezien hoe kwaad ze wel niet was geworden. ‘Hé,’ mompelde ze terwijl ze haar hand van haar neus haalde die, zoals ze had verwacht, al helemaal onder het bloed zat. ‘Weet jij soms een spreuk om dit op te lossen? Of heb je toevallig een zakdoekje bij? Ik had vandaag geen vliegende boeken verwacht, dus daarmee dat ik zelf niet was voorbereid,’ zei ze met een hint van sarcasme.

Nathan Bryn schreef:

Struggle is the enemy

But weed is the remedy

Oké, haar antwoord was prima en Nathan geloofde het niet, zeker niet omdat het meisje... van Gryffindor, dacht hij zo, haar hand voor haar neus had. Ze had een bekend gezicht en hij dacht even na. Haar naam zou hij vast wel weten, gezien hij goed was met namen. Maar ja, om alle schooljaren en houses nou uit je hoofd te gaan leren? Daar had hij geen zin in. Maar het zesde, zevende en het examenjaar was niet zo lastig, dacht hij zo. Maar nee, hij kwam niet op haar naam. Misschien kwam het door zijn stonerbrein, gezien wiet nou niet bepaald bevorderlijk was voor je geheugen. "Goed," reageerde Nathan toen het meisje zei niks aan te trekken van doe jochies. En toen haalde ze haar hand voor haar neus vandaan, die aardig aan het bloeden was. "Weet jij soms een spreuk om dit op te lossen? Of heb je toevallig een zakdoekje bij? Ik had vandaag geen vliegende boeken verwacht, dus daarmee dat ik zelf niet was voorbereid," waren de woorden van het Gryffindor meisje. Nathan fronste even. "Vliegende boeken zijn vervelend ja, heb ik ervaring mee," vertelde hij en kon een flauw glimlachje niet laten. "Ik heb wel een zakdoek bij me, want ik weet nog geen enkele spreuk om bloedproblemen mee op te lossen... wat wel interessant zal zijn om te leren..." sprak hij, terwijl hij zijn zakdoek uit zijn zak haalde en deze aan het meisje gaaf. "Die mag je houden," sprak hij met een grijns. Er stond een grote wietblad afgebeeld midden op het witte zakdoekje, wat maakte dat hij zo grijnsde. "Wat was je naam ook al weer?" Vroeg hij vervolgens.

THANKS

Cheryl was blij dat de jongen niet al te veel reageerde op haar korte reacties. Dadelijk was hij tegen gaan spreken dat het prima met haar ging of tegen gaan spreken dat ze zich er zogenaamd niks van aantrok. Ze wilde geen bitch zijn, maar zin in een bemoeial had ze niet echt. De jongen leek op het eerste zicht aardig, maar aardige mensen konden fake zijn. Ze had er ervaring genoeg mee. Haar litteken op haar schouder was er zelfs een teken van dat aardige mensen fake konden zijn. Ze vergat nooit meer hoe… Ze kapte haar gedachten af door zich koppig te richten op een titel. Hoewel de letters voor haar ogen dansten, kon ze er geen titel uithalen omdat ze er simpelweg niet mee bezig was. Haar ogen bleven hangen op het boek, maar haar aandacht werd weer getrokken toen de jongen iets over zijn ervaring met vliegende boeken zei. Ondanks dat ze het niet echt wilde, kwam er een klein glimlachje om Cheryl’s lippen tevoorschijn. Ze had eerlijk gezegd wel eens nood gehad aan een persoon dat gewoon aardig was en die grappig kon zijn. Dat had ze wel een beetje gemist in haar leven als ze eerlijk moest zijn. Ze keek dankbaar naar het zakdoekje dat haar vervolgens overhandigd werd. ‘Bedankt, ik zal hem goed bij me houden en hem met mijn leven beschermen,’ zei ze waarna ze met haar ogen rolde, maar hem wel tegen haar neus hield. Ze had het embleem van de wietplant op het zakdoekje gezien en wist vrij zeker dat ze deze jongen weldegelijk kende. Het was geen geheim dat er in de dorms soms drugs gebruikt werden en hoewel Cheryl er nooit echt aan had meegedaan, wilde ze dat wel eens een keer. Gewoon om te proberen hoe het was. Maar niet zo ver gaan tot ze de controle kwijt zou raken natuurlijk. ‘De naam is Cheryl Carve. Van Gryffindor,’ sprak ze kalmpjes. Ze grijnsde vervolgens. ‘Ik had verwacht dat een head boy zulke informatie wel moest weten?’ Ze knipoogde ten teken dat ze het niet zo bedoelde en drukte de zakdoek wat strakker tegen haar neus aan. ‘Wat voor straf zou ik van je krijgen als ik nu achter die jongens aan zou gaan en ze zou vervloeken met een gevechtsspreuk?’ mopperde ze geïrriteerd zijnde toen het bloeden niet zo snel stopte als ze wilde.

