{ Gryffindor Boys - A human rights lawyer

Het was een goed iets dat de koffers voor hen naar de slaapzalen werden gebracht. Die dingen omhoog zeulen in de hoop dat je niet van de trap donderde, of een paar eerstejaars eraf gooide, was een onmogelijke taak. Charlie gaf hem dus ook graag uit handen, en inspecteerde na afloop wel hoe het gedaan was. Tot nu toe was hij ieder jaar tevreden geweest, hopelijk dit jaar dan ook. Rustig nadenkend vervolgde hij dan ook zijn weg omhoog, en sprak verveeld het wachtwoord uit. In de Common Room ging zijn blik even naar zijn stoel, maar de Dalton liep zonder ergens verder nog aandacht aan te besteden door naar de dorms. Daar aangekomen plofte hij op bed.

Zijn roomie Darcy, of Darce zoals hij genoemd werd, leek er nog niet te zijn - waarschijnlijk nog aan het eten of wat. Dit gaf hem alle rust om zijn koffer uit te pakken, en daarna zijn beste slotenskills los te laten op die van de ander. Geen idee of het op prijs gesteld ging worden, maakte hem ook weinig uit, het was geinig either way en hij verveelde zich.

Darcy

Ontbijt was wat ... uitgelopen, so to say. Hij zat nog rustig na te tafelen, terwijl de rest van de Grote Zaal leeg begon te lopen. Nadat hij zichzelf eens goed had uitgerekt, besloot Darcy dat het maar eens tijd werd om z'n spullen naar boven te gaan vervoeren. Of nou ja, de koffers stonden al in de common rooms, maar hij moest ze zelf naar de kamers slepen. Iets waar hij een hekel aan had. Met een zucht wandelde hij alle mogelijke trappen naar de Gryffindor Common Room op, waar hij in het midden even bleef staan. Het was hier schoon, maar hij wist van zichzelf dat dat iet lang meer ging duren. Rustig pakte hij zijn stok erbij en mompelde een snelle bezwering, waardoor zijn koffers de lucht in zweefde. Ondertussen greep hij een pakje kaartje uit zijn zak en begon deze rustig te schudden, terwijl hij zijn koffers volgde naar boven toe.
Eenmaal boven zag hij een opvallend bekend fenomeen. Zijn kamergenoot Charlie, of te wel Charles, deed weer eens een verwoede poging om een van zijn kleinere koffers open te breken. Darcy greep een van zijn kaarten tussen twee vingers en schoot deze in de richting van de man, in een poging om 'm in zijn wang te raken. "Laat dat Charles, je komt er toch niet in," zei hij op een droge toon tegen zijn vriend.

Zijn vader had een hekel aan alle muggle spullen, en dat was reden voor Charlie om voor bijna elke taak die hij moest uitvoeren iets te gebruiken wat muggles ook gebruikten. Dat was thuis, maar ook op hogwarts was het mogelijk hem ermee te zien. Het was de jongen opgevallen dat de spullen niet eens heel erg tegenvielen, en over het algemeen juist meer vaardigheden vroegen en dus leuk waren om mee te trainen. Zo ook dit setje lockpicks wat hij had. In opperste concentratie ermee proberende Darce's koffer open te maken. Tot nu toe was het hem nog niet gelukt, maar hij voelde dat hij close was, so close.

Evenals Darcy blijkbaar. Een kaart tegen de bovenkant van zijn hoofd - hij blij dat hij net naar beneden was gaan kijken, anders was dat zijn wang geweest - en het horen van zijn officiële naam deden hem opkijken. Een beetje unimpressed was zijn blik wel te noemen, de kaart lag op zijn bruine haar en een wenkbrauw was opgetrokken. "Wat nou ik kom er niet in," Antwoordde hij koeltjes, en verrichtte zonder zijn blik af te wenden van Darce, de laatste handeling. Dit was óf een gigantische anticlimax, óf een schitterende zege, het was hem om het even really.

Even was er de 'overwinningsglans' in zijn ogen, want Darce deed iets, en als Darce iets deed betekende dat dat hij ergens op gestuit was. Was het hem dan echt gelukt? Zijn blik ging van de staf naar de doos. Vol spanning keek hij, en schoot toen haast een meter de lucht in om meteen daarna ultiem verontwaardigd naar zijn vriend te kijken. Zo verontwaardigd, dat het niet serieus te nemen was. Gelukkig maar, want erg serieus was hij op het moment niet. Vandaar dat het niet lang duurde of een grijns verscheen op zijn gezicht en hij schudde zijn hoofd. "Oke, het zal me inderdaad nooit lukken," Bij het horen van de opmerking van Darce lachte hij eens schamper. "Alsof ik je wel zou moeten vertrouwen als je geen 'goochelaar' was," Merkte hij droogjes op, maar met een plagende blik in zijn ogen.

Het topic verschoof naar zijn vakantie, waarbij hij meteen een vies gezicht trok. Zijn pureblood familie was niet liefhebbend sinds zijn ma vermoord was door een weerwolf toen hij veertien was. Dus de vakanties waren nu voornamelijk zorgen dat Pa in plaats van zijn zusje Luna, hem sloeg en haatte (op zich hielp de Gryffindor plaatsing daar wel bij) en quidditch oefenen. "Same old, same old," Verzuchtte hij dan ook, maar liet zijn gezicht snel opklaren, hij was nu immers niet meer thuis! "Bij jou?"