ღ Anthems For An Angel Down ღ

“Laila? Laila, hoor je me?” zei een vertrouwde stem. Heel voorzichtig opende ze haar ogen, maar het licht dat naar binnen viel was als een mes in haar oog, het was scherp en het deed pijn. Een zachte kreun ontsnapte uit haar mond. “Ze is nog wat zwak en suf van de verdoving” hoorde ze een mannenstem zeggen. De twee personen zeiden nog wat onverstaanbare dingen tegen elkaar, Laila kon niet verstaan wat. “Is alles goed?” zuchtte ze zachtjes. Een zachte kneep in haar hand. “Ja, lieverd, alles is goed.” “Mooi…” ontsnapte er uit haar mond, waarna ze weer wegzakte in een droomloze slaap.

Enkele uren later openden haar ogen zich weer. Ditmaal meer uitgerust. Zodra ze haar ogen geopend had, ontdekte ze de computers en machines in de kamer. Ze was aangesloten aan draden. Een verwarde indruk ontstond op haar gezicht, maar al gauw herinnerde ze zich alles weer. Ze was in het ziekenhuis. Laila rekte zich uit, maar een stekende pijn in haar borst en haar onderlichaam hield haar tegen. Damn, dat deed pijn. Haar gezicht verrekte zich en liet haar armen weer zakken. “Ja ja, dat zal voorlopig nog wel eventjes pijn doen” zei een lieve stem uit de hoek van de kamer en Laila opende haar ogen weer, keek naar haar oma, die naar haar bed toe kwam gelopen. “Oma!” zei Laila enthousiast, en met alle kracht die ze in haar lichaam had kwam ze overeind, opende haar armen om haar grootmoeder in haar armen te sluiten. “Dag lieverd van me” zei haar oma blij en gaf haar kleindochter een dikke knuffel en verschillende kusjes op haar gezicht. Met betraande ogen keek Laila haar oma aan, en ook haar oma had tranen in haar ogen. “Ben je blij?” vroeg ze nieuwsgierig en Laila knikte. Ondanks dat haar hele lichaam nog pijn deed, was ze blij dat ze eindelijk deze grote stap had durven maken. Een aantal jaar geleden had ze dit niet gedacht, toen ze nog met haar eigen moeder op een flatje zat. Het stak Laila dat haar eigen moeder er niet was, maar aan de andere kant was ze wel blij dat ze met iemand was die daadwerkelijk om haar gaf.

“Wil je kijken?” vroeg haar oma toen en Laila keek haar verschrikt aan. “Mag dat wel dan? Moet ik niet blijven liggen?” Haar oma schudde haar hoofd. “Nee hoor, lieverd, ik ondersteun je en de dokter zei dat het beter is dat je zo snel mogelijk uit bent komt om te lopen, want dan herstelt de wond beter.” Laila knikte en stond op. Ze sloeg haar arm over de schouders van haar oma, en samen schuifelden ze naar de enige spiegel in de kamer. Laila maakte haar badjas open en op de plek waar haar borsten zaten, was flink wit verband aangebracht. Door de vorm waarin ze gevormd waren, ontdekte ze de grootte en Laila glimlachte. Ze had borsten! En ditmaal niet zonder borstplaat. Vervolgens gleden haar ogen naar beneden, naar haar kruis. Daar was ook alles afgezet met verband, maar alsnog glimlachte Laila. Nooit meer tucken, nooit meer tape daar beneden plakken, omdat je anders een bobbel in haar strakke broeken zag trekken. Een traan liep over haar wang naar beneden. Ze keek op zij naar haar oma. De oude vrouw huilde ook en Laila sloeg haar armen om haar oma heen. “Ik ben zo blij” snikte ze en de vrouw knikte. “Ik ook lieverd, ik ook. Je was altijd al zo mooi, maar om je nu zo te zien…je bent prachtig.” Laila leunde achterover en keek haar oma aan, deze pakte haar gezicht beet en drukte een kus op haar wangen.

