Ain't you ever seen a princess been a bad bitch? [+Nathan]

Het was weer die tijd van de dag, Olivia moest aan haar huiswerk gaan zitten. Het voelde zuur aan, want buiten scheen het zonnetje lekker. Met een pruillipje liep ze door de gangen van het kasteel, terwijl ze door de glas in lood ramen naar buiten keek, en zag dat alle andere studenten lekker van de zon aan het genieten waren. Het was niet eerlijk. Iedereen zei altijd dat het zesde jaar wel mee zou vallen, omdat je precies tussen de S.L.I.J.M.B.A.L.L.E.N. en P.U.I.S.T.E.N. zat, maar niets was minder waar. Olivia moest harder werken dan ooit en moest een hoop vrije tijd inleveren. De magie van de leerlingen moest nu op een bepaald niveau zijn, en ze begreep heel goed dat ze dit niveau ook moest blijven behalen, omdat ze anders nooit van school af zou gaan. Met die gedachte had ze afscheid van haar vrienden genomen en was ze richting de bibliotheek gelopen, met de belofte dat ze misschien daarna nog terug zou gekomen. Als ze tenminste niet werd opgegeten door het monster bij boekenkast 6. Olivia had daar nog steeds een angst voor, nadat David Pukeborne haar had wijsgemaakt dat er een monster schuilde, in het eerste jaar. Stomme David!

Na een korte wandeling was Olivia aangekomen in de bibliotheek, en gooide ze haar boekentas op tafel. Met een zucht ging ze zitten en trok haar tas open, waarna ze een potje met inkt en een ganzenveer tevoorschijn toverde. Zo, klaar om dat huiswerk te gaan rocken! Olivia wierp een blik op haar agenda. Waar zou ze beginnen? Herbology was ze goed in, maar in Potions weer minder. Voor Potions moest ze best wel veel doen, een heel werkstuk schrijven. Misschien kon ze daar het beste aan beginnen? Als ze het goed zou plannen, zou ze op tijd klaar zijn en zou ze nog eventjes lekker naar buiten kunnen gaan. Maar dan zou ze wel zo snel mogelijk moeten beginnen. Gemotiveerd stond Olivia op en liep naar de juiste boekenkast, met natuurlijk een grote boog bij boekenkast 6. Ze liep langs de kaften, op zoek naar het boek dat ze nodig had om een deel van haar werkstuk te kunnen maken. Haar ogen gleden langs de titels en ze wilde een boek beet pakken, maar het boek glipte tussen haar vingers door en landde op de grond.

En alsof het magie was, wat waarschijnlijk ook zo was, kwam het boek opeens tot leven. De kaft vouwde zich en begon op en neer te bewegen als een vogeltje, terwijl hij de lucht in vloog. Olivia lachte zachtjes. “O, waar ben ik mee bezig, ik moet dat boek te pakken zien te krijgen!” piepte Olivia. Echter, het boek wilde niet gepakt worden en fladderde vrolijk boven haar hoofd, terwijl het nog andere boeken wakker maakte. Er leken wel vogels in de vlucht te vliegen! “O nee! Iemand, help?” piepte Olivia.

Om te zeggen dat Olivia licht in paniek aan het raken was, was misschien een understatement. Waarom kwam niemand haar helpen? Het was niet zo dat Olivia helemaal krachteloos was tegen de boeken, ze was een heks verdorie, maar een spreuk waarmee ze de boeken weer mee naar beneden kon halen en ze weer op hun originele plek neer kon zetten, die had ze nog niet geleerd. Olivia bracht eventjes haar handen in haar haren en bukte snel voor een laagovervliegend boek. Dit zou echt een probleem worden. Olivia keek om zich heen, of er misschien iemand liep die ze kende en die ze om hulp kon vragen. En verdorie, daar stond Nathan. Nathan was een jongen die een jaar hoger zat dan haar, maar wel in dezelfde afdeling zat. “Nathan, kijk-“ maar ze was te laat, een boek vloog tegen zijn hoofd aan. Ze sloeg bezorgd haar handen voor haar mond. De boeken die voor haar rond vlogen ontwijkend liep ze naar Nathan toe en legde bezorgd eventjes haar hand op zijn schouder. “Gaat het wel?” vroeg ze en keek hem met bezorgd gefronste wenkbrauwen aan “De boeken vliegen inderdaad…” Olivia slikte eventjes “Oke, I fucked up, okay? Ik wilde een boek pakken om mijn werkstuk mee te maken, maar toen viel het boek op de grond en begonnen ze opeens allemaal te vliegen en toen probeerde ik ze naar beneden te halen maar het lukte niet en toen ja kwam jij hier en nu zijn we hier.” De spraakwatervallen van Olivia waren berucht, maar ze kon er niet altijd wat aan doen.

