Don't worry 'bout me. [&LAILA RYDER] [FINISHED]

Met een verveelde blik keek Evan naar het opstel dat hij half af had. Alsjeblieft, zeg. De voor- en nadelen van een Protego-bezwering opsommen. Hadden ze dan echt niks beters om te vragen? Hij wilde het liefste een sigaret opsteken en deze uitdrukken op het blad, maar daar zou hij niet bepaald punten voor binnenhalen voor zijn afdeling. Hij rolde met zijn ogen. Hij zou het later wel afwerken, nu had hij geen zin meer en bovendien was het weekend. Evan trok zijn shirt uit waardoor kort zijn beginnende sixpack was te zien. Snel trok hij een dikke trui aan en veranderde zijn simpele joggingbroek naar een jeans. Het pakje sigaretten stopte hij vertrouwd in zijn zak en na nog één laatste keer zijn hand door zijn haar te hebben gehaald besloot hij om naar buiten te gaan. Het duurde niet lang voordat hij buiten stond en zijn ogen gleden naar de lucht. Het beloofde een regenachtige dag te worden wat wilde zeggen dat de meeste students toch naar binnen gingen. Mooi. Hij had toch geen zin in al die aandacht. Zijn echte vrienden zaten in zijn thuisomgeving waar zijn ouders waren. Je zou het misschien niet van hem denken, maar hij had een erg goede band met zijn ouders. Zijn ouders hadden allebei in Slytherin gezeten en hadden gelukkig niet al te belachelijke verwachtingen van hem, behalve dan dat hij zorgde dat hij goed zijn best deed en af zou studeren. Van het roken hadden ze geen punt gemaakt en ze lieten hem doen wat hij wilde, maar verwachtten daarbij wel dat hij hun hielp met huishoudelijke taken en alles als zij moesten werken. En zo kwam het dus dat een simpele jongen van zestien al wist hoe hij lekkere gerechten moest koken, kon poetsen en kon strijken. Als dat niet fantastisch was! Evan rolde met zijn ogen en ging ergens in het gras zitten. Hij stak een sigaret op. Hij had zijn ouders beloofd dat hij flink zou minderen en het op twee per dag zou houden, maar het ging lastig. Hij blies de rook uit en hield de sigaret tussen zijn lippen geklemd terwijl hij om zich heen keek. Zucht. Echt weer niets te doen vandaag, hè?

Evan nam een flinke trek van zijn sigaret terwijl hij nadacht over wat hij kon gaan doen vandaag. Hij kon even naar Hogsmeade gaan en een Butterbeer gaan drinken, maar hij kon ook iets anders gaan doen in Hogsmeade. In het snoepwinkeltje hadden ze wel leuke dingen. Evan moest toegeven dat, ondanks dat hij vrij volwassen kon zijn, hij dat imago vaak verpestte door kleine bommetjes in de buurt van eerstejaars te laten ontploffen en het leven van een eerstejaars gewoon een hel te maken eigenlijk. Ze waren gewoon zo’n makkelijke slachtoffers: onzeker, naïef en zo makkelijk aan het schrikken te maken. En ja, dan kon hij het wel eens niet laten om achterlijk te doen en geld te besteden aan dingen die hij misschien achteraf gezien beter aan iets anders had kunnen besteden. Zijn ouders vertelde hij natuurlijk niks over dat soort dingen. Die zouden dat niet appreciëren, hoewel zijn vader misschien wél in een deuk zou liggen. Evan werd uit zijn gedachten gehaald door het geluid van tikkende hakken. Agh. Als hij ergens een hekel aan had dan was het dat geluid wel. Het betekende meestal dat zo’n ijdeltuit voorbij kwam gelopen. En ja hoor, daar liep ze. Outfit mooi, make-up op en al die tralala waarvan meisjes dachten dat ze er mooier uit gingen zien. Hij hield niet van chicks en intimiteit, maar als hij later dan toch een chick zou krijgen dan hoopte hij dat het er één was die besefte dat ze naturel ook als een lekker wijf uitzag. Evan herkende het meisje echter wel, maar daar kwam zijn geweldige houding met namen weer opzetten. Eens even nadenken… maar nee, de enigen die hij echt vanbuiten kende waren die van Nyx, Alison en Leo. Het was in elk geval een chick van zijn afdeling en ze zat hoger dan hem, maar dat was niet moeilijk. Bijna iedereen rond zijn leeftijd zat hoger dan hem. ‘Hoi,’ zei hij op een neutrale manier tegen haar, maar gaf een knikje toen ze haar vraag stelde. Hij wierp een blik op haar outfit en kon niet laten om te zeggen: ‘Is het makkelijker als ik hem aan jou geef of als ik hem tussen je borsten deponeer?’ Daarna grijnsde hij even. ‘Nee grapje, kom maar wat naar voren.’ Het was niet dat hij geïnteresseerd was in die decolleté dat van hier tot Hogsmeade reikte of zo. Hij hield het vuurtje wat naar boven en stak daarmee de sigaret tussen haar lippen aan. Hij boog weer terug en stak de aansteker weg. Hij wierp nogmaals een blik op haar outfit en, eerlijk en bot als hij was, zei hij: ‘En dan vragen jullie meisjes jullie af waarom jullie constant de verkeerde aandacht krijgen.'

