Dilemma

De bruinharige jongen was net uit de dervish and banges gekomen om wat nieuwe inkt aan te schaffen, aangezien hij zo dom was geweest zijn huidige potje om te stoten. Iets wat nog een lelijke gitzwarte vlek op de grond had veroorzaakt ook. Een heerlijke, zoete geur drong zijn neus binnen waardoor hij zijn hoofd omdraaide en keek naar het winkeltje aan zijn linkerzijde. Een diepe frons speelde met zijn wenkbrauwen waardoor er diepe rimpels op zijn voorhoofd tevoorschijn kwamen. Honeydukes was het winkeltje waar hij op het moment voor tot stilstand was gekomen. Oh, wat haatte hij zulke winkels waar je de heerlijke geur van de versnaperingen die zich binnen bevonden buiten al kon ruiken, maar tegelijkertijd hield hij ervan. Echt een haat-liefdesrelatie zou je het kunnen noemen. Met een diepe zucht keek hij naar de tentoonstelling in de etalage, zal hij naar binnen gaan en wat kopen? Of zou hij volhouden en zijn dieet waar hij speciaal zulke tussendoortjes had uitgehaald niet schaden? Gefrustreerd, bijna zelfs kwaad, keek hij naar de lekkernijen in de etalage. Al snel viel zijn oog op iets wat hij toentertijd altijd in Duitsland als een jong kind verzot op was, en al jaren niet meer op had. Een diepe zucht verliet zijn longen terwijl hij er gewoon naar liep te staren. Een ding wist hij zeker: de volgende keer nam hij een andere route als hij weer terug naar hogwarts zou gaan.

{+ 1st post Laila, daarna open wat mij betreft

(niet proofgelezen (a))

Nog steeds was zijn blik gefocust op de etalage waar de medewerkers van honeydukes overduidelijk hun uiterste best op hadden gedaan om klanten te trekken, en damn het werkte goed. In het winkeltje was het druk met voornamelijk jongeren die snel even wat lekkere versnaperingen gingen halen om, bijvoorbeeld, docenten in de lessen dwars te zitten. Gunner wist echter dat het niet bepaald een slim idee was om een hele voorraad zoetigheid aan te schaffen, vanwege het feit dat hij leed aan jeugddiabetes. Het betekende dan niet dat hij totaal geen suiker mocht binnenkrijgen, je hebt simpelweg al snel genoeg de dagelijkse aanbevolen hoeveelheid suiker binnen. Het zit namelijk onderhand overal in. De Duitser was zo diep in zijn gedachtes verzonken dat hij geschrokken naast zich keek toen hij ineens zijn naam hoorde. Zijn blauwe ogen maakten contact met die van iemand van zijn house. Laila Ryder om precies te zijn. Hij had pas nog met haar gesproken tijdens de kookles van Mr. Ramsay. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen ze op precies dezelfde manier zijn woorden herhaalde die hij tegen haar had gezegd tijdens de kookles toen ze gefascineerd naar een vork stond te kijken. "Hebben mijn woorden van kookles zoveel effect op je gehad dat je het nog precies voor je kan halen?" zei hij plagerig en grinnikte vervolgens geamuseerd terwijl hij lichtjes met zijn hoofd schudde. Bij haar vraag haalde hij zijn schouders op, het was niet dat hij niet kon kiezen want hij had zijn ogen zonder twijfel gericht op die specifieke snoepjes van vroeger. Het was eerder dat hij niet wist of het een verstandig besluit zou zijn om ze te kopen, aangezien hij van zichzelf wist dat hij er waarschijnlijk niet vanaf zou kunnen blijven als hij ze zo verleidelijk in zijn kamer ergens in de hoek zou zien liggen. "Ik weet precies wat ik wil, het is eerder de vraag of ik het ga kopen of niet," antwoordde hij. De bruinharige jongen zijn ogen vielen al snel op het tasje in haar hand. "Jij hebt al inkopen gedaan zie ik?" merkte hij op en keek haar weer aan terwijl hij zijn handen in de zakken van zijn jas stak. Het was al aardig koud buiten, iets kouder dan hij had verwacht waardoor hij dus niet een bepaald warme jas had aangetrokken.

