Don't drink too much. [&HAZEL NUKEM]

Het was avond én weekend. En ze hoefden nog niet binnen te zijn. Oké, niet dat hem het veel kon schelen als ze wél binnen moesten zijn, but still. Problemen voor zijn afdeling wilde hij toch niet hoezeer hij het dan ook haatte op Hogwarts en hoezeer hij er ook naar verlangde om thuis te zijn. Bij zijn vrienden, bij zijn ouders, in een vertrouwde omgeving en niet met zo veel mensen die zich altijd en overal met je bemoeiden. Thuis had hij een vaste vriendengroep waar hij altijd mee ging drinken of iets leuks ging doen. Quidditch was daar een voorbeeld van en was een passie van Evan geworden. Zijn vrienden zeiden dat hij er goed in was en dat hij het strategisch kon spelen, maar dat hij ook wel eens niet serieus genomen kon worden als hij raar deed op zijn bezem. Thuis was Evan dan ook een ander persoon. Minder sarcastisch, minder bot en niet agressief. Je kon hem zelfs wel vrolijk noemen. Hij trok dan gekke bekken, rolde bijna nooit met zijn ogen tenzij hij aan het grappen was en sloot échte vriendschappen. Hier deed hij niet eens moeite om anderen beter te leren kennen, hoewel het wel eens handig kon zijn als hij op Hogwarts ook een vriend zou krijgen. Zijn reputatie was echter niet echt denderend te noemen en velen bleven dan ook uit zijn buurt. Ook omdat hij vreselijk slecht was in namen en het verkeerde gokte waardoor mensen vaak beledigd waren als ze hem nog eens zagen. Het was niet dat hij het expres deed. Oké, soms dan. Evan glimlachte terwijl hij naar the Three Broomsticks ging en naar binnen liep. Gelijk bestelde hij een Butterbeer en ging aan de bar zitten. De eerste Butterbeer ging er binnen tien minuten in en Evan bestelde een nieuwe. Had hij even geluk dat hij er uitzag als achttien of negentien. De volgende Butterbeer ging er iets minder snel binnen. Het zou echter lang duren voordat de alcohol effect op hem zou hebben omdat hij er best gewend aan was geraakt en Evan nam de tijd om zijn omgeving te controleren. Een paar luidruchtige mannen, een groep giechelende dramaqueens en een paar students waarvan hij niet wist of ze twaalf of vijftien waren. De situatie zoals normaal dus.

De deur van de kroeg ging opnieuw open en even sloeg een koude windvlaag tegen zijn toch al koude en blote armen. Binnen was het lekker, maar buiten werd het steeds kouder. Hij had zijn trui die hij had aangetrokken om de koude avondwandeling terug naar Hogwarts door te komen over zijn schoot gelegd en betwijfelde of hij het toch niet op de bar zou leggen. Als hij er Butterbeer op zou morsen ging dat er namelijk vrij moeilijk uit en dit was zijn favoriete trui. Een van zijn vrienden had het hem gegeven voor zijn verjaardag en Evan had het meegenomen naar Hogwarts zodat hij altijd een herinnering van zijn vrienden bij zich had. Evan werd uit zijn gedachten gehaald door de dame die naar binnen kwam lopen en vaagjes besefte hij zich dat hij haar herkende. Ze was van zijn eigen afdeling, maar hij wist niet of ze ouder was dan hem. Ze zag er eerlijk gezegd wat fragiel uit en daardoor was de houding die ze aangenomen ook veel minder passend bij haar waardoor het nauwelijks intimiderend overkwam. Maar ja, wat was intimiderend voor Evan? Zelfs een vol getatoeëerde kale gek zou hij nog niet intimiderend vinden. Evan was vrij moeilijk van zijn stuk te brengen en kon zich prima redden zonder wand als dat zou moeten, maar moest eerlijk toegeven dat als hij écht in de problemen zat en zich er niet meer uit kon redden dat ‘Amnesia’ wel een goede spreuk was. Nu wilde hij ook de sterkere variant er van leren: Amnesia Completa. Als hij dan eens echt zo’n achterlijke voor zich had staan dat hij zich op z’n minst fatsoenlijk kon verdedigen. Hij draaide zijn hoofd toen de dame hetzelfde bestelde als hem ook al leek ze er te jong voor. Niet iedereen had het geluk om er zo oud als hem uit te zien en misschien schatte hij én de barman haar zelfs wel jonger dan ze werkelijk was. En dan toch inschenken, hè. De sukkel. Evan keek met een rustige blik toe hoe de munten op de grond vielen en haalde lichtelijk arrogant zijn wenkbrauw op toen ze oogcontact maakten. ‘Als je denkt dat ik je ga helpen met je eigen onhandige fout dan heb je het mis,’ zei hij bot tegen haar. Hij was dan ook weer zo goed in sociaal contact en dan vooral omdat hij zei wat hij dacht. ‘Ben je trouwens ook niet wat jong voor een Butterbeer? Dadelijk zakt je lichaam helemaal in elkaar.’ Hij had het natuurlijk over het feit dat hij haar er wat fragiel zag uitzien, hoewel hij dat nooit hardop tegen haar had gezegd en zij, gelukkig voor haar, geen gedachten kon lezen.

