[MC] Challenge accepted

Verveling heerste. De common room van Hufflepuff was leeg geweest. Iedereen was weg op het moment, nog maar een paar mensen bevonden zich überhaupt in de school. En dat betekende dat er weinig interessants aan de hand was waar Ione zich bezig mee kon houden. Op het raadsel van de Adelaar na dan. Ieder lid van Ravenclaw wist het maar voor de andere houses was het een raadsel. Net zoals het deuntje dat geklopt moest worden voor de Hufflepuff common room. Ook leuk als je niet muzikaal was aangelegd en dat vrijwel het enige was dat je niet in een keer onthield. Ze had al wat onderzoek gedaan naar het Ravenclaw raadsel. Het resulteerde er in dat de deur de eerste poging opende. Nice. Nieuwsgierig keek ze rond in de Ravenclaw common room. Het zag er behoorlijk anders uit dan die van Hufflepuff. Niemand was er te zien op één enkele jongen na. "Hey," glimlachte ze tegen de jongen in de kamer. Eens kijken of hij er achter zou komen dat ze hier niet thuis hoorde.

[&Aiden]

Het begon lichtelijk aan de saaie kant te worden dat hij de leerstof direct al zo snel begreep dat hij na een half uur al klaar was met studeren. Alleen dat opstel nog schrijven van twee kantjes en dan was hij weer klaar voor vandaag. Hij zou er dadelijk wel aan beginnen, eerst even genieten van zijn rust. Aiden was iemand die zijn gewaad direct uitdeed vanaf het moment dat hij op eigen terrein was. Hij had een driekwart joggingbroek aan en een grijs-zwart gestreept hemd aan zodat zijn gespierde armen goed uitkwamen en je zijn vrij gespierde borstkas kon zien. Het was iets wat bij zijn uiterlijk hoorde en waar hij dagelijks aan werkte. Als de anderen allang sliepen was hij ’s avonds nog bezig met spieroefeningen te doen en in de vakanties ging hij thuis altijd fitnessen. Velen zouden hem niet in Ravenclaw indelen als ze hem zo zagen. Ze zouden eerder aan Slytherin denken. Ze dachten ook meestal dat hij alleen maar spieren had, maar geen hersenen. Het viel hun dan ook vrij hard tegen als Aiden de informatie sneller opnam dan een ander en sneller klaar was met zijn huiswerk. Het was dé reden dat hij vaak om zijn hulp gevraagd werd en ondanks dat hij een vrij bot persoon was en altijd een ‘I don’t care’-houding had, vond hij studie toch belangrijk en hielp diegene die in nood zat dan ook wel. Aiden spande zijn spieren een beetje op en keek tevreden zijnde naar het resultaat, maar schrok op toen hij een stem hoorde. Hij draaide zijn hoofd en keek naar een mooie verschijning die hij nog niet eerder had gezien. Correctie: niet in zijn common room. En de reden daarvoor was dat hij haar eens aan tafel van Hufflepuff had gezien. Na zes jaar kende je al wel een paar mensen, dacht hij zo. Hij was immers vaak bezig met mensen observeren en ook deze schoonheid had daarbij zijn blik op haar gekregen. Aiden stond langzaam op, rekte zich uit zodat zijn spieren nog eens extra zichtbaar waren en liep naar haar toe. Op een casual manier leunde hij zijn arm tegen de deuropening en keek haar aan. ‘Wel wel,’ sprak hij met een glimlachje. ‘Het ziet er naar uit dat we verdwaald zijn. Hoor jij niet in een andere dorm thuis, Hufflepuffer?’

De blonde jongen kwam langzaam overeind. Zo op uiterlijk te baseren leek hij aardig tevreden met zijn uiterlijk. Anders droeg je niet zomaar van die hemdjes al die de jongen aan had. Het, waarschijnlijk onnodige, uitrekken zodat de spieren beter te zien waren maakte het nogmaals duidelijk. Hij was haar al wel eerder opgevallen, ze zaten niet voor niets al voor het zesde jaar op deze school. Precies het soort persoon die leuk was om zich mee bezig te houden. Ze waren veruit een van de amusantste soorten mensen. ‘Wel wel,’ zei de jongen die inmiddels tegen de deuropening. De glimlach die om zijn lippen hing bewees dat hij het niet zo heel erg vond. Anders had hij haar wel recht weggestuurd. ‘Het ziet er naar uit dat we verdwaald zijn. Hoor jij niet in een andere dorm thuis, Hufflepuffer?’ Ione trok een wenkbrauw naar hem op en zette een hand op haar heup. Een geamuseerde grijns op haar gezicht en een zelfverzekerde houding. "Ohja? Ik heb anders dat raadsel toch zelf opgelost hoor." Ravenclawers zouden het moeten kunnen oplossen maar de rest niet echt, en toch deed zij het. Een beetje brein en het lukte wel. Met een brutale blik in haar ogen keek ze omhoog richting het gezicht van de jongen voor ze de ruimte verder binnen stapte. "Bewijs me maar dat ik hier niet thuis hoor op een andere manier dan de Sortinghat van meer dan vijf jaar geleden."

