Reasearch

Verzonken in gedachten wandelde de brunette rond over het schoolterrein. Vrijwel iedereen was bezig met zijn huiswerk en dat betekende dat er niemand was die ook maar een beetje aangenaam was. Konden zij, net zoals Ione zelf ook deed, niet gewoon het huiswerk maken in de lessen. Opletten was toch niet zo belangrijk gezien alles toch wel in de boeken stond. Dan had je na de lessen tenminste iets om te doen. Haar staf draaide ze tussen haar vingers rond, wat anders had ze te doen. Haar ogen vielen op een hutje dat verderop stond. En het persoon dat er bij rond liep. Haar staf pakte ze vast zoals ze die vast zou moeten houden. "Quietis Tempore", fluisterde ze zodra ze wat dichterbij was. De spreuk waarmee de tijd om je heen voor kort gestopt werd. Het kostte vrij veel energie en was moeilijk te leren maar was altijd wel handig. Het gaf haar de kans om in te zien dat het Hagrid's hut was en dat de jongen door het raam naar binnen probeerde te kijken. Ze wist dat die dicht waren geplakt zodat er niet binnen gekeken kon worden. Het was verboden terrein voor de leerlingen gezien Hagrid een lange tijd geleden overleden was. "Jammer niet? Dat je niet binnen kan kijken. Wij zouden toch ook recht moeten hebben op die informatie." Zei ze zodra de tijd om haar heen weer verder ging.

Ondanks dat ze zelf ook schrok van de reactie van de jongen was het grappig. De bewegingen die hij met zijn handen maakte terwijl hij zo'n grappig sprongetje maakte zag er gewoon leuk uit. "Wow!" Schreeuwde hij uit met de verbazing leesbaar in zijn ogen. "Ja, echt vervelend." Reageerde hij vervolgens op een rustige toon op haar vraag. Nu hield ze het niet meer. Ione grinnikte zacht voor ze haar ogen weer op de jongen richtte. "Okay sorry maar dat is de leukste reactie so far", zei ze nog half grinnikend. Haar ogen verplaatste zich weer naar het dichtgeplakte raam. "Ik snap niet waarom ze het niet gewoon toestaan of er over vertellen. Ja respect voor de doden maar er niemand over vertellen is wat ik respectloos noem. Dan word het juist vergeten."

Hij grinnikt een beetje met haar mee, de meesten hadden hem allang raar genoemd of waren beledigd dat hij zogenaamd schrok van hun gezicht. Hij schrok gewoon omdat hij vaak in gedachten was, was dat zo moeilijk te begrijpen? Vervolgens ging ze door over de man waarvan het hutje was waar ze voor stonden, en hij knikte. "Rubeus Hagrid, halfreus. Eerste schooljaar: 1940 - 1941. Voorliefde voor monsters. Verder kom ik denk ik niet." Hij deelde zijn informatie met een meisje die hij niet eens kende simpelweg om het eigenlijk voor zichzelf op een rijtje te zetten.

Dat de jongen zelf ook grinnikte vertelde haar dat het niet een persoon was die alles als een belediging zag. Dat was wel fijn gezien ze ongemerkt mensen nog wel eens lichtelijk kon beledigen. "Rubeus Hagrid, halfreus. Eerste schooljaar: 1940 - 1941. Voorliefde voor monsters. Verder kom ik denk ik niet." Vertelde de jongen nadat hij op haar woorden geknikt had. Ione knikte ook bevestigend op wat hij zei. Dat was zo ongeveer alles dat ze er van wist. "Jachtopziener, sleutelbewaarder, terreinknecht en docent Verzorging van Fabeldieren", vulde ze het lijstje aan informatie aan. Meer dan dat wist ze er ook niet van en dat vond ze wel jammer. Het had haar een interessant persoon geleken om wat meer over te leren.