‘Nee, maar ik zeg het alvast maar,’ beantwoordde Evan de vraag koeltjes. Ze moest niet denken dat ze met één simpele blik er voor kon zorgen dat hij naar haar aaron zou dansen. Hij herkende haar nu wel nu ze tegen hem sprak. Ze zaten in hetzelfde jaar en waren dus even oud, maar feit was dat de barman bij hem niet vreemd had opgekeken en bij haar wel en dat was voor hem al reden genoeg om haar een beetje uit te dagen. Hij zat dan ook heel ironisch in elkaar: hield er niet van als jij hém treiterde, maar treiterde ondertussen wel anderen. Ja, heel logisch dus. Ach, het meeste van de tijd deed hij het niet eens opzettelijk en soms zelfs niet eens bewust. Hij kon er toch niks aan doen dat hij heel snel zei wat hij dacht? Dat deed hij bij zijn ouders ook en hoewel ze het soms vervelend vonden, vonden ze het ook wel aangenaam dat hij gewoon eerlijk zei wat er scheelde. Zijn vrienden waren er inmiddels zo erg aan gewend geraakt dat als hij een botte opmerking maakte dat ze gewoon even met hun ogen rolden, maar dat als hij écht te ver ging dat ze hem wel waarschuwden en meestal bood hij dan ook zijn excuses wel aan. Maar daar kwam dan wel weer het feit bij kijken dat hij zich bij zijn vrienden maar half zo sarcastisch en bot gedroeg als hier op Hogwarts omdat hij zich thuis veel beter op zijn gemak voelde en hier… niet. Terwijl hij luisterde naar haar woorden en haar bezwaar probeerde hij zich te herinneren wat haar naam ook alweer was. Ezel? Vezel? Weefsel? Fable? Hmm, het was iets in die richting in elk geval. ‘Dus dat wilt dus eigenlijk zeggen dat je de tijd in de gaten hebt gehouden vanaf het moment dat ik de eerste keer begon te spreken en het moment dat ik de tweede keer sprak?’ kon hij het niet laten om bijdehand te vragen. ‘Er valt niet veel aan Hogwarts te verbeteren,’ antwoordde hij bot en hij nam weer een grote slok van zijn Butterbeer. ‘Feit is dat ik er schijnbaar ouder uitzie dan jij.’ Hij kon haar natuurlijk ook nog altijd Wandelend Skelet noemen. Serieus, ze was echt zo mager. Ze leek echt zo fragiel. Maar dat ging hij nooit hardop zeggen. Dat ging zelfs hém te ver. ‘Ik herken je wel,’ ging hij vervolgens koeltjes verder. ‘Alleen kan ik je naam niet herinneren en ik denk niet dat je de varianten wil horen waar ik op ben gekomen, want volgens mij kloppen ze totaal niet.’

