Wanna play a game? No, not THAT game.

Hmph. Het was weer veel te lang geleden dat hij geoefend had op zijn broomstick. Hij wist zelfs het merk niet meer van zijn eigen broomstick. Nee, oké, hij overdreef. Maar hij zou wel eens willen dat ze binnenkort een wedstrijdje konden doen tegen die Hufflepuff-losers. Oké, nu overdreef hij weer. Ze waren in principe niet allemaal losers. Niet dat hij veel met ze gesproken had omdat hij daar zich de tijd niet toe nam of zo. Hij had Deo de laatste tijd ook niet meer gesproken. Hij miste de jongen wel, hoor. De jongen die een date had met de tattoo-maker. En wie had hij dan nog? Oh ja, Red Lighthouse. En Head Dork, hoewel hij die te vaak zag naar zijn goesting. Oké, wie hij echt wel een beetje miste was Jane. Hij vond het jammer dat de Ravenclawer hem niet meer was komen opzoeken, maar aan de andere kant had hij dat bij haar ook niet echt meer gedaan. Dus ze stonden quitte. Ook vond hij het jammer dat Alison en Nyx uit elkaar waren. Hij vond het juist zo grappig dat jongens crushten op Alison en niet bij haar konden komen omdat ze van Nyx was. Daar had hij dan wel leedvermaak over. Wat hij minder vond was het nieuws dat één of andere kerel het schijnbaar in zijn hoofd had gehaald om Alison ongewild aan te raken. De kerel zou daar nog wel eens voor boeten, maar dan moest hij wel eens een keer aan Alison vragen wie het was. Hij sloeg hem maar al te graag voor haar in elkaar. Niet omdat hij per se aardig voor haar wilde doen, maar eerder omdat jongens soms te ver konden gaan in hun pogingen om een meisje haar aandacht te trekken en dat dat soort dingen er bij hem niet in gingen. Want hoewel hij pesterig als de pest was en soms zelfs vocht met een meisje als het hem niet aanstond, vond hij ongewilde aanrakingen een brug te ver gaan. Evan keek op toen hij merkte dat hij op the Quidditch field was aangekomen. Hij pakte zijn broomstick tevoorschijn en stapte erop. Hij keek naar de jongen die op de tribune was gaan zitten, zette zich af en vloog langs de jongen af. Zijn voeten raakten daarbij nog nét niet de kin van de jongen en Evan draaide zich uitdagend naar hem toe. ‘Ah, Damian,’ zei hij met een grijns toen hij de jongen herkende. ‘Ik had je écht niet gezien. Zeg, weet jij toevallig waar ze dat kistje hebben bewaard met al de spullen voor te oefenen? Misschien kunnen we een wedstrijdje doen.’ Hij grijnsde uitdagend naar de Slytherin.

‘Ik tril van angst!’ riep Evan terug, maar hij wist dat Damian het meende. En hij nam aan dat hij om die reden de jongen ook wel mocht. De jongen was tenminste niet zo’n zielige knul zoals de meesten in hun house. Ze deden zich allemaal zo stoer voor – kijk mij dan, ik ben een Slyherin! – maar de meesten zeiden alleen maar loze dreigementen en blaften eerder dan dat ze daadwerkelijk beten. Damian was daar anders in. Maar goed, ze konden elkaar dus verdragen. Damian zat één jaar hoger, maar zoals altijd maakte dat Evan vrij weinig uit. Of het nu een zevendejaars of een vijfdejaars was: Evan zou ze toch wel uitschelden. En dat wist Damian ook al te goed. Al we Damian dan geen zevendejaars, maar een zesdejaars. ‘Huh!’ riep hij naar de jongen. ‘We zullen eens zien wiens gezicht in de modder belandt! We zitten dit jaar in hetzelfde team, Carter.’ Als hij het goed begrepen had, was Damian Chaser geworden van het team dit jaar. Hijzelf was Seeker en Nyx was Captain en Beater. Hij wilde eigenlijk liever de Beater zijn omdat hij dat een droomjob vond, maar Seeker was ook wel nice. Alleen moest hij wel nog eens oefenen op het bemachtigen van the Golden Snitch. Maar dat ging hij niet doen met Damian, want dat zou saai zijn. Een spelletje met de twee Bludgers leek hem een beter idee. Ze zouden waarschijnlijk aan het uiteinde wel belanden op de Hospital Wing, maar dat zagen ze dan wel weer. Geen van beiden was een Beater, maar een Bludger in de richting van de kerel slagen kon niet zo’n probleem zijn. ‘We gaan een spelletje spelen met de Bludgers,’ sprak hij tegen de jongen en grijnsde. ‘Wie als eerste de ander van zijn bezem weet te slaan, moet een opdracht voor diegene verzinnen die het slachtoffer vervolgens moet gaan uitvoeren.’ En hij wist al een prachtige opdracht als hij zou winnen. ‘Zal ik alvast trouwens een plaatsje gaan reserveren bij de Hospital Wing voor je? Je komt hier echt niet zonder kleerscheuren vanaf.’ Met een valse grijns keek hij zijn housegenoot aan waarna hij landde en de kist uit de kleedkamer tevoorschijn haalde. Hij legde het ding neer en pakte voor zichzelf een knuppel. Dit ging leuk worden.