Olivia keek eventjes van de boeken naar Nathan en weer terug. Een beetje onzeker glimlachte ze eventjes naar hem. “Ghihihi, deze keer lijkt het niet of de boeken vliegen omdat je iets gebruikt hebt” Lachend sloeg Olivia eventjes haar hand voor haar mond. Dat was niet als een belediging bedoeld, slechts als een grapje, en als hij haar een beetje kende wist hij ook wel dat ze het niet zo bedoelde. Olivia stond algemeen bekend was een lieve cupcake, ze zou nooit iemand kwetsen en als ze dat wel deed, dan deed ze dat totaal onbewust. De vrolijke sprankeling in haar ogen verdween weer eventjes en haar bezorgde, nerveuze uitdrukking kwam weer tevoorschijn. “Weet jij misschien hoe dat ik dit kan oplossen? Ik heb echt geen flauw idee!” Zachtjes sloeg ze haar handen rond de arm van Nathan en schudde er zachtjes aan, terwijl de boeken wel steeds harder leken te vliegen. Haar pupillen volgden de boeken. “Dit kan gevaarlijk worden…” piepte ze.

Olivia ontdekte een traantje bij zijn ogen en trok eventjes een pruillipje. “Misschien moet je dadelijk eventjes naar de Ziekenboeg. Misschien heeft Madame Plijster wel iets voor je, waardoor het ei misschien een beetje weggaat?” Ze kon zich wel goed voorstellen dat het flink pijn zou doen, het waren namelijk best grote pillen van boeken. Zachtjes aaide ze eventjes over zijn schouder en maakte een grapje om te proberen een beetje de pijn te verlichten. Onschuldig glimlachte ze eventjes naar hem en grinnikte eventjes toen hij reageerde op haar grapje. “Sorry” giechelde ze zachtjes even en sloeg haar ogen eventjes ten hemel. De reputatie van Nathan, dat hij af en toe drugs gebruikte, was bij Olivia bekend, maar zij oordeelde niet. Wie was zij om over iemand te oordelen? Dat wilde ze helemaal niet en als hij het fijn vond om het te doen, moest hij dat gewoon doen. Zolang hij er maar niemand mee lastig viel, was het voor Olivia geen probleem. Zelf had ze het nog nooit geprobeerd.

“Dit kan zeker gevaarlijk worden” was Nathan het met haar eens en Olivia knikte bevestigend “Ik denk dat we ze uit de lucht moeten plukken.” O. Dat was weer eens wat anders. Olivia knikte nogmaals en beet op haar onderlip. “Nou, moet ik het dan maar proberen?” Ze liep naar de zwerm boeken en begon in het rond te springen, graaiend naar de boeken. Het meisje was niet zo groot, dus bij de boeken komen was best wel een probleem. Met haar handen in haar zij keek Olivia naar de rondvliegende boeken, maar werd uit haar gedachten gewekt door een boek die tegen haar achterhoofd vloeg: TOINK! “Au” piepte Olivia en ook bij haar schoten tranen in haar ogen, terwijl ze over haar achterhoofd wreef met haar hand. Ze trok een pruillip, terwijl ze weer terug naar Nathan liep.

“Ik denk niet dat het gaat werken” deelde Olivia hem mee en keek met gefronste wenkbrauwen naar Nathan. “Of ik moet op je nek gaan, maar dat is een beetje gek…of niet?” Ze trok haar wenkbrauwen op en keek hem afwachtend aan, kijkend of hij misschien een oplossing wist.