Waarom deden al de chicks zo verschrikkelijk dramatisch als je gewoon een onschuldige opmerking over hun uiterlijk probeerde te maken? Net als Evan hielden Evan’s vrienden niet van aandachtzoekers en rolden ze altijd met hun ogen naar elkaar wanneer er zo eentje voorbij kwam gelopen. Het was niet dat ze de dame in kwestie op een kinderachtige manier na gingen roepen of na gingen fluiten, maar blij waren ze toch ook niet met de aandacht en als er één van zo’n tuthola’s naar hun toe kwam dan telden ze meestal tot drie en op drie gingen ze allemaal een andere kant op. Evan had dan altijd het geluk dat de dame voor één van zijn vrienden koos en niet voor hem. Het was hem niet vaak gebeurd dat dames met hem probeerden te flirten en hij vermoedde dat dat kwam omdat hij zo bot tegen hun was. Zij vonden het gemeen, hij noemde het gewoon zijn gedachten zeggen. Je moest toch eerlijk zijn? Hè, was je dan eindelijk eerlijk en dan was het nog niet goed. Het was toch altijd wat met die vrouwen. Zijn vader gaf toe dat hij soms niet wist van zijn vrouw bedoelde en dat hij dan gewoon maar wat deed waarop Evan grijnzend zei dat hij toch nooit een vriendin zou krijgen en hij dus niet moest leren om met vrouwen om te gaan. Respect voor het vrouwelijke geslacht zat er bij hem dan ook niet bepaald in. Hij ging ze niet aanranden of zo, maar een opmerking als ze te sletterig gekleed waren liet hij toch ook niet voorbij gaan. Evan keek argwanend naar de dame toen deze naast hem ging zitten en verstijfde even onder de aanraking. Met zijn elleboog gaf hij haar een zetje zodat er nog wat meer ruimte tussen hun ontstond. ‘Blijf af,’ zei hij bot tegen haar. ‘Ik ben niet in je lichaam geïnteresseerd.’ Hij wilde er nog een scheldwoord achter plakken, maar daar zou hij haar alleen maar meer lol mee geven. Hij had niet eens goed gekeken of ze mooie borsten had of iets in die trant. Het was niet dat hij homo was, maar hij was er gewoon niet in geïnteresseerd. Oké, tenzij als hij dronken was, maar dat kon hij zich dan meestal niet eens meer herinneren. Hij zou zijn eerste keer dan waarschijnlijk ook al wel gehad hebben. Of niet. Zijn vrienden vertelden hem altijd de wildste verhalen, maar wat hij daarvan moest geloven…? ‘Meisjes moeten niet zo beledigd doen als ze eens wat negatieve commentaar krijgen,’ kaatste hij terug. ‘Ik durf te wedden dat je het gewend bent dat jongens geilen op je borsten en je adoreren omdat je zo’n goddelijk lichaam hebt,’ hij rolde met zijn ogen, ‘maar als je dat soort opmerkingen van mij verwacht kun je nog wel eens van een koude kermis thuiskomen.’ Hij keek haar recht aan. ‘Voor de rest zou ik het erg op prijs stellen als je me niet meer op zo’n achterlijke manier benadert. Dadelijk krijg ik nog ongewenste ziektes van je.’ Hij besloot om nog even verder te gaan met zijn botte opmerkingen. 'En zoals jongens hun eerste keer voor hun mogen houden, mogen meisjes het voor hun houden als ze ruzie met iemand hebben. But here we are.'

