Side to Side [+ Felix]

Met een grote schaal met cakejes liep Olivia rond door de school. Na heel lang, en vooral heel lief en heel erg veel respect tonen, had ze van de huiselfen in de keuken cupcakes mogen maken. Cupcakes maken was een van haar favoriete bezigheden, alleen waren de elfen niet echt blij met haar geweest, omdat ze liever niemand anders in de keuken hadden dan henzelf. Olivia had dit in eerste instantie wel begrepen, totdat ze had ontdekt dat de huiselfen al het eten met magie maakten, zo ook de cupcakes. Daar was Olivia best wel van geschrokken, cupcakes maken was al een eeuwenoud ambacht dat met de hand gedaan werd. Het was naïef van haar om te denken dat het in de magische wereld ook zo gedaan werd, puur omdat zij het in de Dreuzelwereld op deze manier deed. Ze had vriendelijk gevraagd of ze de huiselfen mocht uitleggen hoe dat ze het op de Dreuzelmanier deden. Daar hadden de huiselfen wel oren naar en als een volleerd juffrouw had ze uitgelegd hoe je in de Dreuzelwereld cupcakejes maakte. De huiselfen hadden zelfs aantekeningen gemaakt! Daarna had ze het in de praktijk voorgedaan en had iedereen cakeje mogen eten, waarna Olivia met de rest door de school zou gaan om uit te delen. Want zeg nou zelf, wat was er nou leuker dan delen?!

Daarom liep Olivia nu met een brede glimlach door de school, had met haar toverstaf het dienblad laten vliegen en dat zweefde nu voor haar uit, terwijl ze iedereen die daar geïnteresseerd in was een cupcakje gaf. Zo stopte ze voor een jongen en schoof het dienblad wat naar voren. “Haaaay!” zei ze vrolijk en gaf hem een van haar stralende glimlach “Ik heb cupcakejes gemaakt in de keuken, wil jij er toevallig ook eentje? Ze zijn echt heel erg lekker.” Met grote en afwachtende ogen keek ze de jongen nieuwsgierig aan, terwijl ze netjes wachtte tot hij er eentje zou pakken. Het duurde eventjes. Olivia knipperde eventjes met haar ogen. “Of ben je soms lactose intolerant? Sommige mensen zijn dat en dan mag je bepaalde producten niet. Maar als jij lactose intolerant bent zou je dat vast en zeker wel weten. Maar wat zou je dan wel en niet mogen eten? Zou je dan bij alles wat je wilt eten je moeten afvragen of er lactose in zit? Wat is lactose eigenlijk? Sorry…wat was de vraag?” Olivia giechelde eventjes. Haar beruchte spraakwatervalsyndroom kwam weer eens tevoorschijn.

De jongen bleek geen cupcake te willen. “O” zei Olivia en trok eventjes een pruillipje, maar al gauw was dat pruillipje ook alweer van haar gezicht verdwenen. Ze realiseerde zich dat niet iedereen zo verslaafd was aan zoetigheid als zij. Het feit dat ze veel zoetigheid at, zorgde er ook vaak voor dat ze wat drukker was dan normaal. Misschien werden daar de spraakwatervallen van geproduceerd? Olivia had geen idee, maar wist wel dat de jongen misschien wel geen zoetekauw was. Of kwam het ergens anders door? “Ben jij trouwens misschien een kat tegen gekomen? Kaal, geen vacht, wit en blauwe ogen, valt redelijk hard op?” Olivia dacht krampachtig na. “Nee…niet echt” zei ze teleurgesteld en keek de jongen aan. Haar Huffelpufkant kwam heel erg omhoog en ze staarde eventjes naar de cakejes. Zachtjes beet ze eventjes op haar onderlip. Er lag nog maar één cakeje op de plaat. En toen greep ze met haar hand het cakeje en begon het op te eten, terwijl ze de plaat op een bijzettafeltje in de gang zette. “Die halen de huiselven zo wel op…” Zo snel als ze kon at ze het cakeje op.

Zodra ze klaar was, klopte ze eventjes met haar handen, zodat de kruimeltjes van haar handen afvielen. Vervolgens zette ze haar handen in haar zijen en keek ze de jongen met een glimlach aan. “Ik ga je helpen met het zoeken van je kat. Ik weet hoe erg het kan zijn om je kat te moeten missen, ik zou sterven als ik Skittles zou moeten missen.” Alleen al aan de gedachten dat ze Skittles zou moeten missen, kreeg Olivia een rilling over haar lijf. “Dus…waar heb je hem voor het laatst gezien? Of waar zou hij het eerst naar toe gaan?” Met grote en nieuwsgierige ogen keek Olivia hem aan, hopend dat hij haar hulp aan zou nemen.