Samen schuifelden ze weer terug naar het bed en met een pijnlijk gezicht ging Laila op het bed zitten. “Ik denk dat ze zo’n bandje voor je moeten halen, dit is niks zo” zei haar oma bezorgd en Laila knikte, terwijl ze weer in bed ging liggen. “Wat zullen ze op school zeggen?” fluisterde ze naar haar oma en haar oma ging aan haar bed zitten, ze pakte haar hand vast. “Ze zullen je prachtig vinden, ik weet het zeker.” Laila kneep zachtjes in de hand van haar oma. “Misschien houden ze dan op met kletsen…” fluisterde Laila nog zachter. Pijn was te zien in de ogen van Laila’s oma. Ze wilde niet dat haar kleindochter gepest werd, maar het was ergens een keuze die Laila jaren geleden had gemaakt. Uiteraard steunde ze haar kleindochter, maar ze had vaak genoeg tegen haar gezegd dat er mensen zullen zijn die het niet begrijpen, die het belachelijk zouden gaan maken. Zijzelf had een heerlijke tijd op Hogwarts gehad, maar Hogwarts is en blijft een school. En op scholen had je mensen die elkaar nou eenmaal het leven zuur maakten. “Daar moet je niet naar luisteren, je hebt toch je vrienden?” Laila knikte. “Ik kan niet wachten om ze een uil te sturen, en tot ze het eindresultaat zien. Ik vind het wel spannend.” Haar oma glimlachte. “Nodig ze uit voor de kerstvakantie” opperde ze, niet wetend dat ze enkele weken na de operatie van Laila zou overlijden “Dan maak ik die lekkere kalkoen. Maar de tulbandcake bakken we samen, zoals de traditie luidt.” Laila lachte hardop. Haar oma kwam samenzweerderig naar haar toe. “En die ene jongen, die broer van Nyxeria, is die niet wat voor jou? Hij knuffelde je wel bij het afscheid, een paar weken terug.” Laila lachte hardop, en greep even naar haar borst door de pijn die dat veroorzaakte. “Nou, oma” giechelde Laila hardop en sloeg tegen de hand van haar oma “Ik ben veertien en net geopereerd, vind je het heel erg dat ik daar nog niet aan denk?” Haar oma lachte ook. “Wacht maar, over een paar jaar zijn je hormonen op hele anderen dingen gericht.” Ze gaf haar kleindochter een vette knipoog en Laila voelde haar wangen rood worden. Damn, oma.

Weer pakte haar oma haar hand beet. “Beloof me dat je je best doet, Laila” zei haar oma toen zacht en serieus en keek Laila doordringend aan. Laila keek weg van haar oma’s ogen, de andere kant op. “Je weet wat mijn toekomstplannen zijn, oma…die wil ik niet veranderen” Haar oma stond op en ging aan de rand van het bed zitten, legde haar hand tegen de wang van Laila en draaide het zo, zodat ze Laila aan kon kijken. “Lieverd, dat bedoel ik niet. Ik bedoel, verlaag je niet tot het niveau van je demonen. Je weet dat er mensen opmerkingen gaan maken, maar sta er boven. En als het zo ver komt: je deelt nooit de eerste klap uit, maar als hun je aanraken, maak je ze kapot. En als je daarvoor straf krijgt, sta ik hoogstpersoonlijk op school. Je bent een Ryder, je bent een overlever. Wees lief en aardig, help een ander in nood, ook al is het een Gryffindor” Ze keek met een scherpe, strenge blik naar haar kleindochter “En hou je vrienden dicht bij je, afgesproken?” Laila knikte. “Ja, oma.” Haar oma glimlachte en stond op. “Ik snap nog steeds niet dat ik in een Dreuzelziekenhuis doe” mompelde Laila afkeurend en oma tikte haar op de vingers. “Dat soort dingen wil ik niet meer horen, mevrouw Ryder. Deze aardige mensen hebben je keurig verzorgd, omdat onze magische kennis dat nog niet kan. Respect hebben, Laila, ook voor Dreuzels.” Laila rolde met haar ogen en glimlachte toen naar haar oma.

“En weet je wat wij nu gaan doen?” Laila schudde haar hoofd en haar oma trok het dekbed van haar af. “Ik ga jou nu lekker meenemen naar de cafetaria, waar we een lekker groot stuk taart gaan eten om het te vieren, wat zeg jij?” Het gezicht van Laila brak open van geluk en ze knikte enthousiast. “Jaaaaa! Dan wil ik die helemaal bedekt is met chocolade!” Haar oma lachte. “Van mijn part krijg je er twee! Kom op!” Ze pakte de hand van Laila beet, Laila stak haar arm door die van haar oma en langzaam schuifelden ze naar buiten, op weg naar al het zoetigheid.