Spider? [&TORRANCE HAYES]

Cheryl onderdrukte een lichte zucht. Er was gewoon echt weer niks te doen. Het was avond, het was weekend en iedereen was weg. Waarschijnlijk naar een feestje of ergens waar ze niet mochten zijn. Er waren er ook al die naar bed waren gegaan omdat het al één uur ’s nachts was. Cheryl’s been was inmiddels, na een spreuk van de ziekenboeg, genezen. Ze hadden de spreuk eerder niet kunnen gebruiken omdat ze het bot voldoende tijd wilde geven om op zijn eigen te herstellen en blablabla. Vervolgens hadden ze gevraagd wat er met haar oog was gebeurd en Cheryl had daar hetzelfde antwoord op gegeven als aan iedereen die het vroeg aan haar: ze was met haar gezicht op haar hutkoffer gevallen in haar slaap. Omdat het zo dicht bij haar oog was hadden ze geen spreuk gebruikt en hadden ze gewoon gezegd dat ze op moest passen om niet opnieuw te vallen. Beste advies ooit natuurlijk. Maar het zag nog steeds wel alle kleuren blauw en was zo dik als iets. Cheryl onderdrukte een gaap en besloot om naar buiten te gaan. Anders zat ze hier toch maar te piekeren over Romeo. Ze kon sinds dat hij zo agressief was uitgevlogen tegen haar niet meer stoppen met aan hem te denken. Ze had er niet eens over nagedacht om hun vriendschap te beëindigen, gewoon om wat afstand te nemen. Wat trouwens makkelijk ging omdat de lessen tussen hun instonden en ze tijdens de lessen toch niet veel tegen elkaar konden zeggen. Cheryl verwisselde snel haar nachtkleed voor een shortje en een dikke trui. Ze stak haar handen in haar zakken en liep vervolgens naar beneden. Ze wist een perfect schilderij – pas gevonden – dat haar direct naar beneden liet gaan. In de hal uitkomende ging ze naar rechts zodat ze het portret naar buiten kon nemen. Heerlijk toch, heel die logica van de portretten? En geen alarm dat geslagen werd. Cheryl grijnsde toen ze merkte dat ze buiten was en op haar lage sneakers rende ze uitgelaten naar het bos, blij zijnde dat ze haar benen niet meer hoefde af te matten met die vreselijke krukken. Het duurde gelukkig niet al te lang voordat ze in the forbidden forest was. Hoe vaak was ze hier al niet afgedwaald geweest? En nog maar twee keer betrapt geweest. Ze besloot om nu de oostkant te gaan ontdekken en liep die kant dan ook op. Ze had verhalen gehoord over een megagrote spin die hier eens geleefd had. Die wilde ze echt niet tegenkomen. Gelukkig was hij dood. Die gedachte was Cheryl nog maar net gepasseerd toen ze iets op haar schouder voelde en een kreet verliet haar mond terwijl ze zich met een ruk omdraaide.

Oké, misschien was het niet haar beste idee om hier rond te gaan lopen, maar als ze iets positiefs van Stilio had geleerd dan was het dat ze nooit bang moest zijn om door een donker bos te lopen. Er waren zelfs momenten dat ze van hem nooit bang mocht zijn. Ook niet als hij weer eens zijn proeven op haar ging uitoefenen wat meestal wilde zeggen dat hij zijn spreuken op haar ging gebruiken en dat ze stil moest blijven zitten. Dat had geresulteerd in een zeer ernstige verbranding waarbij ze geluk had dat het geen blijvend letsel én geen blijvend litteken had veroorzaakt. Dat laatste was aan Stilio te danken omdat hij zo lief was geweest om een krachtige helende spreuk op haar te gebruiken. Stilio was een zeer goede en krachtige wizard, maar hij gebruikte zijn krachten niet op de juiste manier. Toen het de vorige zomervakantie mis tussen hun was gelopen en hij zijn zoveelste uitbarsting had gekregen, had ze het genoeg gevonden en had ze een punt achter hun relatie gezet. Ze had gezegd dat ze echt niet met hem ging trouwen en dat hun ouders maar iemand anders voor haar en voor hem moest zoeken. Daar was