“Jawel” zei Olivia met een pruillipje, reagerend op het feit dat hij het niet gezond noemde dat ze dood zou gaan zonder Skittles. “Skittles is mijn beste vriendin, ik kreeg haar als kitten toen ik vier jaar oud was, en ze weet al mijn geheimen. Dus is het maar goed dat ze niet kan praten.” Olivia giechelde zachtjes eventjes. Goed, terug naar de kat van de jongen tegenover haar. De eerste plek waar ze zouden moeten gaan zoeken is rond de jongen zelf, omdat hij nooit van zijn zijde week. Olivia dacht eventjes na. “Skittles gaat wel eens naar de keuken, omdat daar kattenvoer blijkt te staan. Ze is een grote eter, dus ze eet zich helemaal suf. Ik weet niet of Grindelwald graag eet, maar anders zou hij daar naar toe kunnen gaan?” Olivia dacht nog eventjes verder na. Je kon haar brein bijna horen kraken, zo hard was ze aan het nadenken. “Misschien is Grindelwald naar buiten gaan? Katten raken ook geïnteresseerd van vogeltjes die buiten rond vliegen.”

Maar toen ze dat zei, slikte ze ook eventjes. “Uhm. Mocht hij naar buiten zijn gegaan, dan moeten we wel snel zijn, want ja…het terrein is heel erg groot en The Dark Forest…” Olivia slikte eventjes. Van binnen zag ze nu een heel klein katje helemaal alleen rond lopen in The Dark Forest. O my God. Olivia slikte eventjes, de tranen sprongen nog net niet in haar ogen. “Uhm” piepte het meisje zachtjes “Ik wil je niet ongerust maken, maar uhm….ja.” Ze woelde eventjes door haar haren. God, nu hoopte ze maar dat Skittles gewoon lekker in de leerlingenkamer van Hufflepuff lag te slapen.

Did you know that Gellert Grindelwald
killed Dumbledore's sister?

Grindelwald was groot genoeg om voor zichzelf te zorgen. Erg ongerust was de jongen dan ook niet, maar hij wilde gewoon weten waar het beest uit hing. Als het echt slachtoffer gevallen was van iemand, moest hij dat weten. Niemand kwam aan Grindelwald zonder gestraft te worden.
Het meisje zei wat over de keukens voor het eten en buiten voor de vogels. ‘Dat zou kunnen,’ zei Felix bedachtzaam. Ondertussen plaatste hij zijn ronde brilglazen weer beter op zijn neus.

Felix was één en al oor wanneer dat het meisje begon te spreken over het Dark Forest. Een glimlach sierde gelijk zijn lippen, één die dat niet veel betekende. ‘Ben je er ooit al geweest?’ vroeg hij haar. Zelf had hij de randen al wel verkend in zijn jaren op school, maar hij wilde gerust het bos dieper in gaan. Als ze hem dan zouden betrappen kon hij al excuus gebruiken dat hij zijn kat kwijt was. Perfect gewoon.
‘Wist je dat You-Know-Who er ooit heeft rond gelopen? Zoekend naar Unicorn bloed?’ vroeg hij aan haar met heel wat enthousiasme. Het was nu eenmaal een onderwerp waar hij zich echt in interesseerde.

‘Laten we daar als eerste heen gaan,’ besloot Felix.

+ tagOlivia
+ notesit started from nothing

BY MITZI[/quote]

De jongen leek een beetje afstandelijk tegen haar te doen, wat ze ook wel begreep, want als zij Skittles kwijt zou zijn, zou ze ook met hele andere dingen bezig zijn. Maar zodra ze over The Dark Forest was begonnen, leek de jongen helemaal op te leven. “Ben je er ooit al geweest?” vroeg hij nieuwsgierig, maar Olivia schudde haar hoofd. Nee, dat was verboden terrein voor leerlingen en bovendien had ze ook niet echt de behoefte om daar naar toe te gaan. “Wist je dat You-Know-Who er ooit heeft rond gelopend? Zoekend naar Unicorn bloed?” Het mondje van Olivia viel een stukje open, terwijl ze met haar hoofdje knikte. Brildragende, adorable overkomende Ravenklauwer zei wat? Ze wist wel dat You-Know-Who er wel eens had rondgelopen, maar Olivia interesseerde dat soort dingen niet echt. Ze vond het maar griezelig. “Ja, maar ik vind het maar een beetje griezelig. Hij was toch een hele duistere tovenaar en ik weet niet, mensen willen er niet graag aan herinnerd worden.” Een beetje nonchalant haalde ze haar schouders op. Ze realiseerde zich dondersgoed, dat als The Dark Lord nog steeds aan de macht was, zij best wel eens een doelwit zou zijn geweest. Zij en haar arme Dreuzelouders.

