Remember to smile [closed]

Met de oh zo bekende grijns op zijn gezicht, sjokte de jongen langzaam door de gangen van de school. Nee, hij ging momenteel niet sneller dan een stereotype slak en zelfs het gezucht en gesteun van de Muggles die achter hem belandden en niet direct konden voorbijsteken omdat er aan weerskanten te veel volk liep, deed hem niet sneller gaan. Waarom zou hij ook? Hij moest helemaal nergens zijn en als hij eerlijk moest zijn vond hij wel dat de rest ook wat mocht minderen. School was nog maar een week bezig, wie begon er nu al te stressen over huiswerk? Een paar van zijn housemates. Er werd gezegd dat de Muggles in Ravenclaw slim zijn, maar hij had soms zo zijn twijfels dat dat de reden was dat sommige Muggles ook werkelijk in Ravenclaw waren ingedeeld. Al het gejammer over huiswerk en dat ze echt alles optijd af moesten hebben zou er waarschijnlijk ook wel voor iets tussen gezeten hebben (hij had die bedenkingen ooit met iemand gedeeld en als blikken konden doden zou hij als een zielig hoopje as op de grond hebben gelegen, maar bon). Het leek zelfs alsof dat gejammer en geklaag dit jaar erger was geworden dan vorig jaar, want de N.E.W.T’s kwamen eraan Muggles! Alsof negentig procent van de leerlingen altijd zakt en het jaar over moet doen. Calm down people, we zijn nog maar in het begin van het schooljaar en daarbij wisten ze nog niet eens welke leerstof ze juist moesten kennen voor hun N.E.W.T’s.

Het duurde een hele tijd voordat hij de bibliotheek bereikt had en zelfs het openduwen van de deur leek tergend langzaam te gaan. Misschien heel misschien vond hij het juist geweldig dat al die Muggles achter hem langzaam gek worden. De pretlichtjes dansten vrolijk in zijn groene kijkers op en neer terwijl hij de groep leerlingen snel lang hem door zag lopen vanaf het moment dat hij de deur had opengeduwd en een paar stappen naar binnen had gezet. Altijd grappig hoe Muggles op het ene moment het liefst uit zijn buurt blijven en op het andere moment juist naar hem toe kwamen omdat ze nood hadden aan een luisterend oor of iemand waar je gewoon in stilte naast kon zitten. Cid was nooit een grote prater geweest. Alleen als hij een pakje kaarten bovenhaalde en trucjes begon te doen, trok hij zijn mond open. Het was nodig om te praten als je trucjes deed want Muggles letten dan meer op hetgeen dat je te vertellen hebt dan dat ze echt op je handen zouden letten.

Zijn tas werd al snel ergens op een stoel gedropt en op een iets sneller tempo dan daarvoor, liep hij naar de boekenrekken om de boeken die hij nodig had te zoeken. Het was nog maar week een en hij liep al achter met huiswerk. Het opstel waar hij nu nog aan moest beginnen, moest binnen een tiental minuten afgeleverd worden en negen kansen van de tien zou hij weer een uitbrander krijgen van de leraar omdat hij te laat was, want no way dat hij een heel opstel op een paar minuten ging afkrijgen. Hij was dan misschien wel slim, maar dat wilde niet zeggen dat hij zijn hersenen ook echt ging gebruiken. Transfiguratie interesseerde hem eigenlijk vrij weinig, dus waarom zou hij ook maar een beetje moeite doen? Nu kwam natuurlijk de vraag waarom hij dan precies voor dat vak gekozen had. Heel simpel: hij moest er nog eentje bij nemen en transfiguratie was eigenlijk het enige overblijvende vak geweest waar hij genoeg O.W.L’s voor gescoord had in zijn vijfde jaar.

Met een klap belandden de gekozen boeken op de tafel en met een zucht liet hij zich op een stoel zakken. Uit zijn tas haalde hij wat perkament, een ganzenveer en inkt. Zijn naam werd in een slordig handschrift in en hoek van het perkament geschreven en in het midden kwam de titel van het opstel. Nadat die dingen waren opgeschreven, staarde hij een tijd naar het perkament voor hem. Huiswerk was toch een onnuttig iets als je het hem vroeg. Het examen zag er toch altijd anders uit en meer dan de helft van de dingen die je dan moest kennen, had helemaal niets met het huiswerk te maken. Cid stak zijn hand uit om een van de boeken te pakken die hij verzameld had en stootte daarbij zijn inktpotje om. Natuurlijk vond het zwarte goedje het leuk om niet enkel over de tafel, maar ook over zijn opstel heen te lopen. Het was nu niet echt een ramp dat zijn opstel geruïneerd was aangezien hij amper iets had geschreven. Nee, het was een ramp dat er nu nog amper inkt in het potjes zat. Met een zucht wreef hij met zijn handen over zijn gezicht voordat hij zijn blik op de dichtstbijzijnde persoon richtte. ”Heb jij toevallig nog wat inkt dat ik kan lenen… of een opstel dat ik mag overschrijven.” Dat laatste volgde op het moment dat hij de ander herkende als iemand die ook in het zevende jaar zat, alleen de naam ontglipte hem even.