Paco. [&CLAIRE BARROW]

Evan onderdrukte een grijns. Hij had het eerste perkament gewoon voor de lol verstuurd omdat hij zich heel erg verveelde en omdat hij klaar was met zijn huiswerk. Na een paar minuten was er een andere uil naar hem gekomen met het antwoord en hij was geïnteresseerd geraakt. Heel het deel over Paco had hij wel grappig gevonden en hij had het wel leuk gevonden dat ze er zo op reageerde, want een hij kon het nooit geweest zijn. Geen enkele jongen die hij kende sloot de brief af met ‘kisses’. In elk geval leek ze hem wel een interessant persoon en iemand waarmee hij misschien vrienden zou kunnen worden. Hij hield maar even uit zijn gedachten hoe hij zou reageren als ze een Hufflepuffer of een Gryffindor was, maar besefte zich toen dat hij uitzonderingen kon maken als diegene in kwestie niet echt als iemand van zijn afdeling reageerde. Tenzij het een Slytherin was natuurlijk, want Slytherins waren geweldig. Evan keek even in zijn kledingkast en besloot om voor een jeans te gaan en voor een zwart shirt met een V-hals waarover hij een dikke zwarte trui trok. Hij ging met zijn handen door zijn haar en bewerkte het lichtjes met gel zodat zijn dikke haar een beetje gefatsoeneerd was en stak zijn wand netjes in zijn jeanszak. Vervolgens draaide hij zich om en ging de trappen af. Inmiddels was het kwart voor acht en naar Hagrid’s Hut vanaf Slytherin’s dorm was wel even lopen. Terwijl Evan onderweg was dacht hij na over wie het kon zijn. Het zou grappig zijn als het de hele tijd Jane was, maar had deze hem niet herkend aan zijn sarcasme? Geen idee. De jongen rende een paar trappen op en ging via een portret die naar de zijkant van Hogwart’s grounds leidde naar buiten. Het duurde niet lang voordat hij buiten stond en op zijn gemakje begon hij te lopen naar Hagrid’s Hut terwijl hij een sigaret opstak. Hij nam een trekje en blies de rook langzaam uit. Hij kantelde zijn hoofd wat naar achteren, nam nog een trekje en blies de rook vervolgens in kringetjes uit. Dit herhaalde hij net zo lang tot hij op het pad stond dat naar Hagrid’s Hut leidde. Verveeld zijnde ging hij op een steen zitten en wachtte tot ze zou komen.

Haar blik ging naar de klok die in haar, gedeelde, kamer hing. Het was nu kwart voor acht, wat haar recht liet staan om zich klaar te maken. Ze had namelijk afgesproken met iemand die ze niet kende en waarvan ze niet eens wist van welk House hij kwam. Ze noemde hem, om het makkelijk te maken, gewoon Paco. Ze had een afspraak met Paco. Claire had haar schoolkleren ingewisseld voor iets simpels, maar toch niet te opvallend. Felle kleuren moest ze nu niet hebben, aangezien ze naar het Forbidden Forest ging. Haar haren liet ze gewoon voor wat het was. Het was niet dat ze echt een date had. Right? Ach, ze wist het allemaal niet ze goed. Ze verliet in stilte haar kamer, liet haar kamergenoten weten dat ze even een vriend ging opzoeken van een ander House. Over de Houses gesproken. Ze wist niet eens van welk House hij was. Stiekem hoopte ze dat het iemand van Ravenclaw of Hufflepuff was, zelf Gryffindor mocht. Maar bij Slytherin had ze zo haar vraagtekens. Ze wist niet precies wat het was, maar het was bijna een verplichting om iets tegen die groep te hebben als Gryffindor student. Wie of wat het was, zou ze zo wel zien. Ze besloot alvast om niet direct te beginnen met vooroordelen te vellen. Haar eerste indrukken waren positief geweest, dus verder kon ze nog niets zeggen. Claire stapte het pad op, dat recht naar Hagrid's hut leidde. Toen de hut in zicht kwam, zag ze al iemand op een steen zitten, maar dit was nog te ver om hem te herkennen, moest ze hem kennen.

