If we make it out alive

Met een glazige blik in haar ogen keek ze rond. Hoewel ze in het groepje meisjes stond die ze haar ‘vriendinnen’ noemde, volgde ze zoals amper iets van het gesprek. Zoals gewoonlijk. Twee weken had ze niet naar hun gezaag moeten luisteren, twee weken had ze kunnen gaan en staan waar ze wilde. Of toch zover als de muren van Hogwarts en de grenzen van Hogsmead haar toelieten. In tegenstelling tot veel studenten verbleef zij gedurende alle vakanties behalve de zomervakantie op de school zelf. Haar ouders zagen er geen meerwaarde in dat ze voor slechts twee weken naar huis kwam en zelf had ze er absoluut ook geen erg in. Haar thuissituatie was nu niet onmiddellijk de meest doorsnee situatie. De meisjes waar ze bij stonden ratelden langs haar heen, al zo gewoon dat Hazel meer voor sier bij het groepje stond dan dat ze daadwerkelijk input gaf. En misschien was ze nog meer afwezig als anders. In die twee weken tijd was er geen dag, misschien zelfs geen uur voorbij gegaan dat Romeo niet door haar hoofd had gespookt. Wát ze precies dacht wist ze zelf niet, maar hij was wel aanwezig en dat sprak boekdelen. Sinds hij haar had gekust had ze hem slechts nog één keer vanop afstand gezien voordat het Kerstvakantie was en ook hij naar huis was vertrokken. En als ze echt moest toegeven, was dit haar eerste vakantie op Hogwarts geweest waar ze zich met momenten eenzaam had gevoeld. Hij gaf haar een drang naar iets wat ze niet kon thuiswijzen. Ergens had ze gewild dat hij ook op school was gebleven, al was het maar om af en toe en glimps van hem op te vangen.

Nonchalant keek ze over haar schouder heen, ze stuurde haar blik de lege gang door in de hoop op iets interessants te stuiten. En alsof het geluk haar meezat, keek ze recht in de amberkleurige ogen van.. Romeo. Hij kwam net de draai om en leek te verstijven toen hij haar zag. ’Ik ben mijn boeken vergeten.’ bromde ze als excuus tussen tegen de meisjes alvorens ze zich van het groepje losmaakte. Geen moment liet ze zijn blik los terwijl ze op hem af liep. Voorzichtig trok Hazel een mondhoek op, een glimlach die onbeantwoord bleef. Hoe dichter ze kwam hoe beter ze zijn gezichtsuitdrukking kon lezen en hoe meer vraagtekens er door haar hoofd gingen. Langzaam verdween haar glimlach en kwamen haar zware wenkbrauwen in een frons te staan. Uiteindelijk, toen ze voor hem tot stilstand kwam toverde hij een glimlach op zijn lippen. De meest geforceerde glimlach die ze in heel haar leven had gezien. Hazel glimlachte niet terug, ze knikte haar hoofd wat opzij en trok een wenkbrauw omhoog. ’Jij ziet eruit alsof ze een sigaret kan gebruiken.’ begroette ze hem. Hazel haalde haar schouders vragend op, duidende op het feit dat hij er zo.. anders uit zag. ’Wat is er Romeo?’ Haar stem klonk zacht maar dwingend en doordringend keek ze hem aan. Ze mocht hem dan niet zó goed kennen, maar zelfs een blinde kon zien dat hij niet in zijn normale doen was. Of toch niet zoals zij ‘normaal’ ervaren had.

Het enige wat hij deed was knikken nadat ze een opmerking had gegeven op zijn voorkomen. Hazel kneep haar ogen voor een minuscuul beetje en probeerde iets te ontcijferen aan zijn houding. Maar wat hij ook verborgen hield, ze kon het net raden. Dát hij iets verborgen hield, dat was vanaf het eerste moment wel al meer als duidelijk geweest. ’Oke dan.’ zei ze met een licht onzekere, evenzeer geforceerde glimlach nadat ze amper reactie kreeg. Ze haalde haar hand door haar haren en wendde haar blik kort naar de grond, keek naar de toppen van haar schoenen, nadenkend over wat er aan de hand was. Nog even en ze ging zichzelf in twijfel trekken.

