Passion

Hm..? Na een dag 'leren' ging de jongen zitten in de common Room van Gryffindor. Naja, echt 'leren' was iets anders natuurlijk, want hij nam het allemaal niet zo nauw. Zolang hij op de belangrijkste toetsen goed scoorde was er immers niks aan de hand toch? De jongeman haalde een hand door zijn donkerblonde haren, waarna hij even met zijn hand over zijn baardje ging. Tja, hij kon het ontkennen, maar zijn baardje stond hem dus echt wel. Hij grijnsde even en sloeg zijn ene been over zijn andere been, waarna hij uit zijn tas een boek pakte om daar uit te lezen. Hij vond het prima om in grotere ruimtes met meerdere mensen te zitten, zolang hij maar niet zoveel contact met ze hoefde te leggen. Één persoon was nog wel oké, meerdere mensen waren teveel. Hij pakte ook een flesje water uit zijn tas, waar hij de dop van draaide en het flesje tegen op zijn lippen zette om er uit te drinken. Hij draaide de dop er weer op en zette deze op een tafeltje die dichtbij stond. Zo, nu had hij eindelijk weer rust.

Met een wenkbrauw opgetrokken keek Cheryl naar de zalf die voor haar stond. “Voor je lelijke oog,” stond er op een briefje geschreven dat netjes tegen de pot leunde. Romeo? Nah, die durfde nooit in zijn eentje helemaal naar hier te komen als ze niet afgesproken hadden. Torrance? Zou kunnen, maar één ding: jongens konden niet in de meisjeskamers geraken. De trap die naar de meisjeszaal leidde veranderde in een glijbaan als een jongen het betrad en dus was het onmogelijk om het te betreden. Of Romeo of Torrance moesten heel toevallig weten waar haar kamer precies was en dat ze het met een Wingardium Leviosa-bezwering hadden geprobeerd of zo. In elk geval was het te goed om waar te zijn dat dit kon helpen en Cheryl deed iets van het goedje op haar vinger. Oreo sprong op haar bureau en wilde er aan snuffelen, maar Cheryl hield het weg van de jonge tom cat en smeerde het voorzichtig op een blaadje. Ze keek met gefronste wenkbrauwen toe hoe het perkament opeens verschrompelde zodat er niks meer over bleef. Aha. Waarschijnlijk was het een streek van een paar eerstejaars. Cheryl liep naar het raam, gooide de zalf ver weg en zuchtte. Nee, dat oog zou toch echt wel op de normale manier moeten genezen. Het feit dat ze het al voldoende met rust had gelaten gaf aan dat het al beter aan het genezen was en dat de blauwe kleur steeds meer en meer weg begon te trekken, maar het zag er nog altijd niet uit. Maar goed, Romeo kon de zalf in elk geval niet gestuurd hebben omdat hij zoiets nooit zou flikken. Het konden de students van laatst in de bibliotheek zijn geweest of de Gryffindor die ze onlangs dood had laten schrikken door een vaas naast haar kapot te laten springen. Ze grijnsde. Ze had zoveel vijanden onder Gryffindor dat ze het bijna niet meer wist. Snel rende Cheryl een paar trappen af en keek naar een jongen die daar zat te studeren. ‘Hé,’ zei ze terwijl ze hem een tikje op zijn schouder gaf. ‘Heb jij toevallig een stel meiden naar boven zien gaan bij de meisjeskamers?’ Ze keek hem vragend aan. Misschien wist hij meer.