Seen It All Before

De lessen waren gedaan, maar het was ook nog te warm om effectief binnen wat te doen. De warmte hing daar nog steeds en buiten was het dan toch aangenamer. Voor zolang dat de zon er was, wilde de jongen er ook van kunnen genieten. Omwille van die reden liep Dmitri met zijn mantel over zijn arm geslagen en enkele boeken uit de bieb buiten rond. Eigenlijk wilde hij een plekje zoeken in de schaduw waar hij de boeken zou kunnen bekijken. Niet dat hij steeds met zijn neus in de boeken zat en een genie was, maar het was wel leuk om zo nu en dan eens door boeken te bladeren. Men wist namelijk nooit wat voor interessante dingen je erin kon vinden.

Een goede plek leek niet zo makkelijk om te vinden. Veel mensen leken hetzelfde idee te hebben en een deel daarvan zat zelfs in het water van het Great Lake. Daar stelde Dmitri zich toch vragen bij, want als de verhalen geloofd konden worden, was het niet zo een veilige plek om te zwemmen. Maar mensen deden wat ze wilde, niemand buiten de schoolhoofden die ze tegen gingen houden.

Het was nooit Dmitri zijn bedoeling geweest om bij iemand tot stilstand te komen en een gesprek aan te gaan. Toch gebeurden het. Hij wandelde voorbij iemand en die bewoog wanneer de jongen iets te lang bleef staan, enkel om even naar het meer te kijken en dat was het.
Vanuit zijn ooghoeken richten Dmitri zijn blik op de jongen die daar gelegen had en wat rechter kwam. Er werd duidelijk naar hem gekeken, maar niks werd er gezegd. ‘Is er wat?’ vroeg hij enkel even kalm terwijl hij terug keek. Een duidelijk accent was te horen in zijn stem, één die hij onmogelijk kon verbergen. Het was niet meteen dat hij wat verkeerd deed, of toch niet dat hij door had.

De jongen waartegen hij was beginnen spreken kende hij, maar enkel omdat ze in dezelfde klas zaten. Iedereen die in de klas zat herkende hij vast wel en van vele wist hij ook de naam. Zo ook van Romeo. Het was een unieke verschijning en Dmitri wist vaak niet wat hij van de andere moest denken, mede omdat hij moeilijker was te lezen als andere mensen. Toch was er iets aan de jongen, maar wat het precies was, daar kon hij geen antwoord op geven. Het was ook niet zo dat de twee verschrikkelijk veel contact hadden met elkaar. Tijdens de lessen zaten ze niet steeds bij elkaar, maar misschien hadden ze wel eens woorden uitgewisseld. Vast dan gewoon iets over de les. Daarbij hield Dmitri zich er daar ook niet mee bezig. Wat maakten het hem uit wat voor iemand het was? Zolang hij gewoon vriendelijk tegen hem deed was er geen probleem.

De reden dat hij werd aangesproken was omdat hij de zon blokkeerde voor de jongen. Door één simpele stap naar opzij te zetten zorgde hij ervoor dat hij geen schaduw meer veroorzaakten. ‘Het was me niet opgevallen,’ zei Dmitri. Het kon opgevat worden als een verontschuldiging, maar niet met zoveel woorden. Echt iets verkeerd had hij ook niet gedaan, dus noodzakelijk was het niet.
Vervolgens lwerd er gevraagd of ze bij elkaar in de klas zaten, waarop Dmitri even kort knikten. ‘Dat klopt,’ sprak hij en zijn mantel legde hij over één van zijn armen, zodat hij één hand vrij had. Die bleke had stak hij uit naar de andere. ‘Dmitri Wellick moest je het nog niet weten,’ zei hij beleefd. Het was wel zo goed al beide personen wisten tegen wie dat ze precies bezig waren. ‘Ik denk niet dat we echt al veel contact hebben gehad,’ zei hij. Als dat wel zo was, dan kon de jongen het niet meer herinneren. De klas was ook gewoon redelijk groot wat het bijna onmogelijk maakten om echt met iedereen vriend te zijn en of iedereen van naam te kennen. Dat laatste lukte Dmitri wel redelijk goed, maar ook hij kon wel eens de mist in gaan.