Romeo leunde tegen de muur, een beweging waardoor Hazel weer op keek naar hem. Zijn ogen stonden zo.. schichtig, alsof hij een dier was dat in de val was gelokt en een manier zocht om zo snel mogelijk weg te geraken. Dus ze vroeg hem rechtuit wat er was, het enige wat ze -in haar ogen- kon doen. Hij antwoorde door nonchalant zijn schouders op te halen. ’Gewoon, moe van de trip hierheen.’ Hazel staarde hem in stilte aan, dacht na over zijn woorden en liet zijn blik daarbij geen moment los. ’Hm.’ humde ze kort. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit moe was geweest van een rit naar Hogwarts. De trein was er zo op voorzien dat je alle comfort had, zeker de laatste jaren. En daarnaast kon ze niet echt aan hem zien dat hij moe was. Alles aan zijn lichaam stond zo strak gespannen, het tegengestelde van iemand die moe of uitgeput was. ’Wel..’ begon ze twijfelend aan de waarheid van zijn woorden. ’Laten we dan maar een afgelegen plaatsje zoeken om tot rust te komen?’ Ze hief haar wenkbrauwen naar omhoog en keek hem afwachtend aan. Achter haar hoorde ze haar vriendinnen nog luidkeels lachen alvorens ze de gang in de andere richting verlieten. Met hun tweeën bleven ze alleen achter in de gang, maar dat was nu niet onmiddellijk de meest ideale plaats om op dat moment te blijven. Hazel gebaarde met haar kin naar het einde van de gang, daar bevonden zich de trappen die eerst naar de gelijkvloers en vervolgens naar de dungeons en de Slytherin common room zouden leiden. Ze deed een stap naar voren, met de gedachte dat Romeo zich evenzeer zou omdraaien en met haar mee de gang zou afwandelen.

Het gelach van haar ‘vriendinnen’ echode doorheen de gang, en de reactie die Romeo erop gaf zorgde ervoor dat Hazel haar blik van bezorgd naar argwanend oversloeg. Haar pupillen versmalden, haar magere schouders trok ze wat omhoog en ze kruiste haar armen beschermend voor haar buik. Voor een moment wist ze niets uit te brengen, kon alleen naar zijn gezichts- en lichaamsuitdrukking kijken. Hoe langer ze keek hoe meer zorgen ze zich maakte. En ze kreeg de vergelijking met een wild dier niet uit haar gezicht. En als er één ding was wat ze niet was vergeten uit de lessen Care for Magical Creatures, dan was het wel dat je een bedreigd dier ruimte moest geven, anders viel het aan. Dus ze stelde voor om ergens rustiger naartoe te gaan, ergens waar hij kon zitten, liggen of eender wat hij nodig had. Dus ze maakte aanstalte om naar het einde van de gang te wandelen, iets wat ze beter niet had gedaan.

De plotse beweging -die eigenlijk helemaal niet zo plots was- deed Romeo opspringen. Letterlijk. Hazel schrok evenzeer van zijn reactie en deed een stap opzij en keek hem vanop een afstandje aan. Ze kon hem zien trillen, zag het vel witgetrokken over zijn knokels. Zijn ademhaling was rasperig, deed kippenvel op haar armen verschijnen. ’Wat hèb jij?’ vroeg ze hem op een duidelijk geïrriteerde toon, de blik in haar ogen straalde pure argwaan uit, misschien zelfs ergens iets van angst. ’Ik denk..’ Het leek wel alsof hij op het punt stond om te stikken. ’Dat ik naar buiten ga.’ Romeo deed enkele passen achteruit, alsof hij achterwaarts de gang wilde verlaten. ’Kan je voor een moment normaal doen?’ Waar hij stappen naar achteren zette, zette zij die twijfelachtig naar voren. Een lachend geluid kwam over haar mond, puur uit onmacht, onwetendheid, onzekerheid. Ze schudde haar hoofd waardoor haar lange haren meebewogen. ’Als je niet met me wil praten kan je dat ook gewoon zeggen hoor, zoals elke normale mens.’ Gefrustreerd beet ze op haar onderlip, probeerde alle emoties die in haar opwelden op die manier te verbijten. Wat had ze hem in hemelsnaam mis gedaan? Romeo deed nog een stap naar achteren en stond op het punt om tegen een van de vele harnassen die opgesteld stonden in de gangen aan te botsen. ’Kijk uit.’ merkte ze zuchtend op en deed een vluchtige stap naar voren om hem bij zijn onderarm te grijpen en te voorkomen dat hij de hele opstelling omver liep. Iets dat ze misschien beter niet had gedaan..

Ze snapte er absoluut niets van, de Romeo die voor haar stond was niets in vergelijking met de Romeo die enkele weken terug op haar was afgestapt in de Slytherin common room. En ze wist niet hoe ze zich erover moest voelen. Het maakte haar verward, een verwarring die er uiteindelijk voor deed zorgen dat ze haar eigen rust en goede gemoederen verloor en geïrriteerd om hem reageerde. Iets wat ze beter niet had gedaan, want het leek het beest in hem enkel maar meer aan te wakkeren, waardoor ze uiteindelijk meer angst dan woede voor hem begon te koesteren. Het was een spel van aantrekken en afstoten en ze wist niet of ze het leuk vond om in mee te spelen. Hoe kon hij haar nu op deze manier behandelen, en een nog grotere vraag die door haar hoofd spookte was waarom? Zonder nadenken over de reactie die het bij hem teweeg zou brengen slingerde ze hem verwijten naar zijn hoofd. Wat ze ermee wilde bereiken? Ze wilde hem tonen dat ze niet iemand was die over haar heen liet lopen, dat hij haar niet mocht zien als een van de spelletjes die hij ook mocht spelen. Nee, ze was meer dan dat. Een vreemd gevoel kroop via haar maag omhoog en liet een verbitterde smaak achter in haar mond. Haar gedachten raasden alle kanten uit en voor een moment dacht ze een vorm van spijt waar te nemen. Spijt dat ze hem zo kort had laten komen, spijt dat ze zichzelf nu op deze manier tegenover hem moest opstellen.

