False Accusations

Het was weer eens zo ver. Waarom was hij altijd de enige die bij het afdelingshoofd moest komen als er dingen mis waren gegaan? Wat kon hij er aan doen dat een paar studenten het in hun hoofd hadden gehaald om een hele bak met kikkers mee te nemen naar binnen? Want je kon al raden, die beesten waren natuurlijk ontsnapt en hij was weer degene geweest die het dichtst bij de kapotte bak had gestaan. Daarom had hij er de schuld van gekregen, al had hij helemaal niks verkeerds gedaan! Gewoon op de verkeerde plek op het verkeerde moment staan en hop, hij was de boosdoener. Het had hem al een hele namiddag gekost om alle kikkers terug te vangen, een taak die hij onder het oog van een prefect had moeten uitvoeren, dus die had er wel voor gezorgd dat hij er geen één had gemist.

En daarna had hij nog een hele preek gekregen van het afdelingshoofd ook. Nogal een geluk dat er geen punten waren afgetrokken, aangezien hij had blijven volhouden dat het niet zijn schuld was geweest. Omdat ze ook geen bewijzen hadden, hadden ze hem nog het voordeel van de twijfel gegeven. Maar hij zat er wel mee, het was geen fijne ervaring. Dus terwijl hij onderweg was naar de common room van Hufflepuff, was hij totaal niet aan het opletten. Hij merkte het meisje pas op toen hij tegen haar aan liep. Eerlijk, hier moest hij geen gewoonte van maken. ”Sorry ah damn, ik zag je niet, gaat het?” Vroeg hij snel, struikelde alweer over zijn woorden omdat hij zichzelf geen houding wist te geven. Heel mooi allemaal..

&Alice

Al bij al was vandaag echt een rotdag. Eerst dat hele gebeuren met die kikkers, dan het afdelingshoofd, en nu dit. Hij was gewoon tegen iemand op gelopen en had zichzelf daarmee in het proces best wel pijn gedaan. Maar dat vond hij nog het ergste niet, hij vond het erger dat hij iemand anders misschien pijn had gedaan. In dat opzicht was hij wel een watje, hij zou zelf nooit boos worden als iemand tegen hem liep en hij voelde zich altijd gelijk schuldig als hij het zelf veroorzaakte. De tas van de Ravenclaw studente was ook op de grond gevallen, door zijn toedoen. Meteen verontschuldigde hij zich, wat wel normaal was, in zijn ogen. Ze leek het ook wel te appreciëren. 'Het geeft niks, en ja het gaat wel, met jou ook?' Kaatste ze terug. Chester wreef even over zijn pijnlijke bovenarm. "Niks dat niet over gaat, thanks", Glimlachte hij dankbaar, ook blij dat ze niet boos was.

'Meestal ben ik degene die tegen mensen opbotst, jeweetwel, met mijn neus in de boeken' Bekende ze toen. De jongen was ondertussen naar haar tas gelopen, om hem op te rapen voor het meisje. ”Pfoe, dat merk ik”, Zei hij geamuseerd. Hij gaf haar haar tas aan. ”Ze zouden het moeten verbieden om boeken zo zwaar te maken”, Grapte hij. Het was ook een manier om zijn gedachten even te verzetten van de gebeurtenissen van die dag. ”Niet dat ik zo veel lees tho. Oh, ik ben Chester, trouwens”, Ratelde hij verder. Right, misschien moest hij iets minder praten want zo maakte hij ook maar een slechte indruk.

Eenmaal hij begon te praten, duurde het wel een tijdje voor hij besefte dat hij misschien iets te enthousiast bezig was. Misschien had ze helemaal geen zin om tegen hem te praten. Hij zou haar niet blamen tho, hij had haar zonet gewoon omver gelopen als een of andere lompe sukkel. Gelukkig had hij wel manieren geleerd thuis en had hij zich snel verontschuldigd. Hij voelde zich er dan ook echt schuldig over, anders zou hij het niet zo gemeend kunnen zeggen. Het was voor hem dan ook logisch dat ze haar tas op raapte, al was die zwaarder dan hij eerst gedacht had. 'Ja, je zou toch zeggen dat ze die boeken wat lichter zouden kunnen maken met alle magie die we bezitten' Stemde ze in met zijn woorden. Daar maakte ze wel een goed punt. Waarom was er geen spreuk voor? Of er was er wel een, maar helaas kende hij die dan niet.