“Laten we daar als eerste naar toe gaan.” Olivia sperde haar ogen open. “Ho, ik zei dat hij daar misschien zou kunnen zijn! The Dark Forest is verboden voor leerlingen en dat niet alleen, het is daar ook heel erg gevaarlijk, je hebt geen idee wat daar nu op dat moment rond loopt.” Ze deed een stapje naar voren, zodat ze haar woorden kracht bij kon zetten. “Bovendien, Grindelwald zou op nog zoveel meer plekken kunnen zijn, zoals de keukens, de bibliotheek. Het terrein is veel groter dan het kasteel, zou je niet eerst in het kasteel willen zoeken? The Dark Forest is ook nog eens heel erg groot.” Hopelijk kon Olivia dit idiote idee uit zijn hoofd praten, want The Dark Forest in gaan zou niet echt een goed idee zijn.

Olivia slikte eventjes en dacht terug aan haar eigen familie. Ja, haar familie had ook te maken gehad met de duistere tovenaars die zich Death Eaters hadden genoemd. Haar familie was gemarteld, mishandeld en had nog steeds littekens. Haar moeder kon het nog steeds niet helemaal hebben als iemand de naam van een duistere tovenaar liet vallen, en dat nam Olivia haar geen seconde kwalijk. Olivia slikte eventjes. “Ja, dat is wel zo…” zei ze zachtjes “Maar sommige families hebben wel hele zware littekens van de oorlog, en het is niet voor iedereen even makkelijk om er over te praten. Bovendien, het is best wel een zwaar onderwerp voor zomaar een luchtig gesprekje.” Met onzekere ogen keek ze eventjes naar Felix, maar haar gezicht vertrok eventjes toen ze de blik op zijn ogen zag. Hij leek haar uit te dagen toch het bos met haar in te gaan. Hij wuifde haar excuses weg alsof het niets was, alsof het hem helemaal niets leek te doen. Hij had een soort glans in zijn ogen, dat hem ergens heel erg enthousiast over maakte.

Voordat ze het doorhad, werd ze aan haar pols vastgepakt en meegesleurd. “Daarbij hebben we nu een perfect excuus om daar te zijn.” Olivia schudde met haar hoofd, maar kwam erachter dat hij dat natuurlijk niet zou kunnen zien. Olivia trok haar pols los en haalde hem in, ging voor hem staan en pakte zijn schouders beet. “Luister…wat is je naam eigenlijk, ik weet helemaal niet hoe je heet?” Ze schudde even met haar hoofd, en keek hem toen recht in zijn ogen aan. “Ik snap heel goed dat je Grindelwald wilt zoeken, maar het terrein is zo verschrikkelijk groot, wie zegt dat hij in The Dark Forest zit?” Ze haalde haar handen van zijn schouders af en keek hem met een gefronste blik aan. “Ik ben ook Prefect van Hufflepuff en ik kan niet zomaar het bos in en uit lopen…"

Toch moest Olivia eventjes denken. God, zij zou ook in alle staten zijn als Skittles weg was en overal willen zoeken. Toen zuchtte ze eventjes. “Oké, we kunnen heel eventjes aan de rand lopen, en er dus niet helemaal ingaan. Dat kan gewoon echt niet. Zullen we het zo doen dan?” stelde ze voor, hopend dat hij akkoord zou gaan met het voorstel.

