Piglet beans { Open

Cobra kwam met een brede grijns terug. Ze was met een paar vrienden naar Hogsmeade gesneekt. Dat was dus de reden waarom ze nooit Head Girl is geworden. Een Gryffindorse vriendin had een oude kaart die veertig jaar terug nog van Harry Potter was geweest, gestolen uit de vitrine. Daardoor waren ze ongezien weg geraakt. Ze had nu zakken vol snoepjes bij van Honeydukes. Ongezien trippelde ze helemaal naar de keuken, daarnaast was de common room van Hufflepuff. Voorzichtig schoof ze de ritselende zak aan de andere kant om op de tonnen te tikken. Ze hoorde het melodietje in haar hoofd en tikte op de maat. De tonnen begonnen te trillen en het deksel van eentje klapte open. Cobra ging eerst en trok de snoepjes achter haar aan. Ze kroop helemaal tot de andere kant van de ton, die was magisch verlengd, en duwde de 'deur' open. Behendig maakte ze een draai en zwaaide haar benen naar buiten. Vroeger zat ze vaak vast, maar als zevende jaars had ze het nu duidelijk onder de knie. Ze stapte naar een rond tafeltje en zette haar zakken erop. Het was een vrije dag voor iedereen, dus of ze waren in het kasteel, of ze waren in hun kamers toverschaak aan het spelen. Cobra leegde de zakken zodat al snel de ronde tafel gevuld was met lekker. "ETEN!" brulde ze. + Alle Huffels

Only the gentle are truly strong

Voor de verandering was het een keer rustig in de common room. Alle anderen waren of er op uit, of in hun eigen kamer. Zulke rust zag je enkel op algemene vrije dagen zoals deze. Het gaf haar de kans om eindelijk eens rustig te lezen op een stoel die comfortabel te noemen was. Ione zat dan ook met haar benen over de ene armleuning en haar rug tegen de andere armleuning aan terwijl ze met haar schouder tegen de rugleuning leunde. Dat was een fijne manier om te lezen gezien je het boek half op je knieën kon laten rusten. De rust werd echter al snel weer verstoord door iemand die binnen kwam. Het was Cobra die binnen kwam met een gigantische hoeveelheid snoep in zakken. Ione wist dat het meisje in haar jaarlaag en natuurlijk ook in Hufflepuff zat. Maar dat was niet hetgene dat haar genoeg interesseerde om haar boek weg te leggen. Ione wilde weten hoe het meisje aan al dat snoepgoed kwam. Het moest een fortuin hebben gekost anders. "ETEN!" Riep Cobra luid door de kamer. Hier en daar kwamen wat mensen om de hoek kijken. Al snel stonden de grootste zoetekauwen van Hufflepuff al om de tafel. "Hoe kom je daar nou weer aan?" Vroeg de brunette met een verbaasde toon in haar stem.

Al snel was het rond de tafel heel rumoerig. Cobra wreef in haar handen. Dit voelde echt goed. Macht yaas! Iona kwam ook aan de tafel. "Hoe kom je daar nou weer aan?" Vorig jaar was Cobra naar haar geboorteland geweest. Het was een welvarend land en haar broer had er een tijd gewerkt. Het fortuin dat hij verdiend had, had hij gedeeld met zijn bovenste beste zus. Het was een tweeling, maar hij zat niet meer op school en werkte nu ook permanent in Rusland. Dus thats why. Ze keek Ione met twinkelende oogjes aan. "Ik ben naar Hogsmeade gesneekt en daar heb ik alles gekocht wat er was." Ze was even te lui om specifieker te zijn. Cobra trok een zetel naar zich toe en ging zitten. Een blauw gestreept doosje viel het eerste op. Ze pakte het op en deed het open. "Hier." Benieuwd welke smaak Ione ging hebben. Hopelijk geen kots of oorsmeer, bah.

Only the gentle are truly strong

Er verscheen een glinstering in de ogen van Cobra toen de vraag gesteld werd. Het was dus iets dat ze graag wilde vertellen en dat betekende dat het nooit echt slecht kon zijn. "Ik ben naar Hogsmeade gesneekt en daar heb ik alles gekocht wat er was", vertelde het meisje haar. Cobra was dus iemand met veel geld of een rijke familie, iets dat ze nog niet wist. De ander nam een stoel er bij en Ione volgde haar voorbeeld. Waarom staan als je kon zitten? Een blauw gestreept doosje werd toegereikt. "Hier." Zonder er naar te kijken pakte de brunette een snoepje uit het doosje. Het was spierwit gekleurd en verspreidde al snel een rare smaak in haar mond. "Waarom smaakt dit naar zeep?" vroeg Ione met een moeilijke blik in haar ogen. Wat was dit nou weer voor snoep?

