Not your kind of people || closed

Met zijn blik op de grond gericht en zijn tas stevig tegen zich aangeklampt, liep de jongen door de gangen van de school. Als je naast hem zou komen lopen, zou je merken dat hij zachtjes woorden aan het prevelen was. Op het eerste gezicht zou het lijken alsof hij gewoon wat random woorden aan het prevelen was, maar als je een beetje verder nadacht, zou je na een tijdje misschien doorkrijgen dat hij de tekst van een liedje aan het prevelen was. Een lullaby dat zijn moeder vroeger altijd voor hem zong als hij gekalmeerd moest worden. Nadat zijn moeder omgekomen was, was de jongen zelf begonnen met het zingen van dat liedje van zodra hij nerveus was en iets nodig had om ervoor te zorgen dat zijn hart wat minder snel klopte. De reden dat hij nu was begonnen met het zingen van dat liedje, was erg simpel. Nog maar een paar minuten geleden had hij een preek van jewelste van een leraar gehad omdat hij een taak niet op tijd ingeleverd had en dat had ervoor gezorgd dat zijn donkere kijkers waren volgesprongen met tranen. Het gegniffel van de leerlingen om hem heen, had ook niet echt geholpen met het bedwingen van de tranen en dus had hij zijn tas gepakt en was het lokaal uitgestormd voordat ze hem weer konden beginnen te treiteren.

De gang die ineens gevuld werd met leerlingen, maakte duidelijk dat de lessen op z’n einde waren gekomen. Zo heel veel had hij dus niet van de les gemist, alleen misschien de uitleg over een nieuwe taak die de volgende les waarschijnlijk binnengeleverd moest worden. Rudolf beet op zijn lip toen hij voelde hoe een aantal mensen tegen hem aanliepen, maar hij weigerde op te kijken. Op de een of andere manier vonden mensen vaak dat hij hen ‘uitdaagde’ van zodra hij anderen aan keek, dus hield hij zijn blik deze keer strak op de grond gericht terwijl hij rustig probeerde verder te lopen. Hierdoor had hij niet gezien dat iemand in het midden van zijn weg was blijven staan en de impact van de klap zorgde ervoor dat de vijftienjarige met al zijn hebben en houden op de grond terecht kwam.

“Kan je niet uitkijken waar je loopt, Abernathy?”

Zelf nu hij op de grond lag, durfde de jongen gewoon niet op te kijken om te zien tegen wie hij juist gelopen was. Zelfs toen zijn tas uit zijn handen werd getrokken en de boeken in het rond werden gezwierd, bleef hij zijn blik op de grond gericht houden. Een enkele trap in zijn maag, zorgde ervoor dat hij zijn ogen sloot terwijl een paar tranen over zijn wangen heen rolden. Pas toen hij er vrij zeker van was dat diegene waar hij tegenaan gelopen was vertrokken leek te zijn, durfde hij zich overeind te duwen en langzaam begon hij de boeken die door de gang gegooid waren op te rapen en weer in zijn tas te stoppen. Hij was zo gefocust op het oprapen van zijn boeken, dat hij pas merkte dat er iemand bij was komen staan toen hij een van zijn boeken opgeraapt had en de voeten opmerkte die in zijn gezichtsveld verschenen waren. Zelfs nu durfde hij nog niet eens op te kijken terwijl hij rechtop ging staan en het boek in zijn tas moffelde. ”Stout,” was het enige woordje dat zijn lippen verliet nadat er na een paar seconden nog niets gebeurd was. Aangezien de ander nog niet geprobeerd had om hem te slaan of zijn boeken terug af te nemen, durfde Rodulf het aan om op te kijken terwijl hij de tranen met de palm van zijn hand van zijn wangen veegde.