Een zucht ontsnapte Evan terwijl hij door de gangen liep. Hij had echt nergens zin in vandaag, maar om weer rond te gaan hangen in de common room had hij ook niet. Bovendien had hij daarnet een koppeltje zoenend naar binnen zien gaan en eigenlijk wilde hij gewoon niet weten wat daar momenteel gebeurde. Slytherin was dan ook echt weer zo onbeschoft om beneden rond te blijven hangen. Of ze waren inmiddels al naar hun kamers gegaan, maar maakten ontzettend veel lawaai. Hoe dan ook: als koppels bij elkaar zaten wilde hij er liever niet bij zijn. Hij zwoer dan ook plechtig dat als hij een vriendin zou krijgen en ze zouden intiem worden dat hij zou zorgen dat niemand het zou horen. Maar goed. Hij had later nog genoeg om zo’n beloften te maken, eerst ging hij buiten eens kijken wat hij allemaal kon gaan doen. Hij stak een sigaret op terwijl hij in de richting van the great lake liep. Hij fronste toen hij een groep jongens een Hufflepuffer zag passeren en wist dat er niet veel goeds uit ging komen. In plaats van de jongen te helpen, nam hij een trekje van zijn sigaret en keek met een frons in zijn wenkbrauwen toe hoe de jongens de wand oppakten en vervolgens begonnen te schreeuwen omdat het allemaal stralen uitspuugde naar zijn belagers. Hij kwam niet meer bij toen één van hun zelfs in het water viel en naderde de jongen die hij herkende als Titus. ‘Dat krijgen jullie ervan!’ riep hij lachend naar de jongens die hij herkende van zijn eigen afdeling. Stelletje sukkels. Maar ja. Een Hufflepuffer er ongestraft mee weg laten komen kon ook weer niet. En dus richtte hij zijn eigen wand op het gedeelte voor de wand van de jongen en siste: ‘Depulso.’ De grond voor de wand ontplofte bijna letterlijk en de wand rolde naar voren, steeds meer naar het meer toe… ‘Snel zijn, Titus!’ riep hij lachend. ‘Anders duik je je lelijke sjaal achterna!'

Evan kon het niet laten om de slappe lach te krijgen toen Titus begon te bibberen omdat de knal zijn hand nog niet geraakt had. Alsof Evan de kleine jongen zijn hand echt ging wegblazen met een spreuk of zo. Hij wist dat hij pesterig was aangelegd, maar zelfs hem zou dat te ver gaan. Misschien als Titus zijn leeftijd was geweest en echt irritant tegen hem deed dat hij het zou overwegen, maar buiten een beetje pesten zou hij de jongen heus geen kwaad doen. Niet op die manier althans. Titus had daar echter andere ideeën over, want nadat hij zijn wand had gegrepen, zette hij het op een lopen. Net toen Evan een paar Depulso’s achter elkaar wilde laten volgen om de jongen wat sneller te laten rennen, zag hij vanuit zijn ooghoeken de kerel uit het water komen die eerder erin gevallen was omdat Titus’ wand stralen had uitgebraakt. In tegenstelling tot Evan was de jongen niet zo gebonden aan het feit dat hij ouder was dan Titus en dat Titus bovendien ook nog eens jonger was dan hem. Die zon duidelijk op wraak. Hm. In principe was het Titus’ eigen fout geweest om zijn wand daar te laten liggen zodat anderen het op konden pakken, maar Titus was nu al wel bang genoeg en bovendien wilde Evan nu ook weer niet dat de jongen gewond zou raken en hij daar de schuld van zou krijgen. En dus opende hij zijn mond om een spreuk af te vuren, maar de kerel was sneller. Hij richtte zijn wand op Titus en sprak een vloek uit die waarschijnlijk pijn zou kunnen doen. Voordat hij echter naar Titus kon gaan om het af te maken met zijn vuisten, richtte Evan zijn wand al op de kerel en riep: ‘Ventus!’ De kerel werd voor een tweede keer vandaag the great lake in geblazen, maar Evan besteedde al geen aandacht meer en snelde richting Titus. Hij had geen idee of de vloek hem geraakt had. ‘Ergens pijn?’ riep hij vanaf een afstand naar de jongen.