Zachtjes zuchtte Olivia toen hij begon aan de uitleg over waarom hij toch over de tijd van de Heer van het Duister bleef praten. Het was duidelijk dat niet iedereen erover dacht als zij, maar van deze jongen had ze het niet verwacht. Aan de andere kant, ze zag een glinstering in zijn ogen die ze alleen bij mensen kon ontdekken als ze over hun passie aan het praten waren. Als dit zijn passie was….en hij voor de rest geen duistere tovenaar was…wie was zij dan om te oordelen over zijn passie? Olivia glimlachte naar hem, om te laten zien dat ze geen vervelende gevoelens jegens hem had, want dat gevoel wilde ze hem absoluut niet geven. Sommige mensen hadden nou eenmaal interesses die anderen niet lagen, dat was ook wel leuk, anders zou iedereen hetzelfde zijn. Zo was Olivia bijvoorbeeld helemaal gek van bakken en zingen, maar die passie deelde ze ook niet met iedereen, omdat mensen divers waren. En dat was maar goed ook, anders waren er allemaal klonen van elkaar!

Haar relaas over The Dark Forest had geen effect op hem gehad. Stiekem had ze gehoopt dat hij had gezegd: “Goed Olivia, laten we lekker een kopje thee gaan drinken bij het haardvuur.” Maar dat was niet zo en daar moest ze nu maar mee kunnen omgaan. Hij liep om haar heen met een glimlach en vervolgde zijn weg naar The Dark Forest. Een brok ontstond in haar keel. Verschillende gedachten gingen door haar hoofd. Ze wist niet dat ze hier in zou mengen toen ze simpelweg aan hem vroeg of ze hem kon helpen met het zoeken naar zijn kat. “Felix!” riep de jongen nog en Olivia schrok wakker uit haar gedachten “Dat is mijn naam.” Olivia glimlachte, maar realiseerde zich dat de jongen ver voor haar uit liep en dat ze hem wel moest bijhouden. “Wacht, Felix!” piepte Olivia en trok een sprintje “Ik heb niet zulke langen benen als jij!”

Toen ze weer eenmaal naast hem liep, kon ze het tempo prima bijhouden en keek ze van opzij met een vrolijke glimlach naar Felix. “Hoe komt het dat je zo geïnteresseerd bent in de duistere tovenaars, Felix?” vroeg ze geïnteresseerd “Hebben je ouders er onderzoek naar gedaan, of is het gewoon iets wat je bent tegengekomen en waar je geïnteresseerd in bent?”

Olivia was best wel bezorgd om Felix op het moment, zijn obsessie met duistere tovenaars en the Dark Forest leken hem echt voor een groot deel te beheersen. Niet dat ze dacht dat hij een gevaarlijke tovenaar was, maar ze was bang dat hij zichzelf onnodig in gevaar en in de problemen zou brengen. En ondanks dat Olivia Felix nog niet zo goed kende, gunde ze hem dat absoluut niet toe. Dat was de reden dat ze toch maar mee was gegaan naar the Dark Forest. Met een onderbuik gevoel liep ze met Felix mee, het leek haar gewoon niet goed om naar the Dark Forest te gaan, zeker niet met haar rol als Head Girl. Dat Olivia het uit zijn hoofd zou proberen te praten eenmaal ze bij the Dark Forest zouden zijn, dat was een ding wat zeker was, maar nu leek het haar heel erg interessant om erachter te komen waar zijn fascinatie over duistere tovenaars en the Dark Forest nou eigenlijk vandaan komt. Het antwoord verontrustte haar toch een beetje.

“Dus je vader introduceerde je eigenlijk met je interesses” vatte Olivia zijn verhaal eventjes kort samen “Dat is wel interessant, want meestal zijn het leerlingen uit Slytherin die zo geïnteresseerd zijn in duistere tovenaars.” Olivia glimlachte eventjes naar hem en legde haar hand eventjes op zijn bovenarm. “Niet dat ik je er op veroordeel, iedereen heeft eigen interesses. Ik vind het heel erg knap dat je er wel vooruit komt dat het je interesseert, zeker omdat sommige mensen er wel degelijk heel erg veel moeite mee hebben. Dat zorgt ervoor dat je jezelf bent.” Zo, dat was Olivia haar peptalk voor vandaag, terwijl ze de lange gangen van Hogwarts aan het betreden waren. Het onderbuikgevoel in haar maag werd steeds erger, als een hele stevige knoop, die steeds harder werd aangetrokken. Daarom kon Olivia het af en toe ook niet laten om te slikken en over haar buikje te wrijven.

Na een korte wandeling waren ze eindelijk buiten aangekomen en keek Olivia in het rond. “Wil je echt niet liever een boek gaan lezen over the Dark Forest?” vroeg ze nog eventjes voor de zekerheid, voor het geval de jongen van gedachten was veranderd. “Misschien gaat het wel regen, of valt er dadelijk….I don’t know, dadelijk valt er opeens een boom om?”