Blur

Zijn hart zakte drie meter naar beneden toen hij haar zag zitten, de laatste paar dagen had hij zoveel mogelijk contact met haar vermeden. Hij hoorde zo ongelofelijk veel over haar wat hij liever niet wilde horen, wat hij niet wilde geloven. Dit, omdat hij nog gevoelens had voor het meisje. Hoewel zijn gevoelens voor Laila sterker en sterker waren geworden de laatste tijd waren die voor Alison zeker nog aanwezig, alles was zo verdomd moeilijk. Omdat hij geaccepteerd had dat hij het meisje nooit zou kunnen krijgen had zijn hart het besluit gemaakt om verder te gaan maar was deze nog ongelofelijk in de war. Na een hele tijd te staan twijfelen en heen en weer te wiebelen liep hij dan eindelijk op haar af, plofte neer tegenover haar en keek haar vol pijn aan. Pijn omdat hij had gehoord hoe gemeen ze was geweest tegen Nyx en Laila maar ook pijn omdat het nog altijd een goede vriendin van hem was. "Waar ben je mee bezig?" Zijn stem was onstevig, iets wat vrij speciaal was als het bij hem voorkwam.

Expulso. Leo. Net als haar andere vrienden had Alison ook hem de afgelopen dagen ontweken. Ze was gewoonweg bang dat er vragen zouden komen, vragen die ze niet zou kunnen beantwoorden. Ze was er gewoon nog niet klaar voor om over het onderwerp te praten. Daarbij hoorde Leo meer bij Nyx dan bij haar, hij was immers een Xiaoyu en dus zou ze het hem ook niet kwalijk nemen als hij aan Nyxeria's kant stond maar ze wist niet zeker of ze dat met eigen ogen aan zou kunnen zien. Daarom gleed uit reflex haar koele masker weer voor toen hij tegenover haar ging zitten. "Ik ben aan het eten." antwoordde ze, hem strak aankijkend. Om daad bij woord te zetten pakte ze een aardbei van een schaal en stak die in haar mond. Waar normaal gesproken haar bord volgeladen was had ze de laatste tijd weinig trek.

Haar blik was vrijwel meteen veranderd toen hij voor haar was komen zitten. Ergens snapte hij het wel, hij kende Alison en hij wist heus wel dat ze in ieder geval iets had gevoeld voor Nyx. En waarschijnlijk zou hij, gezien hij ook ongeveer hetzelfde rang had als Ali en ze veel samen moesten doen, haar telkens herinneren aan haar. Echter had hij niks fout gedaan. Dus bij haar reactie kropen zijn ogen iets terug in zijn kassen voor hij haar weer aankeek. "Alison. Ik snap het, oké? Ik snap alles. Maar daarom hoef je nog niet zo tegen mij, of tegen anderen, te doen." Zijn frons was altijd blijven staan maar zijn ogen waren nu wat zelfverzekerder. Hij ging zich toch niet de grond in laten boren?

Alison pakte een tweede aardbei van de schaal die ze langzaam in haar vingers ronddraaide. "Wat heb ik jou ooit aangedaan?" Ze deed alsof ze de aardbei bestudeerde, maar eigenlijk was dat gewoon een afleidingsmanoeuvre om Leo maar niet aan te hoeven kijken. Want ondanks dat ze inderdaad niet direct iets tegen hem had gedaan wist ze natuurlijk wel dat hij er ook onder leed. Niet alleen onder haar gedrag, maar onder de hele breakup. Hoopte ze tenminste, als het allemaal aan haar had gelegen dat hij er nu zo serieus en niet-Leo uitzag zou haar schuldgevoel nog sterker worden dan het al was.

Hard beet hij op zijn kiezen alles in zijn kracht terughouden om niet op te staan, weg te lopen en ondertussen allemaal shit weg te slaan die in de weg stond. Waarom voelde hij zich zo boos maar waren er ook nog andere gevoelens voor haar? Waarom zij? "Is dit een grap?" Met een kleine slag tegen de tafel stond hij op, al had hij hier vrij snel spijt van en ging hij weer zitten. "Sorry." Met twee handen greep hij zijn haar beet en trok het kort naar achter. Verdomd. "Ali, alsjeblieft, alsjeblieft niet zo doen. Niet nu."

Toen Leo wat tegen haar zei richtte ze haar blik wel weer op hem, de aardbei legde ze onaangeroerd weer neer. Ze hield haar adem even in toen hij kort 'flipte' maar liet deze ontsnappen toen hij weer ging zitten. "Het is Alison." zei ze vlakjes. Haar blik verraadde geen emoties en haar lippen vormden een rechte lijn. 'Ali' deed haar te veel denken aan... Alles. Aan de persoon die ze ooit was geweest. Want die was ze niet meer, toch? Dat had Laila gezegd. Ze wist dat het hele gebeuren oneerlijk was tegenover Leo, maar zag op dat moment geen andere mogelijkheid.

Zijn neusgaten werden iets groter en dit keer beet hij op de binnenkant van zijn wang. Kon ze nog irritanter worden? Zijn hand vloog naar voren terwijl hij sprak. "Luister, Alison, nu ga je mij een duidelijke reden geven waarom je dit gedrag vertoond. Anders sta je er én als head girl alleen voor én als vriendin." Na het spreken viel zijn hand weer op de tafel, de pijn volledig negerend staarde hij haar vol in haar ogen aan. Damned.