Waarom ze hem bij zijn arm nam? Niet om hem een val te besparen. Wel om het harnas overeind te houden. Ze had geen zin om de aandacht te wekken van mogelijke studenten die in de buurt waren, nee, de situatie waar ze in zat was al erg genoeg om zijn eigen. Hazel hapte naar adem toen ze met een smak tegen de muur werd gedrukt. Haar hoofd bonkte er hard tegen aan en deed haar kort duizelen. Maar het was niet die pijn die overheerste, het was een pijn die gevestigd was op haar schouders. Angstig keek ze omlaag, naar zijn handen waarmee hij haar knokige schouders tegen de muur gepind hield. ’Raak. Mij. Niet. Aan.’ Waar the fuck ging dit heen? Hazel probeerde haar schouders te bewegen, hem van haar af te drukken, maar met haar omvang was dat een onbegonnen zaak. Ze richtte haar ogen omhoog, keek regelrecht in de ogen van Romeo die haar duister aanstaarden. Bijna kon ze lezen hoezeer hij haar pijn wilde doen, het maakte dat ze huiverig in en uit ademde. ’Stop, Romeo!’ riep ze hem toe, zo luid als ze kon. Maar haar stem sloeg over van de emoties waardoor het slechts een angstige zucht was. Hij voelde zijn verhitte adem op zijn gezicht en het deed de tranen bijna in haar ogen opwellen. De laatste keer dat hij zo dicht had gestaan... Hij drukte haar nog wat harder tegen de muur. ’Ga van me af.’ huiverde ze en schudde met haar hoofd als poging om op die manier te ontsnappen aan de moordende blik waarmee hij haar aan keek. Ze wist niet wat hem meer pijn deed, dat of tegen de muur gevangen zitten. En plots besefte ze het: Ze moest weg, en dringend. Romeo was over zijn schreef en hij zou niet meer terug daaronder zakken zolang zij in zijn aanwezigheid was. Dus ze deed het enige wat ze kon met de enige beschikbare lichaamsdelen waar ze zelf nog controle over had. Hazel trok haar rechterbeen op, om vervolgens haar hiel met alle kracht die ze had op de bovenkant van zijn voet te laten neerkomen, in de hoop dat ze daardoor zou kunnen ontsnappen aan zijn greep.

Ze voelde zich in diezelfde positie als hij zich eerst had gevoeld: Als een dier in het nauw gedreven met maar een uitkomst om vrij te geraken. Namelijk in de aanval gaan. Met alle kracht die ze op dat moment kon vinden ramde ze haar hiel op de bovenkant van zijn voet. En het leek effect te hebben, niet hetgeen ze gewenst had, maar het had effect. Zijn greep verslapte, het leek alsof het vlies dat over zijn ogen zat wegviel en hij weer met enige reden naar de wereld rondom hem kon kijken. Naar de situatie waar hij in zat, waar zij in zat, waar ze samen in zaten. Hij stond aan de grond genageld, beseffende wat hij zojuist gedaan had, maar haar ruimte geven deed hij niet onmiddellijk. Hij leek het eerst zelf te moeten vatten. ’Common room.’ bracht hij uit. ’Ga.’ Hazel rolde met haar schouders, bracht haar armen omhoog en duwde bruusk zijn handen van haar schouders af. Ze sprong opzij, deinsde enkele passen achteruit terwijl ze hem geen moment uit het oog verloor. Ze wreef over haar schouders, probeerde haar ademhaling en emoties onder controle te krijgen. Pas toen ze zag dat hij geen nieuwe acties op haar zou ondernemen, kon ze iets uitbrengen. ’Wie bèn jij?’ spuugde ze hem vermoeid toe en wreef met de rand van de mouw van haar trui over haar wang die vochtig was geworden. Maar hij antwoorde niet, begon in plaats daarvan de andere richting op de wandelen. Hazel veegde opnieuw over haar wang, keek hem enkele seconden na voordat ze -zoals hij gezegd had- naar de common room ging. Al wist ze niet hoe ze vanaf daar verder moest..