New York Minute

Sommige mensen waren relaxed. Die konden alles op een rustig tempo doen, door de gang sloffen alsof ze alle tijd van de wereld hadden en zonder problemen voor iedereens voeten lopen. Hartstikke leuk allemaal. Alison was echter niet zo'n persoon. Als zij ergens moest zijn ging ze er heen, haar schema was te druk om te lopen lanterfanten. Dit betekende niet dat ze iedereen aan de kant duwde of dat ze niet aanspreekbaar was, het moest gewoon op haar tempo gaan. Daarom irriteerde ze zich ook altijd dood aan eerstejaars die opeens voor haar voeten stilstonden. Het was niet heel moeilijk om links langzaam te lopen zodat mensen die wel wat te doen hadden in hun leven rechts in konden halen, maar goed. Daar zou ze op dit moment toch niks aan kunnen doen.

Waar ze wél wat aan kon doen was zo snel mogelijk van A naar B komen. Dus zigzagde ze maar zo goed en zo kwaad als het ging om die godvergeten langzame eerstejaars. Dit ging een tijdje goed, ze had dan ook al heel wat ervaring met dit soort gedoe, maar op een gegeven moment botste ze toch tegen iemand aan, waarbij een stapel perkamenten die ze in haar handen had op de grond viel. Nog voor ze deze eventueel op zou rapen draaide ze zich geïrriteerd om naar de persoon waar ze tegenaan gebotst was. "Kijk uit waar je loopt!" snauwde ze.

Eerste post voor Wiske!