‘Ik dacht juist dat dat jouw job was,’ wierp hij terug naar Damian, maar hij moest toegeven dat de opmerking best geslaagd was. Niet dat hij dat ooit hardop ging zeggen of zo. Een Slyherin zijn ego moest immers nog niet meer gestreeld worden dan dat het al was. Als Damian zo nodig slijmerige opmerkingen wilde krijgen, moest hij maar een meid vinden die dat voor hem wilde doen. Hij was blij dat er geen meiden op de tribune zaten momenteel. Hij had echt een hekel aan heel dat gegil en slijmerig gedrag. Hij wist dat het nooit voor hem was, want meiden vonden hem nu ook weer niet zo aangenaam dat ze voor hem zouden juichen. Jane en Claire zouden het misschien nog doen, maar de rest zou hem allemaal negeren. Maakte ook niet uit. Hij speelde niet voor hun, maar voor zichzelf en zijn house. Hoewel zijn house hem ook wel gestolen kon worden op dat vlak; als hij plezier had was het goed. ‘Dat is twee maanden op een heel jaar. Ik doe het echt in mijn broek. Plus zo vaak heb ik jullie nog niet zien winnen en de keren dat jij in beeld kwam, waren ook maar zeer weinig.’ Deze keer was hij diegene die wegdook voor een eventuele klap van Damian. Natuurlijk volgde hij ze wel op tv en vond hij ze ook wel goed, maar… tja. Damian’s ego, hè. Hij steeg op, maar veel tijd om zichzelf te verweren had hij niet. Het was dankzij het zoeven dat hij het hoorde en echt net op tijd trok hij zijn hoofd in. Anders was hij onthoofd geweest. ‘Beater, hè?’ mompelde hij. ‘We zullen nog wel eens zien of je kunt slaan met een gebroken arm.’ Hij wachtte geduldig tot één van de Bludgers naar hem toe kwam en sloeg deze vervolgens in de richting van Damian’s arm. Een andere Bludger kondigde zich bij hem aan en deze sloeg hij ook maar even voor het gemak random naar Damian. Wat was hij toch aardig. Twee voor de prijs van één.

Het was altijd leuk om iemand anders te zien die getroffen werd door een Blugder en dan zeker als het een of andere eikel was die het niet kon laten om te showen hoe ‘groots’ hij wel niet was. Het probleem met Damian was dat hij de overwinning al voor zich zag omdat hij in een team speelde waar hij twee keer in het jaar trainde, maar Evan trainde zelf ook heel erg veel in de tijden die hij niks te doen had. En dat was te zien aan het feit dat hij de Bludger had kunnen ontwijken. Als dat ding tegen zijn gezicht was gekomen, had hij waarschijnlijk zijn nek kunnen breken. En dan zouden ze hem niet meer kunnen herstellen in de Hospital Wing. Maar goed. Ze speelden dit spel ook niet voor de lol: het was de bedoeling dat ze elkaar serieus verwondden. Evan kreeg de slappe lach toen hij zag dat de jongen naar zijn pols greep. ‘Wauw, Damian, je kunt echt zien dat je…’ Nog net op tijd kon hij zijn knuppel horizontaal voor zijn gezicht houden zodat hij de Bludger blokkeerde, maar door deze beweging botste zijn knuppel tegen zijn neus omwille van de kracht waarmee de Bludger tegen de knuppel sloeg en Evan voelde zijn neus breken. Het bloed begon direct uit zijn neus te stromen, maar daar had Evan al geen oog meer voor. Damian kwam op hem af vliegen en Evan deed een geoefende beweging met zijn broom waardoor hij Damian ontweek en de jongen langs hem af vloog. Toevallig kwam er net een Bludger zijn kant op en Evan draaide een kwart waarna hij de Bludger hard achter Damian joeg. Maar als de jongen het met fysiek contact wilde winnen dan kon hij dat ook. Terwijl het bloed inmiddels over zijn kin stroomde, vloog Evan achter Damian aan en probeerde een trap te geven tegen het achterste gedeelte van zijn bezem.

Damian vloog van hem weg en Evan keek over zijn schouder naar de jongen. Hij moest echter de Bludgers nog steeds in de gaten houden die zijn richting op kwamen vliegen. Of nou ja nee. Die eigenlijk álle richtingen op kwamen vliegen. Damian had geen kans meer om iets naar hem terug te slaan en dus vlogen ze los over het veld. Als nu iemand op de tribune zou zitten dan had diegene een probleem. Het was ook maar goed dat ze alleen waren. Zijn blik ging naar Damian toen deze heel hard schreeuwde. Hij zag de manier waarop Damian naar zijn schouder greep en wist dat deze oftewel gebroken oftewel ontwricht was. Mooi. Zijn neus was ook gebroken, dus dat was wel het minste wat Damian voor hem terug kon doen. Daar leek de Slytherin het niet mee eens te zijn. Evan keek op toen Damian geen moeite deed om een Bludger naar hem terug te slaan, maar in plaats daarvan recht naar hem toekwam. Evan had pas daar wat Damian wilde doen toen het al te laat was en gebruikte zijn eigen schouder om de klap te blokkeren. Hij schreeuwde het uit toen ook hij iets voelde verschuiven en greep automatisch naar zijn schouder. Hierdoor verloor hij bijna de grip op zijn bezem en viel zijn knuppel uit zijn handen. Evan wilde iets zeggen tegen Damian, maar zijn wraak kwam al aangevlogen. Op het allerlaatste moment dook Evan weg voor de Bludger die hun richting op kwam zodat het hopelijk Damian zou raken en begon naar beneden te vliegen. De pijn in zijn neus en zijn schouder werd alsmaar erger en Evan zag zwarte vlekken voor zijn ogen dansen, maar hij moest en zou wraak nemen op Damian. Hij griste zijn knuppel, die op de grond lag, van de grond en ging weer terug naar boven. Net toen hij zijn arm naar achteren wilde doen om zijn knuppel naar Damian te zwieren vanaf deze afstand zodat het hopelijk hard zou aankomen, hoorde hij een stem roepen: “Hé, wat moet dat daar? Houd daar onmiddellijk mee op en kom allebei naar de grond!”