When confrontation is necessary

‘Oké, dus het doet zeer aan je oren als je hem uit de potgrond haalt en… zit stil! Boos zijnde keek Cheryl naar de schuddende plant. ‘Hoe moet ik geconcentreerd aan het werk gaan als jij de hele tijd heen en weer beweegt?’ Ze kalmeerde zichzelf maar gauw. Mensen die langs zouden komen zouden haar anders gestoord vinden. Als ze dat al niet vonden van haar uiterlijk. Ze begon wallen te krijgen onder haar eigen en ook wel lichte kringetjes. Dat kwam omdat ze elke nacht wakker werd of soms zelfs hele nachten gewoon niet kon slapen. Ook deden haar blauwe plekken vreselijk veel zeer en vermoedde ze dat er een kneuzing was hier en daar, maar ze durfde er niet meer naar de Hospital Wing te gaan. No way. Haar oog was eerst ook gekneusd geweest, maar gelukkig was die kneuzing al zo goed als weggetrokken toen ze weer terug naar Hogwarts ging. Anders moest ze nog meer liegen tegen de rest. Claire had gelukkig nog steeds niets in de gaten en daar was ze blij mee. Of nou ja. Ze had in de gaten dat Cheryl ‘minder’ goed sliep, maar dat was het dan ook. De Gryffindor keek op toen ze de deuren van de Greenhouses open hoorde gaan en keek verbaasd op toen ze Chester zag. Voordat ze zichzelf onder controle kreeg, begon ze al te glimlachen, maar haar glimlach vervaagde toen hij haar ten eerste niet zo vrolijk als anders begroette en ten tweede zijn opmerking maakte. Nu pas zag ze een verkreukeld briefje in zijn hand en de angst sloeg toe. Toen hij naar Stilio vroeg, keek ze hem een paar seconden aan alsof heel de wereld stopte met draaien. Daarna welden er tranen in haar ogen op en was het eerste wat ze deed in huilen uitbarsten. Ze deed een stap naar voren, sloeg haar armen om zijn middel heen en drukte haar hoofd tegen zijn borstkas. Zo stond ze zeker een minuut voordat ze dwong zichzelf te kalmeren, naar adem hapte en van hem weg stapte. Ze wreef door haar ogen en keek hem daarna aan. ‘Ik kan je alles uitleggen,’ snikte ze tegen hem. ‘Het is namelijk niet wat je denkt. Maar ik denk dat je wel het beste even kan gaan zitten.’ Zijzelf pakte ook één of andere oude stoel erbij en ging zitten terwijl ze wachtte tot Chester hetzelfde had gedaan. ‘Mijn moeder heeft in Slytherin gezeten en mijn vader in Gryffindor. Mijn moeder is één grote hielenlikker van de Royals en vindt het verschrikkelijk dat ik in Gryffindor zit. Dat is volgens haar een schande. En dus heeft ze me uitgehuwelijkt aan Stilio, een Slytherin.’ Ze dwong zichzelf om door te praten en niet te stoppen, want dan zou ze weer een hysterische huilbui krijgen en wist ze eerlijk gezegd niet of ze er ooit nog uit zou komen. ‘Stilio heeft vroeger op Hogwarts gezeten en is daar succesvol afgestudeerd. En hoewel ik het altijd een vreselijk idee vond, vond ik hem in het begin wel aardig en hadden we daadwerkelijk ook een relatie. Maar toen…’ Ze brak af, deed haar handen voor haar ogen en begon weer te huilen. ‘Je gaat me echt haten,’ bracht ze huilend uit. ‘Je gaat me echt zo hard haten. Ik ga je verliezen. Dat weet ik zeker!’