Evening out

Het tochtje naar Hogsmeade duurde niet al te lang en was ook niet echt saai, maar toch stak Evan een sigaret op omdat hij het nogal sneu vond om dat in het café zelf te doen. Bovendien had hij zo’n flauw vermoeden dat de man in het café het niet bepaald leuk vond als er in zijn café gerookt werd en Evan had ook nergens iets zien staan waarin hij zijn sigaret kon uitdoven. Terwijl hij naast Jane liep blies hij op onnozele wijze een paar kringen rook naar boven en blies de rest uit toen ze langs een paar jongens kwamen. Hij zag dat ze geïnteresseerd naar Jane keken en Evan onderdrukte een zucht. Te veel hormonen. Toen één van de jongens een stap in hun richting wilde doen keek Evan hem echter met een strakke blik aan die vertelde dat de jongen het beter niet kon doen. Als hij ergens geen zin had dan was het wel dat hij de hele tijd naast een geïnteresseerde puber moest zitten die zijn hormonen niet kon bedwingen en zich het vijfde wiel aan de wagen voelen. Het was immers een vrij knappe jongen en Jane zich er vast wel geïnteresseerd in zijn geraakt ware het niet dat Evan niks over de jongen zei. De jongen nam weer afstand en tevreden zijnde nam Evan een trek aan zijn sigaret. Hij merkte op dat ze bij het café waren en stampte zijn sigaret uit op de grond. ‘Ik spendeer er zowat al mijn weekenden omdat er verder toch geen ruk te beleven is op Hogwarts,’ zei hij tegen haar. Vervolgens maakte hij een achterlijke beweging met zijn hand om aan te tonen dat zij voor mocht. En nu hopen dat ze een rustige avond gingen hebben. Zodra hij de deur achter zich dicht liet vallen kwam er een lekkere warmte door het café heen en Evan liep in de richting van de bar. ‘Twee Butterbeers graag,’ zei hij met een grijnsje naar Jane en ging op één van de krukken zitten. ‘Deze moet je verplicht drinken van me. De rest mag je zelf kiezen.’ Hij knipoogde plagerig naar haar en wachtte tot ze hun drinken zouden krijgen.

Evan had enkel een kort knikje op haar vraag gegeven, maar verder geen uitleg gegeven. Dat moest ook niet echt, dacht hij zo. Het was niet dat er veel uitleg bij gegeven kon worden. Hij zat gewoon graag alleen in Hogsmeade met een drankje, klaar. Zo nu en dan ontmoette hij dan wel eens iemand die in Hogsmeade woonde of op Hogwarts zat, maar ze waren meestal al vrij snel klaar met hem en wilden dan geen contact meer met hem hebben. Voor Evan was dat zo’n natuurlijke reactie geworden van mensen die hij op zijn gedrag kreeg dat hij gewoon niet anders wist. De jongen was het gewend om keer op keer afgewezen te worden en dus was het voor hem nu wel een ontzettende meevaller dat Jane wel contact met hem wilde hebben en een poging wilde doen om hem te leren kennen. Of ze daar spijt van ging hebben kon hij niet met zekerheid benadrukken. Tot nu toe was hij qua botheid nog wel best mild geweest, behalve die ene keer vanochtend dat hij had gezegd dat hij het de moeite voor de meisjes op Hogwarts – en daarmee had hij het dus indirect ook over haar gehad – niet de moeite vond om zichzelf op te leuken. Hij had echter wel wat meer gel in zijn haren gedaan en wat mannelijke parfum opgespoten, dus tot zover zijn moeite voor Jane. Voor de rest droeg hij gewoon zijn normale kleding, maar hij dacht niet dat dat ooit zou veranderen zelfs als hij al een meisje leuk zou gaan vinden. ‘Moet je ook niet worden,’ zei hij. ‘Dronken worden is vreselijk. Dan heb je geen controle meer over jezelf. Dus als je vrienden even later tegen je zeggen dat je met één of andere chick naar bed bent gegaan kun je jezelf niet eens verdedigen, want je herinnert het jezelf gewoon niet meer.’ Hij grijnsde even ten teken dat het hem was overkomen. ‘Ik denk nog altijd dat ze liegen, tho, maar bewijs heb ik niet.’ Hij lachte en gaf een knikje naar de barman toen deze de Butterbeers voor hun neerzette. Zijn blik bleef even hangen op Jane en Evan rechtte zijn schouders. ‘Vind je het normaal om zo naar mijn vriendin te staren?’ vroeg hij brutaal. De barman, een jonge knaap en overduidelijk niet diegene die hier normaal stond, begon te blozen en draaide zich gauw weg. ‘Eikel,’ mompelde Evan. 'Kijk uit voor dat soort spul, Jane. Ze zijn maar op één ding uit. Op één ding zeg ik je.'