‘Ik mag hopen van niet,’ reageerde Evan bijdehand op de vraag van het meisje. Het boeide hem vrij weinig wat ze van hem vond, het tegendeel werd toch altijd wel bewezen als hij met zijn vrienden uitging en er altijd wel één meisje naar hem keek. Maar zoals hij al aangaf: het boeide hem niet. Hij wilde toch geen vriendin hebben en zou er waarschijnlijk ook nooit een krijgen. De meisjes die naar hem giechelden deden dat altijd enkel en alleen omdat ze zijn uiterlijk zagen en niet omdat ze zijn innerlijk nu echt zo geweldig vonden. Hij kende sowieso geen enkel meisje dat zijn innerlijk echt kon waarderen, zelfs thuis niet. Maar goed, meisjes waren zo irritant dat ze toch alleen maar op uiterlijk afgingen. En dat was waarschijnlijk ook de reden waarom hij elk meisje die hij tegenkwam afstreepte van zijn lijstje. Als hij later een vriendin kreeg dan wilde hij iemand hebben die vooral emotioneel in hem geïnteresseerd was, die samen sarcastisch met hem kon zijn en zijn botte antwoorden een beetje kon terugkaatsen of er in elk geval niet gelijk zo geïrriteerd door werd. En het gewoon eerlijk aangaf als hij echt té grof werd, hoewel hij dat zelf ook wel vrij snel in de gaten had, maar er dan nog voor koos om grof te blijven doen. Zoals bij deze meid dus. ‘Misschien ben je dat ook wel, wie weet,’ zei hij schouderophalend over het slet-gedeelte. Toen ze echter met haar vinger in zijn borst prikte sloeg hij haar hand weg. ‘Laatste waarschuwing,’ zei hij bot tegen haar. ‘Géén aanrakingen meer. De volgende keer ben ik minder vriendelijk.’ En hij keek haar fel aan. Hij haatte het om aangeraakt te worden door mensen die hij niet mocht en aangezien hij Hogwarts inwendig haatte wilde hij door niemand hier op school aangeraakt worden. Zijn mond viel echter lichtelijk open toen ze doorging. Niet per se omdat ze nog maagd was, maar omdat ze dat zo open en eerlijk tegen hem zei. ‘Dat is heel leuk om te weten dat je nog maagd bent!’ riep hij haar na toen ze aan de andere kant van het bankje ging zetten. Hij zuchtte even. Haar negeren, weggaan of verder praten? ‘Luister,’ zei hij terwijl hij opstond en naast haar ging zitten, maar een metertje afstand van haar hield. ‘Ik heb je nooit uitdrukkelijk voor slet of Legilimens uitgescholden. Ik vroeg me alleen maar af waarom meisjes altijd zo raar reageerden als ze benaderd werden door kerels wanneer zij zich zo kleedden. Je kunt je toch ook wel indenken dat de hormonen met zo’n kledij omhoog komen?’ Hij grijnsde naar haar. ‘Niet de mijne trouwens, wees maar niet bang. Ik ben lang niet zo seksistisch als jij nu denkt.’ En nu wat meer geamuseerd zijnde nam hij een trek van zijn sigaret.