Even staarde Alison terug, maar na een tijdje werd zijn blik te intens en beschuldigend dus keek ze maar weg. Hij kwam niet over als de Leo die ze kende, maar dat was ook wel logisch. Als zij zich anders ging gedragen deed hij dat natuurlijk net zo goed. Ondanks dat het hele gebeuren enorm pijnlijk was kon ze niet ontkennen dat dit soort irritaties hem ook wel sierden. Ze richtte haar blik weer op die van hem en beet op haar onderlip terwijl ze nadacht. Ze wist niet goed hoe ze het uit moest leggen en verwachtte ook zeker niet dat hij het zou accepteren. "Ik weet het niet." zei ze zachtjes. Eigenlijk was ze van plan het daarbij te laten, maar ze kon Leo niet zo laten hangen. Hij was nog steeds haar beste vriend, toch? Met pijn in haar ogen keek ze hem aan. "Als ik met jou en Laila omga kom ik haar te veel tegen, en ik kan niet.." Inmiddels was haar blik weer afgewend, bang voor de reactie die in zijn ogen te lezen zou zijn.

Hij kalmeerde vrij snel toen hij zag dat ze hem niet eens kon aankijken, dat ze moest nadenken over hoe ze het aan hem over zou brengen en dat ze niet eens zijn zus' naam kon zeggen. "Hey, Zijn hand greep naar de hare om hier een licht knijpje in te kunnen geven. "Dat snap ik, oké? Maar het geeft je geen reden om Laila pijn te doen, hmm? En- Is het niet goed? Ik bedoel... Je moet soms toch wel een kleine herinnering hebben aan de goede memories met haar? Niet alles hoeft negatief te zijn." Hij probeerde haar een bemoedigend lachje te schenken, al was het maar net of ze naar hem zou kijken. "Je moet aan alles de positieve kanten bekijken. Je bent niet alleen, Ali." Dit keer zei hij expres Ali, enkel omdat hij haar sowieso altijd zo genoemd had en een break-up hem daarbij niet ging stoppen.

Toen ze Leo's hand in haar eigen voelde keek ze weer op. Tijdens zijn monoloog verscheen er langzaamaan toch een klein glimlachje op haar gezicht. Hij had ook gewoon gelijk. Zeker over Laila, daar zou ze snel haar excuses aan moeten aanbieden, misschien zou ze ook als ze wel met haar vrienden om bleef gaan Nyx een beetje kunnen ontwijken. Pas toen hij het over de 'goede herinneringen' ging hebben werd haar blik wantrouwiger en bij het laatste woord dat hij uitsprak trok ze haar hand los en sprong ze op. "Het. Is. Alison. En Leo, ze háát me! Wat is daar in godsnaam positief aan?!" Haar adem kwam er snel en schokkerig uit en ergens in haar achterhoofd had ze wel door dat ze weer een enorme scène aan het schoppen was in een openbare ruimte, maar op dat moment leek ze er niks aan te kunnen doen.

Nee, het was Ali. Het was en bleef Ali voor hem: koud of niet. "Natuurlijk haat ze je niet." Ondanks dat hij net degene was die een beetje gek werd bleef hij nu rustig, Alison leek in paniek en dat moest hij niet hebben. "Het positieve eraan is dat jij weer een ervaring rijker bent. Dat jij weer een stuk sterker wordt. Dat je, in het vervolg, weet wat je wel en niet kan doen. Dat je jezelf hebt kunnen ontwikkelen in haar bijzijn." Hopeloos keek hij haar aan in de hoop dat ze niet weg zou rennen van wat hij te zeggen had. "Er is meer dan jouw hart je op dit moment toelaat. Stapje voor stapje kom je hier ook wel doorheen. Ik zeg het niet alleen maar ik weet dat."

Alison schudde kort met haar hoofd. Ze geloofde hem niet, maar zijn rustige woorden zorgden er wel voor dat ze zich iets kalmer voelde en niet meer zo paniekerig. Verslagen keek ze hem aan. Het probleem was gewoon dat ze nog niet echt geaccepteerd had dat het klaar was, dus was het moeilijk om verder vooruit te kijken. Met een zucht ging ze weer zitten. Ze leunde met haar ellebogen op de tafel en liet haar gezicht in haar handen rusten. "Wanneer ben jij zo wijs geworden?" Met enigszins nostalgische gevoelens keek ze hem aan. Misschien waren ze allemaal aan het veranderen. Misschien was dat niet heel erg.

Ze leek te kalmeren wat hem een soort tevreden gevoel gaf, als hij iemand gerust kon stellen was dat iets wat hij misschien wel het liefste deed. Hij hield van Alison en zou ook altijd van haar blijven houden, of hij dat wilde of niet. "Ik en wijs?" Grinnikte hij, in de hoop haar een beetje aan het lachen te maken door aan haar te herinneren dat zijn pols kort geleden in het gips had gezeten en hij kort daarvoor nog in haar bijzijn doorboord was door een plant.

Een kleine glimlach speelde rond haar lippen. "Ja hoor. Mentaal dan." Ze dacht terug aan alle momenten die ze samen hadden meegemaakt en kwam daarbij tot de conclusie dat die eigenlijk altijd wel eindigden met nieuwe blauwe plekken bij hen allebei. "Soms?" Ze trok een moeilijk gezicht, maar moest al snel lachen. Hardop. Ze had kunnen weten dat als iemand dit effect op haar zou hebben, het Leo zou zijn.

Hij grinnikte en beet even kort op zijn onderlip, hij was blij dat het gesprek uiteindelijk op deze manier was gedraaid. Hij vond het helemaal niks om boos te zijn op zijn beste vriendin, en om eerlijk te zijn wilde hij zijn rang helemaal niet opzeggen. Toen ze hardop lachte kwam dat ene, vervelende maar toch zo goed gevoel bij hem naar boven dat hij ook met haar mee lachte. "Daar ben je weer." Zei hij meer tegen zichzelf dan tegen haar, vol blijdschap gevuld.