Terwijl hij nog steeds op het meisje wachtte met wie hij had afgesproken blies hij de rook steeds langzamer uit zodat het op een gegeven moment net leek alsof hij een vlammenwerper had gemaakt van sigarettenrook. Zijn vrienden zouden echt wel de details willen horen als hij hun vertelde dat hij random een brief had gestuurd en een afspraak had gemaakt met een meid. Zijn vrienden waren top en zo, maar ze waren echt veel te veel uit op de gore details. De eerste vraag die hij meestal kreeg als hij terug naar huis kwam in een vakantie was of hij het een meisje al naar haar zin had gemaakt. Hij wist precies wat ze daarmee bedoelden, maar hield zich altijd weer van den domme alsof hij geen idee had dat zoiets mogelijk was tussen een jongen en een meisje. Ze noemden hem preuts en zielig omdat hij dat nog niet gedaan had met een meisje, maar daar trok Evan zich vrij weinig van aan. Gelukkig had hij ook nog twee vrienden in zijn vriendengroep zitten die hetzelfde dachten als hem, maar dan nog een beetje anders. Zij waren gewoon op de ware aan het wachten of hadden simpelweg geen tijd voor een vriendin. Evan had wel tijd, maar wilde… ook op de ware wachten? Hij had geen idee. Hij was er gewoon nog niet zo mee bezig. Als zijn vrienden een mooie chick voorbij zagen komen met strakke kleding dan ging er in hun hoofden iets anders om dan bij Evan. Evan was dan ook verschrikkelijk als een meid bij hem uit kwam huilen wat gelukkig nog niet al te vaak gebeurd was. Bijna niet eigenlijk. De jongen draaide zijn hoofd toen hij voetstappen hoorde en kwam langzaam overeind. Hij blies de rook traag uit zodat het even leek alsof hij één of ander gevaarlijk figuur was, maar vervolgens gooide hij de sigaret op de grond en gaf er een trap op zodat het gedoofd werd. Met zijn handen in zijn zakken liep hij op de meid af en fronste met zijn wenkbrauwen. ‘Codewoord?’ vroeg hij heel droog aan haar.

Eenmaal ze dichter bij kwam en de jongen duidelijk kon zien, herkende ze hem wel van ziens. Zijn naam ontging haar echter. Ze haalde kort haar mondhoek op bij het eerste woord dat hij zei. "Ik dacht dat de prins geen behoefte had aan een wachtwoord, maar als je erop staat," Ze glimlachte even, om haar eigen nervositeit te verbergen. "Paco, dat zou in de juiste richting moeten gaan." Ze was van nerveus, wat niet van haar normale doen was, maar wie was dat ook niet als hij of zij voor het Forbidden Forest stond met het idee om er direct in te gaan wandelen. Ze was er al eerder geweest tijdens de lessen over de mystieke wezens, maar dat was het dan ook.

Toen hij dichterbij kwam zag hij eindelijk wie hij voor zich had en hoewel hij haar natuurlijk wel eens had gezien in één of andere les, herkende hij haar niet bij naam. Hij wist ook niet genoeg van haar om te beoordelen of hij haar zou mogen of niet, maar aan haar reacties af te leiden op zijn brieven kwam dat wel goed. Hij wist echter niet hoe erg ze was in het op prijs stellen van directe antwoorden en sarcastische opmerkingen, maar dan zou hij daar wel achter komen. Het was voor hem niet moeilijk op te merken dat ze nerveus was en hij vroeg zich af waar dat voor nodig was. Ze was toch niet nerveus voor hém? Hij wist dat hij de looks had, maar… Grapje. Hij vond zichzelf oké, maar hij kon nu niet bepaald zeggen dat hij zichzelf echt goddelijk vond. Hij deed moeite voor zijn uiterlijk, maar dat was het dan ook. Het was niet dat hij met zijn spieren ging pronken of zo, hij droeg zelfs vaak van die truien die zijn lichtelijk gespierde borstkas zo goed mogelijk verborgen. Het feit dat ze hem een prins noemde wees er al op dat zij weldegelijk diegene was van de brieven, maar haar ‘codewoord’ maakte het officieel en hij grijnsde. ‘Dat is inderdaad zeer goed, Princess,’ sprak hij en hij knipoogde naar haar. Hij had zin in nog een sigaret, maar hij had er net al een gerookt en bovendien zou de rook verraden dat ze het bos in gingen. ‘Zullen we dan maar?’ En zonder echt op haar te wachten liep hij al in de richting van het bos. ‘Paco staat ergens aan de rand van het bos te grazen dus als er iets is moet je maar gillen en dan staat hij er al voor je.’ Het zou nu lollig zijn geweest als hij de spreuk Expecto Patronum kende en zijn Patronus een ezel was.