Evan onderdrukte een diepe zucht. Wanneer begrepen de dames nu eindelijk dat hij het niet zo Mischief managed bedoelde als dat het er uit kwam, maar dat hij haar enkel een tip probeerde te geven? Hij méénde het: er waren echt jongens in zijn dorm die over meisjes zoals haar praatten en echt de gruwelijkste ideeën hadden. Het was niet de eerste keer dat hij ’s avonds laat naar beneden ging om even iets te gaan pakken of even op de bank te chillen en een paar Slytherins, al dan niet onder invloed van het één of ander waar Evan zich zelden mee bezighield, tegen elkaar bezig waren over dingen waar hij niet eens over wilde nadenken. En meestal had dat betrekking op hoe de meisjes in Slyherin of in andere houses zich kleedden. Hij bedoelde het heus niet vervelend, ook al kwam dat er wel zo uit. Oké, het feit dat ze van hem af moest blijven en dat het zijn laatste waarschuwing was geweest had hij natuurlijk wel vervelend bedoeld, maar dat kwam gewoon omdat ze zich toen als een slet tegenover hem had gedragen. En dan nog vond hij het niet leuk als meiden hem aanraakten. Hij kon één aanraking wel waarderen als het gewoon vriendschappelijk of grappig bedoeld was, maar meisjes die zich aan hem opdrongen vond hij maar niks, hoewel zijn vrienden de aandacht echt geweldig vonden. Vaak kreeg hij dan ook de vraag of hij op jongens viel, maar Evan had hun vrij snel duidelijk gemaakt dat hij weldegelijk op vrouwen viel, maar gewoon niet echt hield van al die niet gemeende sexy aandacht. Hij wilde iets zeggen, maar hij hield zijn mond en wachtte totdat ze klaar zou zijn met spreken. ‘Dat zou overigens geen verkeerde opvatting zijn,’ zei hij geamuseerde zijnde tegen haar. Met andere woorden: hij deed weldegelijk aan sport en iets aan zijn lichaam. Alleen hadden veel dames in Slytherin hem nog niet zonder shirt gezien en hadden ze geen idee hoe zijn beginnende sixpack er uit zag omdat hij ook niet bepaald shirts droeg die erg om zijn borstkas spanden. Daar was hij niet macho genoeg voor of zo. ‘En jij begrijpt mij niet,’ ging hij verder toen ze haar verhaal tegen hem had gedaan. ‘Ik probeerde je enkel een tip te geven. Alleen kan ik dat niet erg subtiel.’ Hij grinnikte, hoewel het misschien niet erg leuk was omdat vrienden maken er voor hem – en dan zeker met het vrouwelijke geslacht – niet inzat voor hem op deze manier. Niet dat hij dat erg vond, hij wilde toch geen grote vriendengroep maken hier op Hogwarts, maar één of twee konden wel handig zijn nam hij aan. ‘Ik hoor jongens fluisteren over het soort kleding dat jij draagt. Ik probeerde je enkel af te schermen voor de échte griezels.’ Geloof hem, zelfs híj kreeg de rillingen van zo’n perverts en hij was niet eens een meisje. Kon je nagaan hoe erg het gesteld was dan. ‘Dan vind ik mezelf alsnog niet seksistisch,’ bleef hij koppig volhouden. ‘Ik ‘versimpel’ jullie geslacht niet, ik geef jullie enkel tips en probeer jullie alleen maar te waarschuwen.’ Hij nam een trekje van zijn sigaret en blies de geur uit. ‘De hormonen hier zijn tegenwoordig groter dan het verstand, geloof me.’ Hij rolde met zijn ogen naar haar.

