Where are you now, was it all in my fantasy? [Onliner]

Een diepe snuif, en ze nam het witte poeder in zich op. Het brandde zachtjes in haar neus, en ze haalde haar neus op, terwijl ze zichzelf bekeek in de spiegels van haar boudoir. Haar vinger gleed langs haar oog, de traan die zich had ontstaan wegvegend. Weg tranen, weg emoties. Ze haalde nog een keer haar neus op, en veegde haar neus schoon, zodat alle sporen van het witte poeder weg waren. Aphrodite verborg het zakje in het laatje van haar boudoir en wierp een laatste blik in de spiegel. Vervolgens stond ze op en trok haar zijden badjas aan. Eventjes staarde ze naar de rol perkament op haar bed, die netjes was verpakt met een lintje. The Countess twijfelde. Er was twijfel te zien in haar houding, maar ook in haar ogen. Had het zin, of had het geen zin? Ze moest haar gevoelens uiten, maar ze wist dat haar gevoelens niet beantwoord zouden worden. The Countess wist dat het hem niet zou interesseren, maar in dit kasteel, waar ze niemand had die naar haar omkeek, waar ze niemand had die op haar lette…moest ze iets aan haar baken van hoop laten weten. De enige persoon die haar zou begrijpen.

Daarom liep ze door de lange gangen van het kasteel. Langzaam, ze had geen haast om naar de Uilenvleugel te gaan. Door de donkere gangen leek ze net een soort een geest, een spook. Voor Aphrodite was ze dat ook. Ze was nog maar slechts een omhulsel van wat ze vroeger was geweest: onwetend, onnozel, energiek, enthousiast. Het verlaten van Valentino had haar bitter gemaakt. Bitter en alleen. Té snel volwassen, met té veel verantwoordelijkheden. Ze haatte het dat hij van de ene op de andere dag was weggegaan, zonder ook maar een reden te geven. Maar als hij nu voor haar zou staan, wist ze dat ze het hem zou vergeven. Aphrodite wilde niemand zo dichtbij laten komen als hem en dat was de reden dat ze buiten de lestijden alleen maar op haar kamer zat. Ze had geen behoefte aan contact met anderen, ze wilde niemand zien, ze wilde alleen…Valentino. De gedachten aan hem maakte haar verdrietig. Aphrodite stopte met lopen en draaide zich naar een spiegel. Ze keek naar zichzelf. Zonder dat ze het gemerkt had, was ze begonnen met huilen. Haar ogen waren rood, en door haar witte, bleke huid, leek ze op een spook. Ze veegde haar tranen weg. Met een harde blik vervolgde ze haar weg. Ondanks dat ze pantoffels met een hak aan had, was ze geruisloos. De donkere gangen, die spookachtig verlicht werden door de kandelaren aan de muur, maakten haar niet bang. Sterker nog, het zorgde ervoor dat ze zich prettig voelde. Voelde als thuis.

De tocht naar boven, naar de toren van de Uilenvleugel, zou normaal gesproken vermoeiend zijn geweest. Maar het witte poeder zorgde ervoor dat ze helemaal geen vermoeidheid voelde. Het zorgde ervoor dat ze niets voelde. Het verdriet dat ze eerder had gevoeld, had plaats gemaakt voor een leeg gevoel. Ze kwam bovenaan de trap uit en keek rond. De uilen waren wakker, vlogen in en uit de Uilenvleugel, maar het waren allemaal irrelevante uilen. De uil die ze zocht, haar uil, zat altijd op dezelfde plek, op de rand van het balkon. Aphrodite vervolgde haar weg naar hem. De zwarte kerkuil begroette haar met een zachte rasp, en Aphrodite liet haar hand over zijn veren heen gaan. Met haar andere hand pakte ze zijn pootje beet en bond de brief vast aan zijn pootje. Met een laatste aai over zijn veren keek hij haar aan. “You know where to go.” Dat was het enige wat ze zei. Het was bijna alsof de uil knikte. Hij wist dondersgoed waar hij naar toe moest. Hij had de vlucht al zo vaak gevlogen. Sinds dit schooljaar alleen al veertig keer. Aphrodite knikte naar hem. De uil zette zich eventjes af tegen de rand van het balkon en steeg toen op.

Aphrodite keek hem na, tot dat hij slechts helemaal uit haar gezichtsveld verdwenen was. Een zachte zucht ontsnapte uit haar mond en ze draaide zich om, teruglopend naar de leerlingenkamer van Gryffindor.