Sunny afternoons

Iris was nog steeds niet helemaal op haar gemak in deze grote vreemde school, al zou je dat niet zeggen wanneer je haar zag. het kleine meisje huppelde praktisch door het groene gras, de geamuseerde blikken die ze daarom kreeg negerend. Het maakte haar niet uit wat anderen echt dachten van haar, daar was ze niet mee bezig. Ze was gewoon vrolijk. Het kleine meisje boog neer en plukte zo'n pluizige paardenbloem. Ze blies blij de pluisjes weg, lichtjes giechelend toen ze ze weg zag vliegen in de wind. Ha, dat was grappig! Nog steeds voorovergebogen rende ze door het gras om een ander bloemetje te vinden. Nee, je zou helemaal niet zeggen dat ze al 12 jaar oud was, zoals ze zich gedroeg of ze maar 6 was.

-Eerste post Emily c:

Plotseling verscheen er een hele kring van bloemetjes rond haar voeten. Die verleiding kon Iris natuurlijk niet weerstaan, en ze plukte een heel bosje van de leuke bloemetjes bij elkaar. Ja, haar moeder deed dit soms ook voor haar, wanneer er nergens bloemen te vinden waren! Die spreuk zou ze toch echt eens moeten leren.. Iris keek om zich heen en zag een meisje naar haar zwaaien. De blondine zat tegen een boom geleund en had een boek opengeslagen over haar benen. Vanaf hier kon ze niet zien wat erin stond, al was ze nu wel nieuwsgierig geworden. Ze was blij dat ze iemand anders blij had gemaakt, want hoe meer mensen blij waren hoe blijer de wereld was, en daar werd iedereen toch blij van? Oef, nu werd het toch verwarrend. Het blonde meisje liep op de ouderejaars af - ze schatte haar zo'n 17, al wist ze het niet zeker - en stak de hand waarin de bloemetjes zaten uit. "Ik ben Iris!", stelde ze zichzelf voor. "En deze zijn voor jou!" Een lieve glimlach was op haar gezichtje geplaatst, al was het ook duidelijk dat die glimlach honderd percent gemeend was.

Iris keek bijna verwonderd toe hoe makkelijk Emily vanuit het niets een vaas tevoorschijn toverde en daar de bloemen in stopte. Tuurlijk, ze had het al zo vaak zien doen - door haar ouders, door leerkrachten op haar vorige school en leerkrachten hier,.. Maar het leek gewoon zo anders wanneer het gedaan werd door iemand die waarschijnlijk nog geen 5 jaar ouder was dan haar. Ze kon niet wachten tot ze het ook zou leren! Aan het blauw in haar gewaad zag de eerstejaars dat dit een Ravenclawer was, wat bevestigd werd toen ze zei dat ze de bloemen een mooi plaatsje zou geven in de Ravenclaw common room. "Eerste!", antwoordde Iris vrolijk op haar vraag, waarna ze ook in het gras ging zitten, haar benen gekruisd onder haar gewaad. "Jij?", vroeg ze daarna wel nieuwsgierig, omdat ze zich toch wel afvroeg hoe groot het leeftijdsverschil tussen hen was. Niet dat dat haar meestal veel uitmaakte, en Emily leek vriendelijk genoeg, maar ze was toch wel nieuwsgierig.

"Hogwarts is zooo groot en er zijn zo veel leerlingen en zo veel leraren en hoe onthoud je al hun namen? En ik kan niet wachten om alles te leren en en..", begon ze enthousiast, want er was zo veel om op te noemen. Terwijl ze sprak, maakte Iris grote gebaren met haar handen om haar woorden kracht bij te zetten, en misschien sprak ze wel iets te luid maar ergens dacht ze dat het meisje dat niet zo erg zou vinden. Iris zweeg terwijl Emily vertelde dat ze een vijfdejaars was, en dat ze in Juni haar 'Slijmbal-examens' had, en dat die belangrijk waren. "Wooohh", reageerde de eerstejaars opgetogen. Dat was toch ook spannend? In vier jaar zou ze dat zelf ook moeten doen, en ze wist niet of ze overal door zou raken.. Al zou ze dat wel proberen natuurlijk. Iris werkte wel, als ze dat echt moest, want ze wou natuurlijk haar mama en haar papa ook trots maken en later een goede job vinden. "Wat voor job wil jij dan doen later?", vroeg de blondine nieuwsgierig, want zelf had ze nog absoluut geen idee.

Iris knikte en vroeg toen wat Emily zou worden later, haar mond bijna onmerkbaar openvallend bij de beroepen die het oudere meisje opnoemde. Woow, dat klonk allemaal zo moeilijk! Bij het laatste glimlachte ze opgetogen. "Oh, mijn moeder is Healer!", zei ze vrolijk, even het blonde haar dat door de wind in haar gezicht was gewaaid weer naar achteren kammend. De vijfdejaars had dezelfde haarkleur als haar, wat ergens wel grappig was - ook hun oogkleur was bijna hetzelfde, al had Emily lichtere ogen en waren die van Iris eerder grijzig. Ze dacht weer aan de lijst met jobs die het meisje had opgenoemd. Het leken haar geen beroepen die zij later zou willen doen, zo in het ministerie van toverkunst - het klonk zo saai. Healer, zoals haar moeder, zou ze wel willen doen, maar of ze het zou kunnen.. Dat zou afhangen van haar SLIJMBALlen.

Iris knikte vrolijk. "Ik kan het vragen volgende keer dat ik een brief naar huis stuur!", antwoordde ze, een vriendelijke glimlach om haar lippen. Eigenlijk wist ze niet zo goed wat het beroep dat haar moeder deed inhield, maar ze ging ervanuit dat het iets te maken had met genezen - waarom zou het anders Healer noemen? Ze zou het vragen, maar mama leek altijd heel moe wanneer ze thuiskwam, en dan wou ze haar natuurlijk niet te veel lastigvallen. Haar vader had vroeger gewerkt als arbeider in de Muggle wereld; hij was een tovenaar, maar nooit bijzonder begaafd geweest, en hij vond het leuker om iets met zijn handen te doen zoals de muggles dat deden. Hij had eens een ongeluk gehad, en sindsdien zat hij thuis, waar hij klusjes opknapte en veel voor haar gezorgd had terwijl mama aan het werk was. Soms moest zij immers 's nachts werken, of in het weekend. In ieder geval had het ervoor gezorgd dat Iris meer een vaderskindje was geworden, al hield ze ook enorm veel van haar moeder. Bij de vraag van Emily fronste ze, al knikte het kleine meisje bij het voorstel van de ouderejaars. "Ja, ik denk dat ik meer zoiets zou doen.. Maar ik weet het nog niet.", antwoordde ze, nadenkend. Ze steunde haar elleboog op haar knie en leunde op die arm. Daardoor zag ze er bijna uit als dat standbeeld 'de denker', met haar kin tegen de vuist waarop ze leunde, haar voorhoofd gefronst.