Don't worry 'bout me. [&LAILA RYDER] [FINISHED]

Evan vroeg zich af of hij een fout had gemaakt, maar schudde die gedachte van zich af. Het werd misschien eens tijd dat hij ging stoppen met constant te mokken over het feit dat hij zijn vrienden hier niet echt in de buurt had en dat hij tot de vakanties moest wachten tot hij ze weer kon zien. Het werd tijd dat hij eens een keertje wat vrienden ging maken zodat hij tenminste wat back-up had als er iets zou gebeuren en hij er helemaal alleen voor zou staan. Evan was iemand die zijn emoties niet bepaald liet zien aan anderen, maar toch… soms was het fijn om te weten dat er mensen waren om op terug te vallen. Hij wist niet of Laila nu bepaald de persoon was waarop hij terug kón vallen, maar vanavond zou hij haar in elk geval beter leren kennen en daar draaide het toch om, right? Bovendien moest hij het wel met een goede reden hebben gedaan en stond hij er wel half achter, want anders had hij haar niet gevraagd. Hij wist wel beter dan heel zijn avond te spenderen met iemand die hij eigenlijk niet moest, dus hij moest gewoon niet zo zeuren en kijken wat de avond ging brengen. En zoals hij al aanhaalde: hij had toch niets te doen. Hij hoopte alleen dat ze hier niet te veel achter ging zoeken, maar daar zag hij haar niet voor aan en bovendien dacht hij niet dat ze zich ooit nog ging interesseren op dat vlak in hem. Hij dacht dat als zij zich al ging interesseren in hem dat het op vlak van vrienden was en niets anders. En voor hem was dat oké, want hij wist zelf niet eens of hij al aan zoiets toe was. Maar goed, Laila stemde dus in met zijn plan en hoewel hij met zijn ogen rolde, grinnikte hij toch even op de manier hoe ze reageerde. ‘Dat moet jij weten,’ bromde hij. ‘Ik weet toch niet hoe veel tijd vrouwen nodig hebben voor dat soort dingen?’ Ugh. Maar opnieuw grinnikte hij weer toen ze haar enthousiasme liet blijken en hoewel hij enkel een kort knikje naar haar gaf, kon hij niet ontkennen dat hij er ook wel zin in begon te krijgen om gewoon weer eens uit te gaan met iemand waar hij het ongeveer wel mee kon vinden. En als hij Laila goed genoeg kon inschatten was ze niet bang voor een paar drankjes, dus hij was benieuwd wat het zou geven. Hij liet zijn hand naar de zijkant van zijn hoofd gaan en stak deze diagonaal vooruit als laatste groet. ‘Die heeft er zin in,’ mompelde hij terwijl hij haar nakeek. Haar overdreven manier van wandelen deed hem lichtjes grinniken, maar in tegenstelling tot Laila was hij niet zo happig op het teruggaan naar de common room om zich om te gaan kleden. Gewoon wat goede kleren aan, gel in zijn haar en dan was hij allang tevreden. En heel de procedure nam waarschijnlijk toch maar vijf minuten in beslag of zo. Nee, hij had nog wel wat tijd.