De blik waarmee ze hem aankeek bewees dat hij gelijk had: ze hoorde hier inderdaad niet thuis. Dat hij mensen observeerde wilde niet altijd per se zeggen dat hij dat goed deed. Hij kon het ook wel eens fout hebben, maar een geel op embleem op het gewaad viel toch vrij makkelijk op. Het was grappig om te zien hoe sommige mensen totaal ergens anders geplaatst hadden moeten worden als het om hun karakter ging. Natuurlijk had je dan ook weer van die standaardkarakters voor elke house: Gryffindor voor moed, Ravenclaw voor een goed brein, Hufflepuff voor de zachtaardigheid en Slytherin voor de sluwheid. Oké, zachtaardigheid was het kenmerk van Hufflepuff helemaal niet, maar hij kon er niks aan doen dat als hij naar de students keek die in Hufflepuff zaten dat hij soms wat afkeurend snoof. Ze waren echt één grote voorbeeldfunctie. Harde werkers en geen regelbrekers. Het was dan ook vrij amuserend dat dit meisje dat wél was. Wie weet had ze, net als hem, beter in Slytherin gezeten. Maar hij dacht dat elke student wel een beetje van Slytherin in zich had. De meid antwoordde en Aiden fronste heel even met zijn wenkbrauwen. Je kon zien dat hij onder de indruk was en glimlachte. ‘Misschien hebben ze je wel bij de verkeerde house gezet dan,’ zei hij met een grijns. Echter toen ze een stap dichter in de common room wilde doen zette hij zijn hand net in het midden van haar borstkas zodat zijn vingers net niet haar boezems raakten en duwde haar weer een beetje terug. ‘Dat lelijke embleem op je gewaad bewijst dat je hier echter niet thuishoort,’ zei hij met een knipoog, misschien een beetje bot omdat hij het zo direct zei, maar zo was hij gewoon. Recht voor zijn raap. ‘Geluk hebben met ons raadsel oplossen gaat je helaas niet verder helpen om in onze common room te komen. Tenzij je mij aan de kant kunt krijgen natuurlijk.’ Hij knipoogde naar haar.

‘Misschien hebben ze je wel bij de verkeerde house gezet dan,’ grijsde de jongen over dat ze de vraag correct had beantwoord. Precies, daar mocht ze echt wel wat credits voor krijgen. Het was niet bepaald de simpelste vraag geweest, niet dat ze dat had verwacht natuurlijk. "Je bent niet de eerste die dat zegt," zei ze met een geamuseerde glimlach terug. Oh wat had ze graag in Ravenclaw gezeten gedurende haar tweede en derde jaar. Inmiddels had ze de waarheid geaccepteerd. Haar stap de kamer in bleek geen goed plan te zijn. ‘Dat lelijke embleem op je gewaad bewijst dat je hier echter niet thuishoort,’ zei de jongen terwijl hij haar met zijn hand vlak onder haar boezem terug duwde. Geel met zwart. Zwart was wel oké maar het gele niet, te fel. Te vrolijk. De knipoog die haar hij gaf stuurde nogal tegenstellende signalen uit. ‘Geluk hebben met ons raadsel oplossen gaat je helaas niet verder helpen om in onze common room te komen. Tenzij je mij aan de kant kunt krijgen natuurlijk.’ Knipoogde hij vervolgens. Meteen verscheen er een grijns rond haar lippen. Die uitdaging durfde ze wel aan. Haar hand lag toch praktisch tegen haar staf aan. "Quietis Tempore," zei de brunette grijnzend. Nu moest ze snel zijn, de tijd zou niet lang stil blijven staan. Dat was het gevaar aan de spreuk echter wel. Je kon gevangen raken in een stilstaande tijd als hij niet beheerst uitgevoerd werd. Met snelle passen liep ze langs de jongen en nam ze plaats op de eerste beste bank. Een fractie van een seconde nadat ze zat liep de tijd weer door. Een seconde of zes had het voor haar geduurd voor de tijd weer door was gegaan. Persoonlijk record. "Niet enkel geluk," zei ze vanaf de bank. Eens kijken hoe de jongen zou reageren op dat ze plotseling verdwenen was en nu op de bank zat. "Ohja en ik ben langs je gekomen dus wat ben je nu van plan?" Vroeg ze op een uitdagende toon. De blik in haar ogen was al net zo uitdagend.

