Haar ademhaling was zo snel, in alle haast was ze naar buiten gerend, ze moest frisse lucht hebben. Slechts gekleed in een zwart hempje en een zwarte sportlegging was ze op haar sneakers naar buiten gerend. Verschillende leerlingen hadden haar verbaasd aangekeken, sommigen herkende ze zelfs als leerlingen van haar eigen klas, hadden ze nu een les dan? Laila had geen idee, het interesseerde haar ook niet zo op dit moment. Ze rende en rende, net zolang totdat ze op the Hogwart’s Ground was. Ver, en ver weg van alle andere mensen. Hijgend bleef Laila stilstaan. Haar handen waren gebald als vuisten. In haar vuist zat een stuk papier. Het was een brief van haar moeder. De vrouw die zich eigenlijk geen moeder mocht noemen, ook al had Laila niet de moed om die woorden ook daadwerkelijk tegen de vrouw uit te spreken. Een brok zat in haar keel. De brief viste ze tevoorschijn en las hem nog een keer.


Een brok propte zich op in haar keel, ze wilde gillen, ze wilde huilen, ze wilde alles laten zien om haar emoties te uiten. Maar het kwam er niet uit. Om de een of andere manier was er geen manier om haar emoties te uiten. Haar ogen gleden over het terrein. Zou ze gewoon het bos in rennen en nooit meer terugkomen? Wie zou haar in godsnaam missen? Nee, dit soort gedachten moest ze niet denken. Dat zou betekenen dat haar moeder en alle andere mensen die haar ooit naar beneden hadden gehaald zouden winnen. Maar het was toch verdomd moeilijk om de act op te houden alsof het allemaal goed was.

Haar ogen gleden nog een keer over het terrein, en ontdekten daar iemand die haar zou begrijpen. Iemand die zou snappen waarom dat ze zich zou voelen als dat ze zich voelde. Nog net niet rennend liep Laila op Hagrid’s Hut af en stopte ze op een paar meter afstand van Nyx, haar vriendin, die in hetzelfde jaar zat als zij en wist over een groot gedeelte van haar leven. Ze maakte huiswerk. Laila hoopte dat ze niet zou storen. Normaal gesproken zou ze zich nooit zo gaan open stellen naar andere mensen, maar Nyx was een uitzondering…

“Nyx…” bracht Laila moeizaam uit en met een schorre stem. Ze slikte en wist niet goed waar ze moest beginnen. “Ik…” en ze sloot haar ogen, terwijl ze haar hand uitstak, en Nyx de brief aanreikte. Ze trok haar arm terug en sloeg haar armen beschermend over haar heen, terwijl ze tranen voelden opwellen in haar ogen. Haar ogen vulden zich rijkelijk en toen Nyx klaar was met lezen, opende ze haar ogen weer, terwijl ze een paar tranen over haar wangen voelde glijden. “Wat moet ik zonder hormonen?” piepte het meisje schor, terwijl ze haar tranen probeerde weg te vegen, maar tevergeefs.

Gelukkig was ze nu op een plek waar ze haar gevoelens kon uiten. Het was niet altijd even standaard dat Slytherins zich zo kwetsbaar opstelden, maar Nyx had haar vertrouwen en ze wist dat haar vriendin haar er niet belachelijk om zou maken. Nyx stond op en liep op Laila af, waarna ze haar armen om haar heen sloeg. Laila deed ditzelfde en legde haar hoofd even op de schouder van Nyx. Haar tranen liet ze de vrije loop gaan, daar was het nu tijd voor. “Ik weet niet zo goed wat ik hier op moet zeggen” zei haar vriendin uiteindelijk en Laila schudde haar hoofd. “Dat geeft niet, niemand weet hier een oplossing op…” Haar stem was zachtjes en breekbaar, heel anders dan normaal. Zeker in de buurt van haar vrienden en vriendinnen kon Laila een sprankelende persoonlijkheid zijn, omdat ze met mensen was die ze vertrouwde en waarvan ze hield. Van dat meisje was nu echter helemaal niks meer over. Na een tijdje liet Nyx haar los en legde ze haar handen op de schouder van Laila. Met betraande ogen keek ze Nyx aan. “Maar ik kan je wel beloven dat je hier niet alleen voor staat.”

Door de tranen brak een glimlach heen en dankbaar aaide Laila Nyx eventjes over haar arm. “Dankjewel..” zei ze schor, en veegde een paar traantjes van haar wang. Het was fijn dat ze hier niet alleen doorheen hoefde te gaan, dat ze iemand had met wie ze dit kon delen. Ze sloeg haar ogen neer, peuterde aan haar shirtje, dat toch verrassend koud bleek te zijn, nu ze niet langer aan het rennen en “uit freaken” was. Kippenvel ontstond op haar huid, maar Laila registreerde het niet echt. “Ik snap het gewoon niet, Nyx” zei ze toen zachtjes “Ik snap niet wat ik haar ooit aangedaan….waarom snapt ze gewoon niet dat dit is wie ik ben?” Ze keek op en keek Nyx aan. “Als ik in de spiegel kijk, zie ik mezelf. En ik bedoel écht mezelf, niet een persoon die ik vroeger was. Wie ik vroeger was…dat ben ik niet. Maar zij snapt dat niet. En ik snap niet waarom. Ik heb haar nooit wat aangedaan....alles wat ik deed was mezelf zijn.”