“Gaat het?” vroeg Nathan bezorgd, toen Olivia een boek tegen haar hoofd had gekregen. Olivia knikte. “Misschien gaat het een beetje een buil worden, maar het moest vast en zeker wel snel over zijn.” Toch klapte ze zachtjes en enthousiast eventjes in haar handen toen het hem wel goed af bleek te gaan, misschien moest hij ook in het Quidditch Team gaan? Ze glimlachte eventjes naar de jongen, en een van haar hersenspinsels had weer een raar idee voorgesteld. Zij op de schouders van Nathan – hoe zou dat in vredesnaam goed gaan? Maar desondanks dat het voorstel misschien een beetje vreemd was, zakte hij toch door zijn knieën. “Klim maar op mijn schouders” gaf hij haar de opdracht en Olivia sloeg eventjes haar handen voor haar mond. “O maar het was- oké, let’s do this.” Wat dat betreft was zij dan ook niet echt de beroerdste. Twee Prefects samenwerken, als dat geen ultieme Hufflepuff spirit was, wist zij het ook niet meer! Voorzichtig pakte ze eventjes zijn hoofd beet en stak haar benen voor zijn schouders. Zachtjes slaakte ze een gilletje toen hij haar omhoog tilde.

In het begin moest Olivia een beetje wennen aan het feit dat ze nu op de schouders van Nathan zat, maar nadat ze een beetje gebalanceerd had, wist ze uiteindelijk haar balans te vinden. “Goed, let’s go hunt!” zei Olivia enthousiast en trok haar toverstok. Af en toe moest ze bukken om een boek niet te raken, maar uiteindelijk kreeg ze een boek in haar vizier. “Mobiliarbus!” zei Olivia en zwaaide met haar toverstok. Het boek bleef niet langer zweven, maar kon ze nu de boekenkast in begeleiden. Lachend klopte ze zachtjes even op het hoofd van Nathan. “Nu staat het 1-1!” lachte ze zachtjes, terwijl ze haar hoofd weer bukte om een boek te ontwijken. Op deze manier zou het wel wat langer duren, maar de boeken zouden in ieder geval weer op de goede plek terecht komen!

Olivia grinnikte om zijn opmerking over haar gewicht. Ze was inderdaad niet de zwaarste, maar ze kon er echt niks aan doen: ze sportte niet, ze at vrij veel zoetigheid (I mean, hello cupcakes & brownies & muffins & stuff), maar ze kwam gewoon niet aan. Het was gewoon haar bouw. “Tuurlijk ben je wel sterk” grinnikte ze zachtjes “Nu ben je eigenlijk een soort superheld, die redden toch altijd meisjes in nood?” Ze lachte wat harder en werd uiteindelijk door Nathan de lucht in getild. Het was heel eventjes wennen om wat hoger de lucht in te zijn, maar uiteindelijk wende ze wel. Wat Nathan ook zei, voor haar was hij gewoon sterk hoor. “Het is ook wel eens leuk om te zien wat er boven de hoofden van anderen gebeurd” lachte ze zachtjes, doelend op haar korte lengte. Olivia was niet zo heel erg lang, maar het was eerder een zegen dan een handicap voor haar.

Goed, genoeg gelummeld, er moesten boeken uit de lucht gevangen worden. Haar eerste schot was meteen raak, waarop ze verkondigde aan Nathan dat het 1-1 stond. Hij klopte op haar been. “O ja joh? Ik help je nu toch, jij zit op mijn schouders. Was het anders ook gelukt?” Olivia lachte wat luider. “Oké, oké, je hebt gelijk” lachte ze vrolijk en sloeg haar hand eventjes voor haar mond. “Oké, Team Nathlivia één, team boeken, nul.” Zo, dat klonk toch een stuk beter. Met haar tong uit haar mond begon Olivia op nog meer boeken te richten, op dezelfde manier als dat ze het andere boek had uitgeschakeld en op zijn plek in de boekenkast had gezet. Het ging best goed. Na ongeveer twintig minuten waren de meeste boeken al op hun plek, er was nog één heel vervelend boek, dat telkens haar spreuken en bezweringen ontweek. “Mobiliarbus!” gilde Olivia nog één keer luid, en na een paar keer proberen, raakte de spreuk dan eindelijk de kaft van het boek. Met een beweging van haar toverstok zat hij weer in de boekenkast.