Kort keek Jane opzij en hij merkte op dat ze een dankbare blik in haar ogen had. Dat dacht hij al wel. Types zoals Jane durfden er misschien niet echt iets voor te zeggen – daar was ze gewoon te braaf voor, dat wist hij zeker – maar ze vonden het wel fijn als er voor hun opgekomen werd. En aangezien Evan het idee had dat hij zowat de enige jongen was die niet bepaald op één ding uit was – zelfs niet als hij al dronken was, wat zijn vrienden wel beweerden – vond hij het niet meer dan logisch dat hij voor haar opkwam. Bovendien was ze zijn gezelschap voor de avond en zag hij het niet bepaald zitten om haar te delen met een ander. De barman was misschien niet bepaald knap, maar tegenwoordig hadden jongens zo’n mooie praatjes om een ander in hun bed te krijgen. Hij wist dat het hem bovendien wel om meer draaide dan om de gezelschap alleen. Hij begon Jane wel te mogen en als hij een meisje begon te mogen dan vond hij het niet fijn als ze zich ongemakkelijk voelde onder een blik van een kerel die zijn hormonen niet in bedwang kon houden. Waarschijnlijk als hij er niet geweest was had hij wel een gesprek met haar aangeknoopt, maar nu hield hij zich heel wijs op een verre afstand van hun. ‘Duh,’ sprak hij. ‘Als ik een vriendin krijg mag ze niks mee van me, hoor.’ Hij rolde met zijn ogen om aan te geven dat hij dat niet meende. ‘Als ik ooit een vriendin krijg,’ liet hij er op volgen. Want ook dat was iets wat nog niet zeker was. Voor de komende jaren was hij het sowieso niet van plan. Het was zielig om te zien hoe mensen zoals zijn beste vriend aandacht zochten van de dames en hij was blij dat hij zo niet was. Dus ja, hij geloofde wel in het feit dat een jongen gewoon friends kon blijven met een girl, want hij was daar het levende bewijs van. ‘Who cares?’ vroeg hij bot. ‘Met zo’n attitude gaat het hem zeker niet lukken.’ Waarom trok ze zich het lot van de barman zo aan? De kerel had net naar haar borsten gegluurd for Christ’s sake. ‘Dat hij eerst maar eens fatsoenlijk leert communiceren en leert dat dames het fijner vinden om aangekeken te worden in hun ogen en niet in hun geslachtsdelen.’ De barman had zijn opmerking overduidelijk gehoord en wierp hem een kwade blik toe, maar Evan had zijn aandacht alweer op Jane gericht en negeerde de kerel voor de rest. ‘Het is dus duidelijk dat dat je type niet is, maar wat dan wel?’

Evan had geen idee waarom hij hier überhaupt interesse voor toonde. Een manier om het gesprek gaande te houden? Waarschijnlijk. Het was wel vaker aangetoond dat Evan niet de meest subtiele vragen had als het aankwam op gesprekken aanhouden. Bij sommige mensen moest hij daar echt mee opletten, maar bij Nick – zijn beste vriend – dus totaal niet. Die sneed zelf de meest raarste onderwerpen aan als hij dat wilde doen. Jane kon het heus wel erger hebben dan hem, hoor. Hij had echter ook wel het idee dat Jane het niet erg uitmaakte wat voor vragen hij stelde of wat voor opmerkingen hij gaf, hoewel hij wel het idee had dat ze het typische meisje was dat beledigd raakte als hij haar niet bepaald een compliment over haar uiterlijk zou geven. Evan was dan ook vrij eerlijk in wat hij van andermans kledij vond, maar ze had nu wel goed haar best gedaan en ze zag er ook gewoon mooi uit. Je kon niet liegen om haar figuur: dat zag er gewoon dik in orde uit. Evan keek op bij haar vraag en schudde snel zijn hoofd. God, nee. Dan zou hij Nick nog eeuwen horen klagen als hij op mannen zou vallen. Het was niet dat Nick er echt een hekel aan zou hebben, maar eerder dat hij dan niemand meer had om over de meiden te praten. Hoewel Evan het onderwerp niet altijd apprecieerde, was hij bijna de enige die echt luisterde naar de verhalen en daadwerkelijk reactie gaf als er weer eens iets doms was gebeurd. De rest hield zich daar niet zo mee bezig en dat was ook prima. ‘Ik val op meiden,’ sprak hij. ‘Maar ik ben inderdaad gewoon nog niet zo bezig met de liefde. Ik zie het vanzelf wel als iemand op mijn pad komt.’ Een instelling die Nick niet echt van hem kon appreciëren. De jongen had het liefste gezien dat Evan met Jan en alleman het bed in zou duiken, maar zo was de jongen niet en zou hij waarschijnlijk ook nooit worden. Zijn vrienden mochten zeggen wat ze wilden, maar Evan’s eerste keer zou met iemand zijn om wie hij echt gaf en wie om hem ook echt gaf. ‘Precies,’ zei hij op wat Jane al aantoonde. ‘Ik denk dat het me dan ook vrij weinig zou kunnen schelen of ze al dan niet het perfecte figuur zou hebben. Als haar innerlijke kant voor mij goed zou zijn dan heeft verder daar niemand iets mee van doen, toch?’ Nee, Evan was niet bepaald opzoek naar het mooiste meisje van de wereld. Een leuk meisje om naar te kijken was altijd mooi meegenomen, maar Evan kon het ook wel stellen met een meisje die iets ‘dikker’ zou zijn dan wat van haar verwacht werd. ‘Wel…’ Hij knipperde flirterig en overdreven met zijn ogen. Vooral overdreven. ‘Ik ben intelligent.’ Hij draaide vervolgens met zijn ogen en knikte toen naar de barman. ‘En misschien is die loser daar dat ook wel.’