hij zo boos om geworden dat hij maar liefst twee onvergeeflijke vloeken op haar had gebruikt. De eerste was raak geweest en zorgde ervoor dat ze elke nacht zwetend, gillend of huilend wakker werd en de ander had haar op één haar na gemist en kwam ook vaak in haar droom voor, maar was ook meestal de reden dat haar droom abrupt eindigde. Ze had vaak momenten dat ze dankzij de gedachten aan haar verleden niet kon slapen en dan was een wandeling door zo’n bos toch wel de ideale oplossing? Niet dus. Geschrokken zijnde klemde Cheryl haar handen om de armen van de persoon die haar vastpakte en wilde net haar voet hard naar achteren slingeren zodat het tegen zijn scheenbeen kwam – één van de goede dingen aan de relatie met Stilio was dat hij haar vechttechnieken had geleerd wanneer ze zonder haar wand kwam te zitten – maar daar had ze al geen tijd meer voor. De jongen kwam voor haar te staan en Cheryl had geen idee wie hij was, maar ze was wel kwaad op hem. ‘Normaal doen?’ siste ze hem toe. ‘Je had als ieder ander normaal persoon ook gewoon naast me kunnen gaan lopen of iets kunnen zeggen en me niet zo stilletjes besluipen.’ Ze zette haar handen in haar zij terwijl ze de jongen aankeek. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze zich de vechtpartij met Romeo herinnerde en ze beet op haar onderlip. ‘Rot op,’ snauwde ze hem toe. ‘Laat me toch met rust.’ Als ze ergens niet aan herinnerd wilde worden dan was het wel haar ruzie met Romeo en wat hij daarna gedaan had. Deze jongen moest zich gewoon nergens mee bemoeien en oprotten. Meestal toonden dat soort jongens wel bezorgdheid als ze zoiets zagen, maar deze vond het schijnbaar wel amuserend. Met een snelle beweging haalde Cheryl het slijm van haar wang, keek hem met een doodse blik aan en schudde toen haar hand uit… zijn kant op. Lekker voor hem als dat slijm op hem terecht zou komen! ‘Goed, je hebt je kans gehad om me te laten schrikken en om me uit te lachen omdat ik met mijn gezicht tegen mijn hutkoffer gedonderd ben. Ga je dan nu weg? Ik kan types zoals jou momenteel missen als kiespijn.’ Nee, je moest geen aardige woorden van Cheryl verwachten op dit moment. De leugen met de hutkoffer werkte echter wel vrij goed. Niemand mocht weten dat Romeo haar dit had aangedaan. ‘Ga verder met je… opdracht.’ Nu keek ze toch wel een beetje spottend naar de bakken die hij bij zich had. Ah. Strafwerk. Altijd leuk. Niet dus.

Was te dramatisch? Was ze te chagrijnig? Misschien, maar het was avond, ze was geschrokken en ze had bovendien van te voren een hele gedachtegang over Stilio gehad. Gewoon al een paar woorden over die jongen denken was eigenlijk al te veel voor haar. Soms kon ze inwendig zo blij zijn om iets, maar toonde ze dat niet omdat ze zo veel over hém nadacht. Ze wilde dat ze haar gedachten een keertje kon uitschakelen of de tijd kon omdraaien. Soms wilde ze ook dat ze een jongen was zodat ze niet uitgehuwelijkt kon worden aan zo’n akelige man. Misschien als ze een aardige, normale jongen was geweest dat ze was uitgehuwelijkt aan een simpel meisje en dat ze het best nog leuk konden hebben met elkaar. Zij zou dan een ietwat beschermende houding aannemen om haar vriendin zo goed mogelijk te beschermen tegen gevaarlijke jongens van buitenaf en dan zou alles in orde zijn. Maar néé, ze moest weer het vrouwelijke geslacht meekrijgen en moest weer uitgehuwelijkt worden aan zo’n barbaar. Ze had gehoopt dat toetsen en examens de enige moeilijke dingen in haar leven zouden zijn, maar het feit dat haar ouders van niks wisten maakte het nog moeilijker. Het had ook geen zin om haar moeder het allemaal uit te leggen. Ze zou haar waarschijnlijk slaan en zeggen dat ze