Voor hem zou het niet echt van pas komen, zoveel las hij toch niet. Alleen als het echt moest, voor school. 'Je zou eens meer moeten lezen, het is ontspannend en je kan ontsnappen aan de realiteit' Argumenteerde ze. Hij knikte even begrijpend. "Ik beleef mijn avonturen liever zelf, denk ik", Zei hij, haalde even schouderophalend zijn hand door zijn warrige haren. 'Chester he, leuke naam, ik ben Alice' Stelde ze zichzelf voor. "Dank je. Ondanks de nogal pijnlijke start, aangenaam", Grinnikte hij. Hij voelde zich alleszins al een stuk vrolijker dan daarnet. "Dus.." Vroeg ze toen echter, "Waar kwam je vandaan dat je zo in gedachten verzonken was?' Zijn gezicht betrok een beetje. "Ik kreeg de schuld van iets wat ik niet heb gedaan en moest net bij het afdelingshoofd komen", Hij zuchtte kort. "En was me dàt een preek", Hij probeerde het een beetje weg te lachen. "Ik denk dat hij er uren op heeft zitten oefenen", Grinnikte hij. Hij tilde zijn kin op, zette zijn vingertopjes tegen elkaar en probeerde zo goed mogelijk de stem van het afdelingshoofd van Hufflepuff na te doen. "Meneer Lennox, zo'n gedrag zijn we niet van u gewend. U zou beter moeten weten. Uw ouders zullen hier van horen!" Verder kwam hij niet omdat hij in de lach schoot. Achteraf gezien was het dan toch wel een beetje grappig geweest..

Avonturen zelf beleven was hier op Hogwarts zeker geen moeilijke opgave. Je moest maar 200 meter het verboden bos in lopen en je zat al volop in de spanning. Toch in zijn geval, hoewel hij zich vaak heel heroïsch voor deed en voelde, raakte hij dan wel weer snel in paniek als er dan ook echt eens iets engs gebeurde. In zijn eentje zou hij dan ook nooit gevaarlijke dingen doen. Hij had gemerkt van zichzelf dat hij makkelijker kalm bleef als er andere mensen bij waren. Misschien omdat hij zich dan deels verantwoordelijk voelde voor hun veiligheid. Hij wist ook niet hoe of waarom, maar het was nu eenmaal zo. Zichzelf opofferen als hij daarmee iemand uit de problemen kon helpen, was dan ook iets wat hij zonder aarzelen deed. Al was dat vandaag duidelijk tegen zijn wil gebeurd. Hij zou het nog minder erg vinden als het om andere Hufflepuffers ging, maar hij betwijfelde het. Hij zag nu niet bepaald voor zich dat mensen van zijn afdeling bakken met kikkers zou stelen om ze los te laten in school.

En daarom had hij er voor moeten opdraaien, verkeerde plek, verkeerde moment. Het verhaal legde hij in het kort uit aan Alice. Inclusief een mooie nabootsing van de preek die hij had gekregen. Al kwam hij niet echt ver, hij schoot te snel in de lach, iets wat het Ravenclaw meisje ook niet kon tegenhouden. 'Okay, je moet toegeven dat het nog best grappig is.." Zei ze, en hij dacht er even over na. Al leek ze die stilte verkeerd op te vatten. "Ik bedoel, het is natuurlijk niet leuk om ergens de schuld van te krijgen als je het niet gedaan hebt" Legde ze snel uit. "Oh nee, ik snap je wel. In principe is het wel grappig. Ik zit niet heel erg diep in de problemen, alleen een waarschuwing gekregen", Glimlachte hij geruststellend.

"Mag ik vragen waar je de schuld van kreeg? of wil je daar niet over praten? of moet je snel weg? dat snap ik ook wel.." Vroeg ze, en nu was hij een keer niet degene die aan een stuk door praatte. "Ik moet nergens heen, en tuurlijk wil ik er wel over vertellen", Zei hij rustig. Hij haalde even adem, hij wist precies hoe hij het moest vertellen. Als een of ander spannend verhaal, gezien ze zo graag boeken las. "Eerder vandaag..", Begon hij dan ook met een dramatische, mysterieuze stem. "Liep een onschuldige Hufflepuff jongen door de gangen van Hogwarts", Vervolgde hij, maakte er een groots gebaar bij met zijn armen. "Nietsvermoedend kwam hij voorbij de toiletten op het vijfde, waarbij hij een enorm kabaal opmerkte. Uit nieuwsgierigheid ging de jongen kijken wat er aan de hand was, maar..", Hij liet een pauze vallen. "Dat had hij beter niet gedaan!" Hij vouwde zijn armen achter zijn rug. "Uit de badkamer kwam een hele stroom aan kikkers! Enkele mysterieuze figuren hadden bakken vol kikkers in de badkamer gezet, waarvan er een paar kapot waren gegaan. Snel wou de jongen zich uit de voeten maken maar helaas!" Hij gooide zijn armen in de lucht. "Ondanks dat de jongen er niks mee te maken had, werd hij op de crime scene op heterdaad betrapt en kreeg hij de schuld van de hele rampzalige situatie."