Opgelucht haalde Olivia adem. “Zo, die zitten er weer in” zuchtte ze en aaide weer eventjes over het hoofd van Nathan. “Team Nathlivia prevailed!” zei ze vrolijk en boog wat naar voren, niet te ver zodat hij niet uit balans zou raken, en stak haar hand op, zodat ze hem een high five kon geven. Olivia maakte nog geen aanstalten om van zijn nek af te komen, stiekem zat ze best wel lekker zo. Hij mocht haar best nog wel eventjes zo rond de school dragen, haha.

Stiekem vond Olivia het wel jammer dat alle boeken erin zaten, want ze had er nu best wel veel plezier in gehad. Door Nathan was een vervelende situatie veranderd in iets grappigs, iets waar Olivia plezier aan kon beleven. En het meisje was al best makkelijk te vermaken, want Olivia werd blij van hele kleine dingetjes: bloemen, lekker weer, sneeuw, het zonnetje, het maakte haar allemaal niet uit. Lachend had ze de boeken uit de lucht gesloten, voelde zich extra trots als ze een moeilijk boek geraakt had. Tegenover Nathan had ze verklaard dat team “Nathlivia” had gewonnen en had hem uitgenodigd voor een highfive. “Yes!” had hij gezegd en had haar high five beantwoord “Alsof er nooit iets gebeurt is hier. En, hoe is het uitzicht daarboven?” Olivia lachte eventjes en staarde eventjes in het rond. “Ik denk dat ik niet heel erg veel meer zie dan jij” zei Olivia met een pruillipje “Ik zie vooral boeken. En mensen. Maar gelukkig geen mensen die ons zouden kunnen betrappen.” Een zachte grinnik gleed over haar lippen. Ondertussen keek ze nog een beetje in het rond, maar zag niet echt iets bijzonders. “De bibliotheekvrouw zit gewoon in haar boek te kijken alsof er niets is gebeurd” fluisterde Olivia tegen Nathan “Zou ze dan echt niets gemerkt hebben?” Plotseling realiseerde Olivia zich dat ze nog steeds op de schouders van Nathan zat. Met een glimlach op haar gezicht aaide ze weer eventjes over haar hoofd, om zijn aandacht te trekken. “Als ik er af moet, moet je het zeggen hoor, ik wil niet dat je zere schouders krijgt” zei ze lichtbezorgd.

Olivia vond het jammer dat dit alles over was. Ze had echt heel erg veel plezier gehad met Nathan, ondanks dat het misschien in eerste instantie een uitzichtloze situatie had geleken. Hij had haar goed geholpen, en daar was Olivia hem ontzettend dankbaar voor. Misschien moest ze een keertje iets van een bedankje voor hem maken? Nadat ze had aangegeven dat hij haar wel mocht laten gaan als hij zere schouders kreeg, bukte hij vrijwel meteen. Zachtjes lachte Olivia. “Aaaaaawh” zei ze zachtjes en grijnsde naar hem “Dat had je eerder moeten zeggen hoor, ik ook altijd met mijn dikke billen.” Nu ze klaar waren, was het misschien maar tijd om te gaan. Van huiswerk maken zou vast en zeker niet veel meer terecht komen. “Echt super bedankt voor het helpen, Nathan, je bent een topper.” Ze liep op hem af en ging eventjes op haar tenen staan, om hem een dikke knuffel te geven. Vervolgens liep ze naar de tafel waar ze haar spullen had gelaten, deed alles in haar tas en liep weer terug naar hem toe. “Laten we hier weggaan, van huiswerk maken gaat het er vast en zeker niet meer in zitten.” Ze rolde eventjes met haar ogen en liep toen samen met hem de bibliotheek uit, terwijl ze vrolijk tegen hem aan het kletsen was.

TOPIC UIT