‘Ik dacht toch écht dat ik het over Hogwarts had en niet over mezelf,’ zei hij. ‘Maar ik kan fout zijn, hoor.’ En even deed hij een dramatische houding na waarbij hij echt dacht dat hij het fout had. Dat wilde zeggen dat hij zijn mond half opende, zijn vingertoppen tegen zijn bovenlip liet rusten en haar met grote ogen aankeek. Als hij één of andere dramaqueen was. Hij deed dus een beetje zowat alle wijven hier op Hogwarts na. Nee nee, grapje. Er zouden er waarschijnlijk ook wel goeden tussen zitten die hij gewoon nog niet ontmoet had, maar het duurde dan wel vrij lang tot hij ze zou ontmoeten. Hij was echt alleen nog maar dramaqueens tegengekomen dit jaar. Oké, naast dit meisje hier – waar hij echt een geweldig naampje voor had verzonnen die hij dadelijk ging herhalen – was hij nog maar één meid tegengekomen en daar was het in het begin ook niet zo goed mee gegaan. Ergens mocht hij deze chick wel omdat ze zo goed terug opmerkingen kon geven naar hem toe. Ze was bijdehand en dat was iets wat hij wel kon appreciëren en al zeker van iemand die van zijn eigen house afkomstig was. Het tweede wat hem opviel aan haar was dat ze zich tenminste niet zo bloot kleedde als de meeste Slytherin girls en het derde was dat ze ook niet zo arrogant oogde. Oh, dat nam hij terug. ‘Ja, daar zal je vast wel heel goed in zijn. Dat je alles krijgt wat je wilt.’ Hij draaide zijn ogen naar haar. Waarschijnlijk was het nog waar ook. Een vingerknip met die knokige vingers van haar en de jongens zouden waarschijnlijk alles voor haar doen. Maar hij niet. Oh ja, knókige vingers! Dat bracht hem terug naar zijn ideale naam voor haar: Knookje. Hij draaide verbaasd zijnde zijn hoofd naar Knookje toen deze zijn naam uitsprak, maar ergens was het ook wel logisch dat ze hem moest kennen. Hij had vaak gespeeld in het Quidditch team en het was voor hem ook geen geheim dat er vaak over hem geroddeld werd wanneer hij niet in de buurt was. ‘Wat ben je scherp vandaag, Házel,’ sprak hij, nadruk leggend op haar naam. ‘Ik zou me bijna geraakt voelen. Bijna.’ Hij glimlachte naar haar en nam een grote slok van zijn Butterbeer. Het was alweer bijna op, maar Evan voelde zich nog niet bepaald aangeschoten. Ach, misschien kon hij het toch wel leuk hebben met Knookje. Als ze een beetje van drinken hield zouden ze misschien toch nog een gezellige vrijdagavond krijgen. ‘Wat dacht je van ons gezellig te bezatten met Butterbeers? Je lijkt me niet bepaald het meest vrolijke type van Slytherin en dat maakt ons best wel een goede combinatie. Ik ben echt niet zo erg als ik overkom.’ Hij glimlachte naar haar en nam nog een slok van zijn Butterbeer. ‘Tenzij je natuurlijk op tijd terug in het kasteel moet zijn. Voor je schoonheidsslaapje of zo?’ Hij haalde zijn schouders naar haar op. En omdat hij Evan was kon hij niet laten om er aan toe te voegen: 'Het ziet er namelijk wel naar uit dat je die nodig hebt.'

Knookje leek zijn opmerkingen niet bepaald te appreciëren, maar dat hoefde naar Evan’s idee ook niet. Bovendien was hij het wel gewend dat veel meiden en jongens een hekel aan hem hadden omdat hij zijn gedachten rechtuit sprak, ronduit bot kon zijn op sommige momenten en op een verkeerd moment agressief kon reageren. Ze deden echter nooit de moeite om hem beter te leren kennen en omdat Evan zo’n grondige hekel had aan Hogwarts deed hij zelf ook geen moeite om zijn gedrag te verbeteren. Nick kende hem op deze manier ook wel ongeveer, maar bij zijn beste vriend was hij toch net weer anders. Hij voelde zich dan ook het meest thuis bij zijn vier andere vrienden: James, Nick en die andere twee sukkels die zichzelf zijn vrienden noemden. Oké, ze waren ook echt wel zijn vrienden, maar één van hun kon wel goed het bloed onder zijn nagels vandaan halen met zijn slechte grappen, hoewel Evan eerlijk gezegd een paar van die slechte grappen had gebruikt om een paar van de eerstejaars in de maling te nemen. Dat had hij echter nooit doorverteld aan zijn vrienden omdat hij de jongen niet al te veel credit wilde geven en hem ook niet bepaald het idee wilde geven dat zijn grappen dan toch wel goed waren. Want hoewel de jongen het bloed onder Evan’s nagels kon halen, toch was hij op verscheidene momenten wel grappig. Knookje sprak ondertussen een paar woorden waar Evan expres niet al te veel aandacht aan besteedde aangezien ze voornamelijk op hetzelfde sloegen: ze vond zijn gedrag niet leuk. Rot dan toch op, Knookje, dacht hij, maar hij sprak het voor de één of andere reden niet hardop. Misschien omdat hij haar manier van spreken en haar houding op de één of andere manier toch wel kon appreciëren en omdat ze een soort van ingestemd had dat ze zich zouden bezatten vanavond. Evan zag er geen gevaar in nu zijn vrienden niet bij hem waren en Nick hem niet kon aansporen om meer te doen dan zoenen alleen. Hij kon niet aan Knookje garanderen dat hij volledig van haar af zou blijven als hij de controle verloor dankzij de alcohol – het was immers vaker gebeurd dat hij makkelijk tot zoenen te overhalen was wanneer hij dronken was – maar was zich er ook wel van bewust dat zij die touwtjes in handen had. Als zij geen move maakte deed hij dat normaal gezien ook niet. ‘Ik kies voor het bezatten,’ sprak hij en daarmee indirect gaande voor de eerste optie. ‘Hoewel ik niet kan garanderen dat het een leuke avond wordt met mij.’ Daarna voegde hij er een beetje grumpy aan toe: ‘Fine, I’ll try.’ Hij had zijn drankje inmiddels ook op en bestelde algauw een andere voor hun twee. ‘Dus…’ Het was awkward om zichzelf aan de voorwaarde te houden dat hij er een leuke avond van zou gaan maken. ‘Al vrienden of vijanden gemaakt op Hogwarts?’