Vanaf hij begon te vertellen op de manier die hij had uitgekozen, wist hij dat hij de juiste keuze had gemaakt. Ze hing bij wijze van spreken aan zijn lippen, bleef hem gedurende zijn hele verhaaltje gespannen aankijken. Het was een wilde gok geweest, maar de situatie uitleggen aan de hand van een soort heldenverhaaltje, werkte wel. En hij voelde zich er ook wel cool bij, ondanks dat de held deze keer wel betrapt werd op iets wat hij niet had gedaan en er de schuld van kreeg. Maar hij zou zijn wraak nog wel krijgen. 'Bedankt voor het vertellen" Glimlachte ze toen hij klaar was. "Het klonk alsof je een boek aan het vertellen was, in plaats van iets wat je net hebt meegemaakt" Zei ze, waarop hij lachte. "Ik zei toch, ik beleef al genoeg avonturen om nog boeken te moeten lezen", Grinnikte hij. 'Wat een saai leven heb ik eigenlijk' Zei ze toen, waarop hij zijn wenkbrauw even ophaalde. "Aah, vast niet! Er is hier zoveel te doen, sowieso maak je ook leuke dingen mee", Zei hij bemoedigend. ”Eerlijk, met sommige professoren hier is elke les een avontuur op zich”, Grijnsde hij. Vliegende glazen bollen, dingen die van vorm veranderden, wist hij veel. Alles was spannend, als je er maar met de juiste blik naar keek.

Misschien lag het ook gewoon aan hem. Het leek soms wel alsof hij het avontuur aan trok. Niet altijd de leuke soort tho. Zoals die keer in het bos, dat was wel minder geweest. En vandaag was nu ook niet echt geweldig geweest. Maar goed, hij overleefde het nog steeds, dus zo erg kon het ook niet zijn. "Ja daar heb je gelijk in", Stemde Alice met hem in. "Ik weet nog in het eerste jaar, het was de eerste keer dat we in de les toverdranken een drank ook echt gingen maken.. En ik was afgeleid en het mislukte nogal", Vertelde ze. Chester lachte luidop. "Ja precies, ik kan me echt voorstellen wat je bedoelt", Grijnsde hij. Hij zag het echt voor zich, ontploffende ketels enzo. Echt veilig was het soms niet, les volgen op Hogwarts.

"Dus ja okay, ik maak ook wel eens iets mee, maar soms zou ik willen dat ik echt iets spannends mee maak, snap je?" Zei ze, en hij knikte. "Komt wel nog, maak je geen zorgen", Stelde hij haar gerust, schonk haar een korte knipoog. "Jij maakt nog eens dingen mee, al zijn het soms geen leuke dingen.. Zoals nu.. Maar je hebt wel een verhaal om te vertellen", Vervolgde ze. "Dat is zeker waar. Hé, anders neem ik je ooit eens mee op avontuur, wat zeg je daar van?" Stelde hij toen opgewekt voor. Vandaag zou waarschijnlijk niet meer lukken want door de hele gebeurtenis had hij zijn huiswerk nog niet kunnen maken, maar later die week had hij sowieso wel ergens tijd.

Op avontuur gaan was sowieso ook wel leuker als je met meerdere mensen was. En hij vond haar wel aardig, op zich, misschien een beetje heel voorzichtig maar dat zou wel los lopen. Vooral omdat hij dat soort gedrag nu eenmaal in mensen teweeg kon brengen. Met Jane was het net hetzelfde geweest, al was zij wel iets spontaner dan haar mede Ravenclawer hier. Die leek niet meteen heel erg enthousiast over zijn voorstel. "Meen je dat?" Vroeg ze twijfelend, en Chester glimlachte. ”Zeker wel”, Knikte hij toen. "Dat lijkt me leuk", Gaf ze toen toe. Hij gaf haar zachtjes een duwtje met zijn schouder. "Ja echt wel, we maken het gewoon leuk", Zei hij, zelf nu ook wel enthousiaster over het idee. "Laat maar weten wanneer en wat voor avontuur het word", Zei ze. De jonge Hufflepuffer grijnsde breed. "Is helemaal goed! Oké, maar nu ga ik er vandoor. Tot later alright?" Zei hij opgewekt, helemaal opgevrolijkt door het gesprek. ”En bedankt om me op te beuren”, Zei hij daarom nog, waarna hij nog even flauwtjes zwaaide en zich toen richting de Hufflepuff common room begaf.