Ze nam zelf ook een snoepje. Vanaf het doorgebeten werd schokte haar lichaam al. De ranzige smaak verspreidde zich door haar mond. Ze moest moeite doen om het door te slikken. Toen het door geslikt was griste ze snel een snoepworm van de tafel en propte die in haar mond. "Waarom smaakt dit naar zeep?" Misschien had ze een stukje moeten eten van de worm, maar nee helemaal in haar mond. Cobra keek onschuldig naar Ione. Tien minuten later... Ze tikte op het doosje. "Every Flavour Beans." Ze nam er eentje uit en legde het op tafel. "De jouwe was zeep en de mijne aardworm. Je kan ook kots, rotte eieren enzo hebben. Maar ook lekkere hoor, munt, appel, dat soort dingen." Dat is het leuke eraan. Je wist niet wat je at.

Only the gentle are truly strong

Nieuwsgierig was Flora dichterbij geschoven bij het rumoer rondom de grote tafel. Haar oog vatte de kleurige snoepverpakkingen op en ze trok haar neus op. Engels snoep. Ze was de Franse behekste macarons gewend en het enige wat ze lekker vond waren chocokikkers. Geboeid bestudeerde ze eerst de mensen die rondom de tafel stonden. Allemaal ouder dan haar en kenden elkaar natuurlijk allemaal al. Zij was de veertienjarige nieuweling die plotseling bij Hufflepuf was opgedoken vanaf Beauxbatons Academie. Maar goed, ze kon niet voor eeuwig ongezellig zijn en zichzelf afzonderen. Ze keek naar het meisje die vertelde hoe zij was weggeslopen en het snoep had weten te bemachtigen. Nu moest Flora daper zijn. Ze schaamde zich voor haar Franse accent en wilde vaak daarom niet praten. Maar als ze erbij wilde horen moest ze wel. "Weksluipen? Ies dat zomaar mogelijk ier op school?" Ze gaf er een glimlach van bewondering bij en hoopte dat niemand haar accent had opgemerkt. Met een arm beschermend om haar middel speelde ze met haar vrije hand met een chocokikker.

De ander keek haar aan. Er kwam niet echt een grotere reactie dan dat. Tot Cobra op het doosje waaruit het snoepje gekomen was tikte. "Every Flavour Beans", zei de ander terwijl ze er een uit het doosje haalde en op tafel legde. "De jouwe was zeep en de mijne aardworm. Je kan ook kots, rotte eieren enzo hebben. Maar ook lekkere hoor, munt, appel, dat soort dingen." De verklaring van Cobra deed Ione fronsen, wie had dat soort snoep nou weer bedacht? Snoep was er toch juist om lekker te zijn en niet om half lekker half vies te zijn. "Weksluipen? Ies dat zomaar mogelijk ier op school?" Klonk er plotseling een derde stem. Het had een Frans accent gehad en dat betekende dat het maar een persoon kon zijn. Flora Ravenstine. Ze was niet lang geleden van Beauxbatons Academie naar Hogwards gekomen. "Eigenlijk niet maar het gebeurd toch vrij veel."

"Eigenlijk niet, maar het gebeurd toch vrij veel." Flora knikte begrijpend. Ze had de chocokikker neergelegd en wees naar de every flavour beans. "Iek ken al deze snoep niet. Op Beauxbatons kregen wij altijd l'escargo. Levend." Ze trok haar neus op bij de herinnering van de levende slakken snoepjes. Flora had het Franse gerecht nooit lekker gevonden, laat staan als ze nog verder kropen in je mond. " 'et was keen pretje," wist ze te vertellen. De herinneringen aan haar oude school maakte haar droevig en ze forceerde zichzelf aan iets anders te denken. Nogmaals knikte ze naar de beans. "Mak iek die proberen?"

made from the heat of the stars

Er waren zo van die momenten waarop zijn concentratie ver te zoeken was. En al zeker in het begin van het schooljaar, de eerste.. Vijf maanden ofzo. Hij moest gewoon een beetje dat ritme terug vinden, en iedereen die hem kende kon wel beamen dat dat bij hem niet echt snel ging. Daarom zat hij nu gewoon in de common room te chillen, al was hij niet de enige die van dat idee was geweest. Rusko, zijn kat, lag op zijn schoot rustig te slapen. Het zachte gesnor was zo fijn om te aanhoren. Tot het weg viel, als de kater eenmaal te diep in slaap was geraakt. Chet tilde zijn hand op en aaide de kat even zachtjes op zijn nek. Reactivate the purrr. Maar blijkbaar had hij zijn vriendje daarmee weer te wakker gemaakt, want hij keek hem even verontwaardigd aan en sprong toen weg. Waarschijnlijk richting zijn bed, om daar ongestoord verder te slapen.

