Wanderer

Tot zo ver ging alles goed. Het nieuwe schooljaar was begonnen, de leerlingen waren terug naar school verhuisd en tot nu toe had hij al een paar bekenden gesproken. Voordeel aan niet de newbie zijn, natuurlijk. Waarschijnlijk was hij niet de enige, maar het voelde wel vreemd; Romeo was zowaar blij dat hij terug was. Eigenlijk was hij vooral blij dat hij niet meer thuis hoefde te zitten. Het voelde alsof de zomer twee jaar had geduurd in plaats van twee maanden. Onder de vrije tijd door had hij zich zo goed mogelijk proberen te redden met de middelen die hij had, zijn moeder proberen te ontlopen voor zover dat lukte. En hij moest zichzelf even een schouderklopje geven: het lukte beter en beter, al zei hij het zelf.

Eigenlijk hoorde hij er niet trots op te zijn. Hij loog en manipuleerde zich een weg door het leven, al zou hij niet weten hoe het anders moest. Nu goed, hier kon hij zich enigszins ontspannen. Toch hield hij zijn muren hoog en zijn masker bleef staalhard; niemand had waarschijnlijk maar het minste vermoeden wat voor een verdraaide ziel hij eigenlijk had. Niet dat hij dat vond van zichzelf, of eigenlijk wel. Het maakte hem niet veel uit. Momenteel liep hij richting de deur naar buiten, er waren geen lessen meer en het duurde nog wel even voor het avondeten opgediend werd. Flinke studenten zaten nu huiswerk te maken, maar hé, wat was daar nu leuk aan.

Al werd zijn plannetje ineens gedwarsboomd door een bekende grijze en vooral pluizige gestalte, die voor zijn voeten op dook. Een klagelijke miauw verliet de keel van de grote kater. "Scratch, dude, what the..", Snel keek hij in het rond, er was momenteel niet echt veel volk, maar dat kon natuurlijk altijd veranderen. En het gigantische beest onder zijn shirt verstoppen zoals sommigen dat met hun ratten of padden deden, kon hij niet echt. "We hebben het hier al over gehad, eerlijk, ik raak echt in de problemen door jou hoor", Bromde hij, terwijl hij zich bukte en het toch niet kon laten om de kat even achter zijn oor te krabben. "Hop, terug, voor iemand je..", Hij was nog niet half uitgesproken of hij ving de blik van een toeschouwer, die gelukkig wel in zijn house zat, maar toch..
&Sawyer

Ergens was hij bijna zeker dat de grote grumpy kater dit gewoon expres deed. Hij wist goed genoeg dat hij tijdens de lessen op de kamer moest blijven, het was nu ook niet de eerste keer dat hij hier kwam. Maar dat was het probleem net, hij kende waarschijnlijk beter zijn weg door de school dan Romeo zelf. Wist precies waar hij niet mocht komen, om daar dan lekker droog heen te lopen. En het was nu niet dat een kat van zijn grootte makkelijk te overzien was. Hij was bijna zo groot als een vos, en maakte daarbij ook nog eens redelijk wat lawaai. Vooral als iets hem niet aan stond. Zoals nu, al kon Romeo natuurlijk niet weten wat Scratch nu weer nodig had. Waarschijnlijk aandacht, anders zou hij nooit hier naartoe zijn gekomen. Op de kamer was genoeg eten en water om tot de avond toe te komen.

Om het allemaal nog erger te maken, kwam er net iemand het lokaal uit waar hij voor stond. Ze bleef verbaasd staan, keek met grote ogen naar het grijze beest. "What the..." Bracht ze uit, en snel keek hij over haar schouder het lokaal binnen. Docent, natuurlijk. "Sssht", Maande hij haar aan tot stilte. "Doe de deur dicht", Zei hij zachtjes, terwijl hij subtiel voor de kater was gaan staan. "Hij is ontsnapt", Zei hij vervolgens tegen Sawyer, alsof het nog niet obvious was.