Evan had in eerste instantie gedacht dat hij deze meid absoluut niet zou mogen en dat ze op kon rotten, maar hij moest bekennen dat ze wel mee viel. Oké, buiten het feit dan dat ze diep beledigd was over wat hij had gezegd. Hij zag het nog steeds als een tip, maar zij zag het als iets anders. Hij haalde zijn schouders op naar haar ten teken dat hij er ook niet veel aan kon doen dat zij er zo over dacht. Evan was met dit soort opmerkingen nooit voorzichtig geweest: hij zei gewoon wat hij dacht en als anderen dat niet konden hebben dan moesten ze maar niet in zijn buurt komen. Het meisje moest nu ook niet denken dat, nu hij wist dat ze er niet tegen kon, hij er geen opmerkingen meer over ging maken. Oké, misschien wilde hij er zodanig wel rekening mee houden dat hij enkel een veelbetekenende blik op haar wierp, maar dat was dan ook alles waar hij rekening mee ging houden. ‘Precies zoals het hoort,’ zei hij op haar woorden en hij trok er zo’n opgewekt gezicht bij dat het leek alsof hij totaal niet doorhad dat ze het helemaal niet ging overwegen, maar zijn gezicht was té opgewekt waardoor het sarcastische er weer aan te zien was. Het was ironisch dat, hoezeer hij het ook probeerde, altijd te zien en te horen was dat hij gewoon ontzettend sarcastisch in elkaar zat. ‘Oh, maar ik ben ook heel aardig,’ sprak hij op zo’n verontwaardigde toon dat hij, om het effect te vergroten, even zijn hand op zijn borstkas legde alsof hij diep beledigd was dat ze maar over het idéé had nagedacht dat hij niét aardig was. Toen ze verderging trok hij echter een serieuzer gezicht – voor zover hij dat kon – en leunde geïnteresseerd zijnde met zijn armen op zijn knieën terwijl hij naar haar luisterde. Ze leek haar soort van levensverhaal met hem te willen delen en om eerlijk te zijn had hij geen idee wat hij ermee aan moest. Met dit soort dingen was hij echt een kluns. Als een dame bij hem kwam uithuilen dan zou hij haar ook eerder wegduwen en haar naar iemand anders verwijzen dan dat hij haar zou helpen. ‘Een slet?’ suggereerde hij dan ook heel subtiel op haar o zo diepe vraag, maar hij grijnsde toen ze zichzelf voorstelde. Eindelijk! Een luchtiger onderwerp! ‘Evan Castle tot uw dienst,’ sprak hij en hij deed een teken door met zijn vinger tegen zijn hoofd te tikken en deze daarna, met zijn middelvinger, naar voren te brengen. Hij nam haar hand aan en schudde deze. ‘Ze noemen mij ook wel eens de leukste boy uit Slytherin.’ Hij haalde zijn wenkbrauwen een paar keer naar haar op, maar rolde daarna met zijn ogen. ‘Nu je je zo voorstelt kan ik me wel herinneren dat ik ooit ergens je naam heb gehoord. Maar ja, die andere houses zijn zo vals dat ze voor geen reden over ons roddelen.’ Hij keek met een dramatische blik naar haar alsof hij het echt erg vond dat er over hem of over haar geroddeld werd.

Evan’s mond ging in één streep toen hij haar grapje hoorde en hij keek haar met een ‘Really, mate?’ blik aan. Hij gaf toe dat het best wel grappig was, maar om daar nu zo overdreven over te giechelen? Hij nam aan dat het iets was wat in haar karakter zat. Nee, dat het iets was wat in alle karakters zat van alle dames. Hij had zo soms van die groepjes meisjes waar hij langsliep en die begonnen dan heel hard te giechelen. Of het om hem was wist hij niet – en hij wilde dat eigenlijk ook niet eens weten – maar het was wel irritant. Hij had dan ook eens letterlijk gevraagd aan één van die meisjes of ze zelf niet doorhadden hoe irritant hun gegiechel wel niet was en daarop had hij een zeer beledigde reactie teruggekregen alsof hij gevraagd had of ze met hem wilde trouwen of zo. Hij besloot echter haar reactie maar te negeren en concentreerde zich op wat ze verder zei. ‘Ik denk niet dat dat per se roddels waren,’ zei hij met een grijns. ‘Zeker niet als het negatief commentaar was. Mensen in Hogwarts zijn zo lichtgeraakt altijd.’ Hij keek haar met een zijdelingse blik aan om te zien of ze daarop ging reageren. Hij vond het wel grappig om haar lichtelijk uit haar tent te lokken, maar moest toegeven dat ze toch wel meeviel. Ze was snel beledigd, maar dat hadden tegenwoordig alle meisjes wel en zeker niet alleen de meisjes uit Slytherin. Die van Hufflepuff en Ravenclaw waren de ergste. Die van Gryffindor sprak hij niet zo heel vaak omdat zijn opmerkingen zo gemeen werden dat hij waarschijnlijk geschorst zou worden als de teachers het van hem zouden horen. ‘Slytherin for life,’ sprak hij op haar woorden, maar keek haar aan toen ze haar vraag stelde en haalde zijn schouders op. ‘Als mensen roddelen is het toch meestal bullshit. Denk je dat ik me daar echt op concentreer? Op wat ze over je zeggen? Misschien als je wat interessanter was.’ Hij grijnsde naar haar. ‘Nee hoor, grapje. Als ze over mij roddelen hoor ik het niet eens, meestal dan. Het is een grote school en dat hoort er gewoon bij. Je moet je gewoon niks aantrekken van wat anderen zeggen en lekker je eigen ding blijven doen.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Levensadvies van adviseur Castle. Moet je wel zeer goed opvolgen, hoor.’ Hij knipoogde naar haar.