Nyx nodigde haar uit om naast haar te komen zitten en daar nam Laila gebruik van, door naast haar vriendin te gaan zitten. Ze had juist het gevoel dat Nyx begreep hoe dat ze zich voelde, omdat ook zij in zo’n soort situatie zat. Zeker in het begin had ze veel steun aan Nyx gehad en toen ze in het vierde jaar uiteindelijk haar operaties had gehad, en helemaal een vrouw was, was Nyx de eerste geweest naar wie ze een uil had gestuurd. Laila was er lang voor van school geweest, en was ook bijna blijven zitten, maar ondanks alles was ze toch over gegaan. “Er zullen altijd mensen zijn die het niet begrijpen, hoe vaak en duidelijk je het ook uit probeert te leggen. Maar je mag zeker trots op jezelf wezen dat je al zover gekomen bent.” Laila glimlachte. “Dankje” zei ze zachtjes en aaide weer eventjes over de arm van Nyx. Nog steeds was die ellendige brok in haar keel aanwezig. Ze wist dat ze zichzelf hier mocht zijn en dat ze niet zou oordelen, maar Laila voelde zich zwak…zo zwak.

“We gaan er samen wel voor zorgen dat het goed komt, ik beloof het.” En met deze woorden had Nyx Laila haar gewaad aangeboden en dankbaar deed ze hem om. Ze sloeg hem ook nog een beetje over Nyx heen, zodat haar vriendin het niet koud kreeg, ook al had ze een trui aan. Ze legde haar hoofd eventjes tegen de schouder van Nyx aan en sloot haar ogen. “Het geeft me gewoon zo’n hoofdpijn, Nyx. De hele zomervakantie…ze heeft geen woord tegen mij gesproken en het duurde zo lang. Ze heeft weer plannen om te verhuizen en God weet waar naar toe. Misschien heeft ze het al gedaan terwijl ik hier ben.” Laila opende haar ogen weer en staarde eventjes in de verte. Haar ogen volgde een vogel die hoog in de lucht aan het vliegen was. Waarom kon ze die vogel niet zijn?

Laila kwam weer overeind en keek met een glimlach naar Nyx. “Ik heb je gemist” bekende Laila. De vakantie was heel lang voor haar geweest, ze had niet echt vrienden, omdat haar moeder telkens wilde verhuizen. “Hoe gaat het bij jou? Weet jij al wat je wilt gaan doen…en of dat je het ooit wilt gaan doen.” Het was een techniek om bij mensen die met hun geslacht te worstelen het zo te vragen, om het woord geslacht zoveel mogelijk te vermijden. Psychologen hadden het jaren bij haar gedaan, dus voor haar was het de juiste manier. Haar ogen gleden even naar de spullen van Nyx. “Was je bezig met je huiswerk?” zei ze verbaasd “Als ik je moet helpen moet je het zeggen, hè.” Ondanks dat Laila vrijwel nooit naar de les ging, was ze wel redelijk slim. En Nyx hielp haar ook altijd, dus waarom zou zij haar niet helpen?

Het was lief van Nyx om aan te bieden dat ze met haar meeging in de zomervakantie. Het idee was heel erg aanlokkelijk, zeker omdat haar moeder gewoon niets zou toevoegen aan haar leven. Maar ze wist ook dat Nyx het thuis moeilijk had, en ze wilde het niet extra moeilijk maken voor haar. Nyx leek eventjes te schrikken van haar plotselinge vraag, maar ze herstelde zich snel. Laila glimlachte. “Je hebt gelijk, er gaat inderdaad een hele boel gezeur komen. Het is zwaar hoor, maar als ik nu naar mezelf kijken, is het in principe allemaal waard geweest. Want ik heb nu niet meer het gevoel dat ik niet mezelf ben. Maar het is een keuze die je zelf moet maken, en daar wil ik je altijd mee helpen, dat weet je, hè?” Lief aaide ze eventjes over de arm van Nyx. Ze wist namelijk hoe de familie van Nyx er tegenover stond, en dat deed haar pijn. Het was zwaar om al één persoon tegenover je te hebben staan, kan je nagaan als iedereen er tegenover stond. Het zou een hele hoop moed kosten om het te kunnen doorzetten. Laila had gelukkig haar oma gehad, hopelijk zou Nyx ook dat geluk hebben.

“Fabeldieren? Ik wist niet dat je daar interesse in had?” Ze grijnsde naar Nyx. Fabeldieren waren inderdaad interessant. “Mijn favoriete fabeldier is een phoenix” zei Laila toen vrij onverwachts “Ik vind het zo mooi hoe ze sterven, door in de fik te vliegen, en vervolgens dan weer herboren worden. Zo voelde ik mij ook toen ik afscheid nam van mijn oude lichaam en in mijn nieuwe lichaam trad.” Ze glimlachte en keek weer eventjes voor zich uit. Laila hield eventjes haar mond, en staarde eventjes voor zich uit. Ze genoot van de stilte van het terrein en af en toe een vogeltje dat over vloog. “Heb jij ook dat je liever bent dan thuis?” zei Laila toen zachtjes en sloot even haar ogen. “Thuis is er helemaal niets, gewoon geen...I don’t know, geen jij, geen Ali, niet iemand waarmee je gewoon random eventjes kan kletsen. Ik ben zo blij dat we er nu weer zijn, maar ik kijk nu al op tegen het moment dat we hier weer weg moeten.”