Evan had zijn hand kort op de plek gelegd waar zijn hart hoorde te zitten toen ze haar opmerking naar hem maakte. Hoorde, ja. Hij hoorde namelijk veel mensen zeggen dat ze dachten dat hij niet eens een hart had. Als in dat hij veel te gemeen was en bla bla bla. Dat de mensen het er zelf soms naar maakten hielden ze natuurlijk weer geen rekening mee. Nee, zij waren de heilige boontjes en hij was boeman. Ja, soms moest hij een keertje dimmen, maar soms probeerden ze hem echt het bloed onder nagels vandaan te halen en dan reageerden ze in een keer verontwaardigd als hij kwaad werd. Het feit dat hij niet veel van deze school hield hielp er niet bepaald aan. Je zou denken dat zo’n woede te onderdrukken viel als je hier voor de rest wel een goede tijd had, maar dat had hij niet en dat zou ook nooit veranderen. Hij zou misschien vrienden maken hier, maar ook dit aantal zou beperkt zijn omdat Evan het nooit echt een kans had gegeven. Maar wie weet was Knookje wel iets om mee te beginnen, hoewel hij zeker wist dat het morgen weer allemaal anders zou zijn. Maar goed, als de Butterbeers zouden helpen om een beter gesprek met haar te kunnen voeren, so be it. En wie weet ontstond er echt wel een vriendschap waar ze beiden iets aan hadden en die zelfs na deze avond stand bleef houden, maar Evan ging nergens vanuit. Op haar bedankje gaf hij enkel een kort knikje en richtte zich snel weer op zijn Butterbeer. Jeetje, wat was het moeilijk om geen sarcastisch gedrag te vertonen en eens echt zijn best te doen voor iemand. Hij wilde dat hij zo’n persoon was die zo heel goed net kon doen alsof hij het echt meende, maar daar was hij veel te oprecht en te direct voor. Hij kon geen goede jongen bespelen en hij zou het waarschijnlijk ook nooit zijn. En als zijn ‘vrienden’ hier dat in eerste instantie al niet konden accepteren, hoefde hij niet eens een poging te doen om vrienden te worden naar zijn idee. ‘Wat leuk voor je.’ Nog net kon hij zijn toon zo aanpassen dat het niet al te sarcastisch werd, maar de blik die volgde was wel duidelijk en Evan nam snel een slok van zijn Butterbeer. Nee, hij ging zich hier niet voor verontschuldigen. ‘Welcome to my world,’ zei hij grijnzend. Hij kende tig personen die hem niet moesten en tig teachers die hem liever niet dan wel zagen, dus dat was geen nieuws voor hem. Maar echt vijanden hebben? ‘Nu minder dan eerst,’ gaf hij toe. ‘Vorig jaar belandde echt elke maand iemand door mij op de Hospital Wing omdat ik mijn woede niet onder controle kon houden. Nu gaat dat al wel iets beter en krijgen ze zelfs nog waarschuwingen extra. Je kunt wel merken dat ik mijn leven gebeterd heb.’ En alsof dat echt een prestatie was legde hij plechtig zijn hand even op zijn borstkas en zuchtte dramatisch. ‘Maar echt vijanden hebben? Ik heb eigenlijk geen idee. Als ik al vijanden heb laten ze vrij weinig weten van zich.’ Hij grijnsde en nam weer een slok van zijn Butterbeer. ‘Maar mensen waar ik niet mee door één deur kom? Tig waarschijnlijk, hoewel ik je al wel kan zeggen dat het niet altijd door mij komt.’ Hij keek haar strak aan waarna hij weer een slok nam van zijn Butterbeer. En hij zat alweer op de helft.