Nu moest Chester dus op zoek naar ander entertainment. Dat vond hij in de vorm van een groepje mensen die zich rond de grote tafel had verzameld. Hij herkende ze niet allemaal en hij was vrij zeker dat hij nog nooit echt een diepgaand gesprek had gevoerd met één van hen, maar hij was niet het type dat zich daar door liet afschrikken. Hij stapte op de hoop af en plaatste zijn handen op het tafelblad. ”Hoi”, Begroette hij hen opgewekt. ”Wat zijn jullie aan ’t doen?” Vroeg hij nieuwsgierig, kijkend naar Cobra, die zo ongeveer de leiding leek te hebben hier.

Cobra grinnikte. Hadden ze echt nog nooit Flavour Beans gegeten. Er kwam een meisje bij. De nieuweling. Haar accent irriteerde haar een beetje, maar zij moest niet veel zeggen. Haar eigen accent was afgeschaafd Russisch, zoals ma en pa zeiden. "Mak iek die proberen?" Cobra knikte en schoof het doosje naar haar toe. "Good luck." Het rosse meisje sloeg haar benen over elkaar en pakte zelf ook een snoepje uit het doosje. Net toen ze het in haar mond stak kwam een gast naar haar toe. ”Hoi” Hij klonk heel opgewekt. ”Wat zijn jullie aan ’t doen?” Cobra wou antwoorden maar had net een chili snoepje te pakken en ze werd vuurrood. Smoe. Toen het doorgeslikt was begon ze te hoesten. Na de hoestbui zag ze nog roder en zaten er tranen in haar ogen. "Sorry. Ehm we zijn aan het eten. Kom zitten." Ze klopte op een poef naast haar.

Only the gentle are truly strong

I'm so naturally funny

Because my life's a joke

Nathan's ogen sperde wijd open toen hij zag wat zijn rat aan het uitvreten was. Ja hoor, zijn bezweringen schoolboek. Dit kon je niet menen. "Nimble, was dat nou écht nodig?" klonk zijn stem terwijl hij zijn rat beet pakte en deze op zijn schouder zette, vervolgens zijn boek pakte en deze bekeek. Was er niet een spreuk voor om boeken weer te repareren? Hij bladerde door zijn schoolboek heen en slaakte een opgeluchte zucht toen hij zag dat het allemaal wel mee viel. De kaft was dan kapot, de inhoud was niet beschadigd, dus hij kon alles nog gewoon lezen. Netjes was zijn boek nu gewoon niet meer. Nimble drukte zijn snoetje tegen zijn oor aan en Mason gaf zijn rat een aai over het rugje heen. "Bedankt hé," mompelde hij, waarna hij zijn toverstok in zijn gewaad stak. Laten we eens zien wat er in de common room van Hufflepuff te beleven was. Hij als headboy moest alles in de gaten houden, maar zolang er niks gaande was kon hij ook gewoon gezellig mee chillen.
Nathan verliet de slaapkamers van de jongens en ging door naar de zitkamer van Hufflepuff. Daar aangekomen zag hij dat het er zeker gezellig was. En daar zag hij ook het nieuwe, Franse meisje zitten. Nathan liep naar de tafel toe waar iedereen zat en begroette iedereen met een zwaai van zijn hand. "Hallo daar," zei hij. Nimble, zijn rat, leek ook iedereen te willen begroetten en maakte daarom een piepend geluidje. Vervolgens wende Nathan zich tot het Franse meisje. "Jij bent de nieuweling toch? Van Beauxbatons? Floor?" Nathan wist niet zeker of Floor de naam was, maar hij wist wel dat hij in de goede richting zat. Gezien Nathan nog wel eens wat traag van begrip kon zijn merkte hij nu pas de hoeveelheid snoep op. Oh waar kwam dát allemaal vandaan. Voor zo ver hij wist, wat het nog geen tijd om naar Hogsmeade te gaan om allemaal snoep te gaan halen, of iets dergelijks. "Hoe komen jullie hier aan?" Vroeg hij dan ook.