Hij sloeg in zijn geheugen op wat het meisje erbij aanvulde, interessant. Langs haar liep hij naar de deur, toen een idee hem te binnen schoot. Niet een super-goed idee, maar... Nieuwsgierigheid boven alles. "Kijkje nemen?" Vroeg hij voor hij tegen de deur aanbonsde, vervolgens drong een gigantische pijn zijn schouder binnen. Nee: sterk was hij zeker niet en zal hij waarschijnlijk ook nooit echt worden. Misschien dat het meisje de deur wel open zou krijgen? Het meisje... "Ik ben Stiles. Ik heb jou vaker zien lopen, maar nooit echt je naam opgepikt?"

Met haar bruingrijze oge volgde ze de jongen die richting de deur liep. "Kijkje nemen?" Stelde de jongen voor. Ione haalde haar schouders op. Er leek niemand in de buurt te zijn dus veel kwaad zou het niet kunnen, toch? De jongen beukte de deur met zijn schouder maar het ding gaf amper een krimp. "Ik ben Stiles. Ik heb jou vaker zien lopen, maar nooit echt je naam opgepikt?" Vroeg de jongen genaamd Stiles haar vervolgens. Ohja, ze wisten elkaar's naam natuurlijk niet. Andere huizen en andere leerjaren. "Ik ben Ione", zei ze waarna ze naar de deur toe liep. De punt van haar staf zette ze tegen het slot aan. Ze sloot haar ogen om zich beter te kunnen concentreren. Als dit mis ging hadden ze dus wel een probleem. "Aqua Eructo", fluisterde ze. Voor een fractie van een seconde kwam er een krachtige straal water uit de punt van haar staf. Als het mis was gegaan was de straal water het huis binnen gegaan en dat zou zeker niet onopgemerkt blijven. Nu had ze de deur open zonder water binnen te brengen. "Entree," zei ze met een glimlach op haar gezicht.

Met een verbaasde blik keek hij toe hoe ze de deur open kreeg, zijn mond viel kort open maar vervolgens accepteerde hij het maar en sloot hij deze weer geamuseerd. Met voorzichtige passen zette hij stappen naar binnen, hopend dat er geen booby-traps waren geplaatst. Het was een simpel huisje, een sofa, een openhaard en een tafel. Met een eigenwijze blik ging hij op de sofa zitten en keurde deze goed. "Nice."

Magie, hetgene waarmee je dingen voor elkaar kreeg die muggles nooit zouden kunnen doen. Tenzij ze sterk waren in dit geval dan. Stiles liep voor haar uit naar binnen. Het was eigenlijk nog wel een schattig huisje, helemaal voor een half reus. Tafeltje, open haard voor de winter en een sofa. "Nice." Hoorde ze de Ravenclaw jongen zeggen. Zodra ze zich omdraaide zag ze dat hij op de sofa was gaan zitten. Met een paar stappen stond ze ook voor het ding en liet zich met een sierlijke draai op het andere zitvlak zakken. Het zat inderdaad nog verrassend goed. "Hm, beter dan de banken in de common rooms." Grapte ze. Deze hele plaats was eigenlijk beter dan de common room gezien het hier tenminste rustig was.

Verbaasd keek hij het meisje aan die naast hem ging zitten, de sofa was natuurlijk erg groot: hoe anders wilde je een half reus erop laten gaan zitten? "Vind je?" Vroeg hij toen ze concludeerde dat ze dit beter vond dan de common rooms.

Er verscheen een verbaasde blik in de ogen van de jongen. "Vind je?" Vroeg hij nadat ze had gezegd dat het beter zat dan de common room. Ione knikte bevestigend op zijn vraag, daar was ze behoorlijk zeker van. Maar dan moest ze ook zeggen dat vrij veel beter was dan de common room. "Je bent natuurlijk nog nooit binnen geweest in die van Hufflepuff. Vooral houten stoelen en meestal een drukte. Dan is het hier toch echt beter." Vertelde ze de jongen schouderophalend. Waarom vertelde ze eigenlijk hoe de Hufflepuff common room er uit zag aan een Ravenclaw jongen?

[Is een sofa niet een soort bank?]

Spoiler:

Hij trok even met zijn wenkbrauwen en keek haar aan, wat was dat voor verschrikkelijke common room. "Ben jij wel binnen geweest in die van ons dan?" Grinnikte hij. Het leek alsof ze even vergeten was dat hij niet in die van Hufflepuff kon.