Ja, Laila viel eigenlijk echt wel mee. Als ze elkaar in het gewone leven in de buurt van zijn thuisomgeving tegen waren gekomen waren ze waarschijnlijk direct vrienden geworden. Waarom? Omdat hij zich daar ook anders en beter voelde. Daar was hij lang niet zo gemeen als hier. Natuurlijk was hij wel nog altijd direct en zei hij dan ook direct zijn mening als iets hem niet aanstond, maar het was niet dat hij zo snel boos werd als hier. Hier voelde hij zich dan ook absoluut niet op zijn gemak en hij dacht dat dit ook niet snel ging gebeuren, maar het was natuurlijk wel aangenaam als hij tenminste iets van mensen om zich heen had waarmee hij kon opschieten. Ze hoefden dan niet per se vrienden te zijn, maar ze mochten wel mensen zijn waar hij tenminste even mee kon praten als hij daar zin in had. Of misschien werden ze juist wel vrienden, maar daar ging Evan nooit echt van uit. Hij moest altijd eerst zien hoe de situatie verliep alvorens hij kon voorspellen hoe het uiteindelijk tussen hem en een andere persoon zou lopen. Hij gaf een knikje ten teken dat ze gelijk had. Vooral sommige Hufflepuffers of Ravenclawers moest hij niet in zijn buurt hebben. De Hufflepuffers vond hij veel te braaf en de Ravenclawers waren meestal grote nerds die niets konden hebben van anderen en altijd maar wilden uitblinken in alles. Zo’n soort mensen wilde hij sowieso al niet in zijn buurt hebben, want daar werd hij gek van. Een karakter zoals Laila kon hij dan nog wel appreciëren, maar dat moest ook niet erger zijn dan nu. Naar zijn idee giechelde ze nog veel te overdreven met dingen, maar goed. Dat was bijzaak. Hij nam, met een kort dankbaar knikje, de sigaret van haar over en stak vervolgens deze aan met zijn vuur waarna hij deze kort naar de hare liet gaan. Nadat haar sigaret ook was aangestoken stak hij de aansteker weer terug in zijn zak. ‘Je moest eens weten,’ zei hij met een grijns. ‘Thuis ga ik bijna elk weekend uit met vrienden.’ Niemand in Hogwarts had maar ook een idee dat hij thuis echt wel een grote vriendengroep had en dat hij weldegelijk sociaal kon zijn en dat kwam omdat ze die kant ook niet van hem zagen. De mensen hier waren gewend aan de ‘klootzak Evan’. ‘Alleen een feestje op Hogwarts…’ Hij draaide met zijn ogen. ‘Er zitten hier echt te veel hormonale pubers. Ik denk dat het echt één groot drama gaat worden. Nee, ik wéét dat het één groot drama gaat worden. Ik voorspel de toekomst, let maar op.’ Hij grijnsde naar haar. ‘Bovendien verkies ik een feestje met een paar vrienden meer dan een feestje waarbij alle houses samen kunnen komen. Ik ben benieuwd of die nerds uit Ravenclaw zelfs op komen dagen.’ Hij nam een trek van zijn sigaret. ‘Maar ik kan je anders vanavond wel laten zien wat voor feestbeest ik ben? Hogsmeade blijft lang open en ik heb verder toch niks te doen.'