Cheryl grinnikte wat na om zijn opmerking terwijl ze het zakdoekje nog altijd hard tegen haar neus gedrukt hield. Het bloeden stelpte maar niet en waarschijnlijk kwam dat omdat ze tegen hem aan het praten was waardoor haar neusvleugels trilden en waardoor de trillingen weer nieuwe golven van bloed veroorzaakten. Of zoiets. Ze was geen dokter, maar dat leek haar toch de meest logische verklaring. De dame draaide haar hoofd toen de Hufflepuffer zei dat hij doorhad dat ze van Gryffindor afkomstig was. Ah ja. Waarschijnlijk haar gewaad met het o zo mooie rode embleem. Ze mocht wel zeuren dat ze het ding te vaak aan moest doen naar haar goesting, maar schijnbaar waren er momenten zoals nu dat ze gewoon even vergat dat ze het ding aanhad. Nu moest ze toch wel echt moeite gaan doen om zich te herinneren hoe hij heette. Ze hadden het nog opgenoemd vlak voor het feestmaal… Ze wist dat haar eigen head girl Chloë heette, dat die van Slytherin Alison en Leo heetten en dat die van Ravenclaw… Nee, die naam wist ze zelfs niet. Had Ravenclaw überhaupt wel een head boy en een girl? Waarschijnlijk alleen een girl. Ze kon zich alleen nog het gezicht inprenten van het meisje. But then again was het het belangrijkste dat ze haar eigen head girl kende, toch? Het zou maar erg zijn als ze dat niet wist, hoewel ze toe moest geven dat ze van Slytherin meer wist en dat er meer van haar aan Slytherin gelinkt was dan Gryffindor. Ze draaide haar hoofd naar de jongen toen deze verder sprak. ‘Dan mag jij al het bloed dat onderweg uit mijn neus valt zonder magie opruimen,’ zei ze met een lieve glimlach tegen hem. ‘Inclusief hetgeen wat op mijn gewaad valt.’ Als hij dacht dat hij er zo makkelijk vanaf kwam dan had hij het mis. ‘Het waren waarschijnlijk niet eens students uit jouw house,’ zeurde ze. ‘En voor míj kun je toch wel een uitzondering maken?’ Ze leek hem zo liep mogelijk aan waarna ze, zo goed en zo kwaad als het kon met de zakdoek nog altijd tegen haar neus gedrukt, een pruillipje naar hem trok.

