Wildest Dreams [+ Ryan]

Zweetdruppeltjes parelde op haar voorhoofd. Met een lichte zucht veegde ze wat zweet weg, wat ervoor zorgde dat er een beetje aarde op haar voorhoofd kwam. Goed, ze had de Mandragora nu uitgegraven. Nu was het de bedoeling dat ze hem in een andere pot ging doen. Licht walgend keek ze naar het aanblik van de dikke plant. Deze gilde hard, maar door haar beschermende oorwarmers was Olivia beschermd tegen de harde kreten van de Mandragoraplant. Deze kreten konden ervoor zorgen dat je dood ging. Natuurlijk was dat niet het geval bij deze Mandragoraplanten, maar je kon er toch wel een paar uur van buiten westen raken. Waarom Olivia deze planten aan het verpotten was? Ze vond Herbology leuk en bovendien moest ze hard oefenen, volgende week had ze hier een toets in en die moest ze halen. Ze stond er niet slecht voor, maar Herbology was een van haar favoriete vakken en de leraar wist dat ook. Als ze dan een onvoldoende haalde, zou ze zich niet prettig voelen. Daarom was ze nu extra aan het oefenen. En daarom voelde het extra goed toen ze de aarde over de Mandragoraplant dekte en deze nog een beetje extra toe dekte. “Zo, warm en veilig” zei ze met een liefdevol glimlachje.

Ze deed haar oorwarmers af en legde deze naast de potten. In het lokaal hing een spiegel en Olivia wierp er een blik in. Giechelend keek ze naar zichzelf. Op haar wangen en voorhoofd zaten zwarte vlekken weg te vegen, maar ze werden alleen maar groter. “O nee” piepte ze giechelend en schudde met haar hoofd, haar lange paardenstaart met haar mee deinsend. Met een glimlach liep ze naar haar spullen en begon haar handschoenen uit te trekken. Alles ging goed, totdat ze opeens een geluid achter zich hoorde. Met een ruk draaide Olivia zich om, maar ze zag niks achter zich. Haar ogen gingen door de ruimte. De kas was leeg, los van haarzelf dan natuurlijk. Met een bezorgde blik in haar ogen draaide ze zich weer om, en ging verder met het uittrekken van haar werkkleding, waaronder een jeans en een zwart topje zichtbaar werd. Weer hoorde ze hetzelfde geluid, het geluid alsof er iemand tegen de emmers aanliep. Met een ruk draaide Olivia zich weer om. “Hallo? Is daar iemand?” zei Olivia onzeker en deed een paar stappen naar voren “Als dit een grapje is dan raad ik je aan om te stoppen, want dit is niet grappig.” Ze draaide zich weer om en…

…en daar zag ze het! Een Langdradig Weekblad was ontsnapt uit de kassen. Olivia snapte naar adem en deed een paar stappen achteruit. O nee! Deze plant hadden ze nog helemaal niet behandeld bij Herbology, dat kwam pas aan het einde van het zesde jaar. Ze slaakte een gilletje. De vele koppen van het Langdradig Weekblad hapten naar haar. “O nee” piepte ze en keek om zich heen. De scharen, waarmee ze normaal gesproken planten bijwerkten, leek nu vrij nutteloos…bij welke van de vier hoofden zou ze moeten beginnen? De plant kwam dreigend op haar af, en Olivia deed telkens een stapje naar achteren.

Hij keek op vanuit zijn boek toen hij twee jongeren hoorde praten. Ryan hoorde hier en daar wat vlagen.
"Zal haar leren." "Modderbloed" "Goed idee."
Het was dan ook door die woorden dat zijn interesse werd gewekt. Hij legde een boekenlegger tussen de twee pagina's en deed hem dicht.
"Wat hebben jullie gedaan?" Vroeg hij met een glimlach, alsof het werkelijk net zo grappig ging vinden als hen. Ze gniffelde en Ryan moest moeite doen om niet met zijn ogen te rollen.
"We hadden het goede idee om een van de mudbloods te grazen te nemen." Opnieuw werd er gelachen en hoewel de jongen het liefst een klap verkocht, knikte hij enkel.
"Hoe?" Maar waarschijnlijk had hij dit niet eens hoeven vragen, ze waren te blij geweest om iemand te vertellen van hun 'geweldige' idee.
"Een is er aan het leren in de kassen en wij hebben een Langdradig Weekblad losgelaten." Hij keek hen wat ongelovig aan.
"Jullie zijn..." Hij sprak de woorden niet eens uit terwijl hij zijn vuisten balde. Die dingen waren dodelijk, die planten waren dodelijk en hun hadden dit ding op een mede student gericht?
"Jullie gaan nu naar het afdelingshoofd van die leerling en vertellen wat jullie hebben gedaan. Zo niet, dan kan ik het doen, na met jullie gesproken te hebben." De leerlingen keken hem wat angstig aan, de blik in zijn ogen stond woedend. Iemand een lesje leren was totaal iets anders als iemand vermoorden.
Hij zette er flink de pas in, hoewel rennen niet toegestaan was, kon het hem op dit moment vrij weinig schelen.
Hij rende de trappen op, de gangen door en het gras over. Hij was vaak genoeg aan het trainen en met zijn uithoudingsvermogen was dan ook niks mis. Als hij maar op tijd was, want hoewel hij was opgevoed om mudbloods te haten, was het een ander uiterste om deze te vermoorden. Hij had van zijn ouders geleerd om ze met rust te laten en in hun menselijke waarde te laten. De kas kwam dichterbij en viel zowaar door de deur naar binnen.
Maar hij had haar gevonden, hij voelde aan de binnenkant van zijn gewaad. Zijn staf! Shit, shit, shit. Waar had hij dat ding laten vallen?
Geen tijd, hij draaide zijn hoofd weer naar het meisje, ander idee. Wat moest je tegen zo'n dom ding doen? Een zucht, hoewel hij niet meer wist hoe het heette, kwam er in hem op wat een goede mogelijkheid kon zijn.
"Gebruik Diffindo, Diffindo!" Riep hij het meisje toe. Terwijl hij zelf naar het gereedschap toe liep en zocht naar iets wat hij kon gebruiken.
Hij wist niet in welk jaar ze zat, maar misschien kende ze die spreuk. Hij vervloekte de domme peuters die dit hadden aangericht. Terwijl hij geïrriteerd door de scharen zocht. Hij kwam liever niet dichtbij, maar zonder staf en met een beetje pech, was het toch waar hij aan moest geloven.