Dead bodies ahead. OPEN!!!

Forbidden Forest. Als je alleen met je gedachten wilde zijn was dit the placet to be. Of als je jezelf wilde vermoorden of doodsangst aan wilde jagen kon je hier ook naartoe gaan natuurlijk. Evan geloofde niet in al die tralala dat hier magical creatures waren die je het hoofd van je kop konden rukken als je niet voorzichtig was of die je ontvoerden en je nooit meer terug lieten zien, evenals het zogenaamde feit dat er zich een megagrote inktvis op de bodem van the great lake bevond. In elk geval was hij hier, met zijn handen in zijn zakken weggestoken, in enkel een dikke trui en een jeansbroek aan het wandelen omdat hij zich verveelde, zijn huiswerk al klaar had en even een ommetje wilde maken. Bovendien was er in Forbidden Forest altijd wel iets te beleven. En zo ook vandaag scheen het te zijn. Het bos was voornamelijk stil, maar plotseling sneed er een gil door de stille omgeving heen en even bleef Evan stilstaan. Aangezien de gil zich weerkaatste en vermenigvuldigde in de omgeving kon het overal vandaag gekomen zijn, maar als hij mocht gokken dan zou hij denken dat het afkomstig was van zijn rechterkant. En dus begon Evan op zijn gemakje in de richting van het gegil te lopen. Ze waarschuwden students al van te voren dat hier gekke dingen konden gebeuren en dat ze zich er niet te ver in moesten wanen, maar je had natuurlijk altijd van die students die daar niet naar wilden luisteren. En één daarvan bleek deze student te zijn. Ze was ergens op gevallen en zo te zien was het een lijk. Of iets wat een lijk moest voorstellen. Evan fronste zijn wenkbrauwen. ‘Stop eens met dat geschreeuw,’ zei hij tegen het meisje terwijl hij een hand op haar schouder legde. Ze was één of twee jaar jonger dan hem, schatte hij. ‘Die is nep.’ Hij wees naar het lijk. ‘Iemand heeft het er vast neergelegd om anderen de schrik van hun leven te bezorgen.’ Evan gaf er een afkeurende trap tegen. ‘De ogen zijn wel goed nagemaakt, maar dat lichaam hadden ze echt wel anders kunnen leggen zodat het er nog beter uitzag.’ Hij wierp een blik op het meisje. ‘Dit is geen plaats voor jou. Jij kunt beter bij de greenhouses rond gaan hangen of zo.’

Evan deed zijn best om een geïrriteerde reactie te onderdrukken. Waarom moest ze zo nodig zo diep in het bos gaan dat hij zijn gedachten moest onderbreken om haar te komen ‘redden’? Het lag er toch dubbeldik en bovenop dat het nep was? Iemand had het er vast al gelegd voor Halloween en wilde het binnenkort gaan opmaken zodat het nog echter zou lijken. Hij had helaas geen spreuk om het kapot te maken, maar dat hoefde eigenlijk ook niet. Want hoezeer hij zich wel niet ergerde aan deze derde- of vierdejaars, ze was er wel mooi ingetrapt en het was grappig om haar zo geschrokken over dat zogenaamde lijk te zien hangen. Dus in een bepaald opzicht was het wel mooi. Het zou zelfs iets van hem geweest kunnen zijn ware het niet dat hij nog nooit echt zo diep in Forbidden Forest was gegaan. Hij had geen idee wat ze allemaal had meegemaakt en had gezien, maar hij durfde te wedden dat de helft er van nep was of een pure verbeelding omdat ze zo bang was. Als je bang was zag en hoorde je wel vaker dingen die er in de werkelijkheid niet waren. Niet dat hij zo vaak bang was in zijn leven, maar hij bedoelde maar. ‘Spannend genoeg lijkt me als je het bos al zo bij elkaar gilt dat ze het op de Hogwarts grouns ook wel gehoord zullen hebben,’ zei hij grijnzend. Vervolgens sprak het meisje verder en hij haalde zijn wenkbrauw niet erg onder de indruk zijnde op. ‘Pure bangmakerij, zeg je? Maar je bent je wel doodgeschrokken, zo te zien. Mij maak je niet wijs dat je van te voren wist dat dit nep was.’ Hij deed geen moeite om haar te helpen met op te staan en liep in plaats daarvan een beetje van haar weg. ‘Moet ik je terug brengen naar de Hogwarts grounds of vind je zelf de weg terug?’ Het zag er duidelijk naar uit dat hij haar weer alleen ging laten. De volgende keer dat hij haar hoorde gillen ging hij ook niet meer kijken. Ze hadden students van te voren gewaarschuwd om niet te komen in dit deel. Als zij daar niet naar wilde luisteren en ze raakte verdwaald was dat haar schuld.