Er ontstond een grijns om Cheryl’s lippen toen de jongen reageerde. Ze had al wel gedacht dat hij het idee van het boek niet ging uitvoeren als dat betekende dat hij haar bloed onderweg mocht gaan oppoetsen en ze had gelijk gehad. Een lichte glimlach speelde om haar lippen toen hij verder praatte. Ja ja, hij en verantwoordelijk. Ze had genoeg geruchten over hem gehoord om het tegendeel te bewijzen. Maar of geruchten waar waren? Tja, niet altijd, maar op een grote school als deze kon je er vanuit gaan dat iets er wel van moest kloppen. Natuurlijk dikten de students bij wie het verhaal passeerde het verhaal nog lekker even aan zodat het op een gegeven moment gewoon niet meer op waarheid gebaseerd kon zijn, maar om te beginnen moest het toch wel waarheid zijn? Maar goed, het kwam er dus op neer dat deze jongen als afdelingshoofd niet zo verantwoordelijk was als hij zich voordeed. Of dat ook daadwerkelijk zo was liet ze over aan de Hufflepuffers om te beslissen. Zijzelf had nog nooit een aanvaring met haar eigen afdelingshoofden gehad. Goed, behalve dan die ene keer toen ze per óngeluk een Flubberwurm tegen het gezicht van een jongen had gegooid die haar toch echt wel enige tijd aan het irriteren was geweest. Ze grijnsde op zijn woorden. ‘Dus je wilt zeggen dat ik ze alsnog beet mag nemen?’ vroeg ze poeslief. Toen hij zijn hand echter naar haar uitstak keek ze er naar alsof ze niet begreep wat hij van haar verwachtte. Want… wat verwachtte hij nu eigenlijk van haar? Dat ze gewoon meeging of wat? ‘Ja ja, je wilt gewoon van me af. Zeg het maar eerlijk,’ zei ze lachend tegen hem, maar ze nam zijn hand uiteindelijk dan toch maar aan. Of moest ze haar arm in de zijne steken? Het was niet dat ze elke dag begeleid werd door een jongen of zo. ‘En dan dump je me bij de ziekenboeg of wat? Of gaan we daarna nog iets leuks doen?’ Ze keek hem vragend aan terwijl ze alvast koers zette naar de ziekenboeg. Hij moest maar volgen… Oh nee. Hij ging háár begeleiden. En dus wachtte ze tot hij begon met wandelen.

Cheryl slaakte een overdreven zucht. Jammer. Ze had die jochies graag nog beetgenomen, maar de grote head boy van Hufflepuff gaf aan dat het niet mocht. En als hij dat aangaf mocht ze het niet doen, right? Yeah right. Zodra hij weg zou zijn en ze zou die jochies tegenkomen zou ze hun toch nog aanpakken op hun gedrag. Ze moesten niet denken dat, omdat ze een Gryffindor was én een meisje, dat ze overal mee weg konden komen. Deze jongen moest weten dat ze niet over zich heen liet lopen, maar misschien kon hij dat al wel raden en wilde hij daarom niet dat ze achter de jochies aan ging? Ach, het maakte niet uit. Zodra hij buiten beeld zou zijn zou ze terugslaan, zo simpel was het. ‘Nu praten we pas,’ zei ze met een grijns toen hij over chillen begon. Het was vrij stom dat ze enkel wist dat hij de head boy was van Hufflepuff, dat hij haar naam kende en dat zij zich op dat punt nog altijd niet kon herinneren wat zíjn naam was. En dus begon ze diep na te denken. Die van Slytherin was… geen idee. Die van Gryffindor hadden ze nog niet. En die van Ravenclaw was.. Eh? Hm. Ze moest hier echt wel beter in gaan worden, tho. Ze draaide haar hoofd naar hem toen hij zijn opmerking maakte. ‘Je bent een echte ladykiller,’ zei ze sarcastisch tegen hem, maar nam zijn aanbod toch aan. Niet dat omdat ze ondersteuning nodig had, maar omdat het best gezellig was om arm in arm te lopen, niet dan? Super gezellig! Haar gedachtn dwaalden echter weer af naar wat zijn naam kon zijn. Ze moest denken aan de wietplant die ze op zijn zakdoek had zien staan. Over wie gingen die geruchten ook alweer…? Ze wist dat het over de jongen naast haar ging, maar welke naam hadden ze ook alweer vernoemd? Iets met een ‘N’. Na… Nat… Nathaniel? Nee, wacht… ‘Nathan!’ riep ze uit. Ze keek hem met een brede grijns aan. ‘Jouw naam is Nathan!’ En alsof ze trots was dat ze daar achter was gekomen bleef ze hem even met pretoogjes aankijken waarna ze haar blik weer naar voren richtte en met de zakdoek haar neus weer bedekte. Deze was weer hevig gaan bloeden en Cheryl onderdrukte een zucht. Rotneus.