No bridges left to burn

Al een dag lang had ze met dit plan in haar hoofd rondgelopen, maar onbewust had ze het toch uitgesteld. Nu was ze er klaar mee. Het gene dat haar constant deed herinneren aan de afgelopen gebeurtenis, de pijn en het verdriet wat dat met zich mee bracht moest gewoon weg. Ze moest niet in dit verdriet blijven hangen, maar zich op de toekomst focussen. Hoe kon je je nou op je toekomst focussen terwijl de naam van je ex geliefde in sierlijke letters op je onder arm vereeuwigd stond? Niet dus. Vandaar dit nachtelijke tripje naar de bibliotheek. Dit professioneel weg laten laseren zou veel te lang duren, en het geld groeide haar ook niet bepaald op de rug. No stress tho, in de bibliotheek zou vast wel ergens een oplossing te vinden zijn voor haar probleem.

Na een uur de boekenkasten te hebben doorgespit begon ze haar eerdere woorden terug te nemen. Oké, misschien was een spreuk vinden voor dit soort problemen toch niet zo makkelijk als ze had gedacht. Het liefst had ze het dan ook gewoon aan Annabel gevraagd, maar over dit plan kon ze haar niet vertellen. Die zou haar waarschijnlijk adviseren het gewoon door een professional te laten doen, en daar had ze geen geduld voor. Nee, het moest en zou nu gebeuren, iets waar Nyx wel vaker last van had.

Zuchtend plofte ze neer op een van de stoelen in de bibliotheek, vergezeld door een grote stapel boeken naast haar op de tafel. Gefrustreerd tikte ze met haar toverstaf tegen het randje van de tafel. Enkele minuten lang zat ze daar op die manier, tot ze abrupt stopte met het getik. Ineens had ze een idee. Een stom, wanhopig en typisch Nyx idee dat helemaal nergens op sloeg, maar het was een idee. Snel hees ze zichzelf overeind zodat ze rechtop in de stoel zat. Ze moest het nu doen, anders zou ze er van terugkrabbelen. Ze kende zichzelf, hoe meer ze over iets nadacht hoe meer ze er tegenop ging zien. De quidditch captain haalde diep adem en hield haar toverstok in de aanslag, gericht op de arm met naam die ze niet meer wilde zien, lezen of horen. Nerveus zette ze haar tanden in haar onderlip, klaar om de volgende spreuk uit te spreken. "Incendio." Fluisterde ze zachtjes, maar meer dan een vonk kwam er niet uit haar staf. "Incendio!" Riep ze gefrustreerd zonder er verder nog over na te denken, en vrijwel meteen schoot er een vlam richting haar onderarm. Zodra ze de haast ondraaglijke hitte tegen haar arm voelde boorde haar tanden zich dieper in haar onderlip. Ze mocht niet schreeuwen, dan zou ze zeker worden betrapt op dit tijdstip. Haar hand had nog nooit zo erg getrild, maar ze moest haar staf zo stabiel mogelijk zien te houden. De pijn werd met de seconde erger, maar ze wilde niet stoppen voor ze er zeker van zou zijn dat de naam op het laatste beetje inkt na weg zou zijn. Na iets minder dan een halve minuut hield ze het niet meer uit. Haar staf viel op de grond en een pijnlijke krijs galmde door de lege bibliotheek. Snel sloeg ze haar hand tegen haar mond, en staarde met betraande ogen naar haar arm. Het was te donker om te zien hoeveel schade ze daadwerkelijk had aangericht, maar voor zover ze kon zien was de naam verdwenen. Hoeveel pijn haar arm nu ook deed, nu kon ze het tenminste afsluiten.

[+ ROMEO]

In de hoop de pijn te verminderen had ze naar haar pijnlijke arm gegrepen, maar of dat nu de pijn verminderde of verergerde was haar niet helemaal duidelijk. Veel tijd om zich hier zorgen over te maken had ze echter niet. de voetstappen had ze niet eens aan horen komen, maar een plotseling fel licht en een verbaasd klinkende stem hadden haar aandacht getrokken. Voor haar stond een jongen die ze kende als Romeo. Hij was makkelijk te herkennen aan de vele tattoo's. Nyx wist niet wat ze moest zeggen, en een beetje paniekerig staarde ze hem aan, gepaard met het gestotter van een paar onverstaanbare woorden.
Al snel had ze door dat dit de situatie er niet beter op zou maken, dus nam ze een momentje om zichzelf bij elkaar te rapen en er maar het beste van te maken. Zuchtend wendde ze haar blik omhoog zodat ze hem aan kon kijken. "Ik wil je vragen om dit aan niemand te vertellen, maar-" Ze onderbrak haar zin om voorzichtig haar hand van de verbrandde plek op haar onderarm te halen. Zelf keek ze de andere kant op. Met het licht dat uit Romeo's staf scheen kon je de schade vast opmerken, en ze wist niet of ze dat wel aan kon zien.