Aiden liet snel zijn blik over haar glijden. Nee, een onbekende was ze niet bepaald voor hem. Na een paar jaar met elkaar op Hogwarts te hebben gezeten begon je wel mensen te kennen van gezicht, maar namen onthield hij pas als hij contact met ze had gehad. Lichamelijk contact of gewoon een gesprek, maakte niet uit welke van de twee, maar op een andere manier zou hij je enkel en alleen qua gezicht kennen en niet qua naam. En een naam kennen was toch vrij belangrijk als je met elkaar wilde praten, dacht hij zo. In elk geval leek dit meisje niet bang te zijn voor een challenge en dat was wel iets wat Aiden’s interesse kon opwekken. Hij knipperde één keer met zijn ogen… en plotseling was ze weg. Huh? Daarnet had ze toch nog voor hem gestaan? Hij schrok op van een stem achter zich en draaide zich met een ruk om. Hoe…? Toen besefte hij dat ze waarschijnlijk een spreuk had gebruikt. Quietis Tempore als hij het goed had. Een spreuk waarmee je de tijd voor een paar seconden kon laten stilstaan. Het was een simpele truc geweest, maar wél eentje die effectief was en Aiden moest toegeven dat hij er wel even door onder de indruk was. Zijn spreukenkennis was echter vrij groot en raadsels oplossen was echt zijn ding, dus lang was het niet een geheim voor haar gebleven hoe ze het deed. Veel kon hij er echter niet aan doen. Als ze de spreuk zachtjes siste kon hij enkel wachten tot de tijd op was. Je had niet echt een spreuk dat het kon counteren. ‘Oké, dat was een goede,’ gaf hij toe en hij draaide zich om. ‘Maar wat nu, hè?’ Hij grijnsde naar haar. Hij had geen idee of ze zin had in flirten of iets anders en hij die als éérste zijn interesse liet blijken was niet echt zijn stijl, maar voor deze dame zou hij misschien wel een uitzondering maken. Hij ging op het houten tafeltje zitten zodat hij vlak voor haar zat en hun knieën elkaar net niet raakten. ‘Misschien moet ik je nu wel wegjagen,’ sprak hij met een knipoog. ‘Of misschien moet ik je laten blijven. Wie weet, wie weet.’ Hij grijnsde naar haar en wachtte op antwoord. Nee, als ze méér van hem wilde en wilde dat hij oprecht geïnteresseerd in haar zou raken dan zou ze wel meer moeten doen dan dat.

Het was de eerste keer dat een Hufflepuffer echt op die manier zijn aandacht kon trekken. Hoewel Aiden zelf zo soms zijn conclusies trok over het zogenaamde zwakste house van heel Hogwarts, kon hij niet ontkennen dat ze echt wel zijn aandacht had getrokken. Ze leek niet bang te zijn voor zijn gespierde lijf, een ding waar mensen bij het zien van hem al een stapje terug namen en dan zeker diegenen die zelf niet eens spieren hadden. Ravenclawers werden onterecht als nerds aangezien die niks moois hadden naast een goed stel hersenen. Aiden had een hekel gekregen en dat etiket, maar hij nam aan dat Hufflepuffers het net zo irritant vonden dat ze als het zwakste house van heel Hogwarts aan werden gezien. Maar goed, in elk geval kwam het er dus op neer dat dit meisje zijn aandacht voldoende trok om met haar te praten en haar gewoon toe te laten in hun common room. Hij dacht niet dat hij haar namelijk snel weg ging krijgen en eigenlijk wilde hij dat ook niet. Ze had zijn interesse getrokken en hij wilde weten wat ze verder nog allemaal in haar mars had. Toen het meisje aangaf dat ze niet van plan was om weg te gaan grijnsde hij even, maar leunde een beetje naar voren zodat hij haar indringend kon aankijken toen hij nog een reden moest geven om hier weg te gaan. ‘Omdat hier soms dingen gebeuren die je misschien liever niet wilt weten,’ zei hij en hoewel zijn stem klonk alsof hij het over een duister iets had, grijnsde hij wel naar haar en liet zijn knie wat naar voren gaan zodat deze rustte tegen de hare. ‘Het is toch grappig hoe je jaren langs elkaar heen loopt in de gangen, maar elkaars naam niet eens kent. De naam is Aiden.’ En weer leunde hij wat naar voren met zijn knie zodat deze de hare niet lichtjes raakte, maar voornamelijk tegen de hare steunde. Eens zien wat ze hiervan zou vinden en of hij haar juist had ingeschat.