Finally.

Oké. Ze had er een hele tijd over nagedacht. Ze was al haar opties afgegaan. Ze had alles met elkaar vergeleken en ze had overal goed gedacht over de consequenties, maar ook over de vrijheden die ze zou hebben en de problemen als het mis zou gaan. Nou ja. Als het mis zou gaan zou gewoon gebeuren wat er eigenlijk sowieso al ging gebeuren als ze de trouw zou doorzetten: ze zou gedood worden door Stilio. Hij zou het als een ongeluk laten lijken en gewoon doorgaan met zijn leven. Alix zou er niks bij denken, Chester zou de waarheid nooit weten en Romeo… Shit. Wat Romeo wel niet zou doen als hij de waarheid te weten kwam. Dan was Stilio op hetzelfde moment dood als zij waarschijnlijk. Romeo en zij hadden een vreemde band opgebouwd met elkaar, maar wel een band die ze kon appreciëren. Ze onderdrukte een zucht. Ze wist waar ze moest zijn omdat ze wist waar hij sliep. In tegenstelling tot de meisjeszaal hadden de jongens geen glijbaan als meisjes er op probeerden te klimmen. Of toch niet dat Cheryl wist. Niet dat ze vaak in de kamer van een andere jongen was geweest of zo. Cheryl beet op haar onderlip terwijl ze de vreselijke pijn in haar schouder en rug probeerde te negeren. Half wankelend liep ze de trap op, maar tegen de tijd dat ze daar stond, had ze al een pruillip getrokken en trilde haar onderlip. Ze haalde diep adem. Ze wist dat hij hier was. En ze wist ook dat het een belachelijk uur was, maar ze moest het gewoon kwijt en ze was bang dat als ze nu niet meer zou gaan, dat het niet meer goed zou komen. ‘Fred?’ Alleen al door zijn naam te zeggen en door te weten dat de redding nabij was, barstte ze in snikken uit terwijl ze klopte op de deur. ‘Kom me alsjeblieft helpen,’ smeekte ze hem terwijl ze nog wat na snikte en trillend wachtte tot hij de deur zou openen.