THANKS

Flora had snel het snoepje in haar mond gedaan. Het smaakte grassig. Was het gras? Toen ze zag hoe het meisje die het snoep had meegenomen bijna stikte in een andere flavour besloot ze dt ze niet meer hoefde. Flora had mazzel gehad met grassmaak. Naast het snoepmeisje, dat ze Cobra noemden zoals ze had opgemerkt, kwam een jongen staan. "Hoi," zei hij extreem opgewekt, met als vervolg de vraag wat ze aan het doen waren. Maar hij keek al naar Cobra dus ze voelde zich niet verplicht te antwoorden. Op hetzelfde moment kwam er aan haar zijde een knappe jongen staan met een rat op zijn schouder. "Jij bent de nieuweling toch? Van Beauxbatons? Floor?" zei hij. Tegen haar? Ja natuurlijk tegen haar, sufferd, dacht ze bij zichzelf en ze glimlachte naar hem. "Oui.Ah, excuses, ja bedoel iek. Beauxbatons gezeten, blijven zieten in 'et derde jaar. Mijn naam ies Flora, Floor ies ook koed!" ratelde ze. Ze vond dat de jongen een fijne uitstraling had en oprecht geintereseerd. Daar hield ze wel van. Flora keek naar de rat. Net toen ze wilde zeggen dat deze heel schattig was vroeg hij in het algemeen hoe ze aan het snoep kwamen. Oeh, werd het meisje dat ze Cobra noemde nu betrapt op het wegsneaken naar hogsmeade?

Plotseling gebeurde er van alles, er kwamen nog twee jongens bij aan. Chester was overduidelijk en vrolijk aanwezig. Hij had zijn handen misschien iets te hard op het tafelblad geslagen. Nathan was er wat rustiger bij komen staan en was het gesprek met Flora aangegaan. Het duurde niet heel lang voor de vraag waar het snoep vandaan kwam nogmaals gesteld werd. Hoewel de Headboy over het algemeen nergens echt verantwoordelijk voor te zijn vroeg hij ditmaal wel wat er gevraagd moest worden. Ione knikte enkel richting Cobra, die moest zichzelf maar zien te verklaren. Het was niet aan haar om antwoord te geven voor een ander. Het was wel aan haar om te kijken hoe dit verder zou gaan uitpakken.

made from the heat of the stars

Veel reactie op zijn begroeting kwam er niet, toch niet meteen. Cobra was iets te druk met.. Stikken? Ze werd vuurrood, en bijna was hij bang dat ze ter plekke dood neer zou vallen. Maar nee, het onheil werd afgewend, want na een goeie hoestbui slaagde ze er toch in om te antwoorden op zijn vraag. "Sorry. Ehm we zijn aan het eten. Kom zitten." Zei ze, klopte op de poef naast haar. Tevreden liet Chet zich er op zakken. ”Eten huh? Klinkt.. Heel gevaarlijk, in dit geval”, Lachte hij geamuseerd, haalde even zijn hand door zijn warrige kapsel om het wat te fatsoeneren. Hij zat hier wel tussen de dames hoor, moest hij eventjes rekening mee houden. Ineens dook ook Nathan op, sprak het meisje aan die met een nogal vreemd accent praatte. Bleek dus van Beauxbatons te komen, dat wist hij dan ook weer.

Maar de volgende vraag was een heel stuk serieuzer. "Hoe komen jullie hier aan?" Vroeg hij. Oh, nu nam hij zijn taken als headboy dus wel serieus? "Ah kom op Nathan, we staan al 10 punten negatief", Antwoordde hij. Mooie start van het jaar. "Besides, deze heb ik mee gebracht van thuis, niks aan de hand joh", Zei hij met een glimlachje. Even de bullet opvangen. Als hij echt zijn best zou doen, zou hij er natuurlijk achter komen dat het een leugen was.. Maar Chester vertrouwde er ergens op dat hij zijn 'onderzoek' zou staken bij deze reden en dat hij niet nog meer schade aan de afdeling zou veroorzaken, zo vroeg in het schooljaar.

▲ Gesponsorde inhoud

» Off Day [open]
» {Open} Rainy day
» How does this work? [open]
» I don't belong here. [Open]
» Hero (Open)