Catch me if you Can

Hij mocht hier niet komen, en daarom was hij hier. Domme reden en ook compleet niet legit, maar wel een die hij graag gebruikte om op verboden plekjes te komen. Natuurlijk liep hij redelijk aan de rand, het moest wel zo zijn dat een prefect hem kon zien en op het matje kon roepen. Op zijn beurt zou Charlie dan flauw kunnen reageren en ook de prefect mee het bos in kunnen nemen. Klonk enger dan het was really.

Toch bleef het iets wat hij graag deed, en wat bovendien goed was voor zijn conditie, in shorts en wit t-shirt een beetje heen en weer joggen net over de bosrand. Zo nu en dan zijn zonnebril - die compleet onnodig was in het bos maar coole reflecterende glazen had - omhoog doende om te kijken of er al een headperson aankwam.

Olivia

Het optreden maakte toch echt bijna dat hij stil stond. Bijna. Even trok Charlie zijn wenkbrauw op naar de prefect, maar toen rende hij simpeltjes om haar heen, draaide een rondje om de boom achter haar, en rende de andere kant langs haar heen dezelfde weg weer terug. Ja, hij was ijsberend aan het hardlopen. Best perfect als het ging om deze prefect ontlopen zo leek het, want een echte conditie leek ze niet te hebben.

Wie ze precies was wist de jongen niet heel goed. Iets met een L? Ze werd naar zijn idee vaak Liv genoemd, maar dat zou vast haar echte naam niet zijn want Liv was een gekke naam die hij niet zou goedkeuren. Een soort live, maar dan liv, zo van, leef, maar niet helemaal want well.. No clue eigenlijk. Een rotstreek van ouders terwijl Carpe Diem zo belangrijk was. Pluk de dag, Live!

Oke. Hij had natuurlijk net de prefect te pakken die besloot het op magie te spelen, en een freakin' boom in haar leger te betrekken! Als in, wat moest hij beginnen tegen een boom?! Ieder die Lord of the Rings gezien had wist dat bomen de overwinning betekenden, die waren ronduit creepy, groot, en vooral heel erg onbeweeglijk.

Dat ondervond Charlie aan levende lijve toen hij vol tegen het ding aanloop, en gepijnigd over zijn neus wreef. Met een betreurd gezicht keek hij het meisje aan. Toch zaten er pretlichtjes in zijn ogen, want was het niet juist zijn doel het tot het uiterste te drijven? Zou ze hem bij een volgende weigering onderwerpen aan een spreuk? Voor hij dat ging proberen besloot hij te beginnen met een vraag, en een hallo. Vandaar dat hij zijn hand naar haar uitstak. "Aangenaam," Begon hij met een stralende glimlach, en de andere hand nog steeds op zijn neus, die inmiddels lichtelijk was gaan bloeden. "Charles Dalton"

Ze stelde zich terug voor, en hij besloot dat de naam die ze zei wel bij haar paste. Daarnaast besloot hij dat ze ok was vanwege de grap die ze maakte waardoor hij moest lachen en zijn neus nog meer pijn begon te doen. However, dat betekende niet dat hij de volgende woorden die ze sprak - die weer gingen over hoe hij hier niet mocht zijn - leuk vond.

Hij keek even sneu haar kant op, en wisselde toen van hand om het bloeden te stelpen want de ander zat nu al zo vol bloed dat hij niet wist of het nog zin had. "Waarom dan? Is er hier zoveel gevaarlijks? Ik ben zelfs in het zicht van het terrein," Hij wees naar Olivia, "Jij zag me toch?" Dus het maakte toch niet zoveel uit?

Oke, de plotse moederlijke swing die het allemaal had genomen maakte hem toch wel een beetje bang, banger dan het bos, oprecht. Vandaar dat hij argwanend in haar richting keek, en dramatisch wegdook onder haar hand vandaar om snel zijn haar weer helemaal perfect te kammen. Touchy! Maar zijn hand en neus waren nu wel mooi schoon, dus hij kon weer praten zonder als een soort verkouden eenhoorn te klinken.

Bij de opmerking over centaurs keek hij even unimpressed. "Ja, want wow, paardmensen," Hij stak dramatisch zijn handen in de lucht en trok een 'angstig' gezicht. "Aaah." Riep hij monotoon uit, waarna hij de handen liet zakken en droogjes naar Olivia keek. Serieus. Dit bos had niets engs, het was een fabel.

Ze leek te denken dat hij het deed om haar te klieren, terwijl hij meer gewoon de centauren belachelijk probeerde te maken. Oeps. Meteen verzachtte zijn blik een beetje en haalde hij snel zijn armen naar beneden, hij had niets tegen haar, geen zin haar daarom op enige manier maar een beetje klieren. Deed hij wel met Zoë, die kon er toch wel tegen en deed het net zo hard terug. Geen idee of ze er lol in had of dat ze hem oprecht irritant vond eigenlijk.

"Oke oke," Reageerde hij dus uiteindelijk rustig, maar glimlachte toen ondeugend. "Ren je dan wel mee?" Oke, misschien klierde hij haar wel, maar dit was niet om belachelijk te maken, gewoon om gezelschap te hebben, en om te klieren.

De ander leek onthutst bij zijn vraag, wat precies het doel was geweest. Het was fijn om te weten dat hij nog onvoorspelbaar kon zijn. Ze ging er zelfs zo serieus op in dat ze naar haar kleding keek en besloot dat die niet geschikt was, en hij kon niet veel anders dan het daarmee eens zijn. "True," Merkte hij nadenkend op, en besloot toen dat het ook anders kon. "Of je gaat gewoon in blouse en broek en ik draag je gewaad voor je," Droeg iedereen blouse en broek onder zijn of haar gewaad? Hij droeg überhaupt zijn gewaad nooit. Het was niet alsof hij de dresscode van hogwarts kende. Had hij zojuist gevraagd of ze in ondergoed meerende of was het een logische vraag geweest?

De ander kwam met legit reden waarom dat niet kon, als een deel van het plan miste kon het plan niet doorgaan inderdaad. Jammer, maar dat begon inderdaad te lijken op een tripje naar de common room van Huffelpuff, er waren ergere dingen. Tenminste, hij kon ze niet heel snel bedenken maar ze waren er vast. Charles knikte dan ook, dramatisch zuchtend want hij moest wel even in zijn rol blijven, maar zijn ogen twinkelden speels. Dat maakte vast wel duidelijk dat het hem niet echt uitmaakte. "Ik verwacht nu wel heel veel van je," Merkte hij grinnikend op, en begon te lopen in de richting van het kasteel.