Ze keek hem geschrokken na nadat hij haar beval te blijven zitten en hij ervandoor ging. Wat ging hij doen? Het liefst wilde ze hem achterna sprinten om er zeker van te zijn dat hij geen hulp zou halen of aan kwam zetten met een of andere docent. Natuurlijk schaamde ze zich voor wat ze had gedaan, maar het was iets wat ze gewoonweg moest doen om verder te kunnen.
Zodra hij terug kwam leek hij geen anderen bij zich te hebben, en opgelucht ontspande de quidditch captain weer een beetje. Natuurlijk voelde ze zich niet bepaald prettig bij de gedachte dat iemand dit gezien had, maar het was nou eenmaal gebeurd en voor zover zij wist was Romeo niet echt het persoon om zomaar roddels te gaan verspreiden.
Ze was zo diep in zichzelf gekeerd dat ze niet doorhad dat de jongen naast haar geknield zat. Dit kreeg ze pas in de gaten toen ze iets op haar arm gedrukt kreeg. Even kromp ze ineen van de pijn, maar probeerde dit keer wel stil te blijven. Na een tijdje voelde de koele handdoek dan ook iets prettiger aan. Na zijn vraag vermeed ze zijn blik. "Ik," mompelde ze zachtjes. "Ik kon me er niet overheen zetten als haar naam voor altijd op mijn arm geschreven stond." Vervolgde ze snel. Het was namelijk helemaal niet het geval dat ze zichzelf opzettelijk pijn wilde doen. Ze wilde enkel gewoon van die naam af, en dit leek de snelste manier.

De manier waarop Romeo reageerde kalmeerde haar, en al snel besefte ze dat ze geluk had dat hij haar gevonden had en niet iemand anders. Ze zag het al helemaal voor zich. Ze deed haar best om zelf niet in paniek te raken na het zien van de wond, kun je nagaan als er een of andere hysterische student binnen was komen wandelen die meteen het hele kasteel wakker maakte.
Tot haar grote verbazing had Romeo hulpmiddelen bij zich, wat haar eigenlijk wel nieuwsgierig maakte naar de reden waarom. Het was niet iets dat zomaar iedereen in zijn of haar zak had zitten. De kalme manier waarop hij reageerde kon ook een teken zijn van ervaring met dit soort situaties. Ze had hem altijd al een tikkeltje mysterieus gevonden. Niet persé in slechte zin, gezien ze nog nooit issue's met hem had gehad of zo. Dit versterkte dat gevoel echter wel een tikkeltje. "Doe jij het maar." Mompelde ze zachtjes. Ze wilde de wond zelf liever niet zien. "Dankjwel, trouwens." Vervolgde ze op licht verbaasde toon. Jep, ze had echt geluk gehad.

Haar doffe blik was gericht op de wond, die inmiddels netjes verbonden werd. Afwachtend keek ze toe, al lette ze niet echt op. Op dit moment ging er van alles door haar hoofd, en met veel moeite wist ze dit enigszins te ordenen. In ieder geval goed genoeg om zich niet in haar gevoelens te verliezen. De opmerking van Romeo kwam dan ook wat onverwachts, waardoor haar lichaam kort schokte bij het horen van zijn stem. "Uiteraard.'' Antwoordde ze na zijn vraag te hebben verwerkt. "Ik hoor het wel van je van je wanneer ik ooit iets terug kan doen." Vervolgde ze, zijn blik nog even vasthoudend. Hij had dit nooit hoeven doen. Hij had ook weg kunnen lopen en zelfs dan had ze zijn aanwezigheid in de bieb niet verraden. Dat hij haar wond nu verzorgde en haar redde van een eventuele ontsteking was zijn eigen keuze geweest, en daar was ze hem dankbaar voor. Om er iets voor terug te doen was in haar ogen niet meer dan normaal.

Een beetje afwezig staarde ze naar de nu netjes verzorgde en verbonden wond arm. Het was zeker niet onopvallend, en ze zal vannacht al iets moeten bedenken. Hier ging ze namelijk zeker reacties op krijgen morgen, en zich ziek melden totdat de wond genezen was was ook niet echt een optie. Daarbij wist ze vrijwel zeker dat dit een litteken bleef, dus een smoes moest ze zeker bedenken.
Op Romeo's volgende opmerkingen knikte ze. "Ik zie je morgen." Antwoordde ze voor hij zich omdraaide en richting de uitgang stapte. Ze keek hem na tot hij uit haar blikveld verdwenen was. Zelf zou ze zich straks ook wel naar de slaapkamers slepen, maar ze had nog heel even wat tijd voor zichzelf nodig. Tijd om dit te verwerken.

[Topic uit??]