Aryn had haar lessen al gehad en was daarna gelijk naar haar kamer gegaan om alles daar te organiseren. Ze had alles bij zich en was niks vergeten. Waarom voelde het dan wel zo? Ze liet zich op haar bed vallen terwijl ze nadacht. Haar haar viel als een kring rond haar hoofd. Haar oogjes kneep ze even samen. Ze kon zeker zeggen dat ze alles behalve sociaal was geweest vandaag. Toen schoot het haar hoofd binnen. Geschrokken ging ze rechtop zitten. Ze had Alex nog niet eens gezien of überhaupt begroet. Zelfs zulke belangrijke dingen waren haar ontgaan vandaag. Het meisje schoot overeind en bewoog zich gelijk naar de common room.
Haar hoofd bracht ze om het hoekje om meerdere Slytherins te zien zitten. De uitstraling op haar gezicht was rustig en toen ze Alex niet zag zitten zuchtte ze. Aryn besloot dus om de common room te verlaten en om rustig door de school te lopen. Daarbij waren er meerdere schilderijen die probeerden te praten, maar zij liep zonder iets tegen ze te zeggen voorbij. Daar had ze op het moment geen tijd voor. De Muggles uit de schilderijen waren alles behalve blij daardoor, maar zij hoorde dat niet eens meer. Ze keek in de 'great hall' en de bibliotheek en probeerde meerdere plekken te bezoeken, maar nee hij was nergens te vinden. Hoe konden ze elkaar überhaupt nog niet gezien hebben? Zaten ze niet bij elkaar in de klas? Zij was serieus alles alweer vergeten door alles wat er aan de hand was geweest vandaag. Nadat ze in de great hall had gekeken besloot ze om terug te gaan. Was hij serieus verdwenen of zoiets?
Opnieuw kwam ze langs de schilderijen. Geen woord van haar. En al was ze een klein meisje ze kon zo door een groep Hufflepuffs heen. Het duurde dan ook relatief minder lang om aan te komen.
Aryn stapte naar binnen in de kamer met de groene gloed en al snel leek de kamer alweer verdwenen omdat er iets voor haar beeld verscheen. Haar hoofd boog ze omhoog om toen diegene te zien die ze had gezocht. Hij had een grijns op zijn gezicht en armen over elkaar en die verscheen ook al snel bij haar. "Dus...mevrouw heeft besloten eindelijk haar gezicht te laten zien?" Ary lachte om zijn boze houding. "Sorry!", zij ze met haar iet wat hoge stem. Daarna sprong ze gewoon naar hem toe om haar armen om hem heen te slaan. De twee waren al zulke goede vrienden dat dit helemaal normaal was. De omhelzing was vanaf haar kant aardig sterk en omdat ze aardig klein was kwam haar hoofd tegen zijn schouder aan in plaats van erboven. Aryn stapte weer naar achteren om hem aan te kijken. "Ik was je aan het zoeken, echt," zei ze met nog altijd een grijns op haar gezicht.