Hij grinnikte toen ze dat zei met een lach. Natuurlijk wist hij wel dat het niet zo was, hij vond het gewoon leuk om zo nu en dan een plagerige opmerking in een gesprek te gooien. Zelf kon hij ook aardig wat sarcasme gebruiken, dus hij kon het zeker van haar hebben. Hij vond het maar niks als iedereen alles te serieus opvatte. Naar zijn mening moest je soms gewoon wat leven, niet doen alsof je de hele dag serieus aan het werk ben in een les. Hij knikte toen ze zei dat haar moeder soms wat geld opstuurde naar der, vandaar dat ze inkopen had gedaan. “Maar er is best een kans dat ik het dadelijk gewoon weer ga veranderen hoor, ik doe altijd aan mijn kleding frunniken, en nieuwe dingen opnaaien, of juist weghalen,” vervolgde ze waardoor hij grinnikte. "Dus je bent nog creatief ook merk ik?" vroeg hij. Hij had het niet echt aan der kleding gezien dat ze der zelf nog aangezeten had. Dan had ze het in ieder geval goed afgewerkt, al had hij er niet echt veel verstand van natuurlijk. Hij hield zich niet enorm bezig met zijn kleren. Als het matchte, lekker zat en er oké uitzag vond Gunner het helemaal best. "Als ik zoiets zou proberen met mijn kleren dan zou ik het gegarandeerd verkloten. Ik ga het niet eens proberen" vervolgde de Duitser geamuseerd. Hij zag al voor zich hoe hij een gat in een broek zou proberen te make en dat je dan overduidelijk zou kunnen zien dat het door een schaar geknipt was. Gunner wendde zijn blik weer af naar de etalage en keek vervolgens naar de drukte die zich binnen in het winkeltje bevond. Ze waren echt niet de enige die wel zin hadden in iets zoets. “Als jij mij nou helpt met iets lekkers uit te zoeken, dan help ik jou met de keuze of dat je iets moet kopen? Wat wil je eigenlijk kopen?” stelde Laila voor waardoor hij zijn blik weer met de hare verbond. "Hmmm.. deal" grinnikte die en was gelijk van plan het raarste snoep wat er was voor haar uit te zoeken, zo iemand was hij wel. "Maar, ik ben van Duitse afkomst en ik ving toen ik hier langs liep een glimp op van wat ik vroeger altijd at in Duitsland," legde hij uit. "Damn wat heb ik dat lang niet meer op" kreunde hij onderhand. "Het heet Haribo, ken je dat?" vroeg hij. Hij wist eigenlijk niet eens waar Laila vandaan kwam, misschien hadden ze het waar zij vandaan kwam ook wel. Het was in ieder geval aardig schaars in deze streek, vandaar zijn enthousiasme.

Hij knikte toen ze voorstelde dat ze hem wel eens wilde helpen als hij een keer wilde frutselen aan zijn kleren. “Als ik ineens een wilde geniale ingeving krijg, dan zal ik je informeren, okay?” grinnikte hij geamuseerd. Zover hij zichzelf kende zou dat waarschijnlijk niet snel zijn. Tenzij hij haar echt een keer tegen kwam als hij onder invloed van iets was en heel impulsief tegen haar zou zeggen dat ze zijn broek wel aan flarden mocht knippen of iets dergelijks. Nadat hij had gevraagd of ze de snoepsoort haribo kende en ze daarop nee antwoordde schudde hij plagerig afkeurend zijn hoofd. “Beste snoep dat er bestaat, en je kent het niet? Dan moet ik het je zo toch wel even laten proeven hoor,” verklaarde hij. Okay, misschien overdreef hij nu een beetje maar hij was er vroeger in ieder geval verzot op. Hij mocht echter nooit zoveel hebben natuurlijk, dus áls hij wat mocht dan was het extra sensationeel. Ze prikte hem vervolgens in zijn borst en stelde voor dat ze maar eens snel die snoepjes van hem moesten gaan opzoeken,; aangezien ze honger had als een paard. Hij grinnikte toen ze daarna de deur formeel voor hem openhield en zei dat hij eerst mocht gaan. “Danku, mevrouw Ryder,” speelde hij met haar toneelstuk mee om vervolgens even te grinniken en liep het snoepwinkeltje binnen. Een heerlijke zoete geur kwam hem tegemoet waardoor hij spontaan honger kreeg. Okay, Gunner. Houdt je in, niet de hele winkel leegkopen. Hij liet zijn ogen glijden langs alle soorten snoep die ze hadden en al snel vielen zijn ogen op zijn geliefde haribo. Natuurlijk waren er veel verschillende soorten, dus dat zou ook nog een uitdaging zijn. Welke soort zou het worden? Vrolijk pakte hij haar arm vast en trok der mee naar de schap waar alles was opgesteld. “Herken je het nu misschien?” grinnikte hij terwijl hij de zakken een voor een scande.