[=] Crystal rain.

Het is weekend, zaterdag om precies te zijn. De zon staat al hoog aan de hemel, haar stralen de donkere muren van het slaapvertrek in een honing gouden kleur schilderend. Onder de Ravenklauw blauwe dekens die royaal over het bed verspreid liggen komt dan eindelijk, om precies twintig over één, beweging... én geluid. Onder begeleiding van gekreun en andere protest geluiden rolt een zevende jaars mannelijke student van zijn rug naar zijn buik, zijn ogen nog altijd gesloten. Op zijn smalle puffy gezicht staat een tevreden slaapdronken glimlach, overduidelijk nog altijd in dromenland. Bij het plotse schelle geluid van zijn -irritante- wekker, schieten zijn hazelnoot bruine ogen open. Hij zucht, sluit zijn ogen weer, en poogt in slaperige bewegingen om het ding uit te zetten, tevreden grommend wanneer zijn hand eindelijk het doelwit raakt en zijn kamer weer stil is. De jongeman nuzzled zijn hoofd weer tegen zijn kussen aan, in een poging weer in slaap te vallen. Hij weigerde om zomaar uit zijn droom te stappen, tenslotte was het een... zeer smakelijke goede droom, en die zijn zeldzaam. Hij sluit zijn ogen iets fermer en probeert terug te gaan naar zijn droom maar die lijkt ineens buiten bereik te zijn. Als er dan ook nog iemand luid de kamer komt binnen gedrenteld is het officieel gedaan met zijn 'nacht'rust. 'Het sneeuwt, het sneeuwt!' roept een stem, die de Aziatische jongen herkent als die van de eigenaar van het bed naast hem. 'Sem!? Heb je me niet gehoord? Het sneeuwt, kom uit je nest!' roept de stem waarna hij een por in zijn zij voelt. "Ja ja, ik kom al. Ik kom." mompelt de jongen, Sem, slaperig waarna hij voet voor voet zijn bed uit klautert.

In luttele minuten heeft Sem zich aangekleed in zijn winterkloffie wat ,aangezien het weekend is, bestaat uit een bordeauxrode trui met zwarte broek en simpele zwarte sneakers. Sem's buurman blijft in die luttele minuten door kleppen maar Sem had interesse verloren na zijn eerste twee zinnen en krijgt dus niets mee van zijn verhaal wat over choco toffees blijkt te gaan. Voor het eerst die dag werpt Sem zijn blik op het glas in lood in zijn kamer waarachter kleine witte kristalvlokjes naar beneden dwarrelen. Een speelse, kwajongens glimlach siert Sem's lippen terwijl hij zijn grijze sjaal om zijn nek wikkelt. Als een kind tijdens sinterklaas wacht Sem ieder jaar altijd braaf tot de eerste sneeuw valt, iets waar hij ieder jaar weer naar uit kijkt. Sem heeft geen idee waarom maar er is iets met die natte, koude, witte vlokken wat hem in een goede bui brengt. Zijn buurman prevelt echter een plotse 'goodbye' waardoor hij dus in zijn lonesome achter blijft. Fijn, daar gaat zijn partner in crime die hem zojuist met zoveel geweld gewekt had. Te laat om nu weer terug te gaan in ieder geval...

Met zijn handen diep in zijn zakken stapt Sem het hoofdgebouw uit, zijn gezicht dieper in zijn sjaal begravend bij het voelen van de ijzige koulucht. Sneeuwvlokken dwarrelen nog altijd traag uit de lucht, landend op zijn jas en in zijn haren. Op de grond ligt inmiddels al een kleine witte sneeuwlaag van rond de 5cm die hard kraakt en knettert wanneer je er overheen treed. Hier en daar sloffen groepjes studenten door de sneeuw heen, hun wangen rood van de snijdende wind. Het was misschien net onder het vriespunt? Hoewel het in de wind aanvoelde als -10. Sem holt vluchtig over de binnenplaats heen, die voor de gelegenheid veranderd is in een oorlogsgebied betreft sneeuwbalgevechten. Niet helemaal ongeschonden, dankzij een medestudent, bereikt hij de andere kant van het plein waar hij koers zet voor het meer, de plek waar naar zijn gevoel hij het mooiste uitzicht zou hebben over de kasteelgronden. Meteen merkt Sem op dat de bevolking bij het meer ernstig uitgedund is tot er geen ander organisme buiten hemzelf meer aanwezig is. Het uitzicht over het kasteel, het meer en de nabijgelegen bossen is werkelijk prachtig. Echter maakt dat verwonderde gevoel snel plaats voor verveling... Sem haalt zijn handen uit zijn zakken en hurkt neer waarna hij begint te rollen; een sneeuwman om precies te zijn. Vroeger deed hij dit ook altijd, met zijn jongen zusje die spijtig genoeg niet over magie beschikte. Overgenomen door herinneringen aan thuis begint hij de bol groter en groter te rollen tot hij oog in oog staat met een ander individu. Sem laat de bol los en stapt er een pasje vanaf. Dat moet... er kinderachtig hebben uitgezien beseft hij zich een beetje beschaamd. Sem krabt over zijn achterhoofd, at a loss for words. "Goedemiddag" zegt hij uiteindelijk in zijn hese doch mannelijke stem. "Ik had niet gedacht dat iemand me nog ging vergezellen vandaag..." geeft hij eerlijk toe, zijn wangen rood van de inspanning, de wind en de schaamte. "Niet dat ik het erg vind." vervolgt hij vervolgens waarna hij langs het individu door verder rolt en dan in een bocht weer terug rolt. Wat kon het hem ook schelen.

For Emily Green