niet zo’n onzin moest praten. En als ze het al zou weten dan zou ze zich er niks van aantrekken. De familiale tradities waren er zo hard ingeslagen bij haar moeder dat ze toch niet van haar standpunt week. Alix was, naar Cheryl’s weten, met rust gelaten, maar haar zus zou ook niet meer zo’n grote bek hebben als zij werd uitgehuwelijkt aan iemand die niet goed voor haar was. Ze draaide haar hoofd naar de jongen toen deze verder begon met spreken en besefte dat ze een klein deel gemist had, maar dat hij wel schuldbewust leek te zijn. Mooi zo. ‘Nee, dat is gewoon de omgeving die me zo maakt,’ snauwde ze hem toe. Ze haatte het als mensen haar aanspraken op haar slechte humeur. Had ze niet eens één keer het recht om chagrijnig te zijn? Moest ze altijd die nepglimlach op haar gezicht plakken en doen alsof er geen vuiltje aan de lucht was? Blijkbaar wel. ‘Ver weg van jou misschien,’ sprak ze, maar het kwam er deze keer al wat minder snauwerig uit en ze leek al wat te kalmeren. Wat kon hij er immers aan doen dat haar leven zo miserabel was? Ze zuchtte. Ze hoefde misschien niet met de grootste glimlach op haar gezicht rond te lopen, maar ze hoefde ook niet haar problemen over hem uit te roepen. ‘Sorry, oké? Ik ben gewoon wat… geprikkeld.’ Ze schudde het van zich af en liep naar de bakken toe. ‘Twéé bakken?’ begon ze over een ander onderwerp alsof haar chagrijnige houding er nooit was geweest. ‘Wat heb je mispeuterd om die straf voor elkaar te krijgen? En dan nog wel midden in de nacht!’ Ze keek hem met grote ogen aan terwijl ze wachtte op antwoord.

Het was al erg genoeg dat ze haar excuses had aangeboden aan hem, laat staan dat ze er nog een heel verhaal achter ging plakken waarom zij zich zo slecht voelde. Bovendien was het sowieso de bedoeling dat heel haar verleden een groot geheim bleef voor Hogwarts. Ze wilde niet dat de teachers er achter kwamen dat haar moeder haar had uitgehuwelijkt en wilde helemaal niet dat de students dat wisten. Dan zou ze verschrikkelijk geplaagd worden en zou het als een lopend vuurtje rondgaan. Als ze dan eens een knappe gast ontmoette die dan ook nog eens aardig was en haar hart sneller liet kloppen maakte ze totaal geen kans meer omdat hij te weten kwam dat ze eigenlijk verloofd was. En dan ook nog eens met iemand waar ze totaal niet meer van hield. Want ja, ze had ooit van Stilio gehouden, maar dat was nog voordat hij zo raar deed en explosief was geworden. Maar ze had sowieso niet echt het gevoel dat ze ooit nog verliefd zou kunnen worden op de juiste jongen voordat haar schoolcarrière gedaan was. En zodra ze van school af zou studeren zou haar moeder verwachten dat ze met Stilio zou trouwen, bij hem ging intrekken en een gezin ging stichten. En dan, over elf of twaalf jaar, hun kinderen naar Hogwarts zou sturen waar zij de volgende generatie weer op konden voeden als Slytherins. Dat Cheryl oorspronkelijk een Gryffindor was werd dan maar in de doofpot weggestoken. Als Cheryl kinderen kreeg met dat monster dan zou ze direct weggaan en haar kinderen meenemen. En dan mocht haar stomme moeder van haar denken en zeggen wat ze wilde, maar dit ging ze haar kinderen nooit aandoen. En wéér werd ze kwaad op Alix omdat deze het maar zo makkelijk had. Ze draaide haar hoofd naar de jongen toen deze weer begon met spreken, had nu weer in de gaten waar ze eigenlijk was. ‘Dat kan niet,’ zei ze bijdehand. ‘Je zei net dat het amper negen uur was en je kunt die beestjes nu al vinden. Dat wilt zeggen dat ze niet enkel in de nacht voorkomen.’ Hé, als hij haar ging corrigeren dan kon zij dat terug doen, hoor. Ze hield de bak een beetje open zodat hij de Flubberwurm er in kon doen. Ze had het altijd nutteloze dieren gevonden en zag er ook niet naar uit om het aan te raken. Ze was niet het typische meisje meisje dat niet graag slijmerige dingen aanraakte, maar tegen een Flubberwurm zei ze toch wel graag ‘nee’ en bovendien was het de jongen zijn strafwerk. Daar ging zij zich niet mee bemoeien. Ze wilde gerust de bak openhouden zodat hij ze er in kon doen, maar dat was dan ook alles van hulp dat ze zou aanbieden. ‘Cheryl,’ sprak ze en ze keek even naar zijn hand waarmee hij net de Flubberwurm had opgepakt. Wat waren mannen soms toch vettig, zeg. Maar ze zag dat zijn pink de Flubberwurm niet had aangeraakt en tussen duim en wijsvinger pakte ze deze en schudde ze deze grijnzend. ‘Sorry voor mijn bitse reactie,’ zei ze simpel tegen hem waarna ze haar tocht vervolgde door het Forbidden Forest. ‘Misschien vinden we ergens een open plek. Ik denk dat de lichtinval van de maan echt heel mooi is daar.’ Ze draaide haar hoofd. ‘En onderweg kunnen we natuurlijk naar je Flubberwurmen blijven zoeken.’ Ze grijnsde naar hem. ‘Uiteraard zal ik enkel assistentie verlenen als er een bak opengehouden moet worden. Ze dragen en de Flubberwurmen oppakken mag je zelf doen. Het is immers jouw strafwerk.'

In plaats van aan Stilio te denken probeerde Cheryl aan de keren te denken dat zij strafwerk had moeten doen. Nou, ze had die keer dat ze haar opstel niet had gemaakt en zelfs in stukken had gescheurd voor haar teachers ogen toen deze er over begon te zeuren. Ze had die nacht niet geslapen, was aan haar maandelijkse periode begonnen én had verschrikkelijke hoofdpijn. Die nacht, terwijl ze verging van de buikpijn, had ze maar liefst drie bakken met Flubberwurmen moeten vullen én het opstel opnieuw moeten schrijven. En ook een perkament aan voor- en achterkant volschrijven met het feit dat ze haar opstellen niet kapot mocht scheuren, geen grote mond tegen de teachers op mocht zetten en dat haar persoonlijke problemen niet de problemen waren van de teachers. Cheryl was zo arrogant geweest om hem te vragen om heel de zin nog eens te herhalen omdat ze dat echt niet allemaal kon onthouden, hoor. Dat had haar trouwens flink wat puntenaftrek gekost voor haar afdeling en dat had ze geweten. Nog nooit was Gryffindor zo boos op haar geweest als toen. Want hun ‘welverdiende’ punten gingen op in het niets omdat een meisje haar emoties niet binnen kon houden. Het was dat jaar geweest dat Cheryl een enorme hekel begon te hebben aan Gryffindor wat Stilio destijds natuurlijk alleen maar aangemoedigd had. Een paar maanden later ontspoorde het tussen hun en nu bleef zij over met een gebroken hart, een leeg gevoel en nog altijd die haat naar haar afdeling. Ze maakte er geen geheim van naar andere Slytherins toe dat ze liever in Slytherin had gezeten en sommige Gryffindors wisten het ook. Ze zag het aan hun blik als ze aan de tafel kwam zitten en sommigen zelfs op stonden om aan de andere kant te gaan zitten. Ze zagen haar waarschijnlijk als een verraadster, maar niemand zei dat hardop natuurlijk. Dat was ook heel netjes van hun. Cheryl draaide haar hoofd naar Torrance. ‘Dan zijn we het daar in elk geval beiden over eens,’ zei ze met een glimlach, maar over zijn vraag moest ze toch heel even nadenken. Waar konden ze naartoe gaan? Ze had geen idee waar die open plek was, alleen dat het een eindje verderop moest zijn. ‘Laten we hier maar gewoon op gaan,’ sprak ze en vervolgens koos ze heel droog een pad naar rechts, bijna tegen een boom aan. ‘Waarschuw me trouwens als je het geluid van een kat mocht horen. Mijn kitten heeft zo af en toe de neiging om me overal naartoe te volgen. Hij is echt veel te nieuwsgierig. Van wie zou hij het toch hebben?’